2010-2019
Woh Sandesh, Woh Maksad, aur Woh Bheed
October 2019 maha sammelan


Woh Sandesh, Woh Maksad, aur Woh Bheed

Hamare samay ke lagataar shor aur baadhaaon me, hum Masih ko apne jiwan, apne vishwaas, aur apne sewa ka mukhya ki tarah dekhne ki koshish kare.

Bhaaiyon aur bahano, yeh hai saat mahine ka, Sammy Ho Ching, jo pichle April ko apne ghar me maha sammelan dekh raha tha.

Tasveer
Sammy Ho Ching sammelan dekh raha hua

Jab samay aaya Pradhaan Russell M. Nelson aur anye Maha Adhikaariyon ko swikriti dene ka, Sammy u samay haath se apan bottle pakdis raha. To usne dusra behtar kaam kiya.

Tasveer
Sammy Ho Ching swikriti ke samay

Sammy ek nawa arth dewe hai paero ko istemaal karke swikriti dewe ke siddhaant ke.

Ishu Masih ka Girjaghar Antim-dinon ke Santon ka ke ardhvaarshik sammelan me aapka swaagat hai. Ih saal me dui-baar-ke-sangathan pe ek charcha ke matlab pe jaankaari dewe ke liye, hum mangta, aap Luke ke Naya Niyam ke i kahani ke baare me socho:1

“Ayse hois, ki jaise [Ishu] Jericho ke kareeb aaya, ek andha bhikaari rasta ke kinaare baetha raha:

“… Yeh sun kar ki [ek] bheed udhar se jaawe, u puchis bheed kahan jaawe.

“… U long uske bataais, ki Nazareth ke Ishu idhar se jaawe hai.

“Aur u jor se bulaais, i bole Ishu, aap David ke Santaan, hamaar uppar daya karo.”

Uske bahaduri se chounk ke, bheed me jaawe la long uske chuppe rehwe ke bolis, par “u aur bhi zyaada chillaais,” usme batawe. Uske zidh ke kaaran, uske Ishu ke paas laaya ge, jon uske vishwaas se bhara vinti ke sunis aur uske dekhe ke shakti waapas lautaar deis aur uske changa kar deis.2

Jetna dafe hum ih chota anubhao ke padhta hamme prerna mile hai. Hum long sakta u admi ke musibat mehsoos kare. Hum long sakta hai mehsoos kare ki kaise Uddhaarkarta ke dhyaan khinche ke liye chillaata raha hoi u. Hum long muskuraata hai ki woh aadmi shaanti nahi hois—sach me, uske ichcha raha aur jor se chillaao jab sab koi uske bolta raha shaanthoi jaao. Yeh, khud hi, dridh vishwaas ke ek sundar kahani hai. Par jaise sab skripcha ke saathe, jetna hum long padhega, utna hum long haasil karega.

Abhi haal hi me ek baat hum socha ki yeh aadmi ke paas acha samajh raha apan sangedhaarmik rup se gaani log ke rakhe ke. Ih kahani ke pura mahatwa kuch gumnaam mahilaaon aur purshon pe adhaarit hai, jaise jab ulog ke saathi sawaal kare hai, “Is uthal-puthal ka kya matlab hai?” ke jawaab ek sapna se dees, agar tum chaaho, Masih ko shor ka kaaran samjha, Wohi tha Maksad ka Wajah. Is chote baat-cheet me hum sab ke liye ek seekh hai. Vishwaas aur sahi karne ka jazba ko lekar, achcha hoga agar jiske paas yeh hai usi se pucha jaae! “Kya andha andhe ko maarg bata sakta hai?” Ishu ne ek baar pucha. “[Agar haan,] toh kya dono gaddhe me nahi girenge?”3

I sammelan long me aawe ke lakshye hai sab me vishwaas aur sahi kare ke jazba ke badhaao, aur aaj isme shaamil ho kar, aap jaanoge ki yeh talaash sab ka maksad hai. Apan agal-bagal me dekho. Yahan i jagah pe aap dekhega ki pariwaar long sab disha se sabhi aakaar me aawe hai. Puraane dost khushi se gale mile, ek badhiya kwaaya gaane ki taeyaari kare, aur virodhi apne manpasand jagah khade hokar chilla rahe hai. Pehle la prachaarak long apan pahele la saathi long ke khoje, jabki abhi jaldi la prachaarak long poore tarah nawa saathi long ke khoje (agar tumhe pata hai mera metlab kya hai!). Aur tasveere? Swarg se hamme madad chahiye! Kyunki sab ke haath me mobile phone hai, hamara maksad badal gaya hai “har ek sadasye ek prachaarak hai” se “har ek sadasye ek tasveere kheechne wala hai.” Ih sab ke khushi se bhara halchal ke beech, koi yeh puch sakta hai “Is sab ka kya matlab hai?”

Jaise hum long ke Naya Niyam batawe ki, jiske aankh roshni se bhara hai samjhi, ki chaahe ih sammelan parampaara ke sab kuch batane ke bavajood, yeh sab cheezen ke matlab me kami rahi agar hum Ishu Masih ke apan jeevan ke kendra me nahi rakhe ga. Uh Drishti samjhe ke liye jon hum long mangta hai i, jon changaai ke U vaada karis hai, jon mahatwa hum janta ki yahan hai, hamein halchal se aage badhna hai—chaahe woh jitna bhi khushaal lage—aur sirf Unhi pe gaor karna hai. Har ek bhaashankarta ka praathna, jo gaate hai unka aasha, har mehmaan ka sammaan—sab Unhi ke Aatma ke amantrit karne me lage hai jiska yeh Girjaghar hai—woh jiwit Masih, Parmeshwar ka Memna, Shaanti ka Raajkumaar.

Lekin yeh zaroori nahi ki hum ek sammelan kendra me rahe Use paane ke liye. Jab ek bachcha Mormon Dharamshaastra pehli baar padhta hai aur pasand karta hai Abinadi ke saahas ya 2,000 jaawan sipaahiyon ka challaang ke, hum yeh gaor kar sakte hai ki Ishu Masih likha hua sachai me kendrit hai, joh kadha hai prakand vyakti ke roop me har ek usi panne pe aur yeh sab jodhta hai aur sab vishwass badhane wala cheezon se.

Usi tarah, jab ek dost hamare dharm ke bare me se seekhta hai, u uske naye kisam ke baaton aur kriyaaon se utna waakif nahi hota hai—khaane-peene ki paabandhi, atma-nirbharta ke saadhan, purvaj ki yaatra, digital family trees, usme itne saare stake center jahan woh sochte honge swaadisht mehnga steak khaane ko milega. Isliye, jab hamare naye dost long ke anubhav mile hai naya drishti aur awaazo ke, tab hamein ye sab halchal se unhe door karke un sab baaton ke matlab ko dikhaana hai, anant susamachaar ke mukhye dhyaan pe—Swarg ke Maata-Pita ka pyaar, ek divye Putra ka praeshchit ka uphaar, Pavitra Aatma ke sahanubhuti dene ka tarika, antim-din punahsthaapna ki sab sachchaaiyaan aur dher aur baat bhi.

Jab koi pehli baar pavitra mandir jaata hai, woh saait us anubhav se achambhit ho jaata hai. Hamara kaam hai yeh dekhna ki pavitra chinh aur prakat kiya kriya, woh riwaaz ke kapde aur dikhaai jaani waali chitra, kabhi unhe Uddhaarkarta se door nahi par kareeb le ke jaae, jiski hum bhakti karne hai. Mandir Unka ghar hai, aur wahan Wohi hamare dimaag aur dilon me basna chahiye—Masih ka vishaal siddhaant hamare andar usi tarah samaana chahiye jaise mandir ke dharamvidhyon me samaata hai—us samay se jab darwaaze pe likhi hui baat ko padhte hai aur aakhri pal tak jab hum immarat me apna waqt bitate hai. Jetna cheez se hum long guze ga ke beech,, hum long ke chaahi dekho, Ishu ke maksad mandir me.

Socho Girjaghar me ketna zyaada nidar kadam uthaae gaye aur naye ghoshnaaen kiye gaye khali abhi haal ke mahino me. Jab hum ek dusre ke dekhrekh karega, ya Sebath ke anubhao ko behtar karega, ya bachcho aur yuva ke liye ek naya kaarikram apnaayege, hum in badlaao ke asali maksad bhool jayega agar hum aise dekhega ki yeh ek doosre se alag alag tatva hai, balki ye sab sambandhit prayaas hai joh madad kare apan majbooti aur achcha kare me Uddhar ke Chattan pe.4 Sach me, sach me, isi liye Pradhaan Russell M. Nelson chahata hai hum Girjaghar ka prakat hua naam istemaal kare.5 Agar Ishu—Uska naam, Uska siddhaant, Uska uddhaaran, Uska divyata—hamare bhakti ka mukhye bhaag ho jaae, hum us mahaan sachchaai ko phir se laagu karenge jo kabhi Alma ne sikhaays tha: “Bahut si cheezen aane ko hai; [par] dekho, un sab se adhik mahatwa ki ek baat hai— … Muktidaata [jo] apne logon me aakar rahega.”6

Ek antim vichaar: Joseph Smith ka 19th-sadi ka vaataavaran Isaai gawahon ke mukaabla karne wala bheedo se bhara tha.7 Lekin unke shuru kiye hangaama me, yeh uttejit dhaarmik jaagran karne waale, ek alag tarike se, us Uddhaarkarta ko chupa rahe the jise jawaan Joseph itne betaabi se khoj raha tha. Woh ise “andhkaar aur uljhan”8 kehta tha se ladte huwe, woh kuch pedo ke beech gaya ekaant me jahan usne ek bahut vishaal gawaahi paai Uddhaarkarta ke mukhyata ki susamachaar ke prati jaisa ab tak humne yahan nahi zikr kiya hai. Usne aysa drishti dekha jiski na to kalpana aur na aasha kiya jaa sakta hai, Joseph ne apne Swarg Pita ke, jo vishwa ka mahaan Parmeshwar hai, aur Ishu Masih ke, jo Pita ke uttam Eklauta Janma Putra hai. Tab woh Pita ne uddhaaran dikhaya jiske baare me hum aaj subha baat kar rahe the: Usne Ishu ko Ishaara karte huwe kaha,“Yeh hai Mera Priye Putra. Uske suno!”9 Ishu ke divye pehchaan ka isse bada uddharan nahi hai, Uska mahatwa uddhaar ke yojna me, aur Parmeshwar jis tarah se Use swikaarta hai kabhi is chote saat-shabdon ke ghoshna bada nahi hoga.

Halchal aur uljhan? Bheed aur bhed-bhaao. Hamare duniya me yeh sab bahut hai. Sach me, avishwaasi aur vishwaasi ab bhi is drishti pe ladte hai aur un sab cheezon pe jiski charcha maine aaj ki hai. Agar tum saait koshish karta hoi achcha se samjhe ke aur sab raae ke beech ek maksad paawe ke, hum aapke ishaara karta usi Ishu ke taraf aur ek devdut ke gawahi deta hu Joseph Smith ke anubhao pe, joh hame mila, 1,800 saal baad usi ke tarah jaisa hamaare andhe mitr ne praacheen Jerichoo Rasta par apan dekhne ki shakti praapt karis raha. Hum gawahi deta in dono aur kayi anye logon ke saath jo pehle the ki sach me jiwan ka sabse sundar drishye aur aawaaz hai ki Ishu khali hamare paas se guzare ga nahi10 par Uska hamare paas aana, ruke ga bagal me hamare, aur rahega saath hamare.11

Bahano aur bhaaiyon, hamare samay ke lagataar shor aur baadhaaon me, hum Masih ko apne jiwan, apne vishwaas, aur apne sewa ka mukhya ki tarah dekhne ki koshish kare. Isi me sahi matlab hai. Aur agar kabhi hamara nazar kamzor ho, ya humme himmat na rahe ya hamara vishwaas ki pariksha aur behtar kiya jaa raha ho—jaise hoga hi—kyun nahi hum tabh aur jor chillaae, “He David ke santaan, Ishu, mujh pe daya kar.”12 Hum waada karta ek devdut ke josh aur bhavishyevakta ke jazba se ki Woh, kabhi na kabhi, tumhe sunega aur kahega, “Apni drishti paa: tere vishwaas ne tujhe achcha kar diya hai.”13 Maha sammelan me swaagat hai. Ishu Masih ke naam se, amen.