Εγκάρδια από όλα όσα έχουμε
Αν θέλουμε ο Σωτήρας να μας ανυψώσει προς τους ουρανούς, τότε η δέσμευσή μας σε Εκείνον και το Ευαγγέλιό Του δεν μπορεί να είναι πρόχειρη ή περιστασιακή.
Μία προσφορά προς Αυτόν
Λίγες μέρες προτού δώσει τη ζωή Του για εμάς, ο Ιησούς Χριστός ήταν στον ναό στην Ιερουσαλήμ, παρακολουθώντας τους ανθρώπους να κάνουν δωρεές στο θησαυροφυλάκιο του ναού. «Πολλοί πλούσιοι έβαζαν πολλά», αλλά ύστερα, ήλθε μια φτωχή χήρα και «έβαλε δύο λεπτά». Ήταν ένα τόσο μικρό ποσό, που μετά βίας θα άξιζε η καταγραφή του.
Και όμως αυτή η φαινομενικώς ασήμαντη δωρεά προσείλκυσε την προσοχή του Σωτήρος. Στην πραγματικότητα, Του έκανε εντύπωση τόσο βαθιά, που «προσκάλεσε τους μαθητές του, τους λέει: Σας διαβεβαιώνω ότι, αυτή η φτωχή χήρα έβαλε περισσότερα απ’ όλους όσους έβαλαν στο θησαυροφυλάκιο.
»Επειδή, όλοι έβαλαν από το περίσσευμά τους· αυτή, όμως, έβαλε από το υστέρημά της όλα όσα είχε, όλη την περιουσία της»1.
Με αυτήν την απλή παρατήρηση, ο Σωτήρας μας δίδαξε πώς μετρώνται οι προσφορές στο βασίλειό Του – και είναι αρκετά διαφορετικές από τον τρόπο που συνήθως μετρούμε τα πράγματα. Για τον Κύριο, η αξία της δωρεάς δεν μετρήθηκε από το αποτέλεσμα που είχε στο θησαυροφυλάκιο, αλλά από το αποτέλεσμα που είχε στην καρδιά της δωρήτριας.
Επαινώντας αυτήν την πιστή χήρα, ο Σωτήρας μάς έδωσε ένα πρότυπο για να μετρήσουμε την ιδιότητά μας του μαθητού σε όλες τις πολλές εκφράσεις της. Ο Ιησούς δίδαξε ότι η προσφορά μας μπορεί να είναι μεγάλη ή μπορεί να είναι μικρή, αλλά ούτως ή άλλως, πρέπει να είναι εγκάρδια από όλα όσα έχουμε.
Αυτή η αρχή επαναλαμβάνεται στην έκκληση του προφήτη από το Βιβλίο του Μόρμον, Αμαλήκι: «Να έλθετε στον Χριστό, ο οποίος είναι ο Άγιος του Ισραήλ, και να γίνετε κοινωνοί της σωτηρίας του και της δύναμης τής λύτρωσής του. Μάλιστα, ελάτε σε αυτόν, και προσφέρετε όλη σας την ψυχή σαν προσφορά προς αυτόν»2.
Όμως πώς είναι αυτό δυνατόν; Για πολλούς από εμάς, ένα τέτοιο πρότυπο δεσμεύσεως με όλη την ψυχή φαίνεται απρόσιτο. Υπάρχουν ήδη τόσα πολλά που απαιτούν την προσοχή μας. Πώς μπορούμε να εξισορροπήσουμε τις πολλές απαιτήσεις της ζωής με τις επιθυμίες μας να προσφέρουμε όλη την ψυχή μας στον Κύριο;
Ίσως η δυσκολία μας είναι ότι πιστεύουμε πως ισορροπία σημαίνει διανομή του χρόνου μας ισότιμα ακόμη και μεταξύ ανταγωνιζομένων ενδιαφερόντων. Ακόμη κι αν το δούμε έτσι, η δέσμευσή μας στον Ιησού Χριστό θα ήταν ένα από τα πολλά πράγματα που πρέπει να χωρέσουμε στα πολυάσχολα προγράμματά μας. Όμως ίσως υπάρχει ένας άλλος τρόπος να το δούμε.
Ισορροπία: Όπως η ποδηλασία
Στη σύζυγό μου, Χάρριετ, κι εμένα, μας αρέσει να ποδηλατούμε μαζί. Είναι ένας υπέροχος τρόπος για άσκηση, ενώ περνούμε επίσης χρόνο μαζί. Ενώ ποδηλατούμε, και δεν φυσώ ούτε ξεφυσώ πολύ, απολαμβάνουμε τον όμορφο κόσμο γύρω μας και μάλιστα συμμετέχουμε σε μία ευχάριστη συζήτηση. Σπανίως πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή στη διατήρηση της ισορροπίας επάνω στα ποδήλατά μας. Ποδηλατούμε αρκετό καιρό, ώστε ούτε καν το σκεφτόμαστε – έχει γίνει κανονικό και φυσικό για εμάς.
Όμως όποτε βλέπω κάποιον να μαθαίνει να ποδηλατεί για πρώτη φορά, θυμάμαι ότι δεν είναι εύκολο να διατηρείς την ισορροπία επάνω στους δύο στενούς τροχούς. Απαιτείται χρόνος. Απαιτείται εξάσκηση. Απαιτείται υπομονή. Απαιτείται ακόμη και να πέσουμε κάτω μια-δυο φορές.
Πάνω απ’ όλα, εκείνοι που επιτυγχάνουν να έχουν ισορροπία επάνω στο ποδήλατο μαθαίνουν αυτές τις σημαντικές συμβουλές:
Μην κοιτάτε τα πόδια σας.
Κοιτάζετε εμπρός.
Έχετε τα μάτια σας στον δρόμο εμπρός σας. Επικεντρωθείτε στον προορισμό σας. Και κάνετε πετάλι. Η διατήρηση της ισορροπίας έχει να κάνει με το να προχωρήσουμε μπροστά.
Παρόμοιες αρχές ισχύουν όταν πρόκειται περί ευρέσεως ισορροπίας στη ζωή μας ως μαθητών του Ιησού Χριστού. Ο τρόπος διανομής του χρόνου και της ενέργειάς σας ανάμεσα στα πολλά σημαντικά καθήκοντά σας θα ποικίλλει από άτομο σε άτομο και από μία εποχή της ζωής σε μία άλλη. Όμως ο κοινός, γενικός αντικειμενικός σκοπός μας είναι να ακολουθήσουμε τον δρόμο του Διδασκάλου μας, Ιησού Χριστού, και να επιστρέψουμε στην παρουσία του αγαπημένου μας Πατέρα στους Ουρανούς. Αυτός ο αντικειμενικός σκοπός πρέπει να παραμείνει διαρκής και συνεπής, όποιοι κι αν είμαστε και οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στη ζωή μας3.
Ανύψωση: Σαν να πετάμε αεροπλάνο
Τώρα, για εκείνους που είναι φανατικοί ποδηλάτες, η σύγκριση της ιδιότητος του μαθητού με το ποδήλατο ενδεχομένως να είναι μία χρήσιμη αναλογία. Για εκείνους που δεν είναι, μην ανησυχείτε. Έχω μία άλλη αναλογία που είμαι βέβαιος ότι κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί θα μπορέσει να συσχετισθεί.
Η ιδιότητα του μαθητού, όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, μπορεί επίσης να συγκριθεί με την πτήση ενός αεροπλάνου.
Κάνατε ποτέ μία παύση για να σκεφθείτε πόσο εκπληκτικό είναι που ένα τεράστιο επιβατηγό αεροσκάφος μπορεί όντως να απογειωθεί και να πετάξει; Τι είναι αυτό που διατηρεί αυτές τις ιπτάμενες μηχανές να πετούν κομψά μέσα στους αιθέρες, διασχίζοντας ωκεανούς και ηπείρους;
Με απλά λόγια, ένα αεροσκάφος πετά μόνον όταν ο αέρας κινείται επάνω από τα φτερά του. Αυτή η κίνηση δημιουργεί διαφορές στην πίεση του αέρα που δίνουν την ανύψωση του αεροπλάνου. Και πώς υπάρχει αρκετός αέρας που κινείται επάνω από τα φτερά για να δημιουργηθεί ανύψωση; Η απάντηση είναι η ώση προς τα εμπρός.
Το αεροπλάνο δεν κερδίζει ύψος καθήμενο στον διάδρομο. Ακόμη και σε μία ημέρα με άνεμο, δεν υπάρχει επαρκής ανύψωση εκτός και αν το αεροπλάνο κινείται προς τα εμπρός, με αρκετή ώση για να εξουδετερώσει τις δυνάμεις που το κρατούν πίσω.
Ακριβώς όπως η ορμή προς τα εμπρός κρατά ένα ποδήλατο ισορροπημένο και όρθιο, η κίνηση προς τα εμπρός βοηθά ένα αεροσκάφος να υπερνικήσει την έλξη της βαρύτητας και της αντιστάσεως.
Τι σημαίνει αυτό για εμάς ως μαθητές του Ιησού Χριστού; Σημαίνει ότι αν θέλουμε να βρούμε ισορροπία στη ζωή και αν θέλουμε ο Σωτήρας να μας ανυψώσει προς τους ουρανούς, τότε η δέσμευσή μας σε Εκείνον και το Ευαγγέλιό Του δεν μπορεί να είναι πρόχειρη ή περιστασιακή. Όπως η χήρα στην Ιερουσαλήμ, πρέπει να Του προσφέρουμε όλη την ψυχή μας. Η προσφορά μας μπορεί να είναι μικρή, αλλά πρέπει να προέρχεται από την καρδιά και την ψυχή μας.
Το να είμαστε μαθητές του Ιησού Χριστού δεν είναι απλώς ένα από τα πολλά πράγματα που κάνουμε. Ο Σωτήρας είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από όλα όσα κάνουμε. Δεν είναι μία στάση στο ταξίδι μας. Δεν είναι γραφικός παράδρομος ή ακόμη και ένα μείζον αξιοθέατο. Εκείνος είναι «ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή· κανένας δεν έρχεται προς τον Πατέρα παρά μόνον διαμέσου [του Ιησού Χριστού]»4. Αυτός είναι ο Δρόμος και ο τελικός μας προορισμός.
Η ισορροπία και η ανύψωση έρχονται καθώς «βαδί[ζουμε] εμπρός με σταθερότητα στον Χριστό, έχοντας απόλυτη λαμπρότητα ελπίδας, και αγάπη προς τον Θεό και προς όλους τους ανθρώπους»5.
Θυσία και Αφιέρωση
Και τι γίνεται με τα πολλά καθήκοντα και τις ευθύνες που κάνουν τη ζωή μας τόσο πολυάσχολη; Όταν περνούμε χρόνο με αγαπημένα πρόσωπα, όταν πηγαίνουμε στο σχολείο ή όταν προετοιμαζόμαστε για ένα επάγγελμα, όταν κερδίζουμε τα προς το ζην, όταν φροντίζουμε την οικογένεια, όταν υπηρετούμε στην κοινότητα – πού χωρούν όλα; Ο Σωτήρας μάς διαβεβαιώνει:
«Ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει ότι έχετε ανάγκη από όλα αυτά.
»Aλλά, να ζητάτε πρώτα τη βασιλεία τού Θεού, και τη δικαιοσύνη του· και όλα αυτά θα σας προστεθούν»6.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εύκολο7. Απαιτεί τόσο θυσία όσο και αφιέρωση.
Απαιτεί να αφήσουμε κάποια πράγματα και να αφήσουμε άλλα πράγματα να αναπτυχθούν.
Η θυσία και η αφιέρωση είναι δύο επουράνιοι νόμοι που συνάπτουμε διαθήκη να υπακούμε στον άγιο ναό. Αυτοί οι δύο νόμοι είναι παρόμοιοι αλλά όχι πανομοιότυποι. Θυσία σημαίνει να εγκαταλείψουμε κάτι υπέρ κάποιου πράγματος πιο πολύτιμου. Στα αρχαία χρόνια, ο λαός του Θεού θυσίαζε τα πρωτότοκα των ποιμνίων του προς τιμήν του ερχόμενου Μεσσία. Σε όλη την ιστορία, πιστοί Άγιοι έχουν θυσιάσει προσωπικές επιθυμίες, ανέσεις, ακόμα και τη ζωή τους για τον Σωτήρα.
Όλοι έχουμε πράγματα, μεγάλα και μικρά, που πρέπει να θυσιάσουμε, ώστε να ακολουθήσουμε τον Ιησού Χριστό ολοκληρωτικά8. Οι θυσίες μας δείχνουν τι πραγματικά εκτιμούμε. Οι θυσίες είναι ιερές και τιμώνται από τον Κύριο9.
Η αφιέρωση είναι διαφορετική από τη θυσία με έναν τουλάχιστον σημαντικό τρόπο. Όταν αφιερώνουμε κάτι, δεν το αφήνουμε να αναλωθεί επάνω στο θυσιαστήριο. Αντιθέτως, το χρησιμοποιούμε στην υπηρέτηση του Κυρίου. Το αφιερώνουμε σε Εκείνον και στους αγίους σκοπούς Του10. Λαμβάνουμε ταλέντα που μας έχει δώσει ο Κύριος και πασχίζουμε να τα αυξήσουμε, ποικιλοτρόπως, για να γίνουμε ακόμη πιο χρήσιμοι στην οικοδόμηση της βασιλείας του Κυρίου11.
Από πολύ λίγους από εμάς θα ζητηθεί ποτέ να θυσιάσουμε τη ζωή μας για τον Σωτήρα. Όμως όλοι καλούμεθα να αφιερώσουμε τη ζωή μας σε Εκείνον.
Ένα έργο, μία χαρά, ένας σκοπός
Καθώς επιζητούμε να εξαγνίσουμε τη ζωή μας και αποβλέπουμε προς τον Χριστό σε κάθε σκέψη12, όλα τα άλλα αρχίζουν να ευθυγραμμίζονται. Η ζωή δεν είναι πλέον σαν ένας μακρύς κατάλογος ξεχωριστών προσπαθειών που γίνονται με λεπτή ισορροπία.
Με τον καιρό, όλα γίνονται ένα έργο.
Μία χαρά.
Ένας άγιος σκοπός.
Είναι το έργο της αγάπης και της υπηρέτησης προς τον Θεό. Είναι η αγάπη και η υπηρέτηση προς τα τέκνα του Θεού13.
Όταν κοιτάζουμε τη ζωή μας και βλέπουμε εκατό πράγματα να κάνουμε, αισθανόμαστε καταβεβλημένοι. Όταν βλέπουμε ένα πράγμα –να αγαπούμε και να υπηρετούμε τον Θεό και τα τέκνα Του, με εκατό διαφορετικούς τρόπους– τότε μπορούμε να εργασθούμε επάνω σε αυτά τα πράγματα με χαρά.
Έτσι προσφέρουμε όλη την ψυχή μας – θυσιάζοντας οτιδήποτε μας εμποδίζει και αφιερώνοντας τα υπόλοιπα στον Κύριο και στους σκοπούς Του.
Ένας λόγος ενθαρρύνσεως και μαρτυρίας
Αγαπητοί αδελφοί και αγαπητές αδελφές μου και αγαπητοί μου φίλοι, θα υπάρξουν στιγμές που θα εύχεστε να μπορούσατε να κάνετε περισσότερα. Ο στοργικός σας Πατέρας στους Ουρανούς γνωρίζει την καρδιά σας. Ξέρει ότι δεν μπορείτε να κάνετε όλα όσα θέλει να κάνει η καρδιά σας. Όμως μπορείτε να αγαπάτε και να υπηρετείτε τον Θεό. Μπορείτε να κάνετε ό,τι καλύτερο για να τηρείτε τις εντολές Του. Μπορείτε να αγαπάτε και να υπηρετείτε τα τέκνα Του. Και οι προσπάθειές σας εξαγνίζουν την καρδιά σας και σας προετοιμάζουν για ένα ένδοξο μέλλον.
Αυτό φαινόταν να καταλαβαίνει η χήρα στο θησαυροφυλάκιο του ναού. Ασφαλώς ήξερε ότι η προσφορά της δεν θα άλλαζε την τύχη του Ισραήλ, αλλά θα μπορούσε να αλλάξει εκείνη – επειδή, αν και μικρή, ήταν όλη όση είχε.
Έτσι, αγαπητοί φίλοι μου και αγαπημένοι έτεροι μαθητές του Ιησού Χριστού, ας μην «αποκάμνουμε πράττοντας το καλό, διότι θέτ[ουμε] τα θεμέλια ενός μεγάλου έργου». Και από τα μικρά θα προέλθουν «αυτά που είναι μεγάλα»14.
Καταθέτω μαρτυρία ότι αυτό είναι αληθινό, καθώς επίσης καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Διδάσκαλός μας, ο Λυτρωτής μας και η μοναδική Οδός μας πίσω στον αγαπημένο μας Πατέρα στους Ουρανούς. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.