De verzoening in uitvoering
Ik wist dat de Heer een plan met mijn zoon had, maar toen die een pad koos dat nergens naartoe leidde, was ik er niet zeker van of hij zou terugkeren.
Ik ben in 1992 in Nederland lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen geworden. Mijn echtgenoot wilde er echter niets van weten en stond onze kinderen, Alex en Petra, niet toe om zich te laten dopen (namen zijn veranderd). Wij bezochten evenwel de kerk met zijn drieën en hielden ook gezinsavond.
Alles ging een paar jaar goed, totdat Alex, toen 13, aankondigde dat hij niet meer mee naar de kerk wilde of gezinsavond wilde houden. Naarmate hij ouder werd, ging het van kwaad tot erger. Het was moeilijk voor mij om een goede band met Alex te hebben, omdat hij niet alleen rookte en dronk, maar ook loog over zijn gedrag. Mijn hart brak en ik huilde veel. Ik bad intens tot mijn hemelse Vader of Hij mijn zoon wilde helpen.
Toen ik op een avond stilletjes in de tempel zat, kreeg ik een beeld in mijn gedachten. Ik zag een jongeman het avondmaal ronddienen. Het leek alsof de Heer mij attent maakte op de kracht en omvang van zijn verzoening, en mij aanmoedigde om mijn zoon lief te hebben en vast te houden.
Mijn leven werd in werkelijkheid alleen maar zwaarder. Toen Alex’ vader en ik scheidden, werd Alex enorm depressief. Ik wist dat hij hulp nodig had, maar hij wees mijn hulp af en wilde niet luisteren als ik met hem probeerde te praten.
Op een gegeven moment vroeg onze gemeentepresident of hij met Alex kon komen praten. Dat irriteerde Alex, maar hij stemde toch toe in een gesprek. Na het gesprek was Alex boos op de gemeentepresident, omdat hij hem had gevraagd om zich op een zending voor te bereiden. ‘Als de gemeentepresident een man Gods was dan moest hij beter weten. Dan zou hij weten dat ik mij niet aan de regels houd en zou hij geen moeite doen.’ Die avond wist ik dat de Heer een plan had.
Dat plan begon op onverwachte manieren vorm te krijgen toen ik een telefoontje kreeg van het plaatselijke politiebureau. Alex was gearresteerd. Mijn nieuwe echtgenoot en ik trokken onze jas aan en haalden Alex midden in de nacht bij het politiebureau af. We maakten geen scène; Alex’ stiefvader en ik zeiden bijna geen woord.
Toen we thuiskwamen vertelde Alex ons wat er gebeurd was, hoe hij en zijn vriend gepakt waren toen ze een scooter stalen. Hij had zo’n spijt van wat hij gedaan had. Voor het eerst zag ik een gebroken jongeman.
De arrestatie was een keerpunt in Alex’ leven, want hij begon de gevolgen van zijn daden in te zien en waar die op uit zouden draaien. Vanaf die dag begonnen de zegeningen binnen te stromen.
De volgende dag zei Alex tegen ons dat hij de dienstdoende agent had gevraagd om ons te bellen, omdat hij wist dat we van hem hielden. Hij besefte ook hoeveel pijn hij ons had gedaan, en hij had het gewaardeerd dat we kalm waren gebleven.
Alex had verschillende vrienden in de kerk die hem wilden helpen. Eén nodigde hem uit voor de kerkactiviteiten. Een ander gaf hem een boek-van-mormon met de uitdaging om het te lezen. En ondanks zijn dyslexie zag ik hem er af en toe in lezen.
De volgende zegening was — als ik ze zou kunnen optellen — dat Alex ons vroeg of we een kostuum voor hem konden kopen, omdat hij besloten had naar de kerk te gaan. Ik dacht dat hij alleen met de kerst bedoelde. Maar tot mijn grote verbazing bleef hij ook na de feestdagen naar de kerk gaan.
De volgende zegening was bijna te groot om te kunnen bevatten. Alex kondigde aan dat hij zich wilde laten dopen. Hij had daar mijn hulp niet bij nodig en regelde alles zelf met de hulp van zijn vrienden en de zendelingen van wie hij de lessen kreeg. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven toen die dag aanbrak en ik mijn zoon in het wit heilige verbonden zag sluiten.
Toen hij later zijn bekeringsverhaal vertelde, besefte ik dat hij het moeilijk had gehad met alle pijn en verdriet, maar het had hem ook nederig gemaakt, zozeer dat hij zijn knieën had gebogen en om hulp had gevraagd. Alex legde uit: ‘In een nacht dat ik er helemaal doorheen zat, herinnerde ik mij de woorden van een goede vriend, die mij erop had gewezen dat ik altijd om hulp kon bidden. Die nacht besloot ik het erop te wagen. Het was de enige open deur voor mij, en aangezien mijn moeder mij had geleerd te bidden, knielde ik neer en sloot mijn ogen. Toen ik om hulp begon te smeken, kwam er een heerlijk gevoel over mij heen. Ik zal dat gevoel nooit vergeten; ik voelde de reine liefde van Christus. Ik voelde dat mijn problemen van mijn schouders werden gelicht. Mijn wanhopige gevoelens zijn niet meer teruggekomen en ik ben gezegend met een getuigenis van Jezus Christus. Mijn hart was veranderd en ik verlangde Jezus Christus te volgen.’
Na zijn doop, bevestiging, en ordening tot het priesterschap, werd Alex gevraagd om het avondmaal rond te dienen — de heilige zinnebeelden van het offer van de Heiland. Toen zag ik het beeld dat ik zoveel jaar eerder in de tempel had gezien zich in werkelijkheid voor mijn ogen voltrekken. Ik dankte mijn hemelse Vader in stil gebed voor wat ik gadesloeg. Het was een heilig moment voor mij.
Het verhaal had daar kunnen eindigen, maar gelukkig deed het dat niet. Ik heb sindsdien gezien hoe de verzoening is blijven inwerken op het leven van mijn zoon. Herinnert u zich onze geïnspireerde gemeentepresident? Het getuigenis van mijn zoon bleef groeien en de uitnodiging van onze gemeentepresident werd werkelijkheid. Alex is onlangs teruggekomen van zijn voltijdzending. Hij heeft twee jaar lang anderen de helpende hand toegestoken, zoals de Heer bij hem had gedaan.
Ik ben dankbaar dat ik de moeder van Alex ben, maar ik ben nog dankbaarder voor de verzoening van Jezus Christus die op ons leven inwerkt.