1 Και τώρα συνέβη ώστε κατά την αρχή του εικοστού και πέμπτου χρόνου της βασιλείας των δικαστών επί του λαού του Νεφί, ενώ είχαν εδραιώσει την ειρήνη στον λαό του Λεχί και τον λαό του Μοριάντον σχετικά με τα εδάφη τους, και έχοντας αρχίσει τον εικοστό και πέμπτο χρόνο με ειρήνη.

2 Παρά ταύτα, δεν διατήρησαν για πολύ απόλυτη ειρήνη στη χώρα, επειδή άρχισε να υπάρχει διχόνοια ανάμεσα στον λαό σχετικά με τον αρχιδικαστή Παχόραν. Επειδή ιδού, ήταν ένα μέρος του λαού που επιθυμούσε να αλλαχθούν μερικά ειδικά σημεία του νόμου.

3 Όμως ιδού, ο Παχόραν δεν τα άλλαζε ούτε άφηνε να αλλαχθεί ο νόμος. Γι’ αυτό, δεν εισάκουγε αυτούς που είχαν στείλει τις ψήφους τους με τις αιτήσεις τους σχετικά με τη αλλαγή του νόμου.

4 Γι’ αυτό, εκείνοι που επιθυμούσαν να αλλαχθεί ο νόμος, θύμωσαν μαζί του, και επιθυμούσαν να μην είναι πια αυτός ο αρχιδικαστής της χώρας. Γι’ αυτό, ξεσηκώθηκε μια μεγάλη διαμάχη σχετικά με το θέμα, όχι όμως μέχρι αιματοχυσίας.

5 Και συνέβη ώστε αυτοί που επιθυμούσαν να εκθρονιστεί ο Παχόραν από τη δικαστική έδρα, λέγονταν βασιλόφρονες, επειδή επιθυμούσαν να αλλαχθεί ο νόμος κατά τρόπο ώστε να ανατρέψουν την ελεύθερη κυβέρνηση και να εγκαταστήσουν ένα βασιλιά επί της χώρας.

6 Και εκείνοι που επιθυμούσαν να παραμείνει ο Παχόραν αρχιδικαστής επί της χώρας, πήραν επάνω τους το όνομα ελευθερόφρονες. Και έτσι έγινε η διαίρεση ανάμεσά τους, γιατί οι ελευθερόφρονες είχαν ορκιστεί, δηλαδή είχαν συνάψει διαθήκη να διατηρήσουν τα δικαιώματά τους και τα προνόμια της θρησκείας τους με ελεύθερη κυβέρνηση.

7 Και συνέβη ώστε αυτό το ζήτημα της διχόνοιας τους τακτοποιήθηκε με την ψήφο του λαού. Και συνέβη ώστε η ψήφος του λαού ευνόησε τους ελευθερόφρονες, και ο Παχόραν διατήρησε τη δικαστική έδρα, πράγμα το οποίο προκάλεσε πολύ μεγάλη αγαλλίαση ανάμεσα στους αδελφούς του Παχόραν και επίσης σε πολλούς από τον λαό της ελευθερίας, που επίσης έκαναν τους βασιλόφρονες να σωπάσουν, ώστε δεν τολμούσαν να εναντιωθούν αλλά ήταν υποχρεωμένοι να διατηρήσουν τον σκοπό της ελευθερίας.

8 Λοιπόν εκείνοι που ήταν υπέρ των βασιλέων, ήταν οι ευγενικής καταγωγής και επεδίωκαν να γίνουν βασιλείς, και υποστηρίζονταν από εκείνους που επιζητούσαν δύναμη και εξουσία επί του λαού.

9 Όμως ιδού, αυτός ήταν κρίσιμος καιρός για τέτοιες διχόνοιες να είναι ανάμεσα στον λαό του Νεφί· επειδή ιδού, ο Αμαλικίχα είχε πάλι ξεσηκώσει τις καρδιές του λαού των Λαμανιτών εναντίον του λαού των Νεφιτών, και συγκέντρωνε στρατιώτες από όλα τα μέρη της χώρας του, και τους όπλιζε και προετοιμαζόταν για πόλεμο με κάθε επιμέλεια· επειδή είχε ορκιστεί να πιει το αίμα του Μορόνι.

10 Όμως ιδού, θα δούμε ότι η υπόσχεσή του που είχε κάνει ήταν βιαστική. Παρά ταύτα, προετοίμαζε τον εαυτό του και τα στρατεύματά του για να κατεβεί σε μάχη εναντίον των Νεφιτών.

11 Τώρα, τα στρατεύματά του δεν ήταν και τόσο σπουδαία όπως ήταν μέχρι τώρα, εξαιτίας των τόσων χιλιάδων που είχαν σκοτωθεί από το χέρι των Νεφιτών. Όμως παρά τη μεγάλη τους απώλεια, ο Αμαλικίχα είχε συγκεντρώσει έναν εξόχως σπουδαίο στρατό, τόσο πολύ που δεν φοβόταν να κατεβεί στη γη του Ζαραχέμλα.

12 Μάλιστα, ακόμα και ο ίδιος ο Αμαλικίχα κατέβηκε, επικεφαλής των Λαμανιτών. Και ήταν κατά τον εικοστό και πέμπτο χρόνο της βασιλείας των δικαστών. Και ήταν τον ίδιο καιρό που είχαν αρχίσει να τακτοποιούν τις υποθέσεις της διχόνοιας τους σχετικά με τον αρχιδικαστή, τον Παχόραν.

13 Και συνέβη ώστε όταν οι άνθρωποι που ονομάζονταν βασιλόφρονες άκουσαν ότι οι Λαμανίτες κατέβαιναν σε μάχη εναντίον τους, χαίρονταν μέσα στην καρδιά τους, και αρνήθηκαν να πάρουν τα όπλα, επειδή ήταν τόσο οργισμένοι με τον αρχιδικαστή, όπως επίσης και με τους ανθρώπους της ελευθερίας, ώστε δεν έπαιρναν τα όπλα για να υπερασπιστούν τη χώρα τους.

14 Και συνέβη ώστε όταν το είδε αυτό ο Μορόνι, και είδε επίσης ότι οι Λαμανίτες έφθαναν στα σύνορα της χώρας, οργίστηκε υπερβολικά εξαιτίας της ισχυρογνωμοσύνης αυτών των ανθρώπων για τους οποίους είχε κοπιάσει με τόση επιμέλεια να τους διατηρήσει. Μάλιστα, ήταν υπερβολικά οργισμένος. Η ψυχή του ήταν γεμάτη θυμό εναντίον τους.

15 Και συνέβη ώστε έστειλε ένα αίτημα, με την ψήφο του λαού, προς τον κυβερνήτη της χώρας, ζητώντας να τη διαβάσει και να δώσει σε αυτόν (τον Μορόνι) εξουσία να εξαναγκάσει αυτούς τους αντιφροντούντες να υπερασπιστούν τη χώρα τους ή να τους θανατώσει.

16 Επειδή η πρώτη του μέριμνα ήταν να θέσει τέρμα σε παρόμοιες διχόνοιες και διχόνοιες ανάμεσα στον λαό. Επειδή ιδού, αυτό υπήρξε ώς τώρα αιτία όλης της καταστροφής τους. Και συνέβη ώστε του παραχωρήθηκε σύμφωνα με την ψήφο του λαού.

17 Και συνέβη ώστε ο Μορόνι πρόσταξε τον στρατό του να στραφεί εναντίον αυτών των βασιλοφρόνων, για να καταρρίψει την υπερηφάνειά τους και την αριστοκρατικότητά τους, και να τους εξισώσει με τη γη ή να πάρουν τα όπλα και να υποστηρίξουν τον σκοπό της ελευθερίας.

18 Και συνέβη ώστε τα στρατεύματα πράγματι προήλασαν εναντίον τους, και κατέρριψαν την υπερηφάνειά τους και την αριστοκρατικότητά τους, τόσο που καθώς σήκωσαν τα πολεμικά τους όπλα για να πολεμήσουν εναντίον των ανδρών του Μορόνι, ρίχτηκαν κάτω και εξισώθηκαν με τη γη.

19 Και συνέβη ώστε ήταν τέσσερεις χιλιάδες από αυτούς τους αντιφρονούντες που καταρρίφθηκαν από το σπαθί. Και εκείνοι από τους ηγέτες τους που δεν σκοτώθηκαν στη μάχη, συνελήφθησαν και ρίχτηκαν στη φυλακή, επειδή δεν υπήρχε καιρός για τη δίκη τους κατά την περίοδο αυτή.

20 Και οι υπόλοιποι από αυτούς τους αντιφρονούντες, προκειμένου να χτυπηθούν κάτω στη γη από το σπαθί, υποχώρησαν στο λάβαρο της ελευθερίας, και εξαναγκάστηκαν να υψώσουν τον τίτλο της ελευθερίας επάνω στους πύργους τους και στις πόλεις τους και να πάρουν τα όπλα για την άμυνα της χώρας τους.

21 Και έτσι ο Μορόνι έθεσε τέλος σε αυτούς τους βασιλόφρονες, ώστε δεν υπήρχε πια κανένας που να ονομάζεται βασιλόφρονας. Και έτσι έθεσε τέλος στην ισχυρογνωμοσύνη και την υπερηφάνεια αυτών των ανθρώπων που ισχυρίζονταν το αίμα της αριστοκρατίας. Όμως τους μείωσαν ώστε να ταπεινώσουν τον εαυτό τους όμοια με τους αδελφούς τους, και να πολεμήσουν γενναία για την ελευθερία από την υποδούλωση.

22 Ιδού, συνέβη ώστε ενώ ο Μορόνι κατανικούσε έτσι τους πολέμους και τις διχόνοιες ανάμεσα στον ίδιο του τον λαό και τους υπότασσε στην ειρήνη και στον πολιτισμό, και έκανε διακανονισμούς για να προετοιμασθούν για πόλεμο εναντίον των Λαμανιτών, ιδού, οι Λαμανίτες είχαν φθάσει στη γη του Μορόνι, η οποία ήταν στα όρια κοντά στην ακτή.

23 Και συνέβη ώστε οι Νεφίτες δεν ήταν αρκετά ισχυροί στην πόλη του Μορόνι, γι’ αυτό ο Αμαλικίχα τους κτύπησε, σκοτώνοντας πολλούς. Και συνέβη ώστε ο Αμαλικίχα κατέλαβε την πόλη, μάλιστα, κατέλαβε όλα τα οχυρώματά τους.

24 Και όσοι ξέφυγαν έξω από την πόλη του Μορόνι ήλθαν στην πόλη του Νεφίχα, και ο λαός της πόλης του Λεχί συγκεντρώθηκε μαζί, και έκανε προετοιμασίες και ήταν έτοιμος να δεχτεί τους Λαμανίτες σε μάχη.

25 Όμως συνέβη ώστε ο Αμαλικίχα δεν άφηνε τους Λαμανίτες να πάνε εναντίον της πόλης του Νεφίχα για μάχη, αλλά τους κράτησε κάτω κοντά στην ακτή, αφήνοντας άνδρες σε κάθε πόλη για να τη διατηρήσουν και να την υπερασπιστούν.

26 Και έτσι συνέχιζε, κατακτώντας πολλές πόλεις, την πόλη του Νεφίχα και την πόλη του Λεχί και την πόλη του Μοριάντον και την πόλη του Όμνερ και την πόλη του Γιδ και την πόλη του Μουλέκ, όλες αυτές που βρίσκονταν στα ανατολικά σύνορα κοντά στην ακτή.

27 Και έτσι οι Λαμανίτες απέκτησαν, με την πανουργία του Αμαλικίχα, τόσες πολλές πόλεις, με τις αναρίθμητες στρατιές τους, οι οποίες ήταν σθεναρώς οχυρωμένες κατά το είδος της οχύρωσης του Μορόνι, οι οποίες διέθεταν όλες φρούρια για τους Λαμανίτες.

28 Και συνέβη ώστε αυτοί προήλασαν προς τα σύνορα της γης Αφθονίας, αναγκάζοντας τους Νεφίτες να φύγουν από εμπρός τους και σκοτώνοντας πολλούς.

29 Όμως συνέβη ώστε τους συνάντησε ο Τεάνκουμ, ο οποίος είχε σκοτώσει τον Μοριάντον και είχε αναχαιτίσει τον λαό του στη φυγή του.

30 Και συνέβη ώστε αναχαίτισε και τον Αμαλικίχα, καθώς προχωρούσε εμπρός με τον πολυάριθμο στρατό του για να κατακτήσει τη γη Αφθονία, και επίσης τη γη προς τα βόρεια.

31 Όμως ιδού, απογοητεύτηκε, όταν αποκρούστηκε από τον Τεάνκουμ και τους άνδρες του, γιατί ήταν σπουδαίοι πολεμιστές· γιατί κάθε άνδρας του Τεάνκουμ ξεπερνούσε τους Λαμανίτες στην πολεμική τους δεξιοτεχνία και δύναμη, τόσο πολύ ώστε απέκτησαν πλεονεκτική θέση επί των Λαμανιτών.

32 Και συνέβη ώστε τους προκάλεσαν βάσανα, τόσο πολύ που τους σκότωναν μέχρι που έγινε σκοτάδι. Και συνέβη ώστε ο Τεάνκουμ και οι άνδρες του έστησαν τις σκηνές τους στα σύνορα της γης Αφθονίας, και ο Αμαλικίχα έστησε τις σκηνές του στα σύνορα επάνω στην παραλία, πλάι στην ακτή, και κατ’ αυτόν τον τρόπο είχαν εκδιωχθεί.

33 Και συνέβη ώστε όταν είχε έλθει η νύχτα, ο Τεάνκουμ και ο υπηρέτης του γλίστρησαν σαν κλέφτες και βγήκαν έξω τη νύχτα, και πήγαν στο στρατόπεδο του Αμαλικίχα. Και ιδού, ο ύπνος τους είχε κατακυριεύσει από τη μεγάλη τους κόπωση, που είχε προκληθεί από τους μόχθους και τη ζέστη της ημέρας.

34 Και συνέβη ώστε ο Τεάνκουμ γλίστρησε κρυφά στη σκηνή του βασιλιά, και έχωσε ένα ακόντιο στην καρδιά του, και προκάλεσε τον θάνατο του βασιλιά ακαριαία ώστε δεν ξύπνησε τους υπηρέτες του.

35 Και αυτός επέστρεψε πάλι κρυφά στο δικό του στρατόπεδο, και ιδού, οι άνδρες του κοιμόνταν, και τους ξύπνησε και τους είπε όλα όσα είχε κάνει.

36 Και έκανε ώστε τα στρατεύματά του να σταθούν σε επιφυλακή, μην τυχόν και είχαν ξυπνήσει οι Λαμανίτες και έλθουν κατεπάνω τους.

37 Και έτσι τελείωσε ο εικοστός και πέμπτος χρόνος της βασιλείας των δικαστών επί του λαού του Νεφί. Και έτσι τελειώνουν οι μέρες του Αμαλικίχα.