1 Και ιδού, τώρα συνέβη ώστε ο επόμενος σκοπός μας ήταν να αποκτήσουμε την πόλη του Μαντάι. Όμως ιδού, δεν υπήρχε τρόπος να τους οδηγήσουμε έξω από την πόλη με τις μικρές μας ομάδες. Γιατί ιδού, θυμούνταν αυτό που είχαμε μέχρι στιγμής κάνει. Γι’ αυτό δεν μπορούσαμε να τους παρασύρουμε μακριά από τα οχυρά τους.

2 Και ήταν τόσο πιο πολυάριθμοι άπ’ ό,τι ήταν ο στρατός μας, ώστε δεν τολμούσαμε να πάμε και να τους επιτεθούμε στα οχυρά τους.

3 Μάλιστα, και έγινε σκόπιμο να απασχολούμε τους άνδρες μας στη διατήρηση εκείνων των τμημάτων της χώρας που είχαμε επαναποκτήσει στην κυριότητά μας. Άρα έγινε αναγκαίο να περιμένουμε, ώστε να λάβουμε περισσότερη δύναμη από τη γη του Ζαραχέμλα όπως επίσης και νέα προμήθεια εφοδίων.

4 Και συνέβη ώστε έστειλα έτσι εγώ μια πρεσβεία στον κυβερνήτη της χώρας μας, για να τον πληροφορήσω σχετικά με τις υποθέσεις του λαού μας. Και συνέβη ώστε περιμέναμε να λάβουμε προμήθειες και ενίσχυση από τη γη του Ζαραχέμλα.

5 Όμως ιδού, αυτό δεν μας ωφέλησε παρά μόνο λίγο, διότι οι Λαμανίτες ελάμβαναν επίσης μεγάλη ενίσχυση από μέρα σε μέρα, και επίσης πολλές προμήθειες. Και έτσι ήταν οι συνθήκες μας κατά τη χρονική αυτή περίοδο.

6 Και οι Λαμανίτες εξορμούσαν εναντίον μας περιστασιακά, αποφασισμένοι μέσω στρατηγήματος να μας καταστρέψουν. Παρά ταύτα, δεν μπορούσαμε να πάμε σε μάχη μαζί τους, εξαιτίας των κρυσφύγετών τους και των οχυρών τους.

7 Και συνέβη ώστε περιμέναμε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες για διάστημα πολλών μηνών, μέχρι που ήμασταν έτοιμοι να χαθούμε από έλλειψη τροφής.

8 Όμως συνέβη ώστε λάβαμε τρόφιμα, τα οποία φρούρησαν για εμάς ένας στρατός δύο χιλιάδων ανδρών προς βοήθειά μας. Και αυτή ήταν όλη η βοήθεια που λάβαμε, για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και την πατρίδα μας από το να μην πέσουμε στα χέρια των εχθρών μας, μάλιστα, για να πολεμήσουμε με έναν εχθρό που ήταν αναρίθμητος.

9 Και τώρα, την αιτία αυτών των δυσκολιών μας, δηλαδή την αιτία που δεν μας έστειλαν περισσότερη ενίσχυση, δεν την γνωρίζαμε. Γι’ αυτό ήμασταν στενοχωρημένοι και επίσης γεμάτοι φόβο, μήπως κατά κάποιο τρόπο πέσουν επάνω στη χώρα μας οι κρίσεις του Θεού, προς ανατροπή μας και πλήρη αφανισμό μας.

10 Γι’ αυτό ξεχείλισε η ψυχή μας με προσευχή προς τον Θεό, για να μας ενδυναμώσει και να μας λυτρώσει από τα χέρια των έχθρων μας, μάλιστα, και να μας δώσει επίσης δύναμη ώστε να διατηρήσουμε τις πόλεις μας, και τα εδάφη μας, και τα υπάρχοντά μας, προς υποστήριξη του λαού μας.

11 Μάλιστα, και συνέβη ώστε ο Κύριος ο Θεός μας μάς επισκέφθηκε με διαβεβαιώσεις ότι θα μας λύτρωνε. Μάλιστα, τόσο πολύ ώστε μιλούσε ειρήνη στην ψυχή μας, και μας παρείχε μεγάλη πίστη, και μας έκανε να ελπίζουμε σε Αυτόν για τη λύτρωσή μας.

12 Και πήραμε θάρρος με τη μικρή δύναμή μας, την οποία είχαμε λάβει, και ήμασταν σταθεροί στην απόφαση να κατακτήσουμε τους εχθρούς μας και να διατηρήσουμε τα εδάφη μας και τα υπάρχοντά μας και τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας και τον σκοπό της ελευθερίας μας.

13 Και έτσι προχωρήσαμε με όλη τη δύναμή μας εναντίον των Λαμανιτών, οι οποίοι ήταν στην πόλη του Μαντάι. Και στήσαμε τις σκηνές μας δίπλα στην έρημο που ήταν κοντά στην πόλη.

14 Και συνέβη ώστε την επαύριον, όταν είδαν οι Λαμανίτες ότι ήμαστε στα σύνορα δίπλα στην έρημο που ήταν κοντά στην πόλη, έστειλαν τους κατασκόπους τους έξω, ολόγυρά μας, για να ανακαλύψουν τον αριθμό και τη δύναμη του στρατού μας.

15 Και συνέβη ώστε όταν είδαν ότι δεν ήμασταν ισχυροί σύμφωνα με τον αριθμό μας, και φοβούμενοι ότι θα τους αποκόπταμε από την υποστήριξή τους αν δεν έρχονταν εναντίον μας σε μάχη και να μας σκότωναν, και υποθέτοντας επίσης ότι θα μπορούσαν εύκολα να μας καταστρέψουν με τις πολυάριθμες στρατιές τους, και έτσι λοιπόν άρχισαν να κάνουν προετοιμασίες για να έλθουν σε μάχη εναντίον μας.

16 Και όταν είδαμε ότι έκαναν προετοιμασίες για να έλθουν εναντίον μας, ιδού, έκανα ώστε ο Γιδ, με έναν μικρό αριθμό ανδρών, να κρυφτεί στην έρημο, και ο Τεόμνερ επίσης με έναν μικρό αριθμό ανδρών να κρυφτούν κι αυτοί στην έρημο.

17 Τώρα ο Γιδ και οι άνδρες του ήταν στα δεξιά και οι άλλοι στα αριστερά. Και όταν κρύφτηκαν έτσι, ιδού, εγώ παρέμεινα με το υπόλοιπο του στρατού μου, σε εκείνο το ίδιο σημείο όπου είχαμε αρχικά στήσει τις σκηνές μας σε προετοιμασία για την ώρα που θα έρχονταν σε μάχη οι Λαμανίτες.

18 Και συνέβη ώστε οι Λαμανίτες όντως ήλθαν εναντίον μας με τον πολυάριθμο στρατό τους. Και όταν ήλθαν και ήταν έτοιμοι να πέσουν επάνω μας με το σπαθί, έκανα ώστε οι άνδρες μου, αυτοί που ήταν μαζί μου, να υποχωρήσουν στην έρημο.

19 Και συνέβη ώστε οι Λαμανίτες μας ακολούθησαν με μεγάλη ταχύτητα, επειδή επιθυμούσαν υπερβολικά να μας προφτάσουν για να μας σκοτώσουν. Γι’ αυτό μας ακολούθησαν μέσα στην έρημο. Και εμείς προσπεράσαμε ανάμεσα στον Γιδ και τον Τεόμνερ, σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν τους ανακάλυψαν οι Λαμανίτες.

20 Και συνέβη ώστε όταν είχαν προσπεράσει οι Λαμανίτες, δηλαδή όταν είχε προσπεράσει ο στρατός, ο Γιδ και ο Τεόμνερ πετάχτηκαν από τις κρυψώνες τους, και απέκοψαν τους κατασκόπους των Λαμανιτών ώστε να μην επιστρέψουν στην πόλη.

21 Και συνέβη ώστε όταν τους είχαν αποκόψει, έτρεξαν στην πόλη και έπεσαν επάνω στους φρουρούς που είχαν απομείνει για να φρουρούν την πόλη, τόσο ώστε τους αφάνισαν και κατέλαβαν την πόλη.

22 Λοιπόν αυτό έγινε επειδή οι Λαμανίτες άφησαν όλο τον στρατό τους, εκτός από λίγους μόνο φρουρούς, να παρασυρθούν στην έρημο.

23 Και συνέβη ώστε ο Γιδ και ο Τεόμνερ με αυτόν τον τρόπο είχαν αποκτήσει την κυριότητα των φρουρίων τους. Και συνέβη ώστε εμείς πήραμε τον δρόμο μας, αφού ταξιδέψαμε πολύ μέσα στην έρημο προς τη γη του Ζαραχέμλα.

24 Και όταν είδαν οι Λαμανίτες ότι προήλαυναν προς τη γη του Ζαραχέμλα, φοβήθηκαν υπερβολικά, μήπως είχε καταστρωθεί σχέδιο να τους παρασύρει σε όλεθρο. Γι’ αυτό, άρχισαν να υποχωρούν πάλι στην έρημο, μάλιστα, ακόμη και πίσω με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο είχαν έλθει.

25 Και ιδού, ήταν νύχτα και έστησαν τις σκηνές τους, γιατί οι γενικοί αρχηγοί των Λαμανιτών είχαν υποθέσει ότι οι Νεφίτες ήταν αποκαμωμένοι από την προέλασή τους και, υποθέτοντας ότι είχαν πάρει όλο τον στρατό τους δεν σκέφθηκαν καθόλου την πόλη του Μαντάι.

26 Λοιπόν συνέβη ώστε όταν ήταν νύχτα, εγώ έκανα ώστε οι άνδρες μου να μην κοιμηθούν, αλλά να πορευτούν από άλλο δρόμο προς τη γη του Μαντάι.

27 Και χάρη σε αυτήν την πορεία μας κατά τη νύχτα, ιδού, την επαύριον ήμαστε μπροστά από τους Λαμανίτες, τόσο που φτάσαμε πριν από αυτούς στην πόλη του Μαντάι.

28 Και έτσι συνέβη ώστε με αυτό το στρατήγημα καταλάβαμε την πόλη του Μαντάι χωρίς χύσιμο του αίματος.

29 Και συνέβη ώστε όταν έφθασαν τα στρατεύματα των Λαμανιτών κοντά στην πόλη, και είδαν ότι εμείς ήμαστε προετοιμασμένοι να τους αντιμετωπίσουμε, εξεπλάγησαν υπερβολικά και τους κατέλαβε μεγάλος φόβος, τόσο πολύ ώστε τράπηκαν σε φυγή στην έρημο.

30 Μάλιστα, και συνέβη ώστε τα στρατεύματα των Λαμανιτών τράπηκαν σε φυγή μακριά από όλο αυτό το τμήμα της χώρας. Όμως ιδού, πήραν μαζί τους έξω από τη χώρα πολλά γυναικόπαιδα.

31 Και αυτές οι πόλεις που τις είχαν πάρει οι Λαμανίτες, όλες τους κατά τη χρονική αυτή περίοδο βρίσκονται στην κατοχή μας. Και οι πατέρες μας και οι γυναίκες μας και τα παιδιά μας επιστρέφουν στα σπίτια τους, όλοι, εκτός από εκείνους που έχουν πιαστεί αιχμάλωτοι και έχουν μεταφερθεί μακριά από τους Λαμανίτες.

32 Όμως ιδού, τα στρατεύματά μας είναι μικρά για να διατηρήσουμε τόσο μεγάλο αριθμό πόλεων και τόσες μεγάλες κτήσεις.

33 Όμως ιδού, βασιζόμαστε στον Θεό μας που μας έχει δώσει τη νίκη σε αυτές τις χώρες, τόσο ώστε έχουμε αποκτήσει αυτές τις πόλεις και αυτά τα εδάφη, που ήταν δικά μας.

34 Τώρα δεν ξέρουμε την αιτία που η κυβέρνηση δεν μας δίνει περισσότερη ενίσχυση. Ούτε αυτοί οι άνδρες που ήλθαν σε μας ξέρουν γιατί δεν έχουμε λάβει μεγαλύτερη ενίσχυση.

35 Ιδού, υποθέτουμε ότι υπήρξατε ανεπιτυχείς, και παρασύρατε τις δυνάμεις από αυτό το τμήμα της χώρας. Αν είναι έτσι, δεν επιθυμούμε να παραπονιούμαστε.

36 Και αν δεν είναι έτσι, ιδού, φοβόμαστε ότι υπάρχει κάποια διχόνοια στην κυβέρνηση, που δεν μας στέλνουν περισσότερους άνδρες προς βοήθειά μας, διότι γνωρίζουμε ότι είναι περισσότεροι από αυτούς που έχουν στείλει.

37 Όμως, ιδού, δεν έχει σημασία – ευελπιστούμε ότι ο Θεός θα μας ελευθερώσει, παρά την αδυναμία των στρατευμάτων μας, μάλιστα, και θα μας ελευθερώσει από τα χέρια των εχθρών μας.

38 Ιδού, αυτός είναι ο εικοστός και ένατος χρόνος, στο τέλος του, και κατέχουμε τα εδάφη μας, και οι Λαμανίτες έχουν τραπεί σε φυγή στη γη του Νεφί.

39 Και αυτοί οι υιοί του λαού του Αμμών, τους οποίους έχω επαινέσει τόσο πολύ, είναι μαζί μου στην πόλη του Μαντάι. Και ο Κύριος τους υποστήριξε, μάλιστα, και τους φύλαξε να μην πέσουν από σπαθί, τόσο ώστε ούτε μια ψυχή δεν έχει σκοτωθεί.

40 Όμως ιδού, έχουν δεχθεί πολλά τραύματα. Κι όμως στέκονται σταθεροί σε αυτήν την ελευθερία με την οποία ο Θεός τους έκανε ελεύθερους, και είναι αυστηροί στο να θυμούνται τον Κύριο τον Θεό τους από μέρα σε μέρα. Μάλιστα, προσέχουν να τηρούν τα προστάγματά Του και τις κρίσεις Του, και τις εντολές Του διαρκώς. Και η πίστη τους είναι ισχυρή στις προφητείες σχετικά με αυτό που πρόκειται να συμβεί.

41 Και τώρα, αγαπημένε μου αδελφέ, Μορόνι, είθε ο Κύριος ο Θεός μας, ο οποίος μας έχει λυτρώσει και μας έχει ελευθερώσει, να σε διατηρεί διαρκώς στην παρουσία Του. Μάλιστα, και είθε να ευνοήσει αυτόν τον λαό, τόσο ώστε να επιτύχετε να αποκτήσετε στην κατοχή σας όλα όσα μας έχουν πάρει οι Λαμανίτες, τα οποία ήταν για την υποστήριξή μας. Και τώρα, ιδού, κλείνω την επιστολή μου. Εγώ είμαι ο Ήλαμαν, ο υιός του Άλμα.