ព្រះចេស្ដាព្យាបាលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅលើ កោះក្នុងសមុទ្រ

ដោយអែលឌើរ ជេ គីម៉ូ អេសព្លីន

ក្នុងពួកចិតសិបនាក់

តាមរយៈពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ព្រះអង្គសង្រ្គោះព្យាបាលដល់បុគ្គលម្នាក់ ក្រុមគ្រួសារ និងជាតិសាសន៍នានា ។

នៅសតវត្សរ៍ ១៩៦០ ឪពុករបស់ខ្ញុំបង្រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យហាវ៉ៃ ឡាអ៊ីអេរបស់សាសនាចក្រ ដែលជាទីកំណើតរបស់ខ្ញុំ ។ បងស្រីអាយុប្រាំពីរឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ទទូចឲ្យឪពុកម្ដាយដាក់ឈ្មោះខ្ញុំ « គីម៉ូ » ជាឈ្មោះជនជាតិហាវ៉ៃ ។ យើងបានរស់នៅជិតព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡាអ៊ីអេហាវ៉ៃ នៅពេលនោះព្រះវិហារបរិសុទ្ធ បម្រើដល់សមាជិកសាសនាចក្រជាច្រើននៅក្នុងតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីភិចរួមទាំងប្រទេសជប៉ុន ។^១ នៅពេលនោះហើយ ដែលក្រុមពួកបរិសុទ្ធជប៉ុន បានចាប់ផ្ដើមចូលទៅរដ្ឋហាវ៉ៃដើម្បីទទួលពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។

ក្នុងនោះមានសមាជិកម្នាក់គឺជាបងស្រីមកពីកោះអូគីណាវ៉ាដ៏ស្រស់ស្អាត ។ ដំណើររឿងរបស់គាត់ទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធហាវ៉ៃ គឺអស្ចារ្យណាស់ ។ ពីរទស្សវត្សមុន គាត់បានរៀបការតាមប្រពៃណីពុទ្ធសាសនាតាមឪពុកម្ដាយផ្សំផ្គំ ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ប្រទេសជប៉ុនបានវាយប្រហារ ភើល ហាប៊ើរ រដ្ឋហាវ៉ៃ ដែលនាំឲ្យសហរដ្ឋមានជម្លោះនឹងប្រទេសជប៉ុន ។ ជាលទ្ធផលនៃ ការប្រយុទ្ធដូចជា Midway និង Iwo Jima នោះរលកនៃសង្រ្គាមបានរុញច្រានកងកម្លាំងជប៉ុនឲ្យត្រឡប់ទៅឆ្នេរនៃកោះផ្ទះរបស់គាត់គឺកោះ អូគីណាវ៉ាវិញ ដែលជាខ្សែការពារចុងក្រោយទប់ទល់នឹងកងកម្លាំងសម្ព័ន្ធមិត្តពីមុនចូលដល់តំបន់បេះដូងនៃប្រទេសជប៉ុន ។

រយៈពេលបីខែដ៏រងទុក្ខ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៤៥ ព្រោះតែការប្រយុទ្ធនៅអូគីណាវ៉ាបានផ្ទុះឡើង ។ កងនាវាតូចមួយក្នុងចំណោមកងនាវាចម្បាំងរបស់អាមេរិកចំនួន ១.៣០០ គ្រឿង បានឡោមព័ទ្ធ និងទម្លាក់គ្រាប់បែកលើកោះនេះ ។ កងទ័ព និងជនស៊ីវិលដែលបានរងគ្រោះ និងស្លាប់មានចំនួនយ៉ាងច្រើន ។ សព្វថ្ងៃនេះ វិមានរំឭកនៅអូគីណាវ៉ា បានរាយឈ្មោះមនុស្សដែលស្គាល់មានច្រើនជាង ២៤០,០០០ នាក់ ដែលបានស្លាប់នៅក្នុងសមរភូមិ ។^២

ដោយការចង់គេចពីការវាយប្រហារនេះយ៉ាងខ្លាំង នោះស្ត្រីអូគីណាវ៉ារូបនេះ ព្រមទាំងប្តី និងកូនតូចៗពីរនាក់របស់ពួកគេបានស្វែងរកការជ្រកកោននៅក្នុងរូងភ្នំមួយ ។ ពួកគេបានស៊ូទ្រាំរងទុក្ខដោយពុំអាចថ្លែងបានអស់ជាច្រើនសប្ដាហ៍ និងជាច្រើនខែ ។

នៅយប់ដ៏អស់សង្ឃឹមមួយកណ្ដាលសមរភូមិ ដែលគ្រួសារគាត់ ស្រេកឃ្លានស្ទើរស្លាប់ ហើយប្ដីរបស់គាត់បានសន្លប់បាត់ស្មារី នោះគាត់ចង់បញ្ចប់ការរងទុក្ខរបស់ពួកគេដោយបំផ្ទុះគ្រាប់បែកដៃ ដែលអជ្ញាធរបានឲ្យគាត់នឹងអ្នកដទៃទៀត សម្រាប់គោលបំណងនោះ ។ ទោះជាយ៉ាងណា ពេលគាត់ហៀបនឹងធ្វើដូច្នោះ បទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណដ៏ខ្លាំងមួយបានផុសឡើង ដែលផ្តល់ជាអារម្មណ៍ដ៏ច្បាស់មួយអំពីព្រះ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះគាត់ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានកម្លាំងបន្តដើរទៅមុខទៀត ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់បានជួយឲ្យប្ដីដឹងខ្លួនវិញ ហើយបានផ្ដល់អាហារដល់គ្រួសារគាត់ជាមួយនឹងស្លឹកស្មៅ ទឹកឃ្មុំព្រៃ និងសត្វដែលចាប់បានមកពីស្ទឹងក្បែរនោះ ។ អស្ចារ្យណាស់ ពួកគេបានស៊ូទ្រាំអស់រយៈពេល ប្រាំមួយខែនៅក្នុងរូងភ្នំ រហូតដល់អ្នកភូមិបានប្រាប់ពួកគេថា សង្គ្រាមបានបញ្ចប់ហើយ ។

នៅពេលគ្រួសារបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយបានចាប់ផ្ដើមសាងជីវិតពួកគេជាថ្មី ស្ត្រីជប៉ុនរូបនេះបានចាប់ផ្ដើមស្វែងរកចម្លើយអំពីព្រះ ។ បន្ដិចម្ដងៗគាត់បានជឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយចាំបាច់ត្រូវទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បានបារម្ភអំពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ ដែលបានស្លាប់ដោយពុំមានចំណេះដឹងអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងបុណ្យជ្រមុជទឹក រួមទាំងម្ដាយរបស់គាត់ដែលបានស្លាប់ពេលសម្រាលគាត់មក ។

សូមស្រម៉ៃមើលថាគាត់មានអំណរយ៉ាងណា ដែល មានស៊ីស្ទើរផ្សព្វផ្សាយសាសនាពីរនាក់មកពីសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ បានមកដល់ផ្ទះគាត់ នាថ្ងៃមួយហើយបានបង្រៀនគាត់ថា មនុស្សអាចរៀនអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ។ គាត់ចាប់អារម្មណ៍ចំពោះការបង្រៀនដែលថាឪពុកម្ដាយគាត់អាចជ្រើសរើសធ្វើតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបន្ទាប់ពីស្លាប់ទៅហើយក្ដី ហើយទទួលយកពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកដែលគាត់ធ្វើជំនួសពួកគេនៅកន្លែងបរិសុទ្ធដែលហៅថាព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ គាត់ និងគ្រួសារបានផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ។

គ្រួសាររបស់គាត់ បានធ្វើការខ្លាំង ហើយចាប់ផ្ដើមរីកចម្រើន រួចក៏មានកូនបីនាក់បន្ថែមទៀត ។ ពួកគាត់មានចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយសកម្មនៅក្នុងព្រះវិហារ ។ បន្ទាប់មក ប្ដីរបស់គាត់បានរងទុក្ខជំងឺដាច់សសៃឈាមខួរក្បាល ហើយក៏បានទទួលមរណភាពដោយនឹកស្មានមិនដល់ ដែលបង្ខំឲ្យគាត់ធ្វើការច្រើនម៉ោងជាច្រើនកន្លែងអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំដើម្បីផ្គត់ផ្គង់កូនប្រាំនាក់របស់គាត់ ។

មនុស្សមួយចំនួននៅក្នុងគ្រួសារគាត់ និងអ្នកជិតខាងបានរិះគន់គាត់ ។ ពួកគេបន្ទោសថាបញ្ហាទាំងអស់កើតឡើងដោយសារគាត់សម្រេចចិត្តចូលក្នុងព្រះវិហារគ្រីស្ទាន ។ ដោយមិនខ្វល់អំពីសោកនាដកម្ម និងការរិះគន់ដ៏ខ្លាំង គាត់បានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយប្ដេជ្ញាចិត្តបន្តដើរទៅមុខ ដោយទុកចិត្តថាព្រះស្គាល់គាត់ ហើយថាមានថ្ងៃដ៏ត្រចះត្រចង់នៅខាងមុខ ។^៣

ប៉ុន្មានឆ្នាំបន្ទាប់ពីប្ដីរបស់គាត់ទទួលមរណភាព ប្រធានបេសកកម្មនៅប្រទេសជប៉ុនទទួលអារម្មណ៍បំផុសគំនិតឲ្យលើកទឹកចិត្តដល់សមាជិកឲ្យខិតខំដើម្បីទៅចូលរួមព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ប្រធានបេសកកម្ម គឺជាទាហានអាមេរិកកាំងក្នុងសមរភូមិអូគីណាវ៉ា ដែលបងស្រីអ្នកស្រុកអូគីណាវ៉ា និងគ្រួសារគាត់បានរងទុក្ខជាពន់ពេក ។^៤ ទោះជាយ៉ាងណា ស្ត្រីរាបសាររូបនេះបាននិយាយអំពីគាត់ថា « កាលនោះគាត់គឺជាសត្រូវដែលគួរឲ្យស្អប់របស់យើងម្នាក់ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ គាត់មកទីនេះជាមួយនឹងដំណឹងល្អនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងភាពសុខសាន្ដ ។ រឿងនេះចំពោះខ្ញុំ វាគឺជាអព្ភូតហេតុមួយ » ។^៥

ពេលស្ដាប់ឮសារលិខិតរបស់ប្រធានបេសកកម្ម ស្ត្រីមេម៉ាយនោះ ប្រាថ្នាចង់ផ្សារភ្ជាប់នឹងគ្រួសារគាត់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនាថ្ងៃមួយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វាមិនអាចធ្វើទៅបានទេសម្រាប់គាត់ ព្រោះថវិការមានកំណត់ និងភាសាមានកម្រិត ។

បន្ទាប់មកដំណោះស្រាយប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិតបានលេចចេញមក ។ ការចំណាយអាចកាត់បន្ថយពាក់កណ្ដាល បើសមាជិកនៅប្រទេសជប៉ុន ជួលយន្ដហោះទាំងមូលទៅកាន់រដ្ឋហាវ៉ៃនៅក្នុងខែដែលមិនសូវមមាញឹក ។^៦ សមាជិកក៏បានថតចម្រៀងដាក់ឌីស លក់ដែលមានចំណងជើងថា ចម្រៀងពួកបរិសុទ្ធជប៉ុន ។ សមាជិកមួយចំនួនបានលក់ផ្ទះផងដែរ ។ អ្នកដទៃទៀត បានសុំឈប់ការងារដើម្បីធ្វើដំណើរទៅ ។^៧

ឧបសគ្គផ្សេងទៀតចំពោះសមាជិក គឺថាបទបង្ហាញព្រះវិហារបរិសុទ្ធពុំទាន់មានជាភាសាជប៉ុនទេ ។ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានហៅបងប្រុសជប៉ុនម្នាក់ឲ្យធ្វើដំណើរទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធហាវ៉ៃ ដើម្បីបកប្រែពិធីអំណោយទានពិសិដ្ឋ ។^៨ គាត់គឺជាអ្នកផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿជប៉ុនដំបូងគេបន្ទាប់ពីសង្គ្រាម ដែលបានទទួលការបង្រៀន និងជ្រមុជទឹកដោយកងទ័ពអាមេរិកដ៏ស្មោះត្រង់ ។^៩

នៅពេលសមាជិកជប៉ុនដែលបានទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋរួចហើយដែលរស់នៅក្នុងរដ្ឋហាវ៉ៃស្ដាប់ឮដំបូងគេអំពីការបកប្រែ ពួកគេបានយំ ។ សមាជិកម្នាក់បានកត់ត្រា ៖ « ពួកយើងបានទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាច្រើនដងណាស់ ។ ពួកយើងស្ដាប់ឮពិធីបរិសុទ្ធជាភាសាអង់គ្លេស ។ [ ប៉ុន្តែ ] ពួកយើងពុំដែលទទួលអារម្មណ៍នៃអានុភាព…នៃកិច្ចការព្រះវិហារបរិសុទ្ធដូចពេលនេះទេ [ ពេលស្ដាប់ឮ ] ជាភាសាកំណើតរបស់ពួកយើង » ។^១០

ក្រោយមកនៅក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ មានមជ្ឈឹមវ័យ និងកុមារចំនួន ១៦១ នាក់ បានជិះយន្ដហោះធ្វើដំណើរមកពីទីក្រុងតូក្យូទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធហាវ៉ៃ ។ បងប្រុសជប៉ុនម្នាក់បាននឹកចាំអំពីការធ្វើដំណើរនោះថា« នៅពេលខ្ញុំមើលពីលើយន្ដហោះ ឃើញកំពង់ផែ ភើល ហើយនឹកចាំអំពីអ្វីដែលប្រទេសរបស់យើងបានធ្វើមកលើប្រជាជនទាំងនេះ នៅថ្ងៃទី ៧ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៤១ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ័យនៅក្នុងចិត្ត ។ តើពួកគេនឹងទទួលពួកយើងឬទេ ? ប៉ុន្តែខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល ដែលពួកគេបានបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់និងសណ្ដានចិត្តល្អយ៉ាងខ្លាំង ដែលខ្ញុំពុំធ្លាប់ឃើញនៅក្នុងជីវិត » ។^១១

រូបភាព

ពួកបរិសុទ្ធជប៉ុនត្រូវបានទទួលស្វាគមន៍ដោយកម្រងផ្កា<nb/>។

នៅពេលពួកបរិសុទ្ធជប៉ុនទៅដល់ សមាជិកហាវ៉ៃ បានស្វាគមន៍ពួកគេដោយកម្រងផ្កាច្រើនរាប់មិនអស់ ទាំងផ្លាស់ប្ដូរពីទំនៀមទម្លាប់នៃការឱបថើបមកជាវប្បធម៌របស់ជនជាតិជប៉ុនវិញ ។ បន្ទាប់ពីចំណាយពេល ១០ ថ្ងៃ នៅក្នុងរដ្ឋហាវ៉ៃ នោះពួកបរិសុទ្ធជប៉ុនបានលាគ្នាដោយពួកបរិសុទ្ធហាវ៉ៃច្រៀងបទ « Aloha Oe » ។^១២

ការធ្វើដំណើរទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធលើកទីពីរ ត្រូវបានរៀបចំសម្រាប់សមាជិកជប៉ុន រួមមានទាំងបងស្រីមេម៉ាយ អូគីណាវ៉ា ។ គាត់បានធ្វើដំណើរ ១០០០០ ម៉ែល ( ១៦០០០ គ,ម ) ថ្លែងអំណរគុណចំពោះអំណោយដ៏សប្បុរសមកពីអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ដែលបានបម្រើក្នុងសាខាគាត់ ហើយបានទទួលទានអាហារយ់ាងច្រើននៅលើតុបាយរបស់ គាត់ ។ ខណៈពេលនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នោះ គាត់បានស្រក់ទឹកភ្នែកដោយអំណរ ដែលគាត់បានធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកជំនួសម្ដាយរបស់គាត់ ហើយបានផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងប្ដីដែលទទួលមរណភាព របស់គាត់ ។

ដំណើរទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធពីប្រទេសជប៉ុនទៅរដ្ឋហាវ៉ៃបានបន្តជាប្រចាំរហូតដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធតូក្យូជប៉ុនត្រូវបានឧទ្ទិសក្នុងឆ្នាំ ១៩៨០ ដែលជាព្រះវិហារបរិសុទ្ធទី ១៨ កំពុងដំណើរការ ។ នៅក្នុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំនេះ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធទី ១៨៦ នឹងត្រូវបានឧទ្ទិសឆ្លងនៅក្នុងទីក្រុង អូគីណាវ៉ា ប្រទេសជប៉ុន ។ វាមានទីតាំងនៅមិនឆ្ងាយពីរូងភ្នំនៅកណ្ដាលអូគីណាវ៉ា ជាកន្លែងដែលស្ត្រីម្នាក់នេះ និងគ្រួសាររបស់គាត់បានតាំងនៅឡើយ ។^១៣

ទោះជាខ្ញុំពុំដែលបានជួបបងស្រីដ៏ស្រស់ស្អាតមកពីអូគីណាវ៉ា នេះក្ដី ក៏កេរដំណែលរបស់គាត់ បន្ដរស់នៅតាមរយៈកូនចៅស្មោះត្រង់របស់គាត់ ជាមនុស្សជាច្រើនដែលខ្ញុំស្គាល់ និងស្រឡាញ់ ។^១៤

ឪពុករបស់ខ្ញុំ ជាទាហានសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ នៃប៉ាស៊ីភិច មានអំណរនៅពេលខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងនៅ ប្រទេសជប៉ុន ។ ខ្ញុំមកដល់ប្រទេសជប៉ុនមិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីព្រះវិហារបរិសុទ្ធតូក្យូ ត្រូវបានឧទ្ទិសឆ្លង ហើយបានឃើញផ្ទាល់នូវក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។

សេចក្ដីសញ្ញាព្រះវិហារបរិសុទ្ធ គឺជាអំណោយមកពីព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងចំពោះអ្នកដើរតាមស្មោះត្រង់នៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ តាមរយៈព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងចងភ្ជាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារជាមួយនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងចំពោះគ្នា ។

ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានប្រកាសកាលពីឆ្នាំមុនថា

« បុគ្គលម្នាក់ៗដែលចុះសេចក្តីសញ្ញានៅក្នុងអាងជ្រមុជទឹក និងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ—ហើយរក្សាសេចក្តីសញ្ញាទាំងនោះ—គឺបានទទួលព្រះចេស្តារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទកាន់តែច្រើនឡើង ។…

« រង្វាន់នៃការរក្សាសេចក្តីសញ្ញាជាមួយនឹងព្រះគឺជា ព្រះចេស្តាមកពីស្ថានសួគ៌—ពោលគឺព្រះចេស្តាដែលពង្រឹងយើងកាន់តែខ្លាំង ឲ្យទប់ទល់នឹងការសាកល្បង ការល្បួង និងការឈឺចាប់ទាំងឡាយរបស់យើង ។ ព្រះចេស្តានេះជួយឆ្ការផ្លូវរបស់យើង ។^១៥

តាមរយៈពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្យាបាលបុគ្គលម្នាក់ៗ ក្រុមគ្រួសារ និងជាតិសាសន៍នានា —សូម្បីតែអ្នកទាំងឡាយដែលធ្លាប់ឈរជាសត្រូវដ៏ជូរចត់ក៏ដោយ ។ ព្រះអម្ចាស់ដែលរស់ឡើងវិញបានប្រកាសទៅកាន់សង្គមដែលរងគ្រោះដោយសង្គ្រាម ទៅកាន់អស់អ្នកដែលគោរពថា « ព្រះរាជបុត្រានៃសេចក្ដីសុចរិតនឹងរះឡើង មានទាំងអំណាចប្រោសឲ្យជានៅក្នុងចំអេងស្លាបទ្រង់សម្រាប់អ្នករាល់គ្នាដែលកោតខ្លាចដល់នាមយើង » ។^១៦

ខ្ញុំមានអំណរគុណដើម្បីធ្វើជាសាក្សីចំពោះការបន្ដបំពេញការសន្យារបស់ព្រះអម្ចាស់ថា « ថ្ងៃនោះនឹងមកដល់ កាលណាការចេះដឹងអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងបានផ្សាយទូទៅ គ្រប់ទាំងសាសន៍ គ្រប់ពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសា និងគ្រប់ទាំងប្រជាជន » ^១៧រួមទាំង « កោះទាំងឡាយនៅលើសមុទ្រ » ។^១៨

ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្យាការីនិងពួកសាវករបស់ទ្រង់នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងជាសាក្សីដ៏ឧឡារិកអំពីព្រះចេស្ដាសួគ៌ដើម្បីចងភ្ជាប់នៅស្ថានសួគ៌ និងនៅលើផែនដី ។

នេះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយព្រះវិហារបរិសុទ្ធគឺជាព្រះដំណាក់បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ។

ខ្ញុំសូមអះអាងពីសេចក្ដីពិតទាំងនេះ ដោយការផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿដ៏មុតមាំ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕