7

Stawanie się jednym, wspólna praca

Zastanów się:Co to znaczy być „jednym”? Co to ma wspólnego ze stawaniem się samowystarczalnym?

„In the Lord’s Way [Na Pański sposób] (Nie masz dostępu do filmu? Przeczytaj tekst na następnej stronie).

Przedyskutuj:Co to przesłanie uczy o służbie i pomaganiu sobie nawzajem?

Przeczytaj:Mojżesz 7:18; Nauki i Przymierza 104:15–17 (po prawej).

„I nazwał Pan swój lud Syjon bo byli jednego serca i umysłu […] i nie było biednych pośród nich”.

Mojżesz 7:18.

„I celem moim jest zaopatrzyć świętych moich, bowiem wszystkie rzeczy są moje. Ale musi to być zrobione na mój własny sposób; i taki oto jest sposób, który Ja, Pan, zarządziłem, by opatrzyć świętych moich, żeby biedni zostali wywyższeni, przez to, że bogacze są umniejszeni. Bowiem pełna jest ziemia, i jest wszystkiego dość i w nadmiarze”.

Nauki i Przymierza 104:15–17.

Przećwicz:Zrealizuj następujące punkty:

1. Zastanów się po cichu nad swoimi talentami, kontaktami lub innymi zasobami, jakie masz. W jaki sposób twoje dary pomogą innym członkom grupy w staniu się bardziej samowystarczalnym? Zapisz swoje pomysły:

2. Jako grupa opowiedzcie o swoich talentach, kontaktach i innych wypisanych przez siebie zasobach. Zapisz kontakty lub zasoby innych osób, które mogłyby ci pomóc.

3. Teraz wypisz zasoby dostępne poprzez kościelne centrum samowystarczalności, w tym: mentorów, komputery itp. Dlaczego ich potrzebujesz?

4. Jakie masz zasoby, które mogą pomóc tobie i innym osobom stać się samowystarczalnymi?

5. W jaki sposób pomożesz innym ludziom na ich drodze do samowystarczalności?

6. W jaki sposób możesz wykorzystać pomoc innych osób na swej drodze do samowystarczalności?

Przeczytaj:Aby ćwiczyć stawanie się „jednym”, możesz zrobić to, co następuje:

• Pomóż swojej rodzinie zwiększyć jedność i wspólne zaangażować się w pracę.

• Porozmawiaj z członkami swojego okręgu, którzy są samowystarczalni. Zapytaj, jacy ludzie lub jakie zasoby im w tym pomogły. Zapytaj, czy mogą być twoimi mentorami!

• Udaj się do trzech miejsc w swojej społeczności, które mają zasoby pomocne w stawaniu się bardziej samowystarczalnym. Zapisz, jakie świadczą usługi. Zacznij z nich korzystać!

Dokonaj zobowiązania:Dokonaj zobowiązania, że w ciągu tygodnia podejmiesz poniższe działania. Zaznacz kwadraciki, kiedy ukończysz każde zadanie:

• Będę pracować z innymi ludźmi (ze swoją rodziną, członkami okręgu i przy użyciu zasobów oferowanych przez społeczność wymienionych powyżej).

• Będę nauczać tej zasady swoją rodzinę.

• Będę nadal stosować wcześniejsze podstawowe zasady.

„Kiedy współpracujemy ze sobą, […] możemy osiągnąć wszystko. Kiedy tak czynimy, eliminujemy słabość jednej osoby stojącej w pojedynkę i zastępujemy ją siłą wielu osób służących razem”.

Thomas S. Monson, „Church Leaders Speak Out on Gospel Values”, Ensign, maj 1999, str. 118.

Na Pański sposób

Jeśli nie możesz obejrzeć filmu, przeczytaj poniższy tekst.

Prezydent Henry B. Eyring

PREZYDENT EYRING: Zasady przyświecające założeniu kościelnego programu pomocy wzajemnej nie dotyczą tylko jednego okresu czy miejsca. Dotyczą one wszystkich okresów i miejsc […].

Sposób, w jaki ma to być zrobione, jest jasny. Ci, którzy zgromadzili więcej, mają ukorzyć się, by pomóc tym, którzy są w potrzebie.

Ci, którzy mają obfitość, mają dobrowolnie poświęcić nieco ze swojej wygody, swojego czasu, umiejętności i zasobów, aby ulżyć cierpieniom tych, którzy są w potrzebie. A pomoc ma być udzielana w sposób, który zwiększy moc osób ją przyjmujących, aby zatroszczyli się o siebie [a potem zatroszczyli się o innych].

Czyniąc tak na Pański sposób, można osiągnąć coś niezwykłego. Błogosławieni są zarówno dający, jaki i otrzymujący.

(Henry B. Eyring, przemówienie wygłoszone podczas poświęcenia Centrum Pomocy Wzajemnej Sugarhouse Utah, czerwiec 2011, lds.org; słowa w nawiasach pochodzą z wywiadu, jakiego udzielił Prezydent Eyring w marcu 2014 r.)

PREZYDENT UCHTDORF: Bracia i siostry, spoczywa na nas odpowiedzialność nałożona przez przymierze, że będziemy wrażliwi na potrzeby innych i będziemy służyć tak jak Zbawiciel, by wyciągać rękę, błogosławić i podnosić na duchu ludzi wokół nas.

Odpowiedź na naszą modlitwę często nie przychodzi w chwili, gdy jesteśmy na kolanach, lecz gdy jesteśmy na nogach, służąc Panu i służąc otaczającym nas ludziom. Bezinteresowne akty służby i poświęcenia oczyszczają naszego ducha, usuwają bielma z naszych duchowych oczu i otwierają okna niebios. Kiedy stajemy się odpowiedzią na czyjąś modlitwę, często okazuje się, że znajdujemy odpowiedź na własną.

(Dieter F. Uchtdorf, „Czekając na drodze do Damaszku”, Ensign lub Liahona, maj 2011, str. 76).