Onder heiligen der laatste dagen
Mirta helpen terugkeren
Ik was als raadgeefster in de ZHV van mijn nieuwe wijk geroepen. In onze presidiumvergaderingen bespraken we geregeld de ZHV-zusters in onze wijk en hoe we hen en hun gezin tot steun konden zijn.
Eén van die zusters was Mirta. Zij was al heel lang lid van de kerk, maar om de een of andere reden kwam ze al jaren niet naar de kerk.
Het viel mij op dat haar echtgenoot de quorumpresident ouderlingen was, maar dat hun kinderen, die eveneens lid waren, ook niet naar de kerk kwamen. Elke zondag zag ik dat haar man alleen naar de kerk kwam.
Ik had het gevoel dat ik deze familie moest helpen om samen naar de kerk terug te keren en van de zegeningen te genieten die de Heer hen wilde schenken. In de daaropvolgende presidiumvergadering vertelde ik dat ik Mirta wilde helpen om naar de kerk terug te keren. We organiseerden activiteiten waarbij we haar op een bijzondere manier konden betrekken en we stelden enkele taken vast die we haar konden geven.
Toen we haar bezochten, aanvaardde ze alle taken en voerde ze vervolgens perfect uit. Het viel ons op dat ze gretig zat te wachten om door ons opgepikt te worden voor de ZHV-activiteiten.
Toen we als presidium de huisbezoekkoppels indeelden, vroeg ik de anderen of Mirta en ik collega’s konden worden. Elke maand gingen Mirta en ik steevast op huisbezoek. Elke keer als we zusters bezochten, hadden we de gelegenheid om te praten en elkaar beter te leren kennen.
Elke keer als ik haar aanspoorde naar de kerk te komen, zei ze slechts: ‘Wanneer ik voel dat ik er klaar voor ben, ga ik.’ Ik begreep het niet, maar ik respecteerde haar beslissing. Uiteindelijk veranderde haar antwoord in: ‘Misschien kom ik op zondag.’
Ik keek elke zondag vol spanning naar haar komst uit. Ze kwam nooit, maar ik bleef voor haar bidden. Een onverwachte verhuizing naar onze vorige woonplaats liet mij niet toe afscheid van Mirta te nemen. Toen we de wijk verlieten, was Mirta nog steeds niet in de kerk verschenen.
Enkele maanden later hoorde ik dat Mirta naar de kerk was gekomen en nu raadgeefster in de ZHV was.
President Gordon B. Hinckley (1910–2008) heeft gezegd: ‘We weten nooit hoeveel goeds we kunnen bereiken. Iemand zal door uw inspanningen gezegend worden.’ (‘Aan de vrouwen van de kerk’, Liahona, november 2003, 115.)
Vaak zijn de resultaten niet wat men verwacht en komen ze niet op het verwachte moment. Laat ons niet ophouden met arbeiden; dit is het werk van de Heer en wij zijn de instrumenten om het leven van velen te veranderen.