Het wonder op de valreep
De auteur woont in Aragua (Venezuela).
Ik was jong, onervaren, en had tijd te kort. Zou een eenvoudig gebed echt een wonder kunnen teweegbrengen?
Toen ik zestien was, ging ik naar de technische school om een diploma in elektronica te halen. Een van de vereisten voor mijn diploma was dat ik een stage van dertig dagen vervulde bij een lokaal bedrijf om praktijkervaring op te doen.
Ik ging stage lopen bij een papierbedrijf. Ik wilde heel graag op zending en met deze baan zou ik voldoende geld bij elkaar sparen. Maar er waren drie stagiairs en het bedrijf zou slechts één van ons een voltijdbaan aanbieden.
Het bedrijf had een machine die stuk was gegaan. Toen de machine nog functioneerde, kon het evenveel werk doen als drie gelijksoortige machines samen. Dit toestel werkte al een poosje niet meer. Het bedrijf had uit het buitenland vervangende onderdelen laten komen, maar het werkte nog steeds niet. Ik nam de uitdaging aan om het toestel te repareren.
Illustratie David Curtis
Dag na dag bestudeerde ik urenlang de machine. Maar die was erg ingewikkeld en het zou niet makkelijk zijn om in slechts dertig dagen te bepalen waarom de machine was stukgegaan, vooral niet voor iemand met zo weinig ervaring als ik. Ik had echter het gevoel dat ik het kon. Elke ochtend las ik vóór het werk artikels in de Liahona en bad ik tot mijn hemelse Vader. Ik sloot ook vriendschap met mijn baas, een ervaren elektrotechnicus, die het voor elkaar kreeg dat ik de kopieën van de blauwdrukken in het weekend mee naar huis kon nemen. Ik bestudeerde ze aandachtig.
Naarmate het einde van mijn stage in zicht kwam en mijn twee collega-stagiairs de hun aangewezen projecten af hadden gewerkt, begon de druk toe te nemen. Maar ondanks negatieve (en zelfs spottende) opmerkingen rondom mij twijfelde ik geen ogenblik. De laatste dag van onze stage naderde snel. Hoewel ik wel enkele problemen had kunnen oplossen, werkte de machine nog steeds niet. Ik was ervan overtuigd dat ik dicht bij de oplossing was. Vandaar dat ik tegen mijn baas zei dat ik met toestemming van de directie op zaterdag zou werken. De machine zou zo goed als zeker op maandag werken.
Wat ik zei verbaasde hem zozeer dat hij persoonlijk toestemming aan de directeur van het bedrijf ging vragen. Mijn baas liet mij vervolgens weten dat wij alle drie — de directeur van het bedrijf, mijn baas en ik — de volgende dag tot de middag zouden werken. ‘Alle drie?’ vroeg ik. Hij legde uit dat de directeur, een elektronicus, in mijn voorstel was geïnteresseerd, omdat het al zo vaak was mislukt om de machine aan de praat te krijgen dat hij zelf niet meer in een goede afloop geloofde.
De volgende dag stond ik stijf van de zenuwen. Met twee volwassen technici samenwerken was niet niks. Ik was jong en onervaren. Zij boden echter aan om als mijn assistenten te werken; ik voelde me niet op mijn gemak, maar eigenlijk ook wel gevleid.
Enkele minuten voor het middaguur stond het voor de directeur en mijn baas vast dat onze inspanningen nutteloos waren geweest. Ik verontschuldigde me en ging naar de wc. Ik knielde neer en bad vurig tot mijn Vader. Ik voelde een onverklaarbare, wonderbaarlijke kracht. Ik vroeg Hem mij te helpen de baan te krijgen, want ik had die nodig om mijn zending te bekostigen.
Ik kwam vol energie uit de wc, maar ondertussen hadden mijn assistenten de machine alweer dichtgemaakt en ons gereedschap opgeruimd. Ik heropende de machine en keek aandachtig naar de vijftien printplaten binnenin. Het viel me op dat er één eenvoudig pinnetje tussen de vierduizend pinnetjes in het systeem niet met de printplaat verbonden was. Ik verbond het, plaatste de plaat terug en schakelde de machine in. En ze werkte! Het was een wonder.
Het was een onvergetelijk en emotioneel moment. Mijn baas omhelsde me en de bedrijfsdirecteur gaf mij een hand en feliciteerde mij geestdriftig.
Hierdoor kon ik bijna twee jaar lang voor dat bedrijf werken, het geld sparen dat ik nodig had en op mijn langverwachte zending vertrekken. Toen ik de reden voor mijn vertrek uitlegde, wenste de directeur van het bedrijf mij vaarwel en zei: ‘Je weet waar je kunt komen werken als je zending achter de rug is. Ik wens je veel succes.’
Dit voorval heeft me geleerd dat voor God niets onmogelijk is. Als we niet twijfelen, zullen er wonderen plaatsvinden, maar alleen na de beproeving van ons geloof, zelfs op de valreep. Ja, wonderen komen voor.