សារលិខិតគណៈប្រធានទីមួយ
ធ្វើតាមព្យាការី
ដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន
ខ្ញុំបានបម្រើក្នុងទ័ពជើងទឹករបស់អាមេរិករហូតដល់សង្គ្រាមលោកលើកទី 2 បានបញ្ចប់ ។ ខ្ញុំគឺជាទាហានកងនាវាមួយរូប មានឋានៈតូចបំផុតក្នុងកងទ័ពនាវា ។ រួចខ្ញុំមានគុណសម្បត្តិធ្វើជាទាហានកងនាវាថ្នាក់ទីមួយ ក្រោយមកខ្ញុំបានក្លាយជាទាហានជើងទឹកថ្នាក់ទីបី ។
សង្គ្រាមលោកលើកទី 2 បានបញ្ចប់ ហើយក្រោយមកខ្ញុំបានឈប់ពីជួរកងទ័ពនោះ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានធ្វើការសម្រេចចិត្តមួយថា ប្រសិនបើខ្ញុំត្រឡប់ចូលបម្រើកងទ័ពវិញ ខ្ញុំចង់ធ្វើជាមេបញ្ជាការម្នាក់ ។ ខ្ញុំបានគិតថា « ខ្ញុំមិនចង់សំអាតនាវាដ៏កខ្វក់ ដាំស្លក្នុងផ្ទះបាយ ប្រសិនបើអាចចៀសវាបាន » ។
ក្រោយពីខ្ញុំបានឈប់ ខ្ញុំចូលជាកងទ័ពជើងទឹកបម្រុងរបស់អាមេរិក ។ ខ្ញុំបានទៅហ្វឹកហាត់រៀងរាល់យប់ថ្ងៃចន្ទ ។ ខ្ញុំខំសិក្សាយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់ខ្ញុំមានលក្ខណៈសម្បត្តិសម្រាប់ការអប់រំ ។ ខ្ញុំបានប្រឡងរាល់មុខវិជ្ជាដែលអាចធ្វើបានដូចជា ៖ ផ្នែកផ្លូវចិត្ត ផ្លូវកាយ និង ផ្លូវអារម្មណ៍ ។ នៅទីបំផុត ដំណឹងដ៏រីករាយបានកើតឡើង ៖ « អ្នកត្រូវបានទទួលយកឲ្យធ្វើជាមេបញ្ជាការជើងទឹកក្នុងកងទ័ពជើងទឹកបម្រុងរបស់អាមេរិក »។
ខ្ញុំបានបង្ហាញលិខិតនោះដល់ភរិយាខ្ញុំ ហ្វ្រេនសេស ហើយពោលដោយក្ដីរីករាយថា « បងធ្វើបានសម្រេចហើយ ! បងធ្វើបានសម្រេចហើយ ! » គាត់បានឱបខ្ញុំ ហើយពោលថា « បងបានខំល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយដើម្បីទទួលបានវា » ។
ប៉ុន្តែក្រោយមកមានអ្វីមួយបានកើតឡើង ។ ខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាទីប្រឹក្សាទីមួយក្នុងគណៈប៊ីស្សពវួដរបស់ខ្ញុំ ។ ការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សារបស់ប៊ីស្សពធ្វើនៅចំពេលល្ងាចនៃការប្រជុំហ្វឹកហាត់ទាហានជើងទឹករបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា វាគឺជាបញ្ហាមួយដ៏ធំ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំគ្មានពេលដើម្បីចាប់យកការធ្វើជាទ័ពជើងទឹកបម្រុងនិងកាតព្វជាគណៈប៊ីស្សពរបស់ខ្ញុំបានឡើយ ។ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេចទៅ ? ការសម្រេចចិត្តមួយត្រូវតែធ្វើឡើង ។
ខ្ញុំបានអធិស្ឋានពីរឿងនេះ ។ រួចខ្ញុំបានចេញទៅជួបនឹងបុរសម្នាក់ ដែលជាប្រធានស្តេករបស់ខ្ញុំ កាលខ្ញុំនៅក្មេងគឺ អែលឌើរ ហារ៉ូល ប៊ី លី ( 1899–1973 ) ដែលក្រោយមកលោកបម្រើក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ ខ្ញុំបានអង្គុយចុះនៅពីមុខលោក ។ ខ្ញុំបានប្រាប់លោកថាខ្ញុំចង់បានការងារនោះខ្លាំងណាស់ ។ ពិតណាស់ ខ្ញុំបានបង្ហាញលោកពីលិខិតតែងតាំងដែលខ្ញុំបានទទួល ។
រចនារូបភាពដោយ ប៉ុល មេន
បន្ទាប់ពីសញ្ជឹងគិតពីបញ្ហានោះមួយសន្ទុះមក លោកបានថ្លែងមកកាន់ខ្ញុំថា « នេះជាអ្វីដែលអ្នកគួរធ្វើ ប្អូនប្រុស ម៉នសុន ។ អ្នកសរសេរសំបុត្រមួយទៅការិយាល័យផ្នែកទ័ពជើងទឹក ហើយប្រាប់ពួកគេថា ដោយសារការហៅបម្រើរបស់អ្នកជាសមាជិកមួយរូបក្នុងគណៈប៊ីស្សព អ្នកមិនអាចទទួលយកការតែងតាំងនោះក្នុងកងទ័ពជើងទឹកបម្រុងរបស់អាមេរិកបានទេ » ។
ខ្ញុំមានចិត្តសោកស្ដាយជាខ្លាំង ។ លោកបានបន្ថែមទៀតថា « រួចសរសេរទៅមេបញ្ជាការនៃមណ្ឌលទ័ពជើងទឹកទីដប់ពីរក្នុងរដ្ឋសាន់ ហ្វ្រានស៊ីស្កូ ហើយប្រាប់ពួកគេថា អ្នកចង់ឈប់ពីការបម្រុងនោះ » ។
ខ្ញុំបានតបថា « អែលឌើរ លី លោកមិនយល់ពីរឿងយោធានោះទេ ។ ពិតណាស់ ពួកគេនឹងមិនផ្ដល់ឋានៈនោះដល់ខ្ញុំទេ ប្រសិនបើខ្ញុំបដិសេធមិនទទួលវា ប៉ុន្តែមណ្ឌលទ័ពជើងទឹកទីដប់ពីរនោះមិនយល់ព្រមនឹងខ្ញុំនោះទេ ។ ដោយមានការចាប់ផ្ដើមសង្គ្រាមមួយក្នុងប្រទេសកូរ៉េ មេបញ្ជាការម្នាក់ដែលមិនបានចាត់តាំងនឹងត្រូវបានហៅជាប្រាកដ ។ ប្រសិនបើខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ ខ្ញុំចង់ធ្វើជាមេបញ្ជការម្នាក់ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងមិនអាចឡើយ ប្រសិនបើខ្ញុំបដិសេធការតែងតាំងនេះ ។ តើអ្នកប្រាកដហើយមែនទេ ថានេះគឺជាដំបូន្មានដែលលោកចង់ឲ្យខ្ញុំទទួល ? »
អែលឌើរ លី បានដាក់ដៃលើស្មាខ្ញុំ ហើយថ្លែងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ថា « ប្អូនប្រុស ម៉នសុន ចូរមានសេចក្ដីជំនឿឲ្យបានច្រើន ។ ការងារយោធាមិនមែនសម្រាប់ប្អូនទេ » ។
ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ។ ខ្ញុំបានស៊កលិខិតតែងតាំងនោះចូលក្នុងស្រោមសំបុត្រវិញទាំងទឹកភ្នែក ដោយភ្ជាប់នូវលិខិតមួយសរសេរបដិសេធមិនទទួលយកវា ។ រួចខ្ញុំបានសរសេរលិខិតមួយទៅមណ្ឌលជើងទឹកទីដប់ពីរ ហើយបានសុំឈប់ពីការធ្វើទ័ពជើងទឹកបម្រុង ។
ការលាលែងរបស់ខ្ញុំពីទ័ពជើងទឹកបម្រុង គឺស្ថិតនៅក្នុងក្រុមចុងក្រោយដែលបានដំណើរការពីមុនសង្គ្រាមនៅប្រទេសកូរ៉េបានផ្ទុះឡើង ។ សំលៀកបំពាក់ទាហាននៅទីស្នាក់ការកណ្តាលរបស់ខ្ញុំត្រូវបានរៀបចំខ្លួនរួចហើយ ។ ប្រាំមួយសប្ដាហ៍ក្រោយពីខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាទីប្រឹក្សាក្នុងគណៈប៊ីស្សព ខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាប៊ីស្សពក្នុងវួដរបស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំនឹងមិនបានកាន់តួនាទីក្នុងសាសនាចក្រដូចសព្វថ្ងៃនេះឡើយ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានធ្វើតាមដំបូន្មានរបស់ព្យាការី ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានអធិស្ឋានពីការសម្រេចចិត្តនោះ បើខ្ញុំមិនបានមានអំណរគុណចំពោះសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់មួយថា ៖ ជារឿយៗ ព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះប្រាកដឡើងហាក់ដូចជារឿងឆ្កួតលីលាសម្រាប់មនុស្ស ។1 ប៉ុន្តែមេរៀនដ៏អស្ចារ្យបំផុតតែមួយគត់ដែលយើងអាចរៀនក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះគឺថា នៅពេលព្រះមានបន្ទូល ហើយកូនចៅទ្រង់គោរពប្រតិបត្តិតាម ពួកគេនឹងធ្វើរឿងដ៏ត្រឹមត្រូវជានិច្ច ។
មានពាក្យមួយឃ្លាបានលើកឡើងថា ប្រវត្តិសាស្ត្រពឹងផ្អែកទៅលើការសម្រេចចិត្តតូចៗ រីឯជីវិតរបស់យើងក៏ដូចគ្នាដែរ ។ ការសម្រេចចិត្តកំណត់ដល់ជោគវាសនា ។ ប៉ុន្តែយើងមិនត្រូវបានទុកចោលដោយគ្មានជំនួយនៅក្នុងការសម្រេចចិត្តរបស់យើងនោះឡើយ ។
ប្រសិនបើអ្នកចង់ឃើញពន្លឺស្ថានសួគ៌ ប្រសិនបើអ្នកចង់មានអារម្មណ៍នៃការបំផុសគំនិតពីព្រះដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិ ប្រសិនបើអ្នកចង់មានអារម្មណ៍ដែលដក់នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកថា ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់អ្នកកំពុងដឹកនាំអ្នក សូមធ្វើតាមពួកព្យាការីរបស់ព្រះ ។ កាលអ្នកធ្វើតាមពួកព្យាការី អ្នកនឹងស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ដ៏មានសុវត្ថិភាព ។
ការបង្រៀនចេញពីសារលិខិតនេះ
ពុំមានសមាជិកសាសនាចក្រច្រើនទេ ដែលនឹងបានទទួលដំបូន្មានដោយផ្ទាល់ពីសាវក ដូចជាប្រធាន ម៉នសុន ឡើយ ។ ប៉ុន្តែយើងនៅតែអាចទទួលបានពរជ័យ កាលយើងធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ពួកព្យាការី និង ពួកសាវក ។ សូមពិចារណាអានសុន្ទរកថារបស់ប្រធាន ម៉នសុន ក្នុងសន្និសីទទូទៅទើបតែកន្លងផុតមកនេះ ( សូមចងចាំពីសុន្ទរកថាបិទបើករបស់លោកផងដែរ ) ។ សូមរកមើលទិសដៅជាក់លាក់ ឬធ្វើសកម្មភាព ។ អ្នកអាចពិភាក្សាពីអ្វីដែលអ្នករៀនជាមួយសមាជិកដែលអ្នកទៅសួរសុខទុក្ខ ហើយពិចារណាពីរបៀបអនុវត្តដំបូន្មានរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ។
សម្រាប់យោបល់នានាស្តីពីការបង្រៀនសារលិខិតនេះសម្រាប់យុវវ័យ និង កុមារ សូមមើលទំព័រទី 6 ។