ความสงบ ใน พระวิหาร
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในแนชันนัลดิสตริกต์ สาธารณรัฐโดมินิกัน
โฮเซอดใจรอไปพระวิหารแทบไม่ไหว ทำไมเขาตื่นเต้นมากขนาดนี้
“ฉันชอบมองดูพระวิหาร ฉันต้องการไปที่นั่น” (หนังสือเพลงสำหรับเด็ก, 99)
“ยินดีด้วย โฮเซ” อธิการกราเซียบอก เขายื่นใบรับรองพระวิหารฉบับใหม่ให้ผม
“ขอบคุณครับ!” ผมพูด ผมจับมือลาและเดินออกจากห้องทำงานของเขาพลางก้มมองกระดาษสีขาวในมือ ผมจะได้ไปทำบัพติศมาในพระวิหาร!
Abuelos (คุณตาคุณยาย) ของผมรออยู่ในห้องโถง คุณพ่อคุณแม่ของผมมาโบสถ์นานๆ ครั้ง ปกติผมมาโบสถ์กับคุณตาคุณยาย พวกท่านกอดผม
“ตื่นเต้นหรือเปล่าที่จะได้ไปพระวิหารครั้งแรกอาทิตย์หน้า” คุณตาถามขณะพวกเราเดินออกจากอาคาร
“ครับ!” ผมพูด แต่ผมอดสังเกตความรู้สึกสนุกความรู้สึกปั่นป่วนในท้องไม่ได้
“จะดีมากถ้าได้ไปด้วยกันเป็นครอบครัว” คุณยายพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง
ผมยิ้มตอบ แต่ความรู้สึกสนุกยังไม่หาย
เมื่อใกล้ถึงวันเดินทางไปพระวิหาร ผมกังวลใจมากขึ้น จนต้องพูดกับคุณยายเรื่องนี้
ท่านกำลังหั่นผักในครัว แต่หยุดหั่นเมื่อผมเดินเข้ามา “มีอะไรหรือเปล่า” ท่านถามพลางเช็ดมือกับผ้าขนหนู “หลานดูกังวล”
ผมถอนหายใจและนั่งที่โต๊ะ “ผมตื่นเต้นมากครับที่จะได้ไปพระวิหาร แต่ผมกังวลด้วย”
คุณยายพยักหน้าเหมือนท่านเข้าใจว่าผมรู้สึกอย่างไร “ไม่ต้องกังวลหรอกจ้ะ คนที่นั่นจะช่วยหลานทุกขั้นตอน”
ขณะที่ท่านพูด ผมรู้สึกอบอุ่นสบายใจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผมรู้ว่าวันนั้นจะเป็นวันพิเศษ
ไม่นานก็ถึงวันไปพระวิหาร ผมสวมชุดวันอาทิตย์และหวีผมเรียบร้อย คุณยายเข้ามาในห้อง
“รู้สึกอย่างไรบ้าง” ท่านถาม
“ตื่นเต้นครับ! ผมอดใจรอไปพระวิหารแทบไม่ไหว”
คุณยายนั่งอยู่ปลายเตียงและดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ
“นี่เป็นบัตรศาสนพิธีพระวิหาร” ท่านกล่าว “สำหรับน้องชายของยาย เขาเป็นคนพิเศษมากสำหรับยาย แต่เขาตายก่อนจะได้รับบัพติศมา หลานจะรับบัพติศมาให้เขาในพระวิหารวันนี้ได้ไหม”
คุณยายยื่นกระดาษให้ผม ผมอ่านชื่อ รามอน รอดริเกซ ผมบอกคุณยายว่าผมรักน้องชายของยาย และดีใจที่ยายวางใจให้ผมรับบัพติศมาแทนเขา
“แน่นอนครับ คุณยาย ขอบคุณครับ!” ผมเก็บใบศาสนพิธีใส่กระเป๋าอย่างดี
ขณะนั่งรถโดยสารไปพระวิหารซานโตโดมิงโก คุณยายเล่าเมื่อท่านไปพระวิหารครั้งแรกกับคุณตา สมัยนั้นพวกท่านต้องไปเปรูเพราะไม่มีพระวิหารในสาธารณรัฐโดมินิกัน
หนึ่งชั่วโมงต่อมา เรามาถึงพระวิหาร อธิการการ์เซียอยู่ที่นั่นด้วย ผมตาโตขณะที่เราเดินขึ้นไปบนอาคาร พระวิหารสวยมาก! ผมหยุดอ่านคำที่อยู่เหนือประตู: ศักดิ์สิทธิ์แด่พระเจ้า: พระนิเวศน์ของพระเจ้า
ขณะเดินผ่านประตู ผมรู้ว่าผมกำลังเข้าไปในสถานที่พิเศษ ความกังวลของผมดูจะหายไปสิ้น ทุกอย่างเงียบสงบ
หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดสีขาว ผมยืนในอ่างบัพติศมากับอธิการการ์เซีย ผมตั้งใจฟังขณะเขากล่าวคำสวดอ้อนวอนบัพติศมา เมื่อเขาเอ่ยชื่อของรามอน ผมรู้สึกสงบไปทั้งตัว
อธิการการ์เซียจุ่มตัวผมลงไปในน้ำ เมื่อผมขึ้นจากน้ำ ผมยิ้ม ผมอดใจรอทำอีกครั้งแทบไม่ไหว!