Digitaal thema-artikel: Geloofsportret
Steun op mij
Toen ik mijn vader over mijn vragen en zorgen vertelde, zei hij iets wat ik nooit vergeten ben.
Foto, Richard M. Romney
Als klein meisje ging ik altijd met mijn vader mee op onze kleine boerderij. Ik smeekte dan of ik met hem mocht samenwerken en hem helpen met zijn vele taken. Ik reed graag in zijn pick-up en hielp hem met het schakelen. Ik herinner me dat hij ons, kinderen, verhalen voorlas en ons meenam om te sleeën, vissen en kamperen. Paardrijden met papa, vooral in de bergen, is voor altijd een bijzondere herinnering.
Toen ik aan de middelbare school begon, kwamen er vragen in me op over hetgeen ik in het evangelie had geleerd. Sommige vrienden zeiden dingen die vragen en twijfels bij me opriepen.
Op een avond stond ik in onze woonkamer en keek uit ons grote raam naar de sterren. Het was laat en ik dacht dat iedereen al op bed lag. Maar papa kwam naast me staan en we begonnen te praten.
Ik vertelde hem over mijn vragen en zorgen. Hij reageerde door te getuigen dat hij wist dat het evangelie waar was. We bespraken hoe dwaas het kan zijn om je druk te maken over ‘de verborgenheden’. Hij zei dat ik mijn eigen conclusies moest trekken en dat dit tijd kon vergen. Toen zei hij iets wat ik nooit ben vergeten. Hij zei dat ik op zijn geloof en getuigenis mocht steunen als ik met vragen of zorgen zat.
Ik hield van mijn vader en wist dat hij me nooit opzettelijk zou misleiden of iets zou vertellen wat niet waar was. Als hij zeker wist wat hij geloofde, wist ik dat ik hem kon vertrouwen.
En dat deed ik ook.
Tijdens mijn werkjaren, toen ik werd blootgesteld aan vele ideeën, theorieën, leefstijlen en overtuigingen die me op de proef stelden, keek ik naar mijn vader en steunde ik op hem. In mijn jaren als echtgenote en moeder is mijn geloof ook op de proef gesteld en heb ik op mijn vader gesteund. Zelfs nu, als ik aan de huidige omstandigheden in de wereld denk, kijk ik naar mijn vader en steun ik op hem.
Ik denk vaak aan die avond, lang geleden, en aan mijn gesprek met papa. Ik vraag me af hoe anders mijn leven eruit had gezien zonder zijn kalme zekerheid en stabiele voorbeeld.
Als kind kwam ik nooit tekort in mijn levensbehoeften. Mijn goede ouders zorgden voor me. Maar van alles wat mijn ouders me hebben gegeven, ben ik vooral dankbaar voor de waarden die ze me hebben bijgebracht, het stevige fundament in het evangelie dat ze me hebben gegeven, en het eenvoudige, voorbeeldige leven dat ze hebben geleid.
Ik ben ook dankbaar dat papa er voor me was om op te steunen – niet één keer, maar steeds weer. Hij was en is een groot voorbeeld van waar het echt om gaat. Mijn vader is mijn held.