«Περιβαλλόμουν από ανθρώπους, αλλά ακόμη ένιωθα μόνη», Λιαχόνα, Μάρ 2024.
Νέοι Ενήλικοι
Περιβαλλόμουν από ανθρώπους, αλλά ακόμη ένιωθα μόνη
Όταν μετακόμισα μακριά από το σπίτι μου, η σύνδεσή μου με τους ουρανούς με βοήθησε να υπερνικήσω τη μοναξιά.
Ξέρετε αυτό το συναίσθημα όπου σας περιβάλλουν άνθρωποι, αλλά εξακολουθείτε να αισθάνεστε εντελώς μόνοι;
Από τότε που έφυγα από την πατρίδα μου, την Ουγκάντα, και μετακόμισα στο Ντουμπάι για εργασία, αισθάνομαι σχεδόν συνεχώς μοναξιά. Πίσω στο σπίτι, στη γειτονιά μου, οι άνθρωποι χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον στον δρόμο. Γνωριζόμασταν. Αλληλοϋποστηριζόμασταν. Είχα πολλούς φίλους και οικογένεια που ήταν του δόγματός μου.
Όμως δεν είναι το ίδιο εδώ. Ζω σε μία πολύ διαφορετική κουλτούρα, σε μία μεγαλόπολη και περιβάλλομαι από ανθρώπους που εργάζονται σε πολυάσχολες δουλειές. Και μολονότι παρευρίσκομαι στον τομέα μου και έχω προσπαθήσει να γνωρίσω άλλους νέους ενηλίκους και μέλη του τομέως, τα πολυάσχολα προγράμματα εργασίας μας καθιστούν σχεδόν αδύνατον να βλέπουμε ο ένας τον άλλον περισσότερο από τις δύο ώρες που περνούμε στην εκκλησία κάθε εβδομάδα.
Το Ντουμπάι είναι μεγάλο και λαμπερό και είμαι ευγνώμων που είμαι εδώ. Αλλά μπορεί να είναι τόσο συγκλονιστικό, ειδικά όταν αισθάνεστε μοναξιά. Οι άνθρωποι έχουν τόσα πολλά εδώ και φαίνεται να έχουν κανονίσει τη ζωή τους. Ωστόσο, καθώς ζω ανάμεσα σε όλα αυτά τα φανταχτερά πράγματα και αυτά τα όμορφα κτήρια, μερικές φορές αναρωτιέμαι:
Τι κάνω με τη ζωή μου; Είναι αυτό το κατάλληλο μέρος για μένα;
Βρίσκοντας ξανά το ανήκειν
Ο Πρεσβύτερος Ν. Τοντ Κριστόφερσον της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων εξήγησε ότι «η αίσθηση του ανήκειν είναι σημαντική στη σωματική, διανοητική και πνευματική ευημερία μας»1. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ουσιώδης ήταν αυτή η αίσθηση του ανήκειν μέχρι που δεν την αισθανόμουν πια – ούτε στην εκκλησία ούτε πουθενά, πραγματικά.
Πώς θα την έβρισκα τώρα, μακριά από όλους όσους αγαπούσα;
Με τον καιρό, άρχισα να αναγνωρίζω «τον κεντρικό ρόλο του Ιησού Χριστού στο να ανήκουμε κάπου»2.
Όσο και αν μου έλειπαν ακόμη οι φίλοι και η οικογένειά μου, άρχισα να βλέπω ότι δεν είχα αποχωριστεί όλους στη ζωή μου, όταν μετακόμισα – είχα ακόμη έναν Σωτήρα και έναν στοργικό Επουράνιο Πατέρα που πάντα ήθελε να μένει συνδεδεμένος μαζί μου.
Έτσι άρχισα να κάνω ό,τι μπορούσα για να συνδεθώ μαζί Τους καλύτερα κάθε μέρα. Άρχισα να ακούω τα podcasts μελέτης του Έλα, ακολούθα με, όταν πήγαινα για τρέξιμο. Έβαλα τα ακουστικά μου στη δουλειά και άκουγα τις γραφές, ενώ ολοκλήρωνα τις εργασίες μου.
Το πιο σημαντικό είναι ότι έμαθα τι καταπληκτικό δώρο είναι να μπορείς να προσεύχεσαι απευθείας στον Επουράνιο Πατέρα. Του μιλώ συχνότερα και πιο προσεκτικά από ποτέ άλλοτε. Όταν νιώθω μοναξιά, προσεύχομαι και νιώθω την παρηγοριά Του. Όταν πληκτρολογώ ένα ηλεκτρονικό μήνυμα και προσπαθώ να κάνω υπομονή με τους συναδέλφους μου, προσεύχομαι και ζητώ από Εκείνον βοήθεια.
Μου αρέσει αυτό που είπε ο Πρόεδρος Τόμας Σ. Μόνσον (1927-2018) για την προσευχή: Προς όσους… αγωνίζονται με δυσκολίες, μεγάλες και μικρές, η προσευχή είναι ο πάροχος πνευματικής δυνάμεως· είναι το διαβατήριο για τη γαλήνη. Η προσευχή είναι το μέσον με το οποίο προσεγγίζουμε τον Πατέρα μας στους Ουρανούς, ο οποίος μας αγαπά. Μιλήστε Του με προσευχή και κατόπιν ενωτισθείτε την απάντηση. Τα θαύματα κατεργάζονται μέσω προσευχής»3.
Βρίσκοντας χρόνο για Εκείνους στη ζωή μου, ειδικά μέσω ειλικρινούς προσευχής, άρχισα να βλέπω ότι μολονότι δεν περιβαλλόμουν από τους ανθρώπους μου και τη δική μου κουλτούρα, μπορούσα ακόμη να περιβάλλομαι από το Πνεύμα και να αισθάνομαι την αγάπη του Θεού.
Μπορούμε πάντα να είμαστε συνδεδεμένοι
Τα πράγματα είναι ακόμη δύσκολα, αλλά έχω ελπίδα για το μέλλον. Και έχω καταλήξει να πιστεύω αυτό που δίδαξε ο αδελφός Μίλτον Καμάργκο, Πρώτος Σύμβουλος στη Γενική Προεδρία του Κατηχητικού: «Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ζει σήμερα. Μπορεί να είναι μία ενεργός, καθημερινή παρουσία στη ζωή μας. Εκείνος είναι η λύση στα προβλήματά μας, αλλά πρέπει να σηκώσουμε τα μάτια μας και να σηκώσουμε το βλέμμα μας για να Τον δούμε»4.
Ακόμα νιώθω μοναξιά μερικές φορές, αλλά ξέρω ότι πάντα, πάντα θα μπορώ να προσεύχομαι στον Επουράνιο Πατέρα μου και να έχω πρόσβαση στην Εξιλέωση του Ιησού Χριστού.
Όρθια ή γονατιστή, μόνη ή σε μια ομάδα, μπορώ να προσευχηθώ.
Μπορώ να αναφωνώ προς τον Επουράνιο Πατέρα.
Μπορώ να δίνω ευχαριστίες.
Μπορώ να ζητώ καθοδήγηση και προστασία.
Και μέσω της σύνδεσής μου της διαθήκης, ξέρω ότι εγώ, μία θυγατέρα ενός στοργικού Επουράνιου Πατέρα, θα ανήκω πάντοτε σε Εκείνον. Μέσω της καθοδήγησής Του, μπορώ να νιώθω βεβαία ότι είμαι στο σωστό μέρος, κάνοντας ό,τι θα ήθελε Εκείνος να κάνω.