Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Wat ik van thuiskerken over samenzijn heb geleerd
Ik was bedroefd toen de bijeenkomsten in de kerk door de pandemie tijdelijk werden opgeschort. Nu ben ik dankbaar voor wat ik heb geleerd.
De auteur woont in Scania (Zweden).
Naar de kerk gaan was altijd een van de hoogtepunten van mijn week. Ik vond het heerlijk om samen te zijn met vrienden, vriendinnen en familieleden, en de zorgen van de wereld even naast ons neer te leggen om samen God te aanbidden.
Maar toen veranderde alles door de pandemie. Op dat moment hadden we nog niet zoveel gevallen van het coronavirus in Zweden en iedereen ging nog steeds naar school. Ik begreep niet waarom de kerkleiders vonden dat de kerkbijeenkomsten opgeschort moesten worden. Met alle onrust in de wereld keek ik ernaar uit om op zondag mijn vrienden en vriendinnen te zien. Maar toen kreeg ik te horen dat alle kerkbijeenkomsten tijdelijk opgeschort werden en we God thuis zouden aanbidden. Ik was verdrietig en een beetje gefrustreerd.
Op zondag deed ik mijn jurk aan, at mijn ontbijt en ging bij mijn ouders zitten. Ik zag dat mijn vader zorgvuldig het avondmaal had klaargezet, met een witte doek over het brood en water. Zijn Schriften lagen open op de pagina met de avondmaalsgebeden.
Toen was het tijd om de avondmaalslofzang te zingen. Toen mijn vader het brood brak, voelde ik heel sterk de Geest. Het leek wel of Hij tegen me zei dat de verzoening van Jezus Christus speciaal voor mij was. De tranen stroomde over mijn wangen, en toen ik naar mijn moeder keek, zag ik dat zij met tranen in haar ogen naar me glimlachte. Zij kon de Geest ook voelen.
Hoewel ik aanvankelijk sceptisch was, wist ik toen dat thuis aan het avondmaal deelnemen een persoonlijke en prachtige gelegenheid is. In de afgelopen weken heb ik meer waardering voor het priesterschap en het herstelde evangelie gekregen, waardoor we in verontrustende tijden troost en gemoedsrust kunnen vinden. Ik heb ook de liefde ervaren die onze hemelse Vader voor al zijn kinderen heeft. En ik ben vooral dankbaar voor de profeet. Hij laat ons weten wat we moeten doen, ook als we niet begrijpen waarom.
Sinds we de aanvankelijke instructie voor thuiskerken kregen, zijn duizenden mensen in Zweden met COVID-19 besmet en zijn bijna alle landen op aarde erdoor getroffen. En hoewel ik het fijn vind om met enkele familieleden thuis te kerken, besef ik ook dat het niet hetzelfde is als samen als wijk of gemeente naar de kerk te gaan. De gelegenheid om elkaar tijdens de avondmaalsdienst en andere bijeenkomsten op te bouwen, is onvervangbaar.
Ouderling D. Todd Christofferson van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘Een belangrijke reden waarom de Heer een kerk heeft, is om een gemeenschap van heiligen te vormen die elkaar steunen op het “nauwe en smalle pad dat tot het eeuwige leven voert” [2 Nephi 31:18].’1
Ik ben gaan beseffen dat de kerk veel meer is dan een wekelijks samenzijn met vrienden en vriendinnen. Het gaat erom dat we aan het avondmaal deelnemen, dat we ons thuisvoelen, dat we elkaar helpen en steunen, en dat we een geloofsgemeenschap in het koninkrijk van God opbouwen. Ik zal altijd dankbaar zijn voor de mogelijkheid om gedurende COVID-19 thuis te kerken, en voor de nieuwe inzichten die ik heb opgedaan betreffende het belang van samenkomsten. De avondmaalsdienst zal nog specialer zijn als we weer naar de kerk kunnen gaan.