«Ένα πρόσωπο στο παράθυρο», Λιαχόνα, Μάρ 2024.
Φωνές των Αγίων των Τελευταίων Ημερών
Ένα πρόσωπο στο παράθυρο
Νόμιζα ότι η γειτόνισσά μου ήταν αδιάκριτη, αλλά ανακάλυψα ότι απλά χρειαζόταν μια φίλη.
Η φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά της συγγραφέως
Συχνά έβλεπα το ίδιο πρόσωπο να κοιτάζει επίμονα από το παράθυρο ενός διαμερίσματος. Σκέφθηκα: «Δεν είναι λυπηρό που κάποιος συνεχώς κοιτάζει έξω από το παράθυρό του, κρίνοντας ό,τι κάνουν οι γείτονές του;»
Τότε μια μέρα σκέφθηκα ότι ίσως θα έπρεπε να πάω να ρωτήσω αν θα μπορούσα να βοηθήσω. Αποφάσισα να πάρω μαζί μου φρεσκοψημένο ψωμί.
Το ζεστό ψωμί έλειωσε τον πάγο στην καρδιά της ηλικιωμένης γειτόνισσάς μου. Με δάκρυα μου είπε πόσο μόνη ένιωθε. Κανείς δεν την επισκεπτόταν και κανείς δεν της τηλεφωνούσε, ούτε καν τα ίδια της τα παιδιά. Με τρεμάμενο χέρι, σκούπισε τα δάκρυα από τα μάγουλά της.
Αναστέναξε και μετά είπε: «Πόσο ωραίο θα ήταν να φύγω από αυτόν τον κόσμο. Δεν κρίνω κανέναν καθώς κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου. Απλώς παρακολουθώ τα παιδιά που παίζουν και άλλα πράγματα που συμβαίνουν στην αυλή».
Εικονογράφηση υπό Alex Nabaum
Με τον καιρό, μιλήσαμε για το Ευαγγέλιο. Στην αρχή ήταν επιφυλακτική, επειδή ο σύζυγός της υπηρέτησε ως αξιωματούχος σε μία άλλη εκκλησία. Όμως όσο περισσότερο μιλούσαμε, τόσο πιο εντυπωσιασμένη ήταν εκείνη με τις αλήθειες που ανέφερα για τον Ιησού Χριστό και το αποκατεστημένο Ευαγγέλιό Του.
«Είναι υπέροχο που έχουμε τον ίδιο Ιησού!» είπε. «Θα συναντηθούμε στους ουρανούς;»
«Ναι» απήντησα «θα είμαστε εκεί μαζί – χέρι-χέρι».
Από τότε και στο εξής γίναμε καλές φίλες για πολλά χρόνια, έως ότου τελικώς έφυγε από αυτόν τον κόσμο.
Τώρα μου αρέσει να σκέπτομαι ότι η πρώην γειτόνισσά μου κοιτάζει από το παράθυρο της επουράνιας κατοικίας της, παρακολουθώντας τις δραστηριότητές μας και ελπίζοντας ότι έχουμε αρκετή αρμονία και αγάπη ο ένας προς τον άλλον.