Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Als lesbisch kerklid ondervond ik na een voetamputatie de macht van Christus
Dankzij mijn levenservaringen begrijp ik hoe Christus ons door zijn verzoening zowel lichamelijk als geestelijk kan genezen.
Het was een normale vrijdag. Ik was op mijn werk en zat zoals gewoonlijk op de vorkheftruck, toen ik ineens de controle verloor. Je kon de klap amper horen toen ik tegen de muur botste, maar ik voelde een plotselinge, intense pijn in mijn voet.
Ik keek naar beneden en zag dat mijn voet klem zat tussen de muur en de vorkheftruck.
Ik schreeuwde om hulp, en kan me daarna niet veel meer herinneren, behalve de sirene van de ambulance en de angst voor wat zou komen.
Ik herinner me dat ik in het ziekenhuis vond dat er te veel verpleegkundigen in mijn kamer waren. Ik was ook doodsbang omdat ik uit Colombia kom en Spaans spreek, en de verpleegkundigen in het ziekenhuis in Utah in hoog tempo Engels spraken. Ik had moeite om ze te begrijpen. Elke seconde leek een eeuwigheid te duren. Maar diep vanbinnen wist ik dat ik mijn voet zou verliezen, zelfs voordat die onderzocht was.
Terwijl ik op een traumachirurg lag te wachten, dacht ik aan mijn neefje. Hij was dol op voetbal, en ik wilde mijn voet houden zodat ik met hem kon voetballen. En dat was maar een van de vele dingen waar ik mijn voet voor nodig had! Nadat twee chirurgen mijn letsel hadden beoordeeld, werd besloten dat een voetamputatie de beste manier was om verdere complicaties te voorkomen. Ik wist dat dit de juiste beslissing was, maar ik was er kapot van.
Een ongeluk of een straf?
De ochtend na de operatie voelde het net alsof mijn leven niet echt was. Ik had te veel vragen en te weinig antwoorden. Ja, ik had geluk dat ik nog leefde, en het ongeluk had veel erger kunnen zijn, maar ik voelde me ook verloren. Mijn voet was weg, en ik wist niet hoe mijn leven er voortaan uit zou zien.
Ik bleef 20 dagen in het ziekenhuis. Mijn familieleden en vrienden troostten en ondersteunden mij, en ik kreeg ook fysiotherapie, en begon aan het pad naar herstel en genezing. Verrassend genoeg had ik voldoende moed om een heleboel te bereiken tijdens die herstelperiode van 20 dagen, waaronder beginnen met leren hoe ik met een prothese kon lopen.
Waar ik echter niet voldoende moed voor had, was bidden. Ik had het gevoel dat ik mij niet tot God kon wenden. Ik dacht dat ik boos op Hem was, maar in werkelijkheid schaamde ik me voor mezelf. In mijn gedachten leek dit ‘ongeluk’ eerder een straf, gedeeltelijk omdat ik niet meer naar de kerk ging en zijn geboden niet meer onderhield, maar vooral omdat ik me al zo lang als ik me kan herinneren tot hetzelfde geslacht aangetrokken voel. Ik dacht ten onrechte dat Hij teleurgesteld in me was en Zich voor mij schaamde.
Ik was zowel lichamelijk als geestelijk gewond.
Toen ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, ging het slecht met mijn geestelijke gezondheid. Hoewel ik mijn familie en vrienden had, voelde ik me alleen. Ik wist dat ik mijn hemelse Vader en Jezus Christus nodig had om te genezen, maar ik vond het moeilijk mezelf ertoe te zetten om in gebed te gaan.
Uiteindelijk hield ik het niet meer uit. Ik had mijn breekpunt bereikt en ik was gewillig om voor de eerste keer in lange tijd in gebed neer te knielen. Ik snikte toen ik mijn hart uitstortte tegenover mijn hemelse Vader. Ik stelde Hem vragen en vertelde Hem over mijn zorgen totdat ik buiten adem was.
Ik kreeg geleidelijk een vredig gevoel. En deze woorden kwamen in mijn hart en gedachten: ‘Al deze dingen zijn voor je bestwil, om je karakter te verfijnen. Het was maar een ongeluk.’
Echt waar?
Was dit echt maar een ongeluk? Geen straf? Dat antwoord vond ik onbegrijpelijk. Maar nadat ik er enkele dagen over had nagedacht, wist ik dat het waar was. Ik wist ook dat mijn hemelse Vader van mij hield. Hij riep mij al zo lang terug naar zijn kudde, en ik was eindelijk klaar om terug te keren. Ik besloot weer naar de kerk te gaan, en begon aan een geweldig geestelijk genezingsproces met mijn bisschop, die mij hielp om de vrede die de Heiland biedt volledig in mijn leven uit te nodigen.
Vrede in plaats van tekortkoming
Terugkeren naar de kerk was niet makkelijk. Ik had me zo lang zo erg geschaamd. Maar hoe beter ik mijn goddelijke identiteit begon te begrijpen, hoe minder ik me schaamde. Ik weet nu dat mijn gevoelens voor vrouwen mij geen zondaar maken, en dat mijn amputatie mijn waarde niet begrenst. Deze eigenschappen geven mij wel een ander perspectief en spelen een rol in mijn geestelijke groei. Ik weet ook dat mijn perspectief anderen in de kerk tot zegen kan zijn. Door de genade van de Heiland heb ik vol vertrouwen kunnen accepteren dat ik een kind van God ben. Ik ben volledig geliefd. En mijn hemelse Vader en Jezus Christus waren, zijn, en zullen altijd bereid zijn om mij te zegenen als ik me tot Hen wend. Altijd.
Mijn voet verliezen en lesbisch zijn, hebben beide voor onverwachte moeilijkheden in mijn leven gezorgd. Soms wil ik niet eens uit bed komen, omdat ik weet dat ik dan mijn voetprothese moet gebruiken. Ernaar streven om alle geboden van onze hemelse Vader te onderhouden, kan soms ook moeilijk zijn. Hoewel dit niet geldt voor iedereen die zich aangetrokken voelt tot hetzelfde geslacht, heb ik mij persoonlijk tot doel gesteld om een eeuwige metgezel te vinden. Ik heb soms ontmoedigende gedachten dat geen enkele man ooit met mij zal willen trouwen vanwege mijn omstandigheden, maar ik vertrouw erop dat mijn hemelse Vader de details regelt en me zal zegenen als ik mijn verbonden met Hem onderhoudt.
De onzekerheid van mijn toekomst kan soms ontmoedigend zijn. Ik weet dat deze gedachten van tekortkoming en twijfel van Satan komen. Door me tot Christus te wenden vind ik veel vrede en vreugde, en de kracht die ik nodig heb om deze gedachten te overwinnen.
Ik vertrouw nu op God om mijn leven aan te sturen. Tijdens dit proces leer ik ook hoe ik met zowel mannen als vrouwen een diepere, betekenisvollere band kan krijgen, binnen de grenzen die de Heer heeft gesteld. Hij heeft me geholpen om mijn vertrouwen dat Hij het ooit mogelijk zal maken dat ik een man vind van wie ik kan houden en aan wie ik verzegeld kan worden te vergroten. Maar wat er ook gebeurt, ik heb geleerd om op prijs te stellen wie ik ben, mijn leven te accepteren, en te vertrouwen op de zegeningen die Hij voor me in petto heeft.
Onze wonden kunnen ons dichter tot de Heiland brengen
Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat iedereen moeilijke, oneerlijke, en soms pijnlijke ervaringen doormaakt die ze niet helemaal begrijpen. We raken allemaal op de een of andere manier gewond. Maar ik weet nu ook dat onze individuele ervaringen ons dichter tot de Heiland kunnen brengen en ons kunnen helpen om zijn grenzeloze kracht in ons leven te begrijpen.
Ouderling Neil L. Andersen van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘In een erg pijnlijke periode in het leven van de profeet Joseph zei de Heer tot hem: “Al deze dingen [zullen] u ondervinding geven en voor uw bestwil […] zijn.” Hoe kunnen pijnlijke verwondingen voor ons bestwil zijn? Volhard geduldig in de smeltkroes van aardse beproevingen. Dan zal de geneeskracht van de Heiland u licht, inzicht, gemoedsrust en hoop brengen.’1
Mijn voetamputatie en mijn aantrekking tot vrouwen begonnen als pijnlijke ervaringen. Maar ze hebben mij geholpen om tot Christus te komen, en Hij heeft mij vrede gegeven. Ik begrijp nu dat geen van beide ervaringen iets aan mij als persoon afdoet. Geen van beide weerhoudt mij ervan om alle zegeningen van het heilsplan te ontvangen. En geen van beide zal mij beletten om de ware vreugde te vinden die voortvloeit uit het volgen van Jezus Christus en het zo goed mogelijk onderhouden van zijn geboden.
Ik heb geen idee wat er in mijn toekomst zal gebeuren en welke andere beproevingen ik zal moeten doormaken voordat ik terugkeer in de tegenwoordigheid van mijn hemelse Vader. Maar dit weet ik wel: elke beproeving die we doormaken, elke wond die we hebben – of die nu mentaal, emotioneel, lichamelijk of geestelijk is – kan worden genezen als we ons tot de Heiland wenden. Hij kan ons helpen om in onze moeilijkheden op aarde hoop en kracht te vinden. En Hij heeft beloofd dat ons lichaam, onze geest en ons hart op de dag van de opstanding volledig genezen zullen worden (zie Alma 42; 11:42–44).
Ik moest genezen van mijn gevoelens van schaamte en tekortkoming wegens mijn aantrekking tot hetzelfde geslacht, en ook van de lichamelijke en mentale gevolgen van mijn amputatie. En ik heb de genezende kracht van Christus gevoeld, en voel deze dagelijks wanneer ik voor Hem kies. Hij heeft mij geholpen om van mijzelf te gaan houden en voldoening te vinden door zijn evangelie na te leven. Als je besluit om Hem te volgen en je je leven in Gods handen legt, zul je verfijning in jezelf, leiding in alle dingen, liefde, en ware vrede ervaren (zie Alma 42:13).