Een glimlach van aanvaarding

Franklin Romero

Manabí (Ecuador)

Onze wijk hield op een avond een activiteit waar we uren voorbereiding in gestoken hadden. Na de activiteit nam een jonge onderzoeker afscheid van me. Een paar minuten later kwam hij echter terug en vroeg: ‘Bisschop, wanneer moet ik terugkomen?’ Ik zei ‘Zondag’, maar de jongen zei meteen: ‘Nee, is er niet nóg een activiteit?’ Hij had zo’n fijne avond met de jongeren in onze wijk doorgebracht dat hij terug wilde komen.

Ik sprak ook met een echtpaar dat de activiteit had bijgewoond, en vroeg wat ze ervan vonden. De man zei: ‘Sinds onze aankomst hier hebben we een vredig en rustig gevoel gehad.’ Zijn vrouw bevestigde dat met een knik. Dat verbaasde me, want toen ze pas arriveerden, was er nogal wat lawaai van mensen die tegelijk aan het praten waren. Maar hij keek me aan en zei: ‘Dat is de Heilige Geest, toch?’ Dat kon ik in mijn verbazing alleen maar bevestigen.

De voorbereidingen voor de activiteit hadden veel werk gekost, dus wilde ik na de afsluiting die avond alleen maar naar huis om te gaan slapen. Omdat ik zo moe was, had ik nog geen kans gekregen om na te denken over mijn gesprekken met de onderzoekers. Thuis deed ik mijn gebed en ging ik naar bed, maar ik kon niet slapen; in gedachten zag ik de Heer glimlachen. Het was een glimlach van aanvaarding. Toen herinnerde ik me allerlei prachtige momenten tijdens de activiteit.

Ik begreep dat de wijkleden het met hun ijver en liefde mogelijk hadden gemaakt om het hart van die drie onderzoekers te raken. Ik begreep dat die glimlach van aanvaarding voor onze inzet was. De tranen schoten me in de ogen, en ik was erg dankbaar voor het geschenk dat de Heer ons had gegeven. Hij had ons een glimlach van aanvaarding gegeven. Ik getuig dat de woorden van de Heer waar zijn: als wij slechts één ziel tot Hem brengen, zal onze vreugde in het koninkrijk van de Vader groot zijn (zie LV 18:15).