សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
ការអធិស្ឋានរបស់គ្រូក្រុមកាយរិទ្ធិ
រចនារូបភាពដោយ អេលែន ហ្គានស៍
ខ្ញុំគឺជាគ្រូក្រុមកាយរិទ្ធិដែលបាននាំយុវជន ២០ នាក់ និង អ្នកដឹកនាំពីរនាក់ក្នុងសកម្មភាពធ្វើដំណើរមួយនៅក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ ភាគខាងត្បូង ស.រ.អា. ។
នៅពេលរថយន្តរបស់យើងមកដល់ផ្លូវមួយ ដែលនឹងនាំយើងទៅកន្លែងបោះជំរំ នោះខ្ញុំបានឈប់ ហើយខ្ញុំបានមើលវាលខ្សាច់ដែលនៅពីមុខខ្ញុំនោះ ។ យើងបានធ្វើដំណើរបែបនេះច្រើនដងហើយ ប៉ុន្តែដោយសារហេតុផលមួយចំនួន វាធ្វើឲ្យខ្ញុំមើលមិនឃើញផ្លូវដែលខ្ញុំបានស្គាល់ឡើយ ។ ខ្ញុំបានមើលឆ្វេងស្តាំដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយរកមើលផ្លូវដែលខ្ញុំស្គាល់ ។
មិនថាផ្លូវណាដែលខ្ញុំបានបត់ទៅឡើយ ផ្លូវទាំងនោះគឺជាផ្លូវទាល់ ។
មេឃចាប់ផ្តើមងងឹតហើយ ។ ទីបំផុតខ្ញុំបានឈប់ឡាន ហើយប្រាប់ឲ្យពួកគេទាំងអស់គ្នាបន្តជិះនៅលើឡាន ។ ខ្ញុំបានចាប់យកពិល ហើយប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំនឹងដើរទៅរកផ្លូវ ហើយផ្តល់សញ្ញាឲ្យពួកគេ នៅពេលខ្ញុំរកឃើញផ្លូវ ។
អ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើនោះគឺលុតជង្គង់ចុះ ហើយបានទូលអង្វរដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ឲ្យជួយពួកយើងចេញផុតពីស្ថានភាពដ៏តានតឹងនោះ ។ ខ្ញុំបានថ្វាយដួងចិត្តខ្ញុំដល់ទ្រង់ ដោយទូលទ្រង់ពីការរៀបចំ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំចំពោះក្មេងៗទាំងនោះ អំណរគុណរបស់ខ្ញុំចំពោះឪពុករបស់ពួកគេដែលបានមកជាមួយពួកយើង និង សេចក្តីជំនឿដ៏ស៊ប់របស់ខ្ញុំថា ទ្រង់នឹងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំឲ្យបានលឿន ។ ខ្ញុំបានបញ្ចប់ការអធិស្ឋាន ហើយក្រោកឈរឡើង ។ ខ្ញុំបានសង្ឃឹមថា ពេលខ្ញុំក្រោកឡើង បញ្ចាំងពិលទៅក្នុងទីងងឹតនោះ នឹងឃើញពន្លឺចាំងមកភ្លាមលើផ្លូវត្រូវ ។
ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីបានកើតឡើងឡើយ ។
ខ្ញុំបានសម្លឹងមើលទៅមុខដោយស្ងប់ស្ងាត់ ដោយបញ្ចាំងពន្លឺពិលទៅយ៉ាងឆ្ងាយតាមដែលអាចធ្វើបាន ។
នៅតែគ្មានឃើញអ្វីសោះ ។
ខ្ញុំមិនអាចជឿឡើយ ។ ខ្ញុំ បានដឹង ថា នៅពេលដែលខ្ញុំក្រោកឡើង នោះខ្ញុំនឹងឃើញផ្លូវ ។ ខ្ញុំ បានដឹង ថាព្រះអម្ចាស់នឹងមិនបំបាក់ទឹកចិត្តខ្ញុំឡើយ ជាពិសេសដោយសារមានមនុស្សជាច្រើនដែលពឹងផ្អែកលើរូបខ្ញុំ ។
ឥឡូវនេះខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅវិញ ហើយនិយាយជាមួយឪពុកពីររូបដែលមានអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញ ហើយឡានរបស់ពួកគាត់មានសុទ្ធតែយុវជនដែលឆុងឆាំង អន្ទះសា ដែលពួកគេគ្រប់គ្នាបានសួរថា « តើពួកយើងមកដល់ហើយឬនៅ ? »
ខ្ញុំបានសូមទោស ហើយអះអាងប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរបែបនេះ ២០ ដងហើយក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយថាខ្ញុំបានស្គាល់ផ្លូវគឺនៅទីនោះឯង ។ តែខ្ញុំមិនឃើញផ្លូវនោះឡើយ ។
ទីបំផុតយើងបានសម្រេចចិត្តបើកឡានចូលទៅទីក្រុង ហើយជួលសណ្ឋាគារពីរបន្ទប់ ។ យើងនឹងចាប់ផ្តើមដោយស្រស់ស្រាយម្តងទៀតនៅព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ ។
ដោយសារយើងពុំអាចបង្កាត់ភ្លើងជាភ្លើងក្នុងជំរំ ដើម្បីចម្អិនអាហារពេលល្ងាចដែលយើងយកមកជាមួយបាន នោះយើងបានទៅកន្លែងលក់នំភីស្សាក្នុងមូលដ្ឋាន ដែលយើងបានឃើញវានៅចុងភូមិនោះ ។
ភីស្សានោះមានរសជាតិឆ្ងុយឆ្ងាញ់ ហើយក្មេងទាំងនោះមានចិត្តរីករាយ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន ដែលយើងត្រូវបង់ប្រាក់សម្រាប់ថ្លៃសណ្ឋាគារ និង អាហារពេលល្ងាចនោះ ។
នៅពេលយើងបរិភោគអាហារខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីព្រះវរបិតាសួគ៌មិនឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ ស្រាប់តែខ្ញុំបានឮសំឡេងខ្ទរយ៉ាងខ្លាំង ។
ខ្ញុំបានក្រោកឡើង ហើយបើកទ្វារហាងភីស្សានោះមើល ហើយបានឃើញភ្លៀងធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំងដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនឡើយ ។ មានរន្ទះបាញ់ឆ្វេចឆ្វាចទៅភាគទិសពាយព្យ—គឺនៅចំកន្លែងដែលខ្ញុំបានអធិស្ឋានទូលសូមចម្លើយ កាលពីមួយម៉ោងមុននោះ ។ នៅគ្រានោះ ព្រះវិញ្ញាណបានសន្ធប់លើរូបខ្ញុំ ហើយខ្ញុំដឹងថាព្រះអម្ចាស់ បាន ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ !
នៅព្រឹកបន្ទាប់ ផ្ទៃមេឃស្រឡះល្អ ហើយនៅពេលយើងធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅតាមផ្លូវដីហុយដែលយើងបានវង្វេងនោះ ខ្ញុំបានបើកឡានទៅឈប់ត្រង់កន្លែងដែលខ្ញុំបានឈប់រកផ្លូវនាយប់មុននោះ ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងហើយថា ជួនកាលចម្លើយនៃការអធិស្ឋានគឺឆ្លើយថាទេ ប៉ុន្តែការអធិស្ឋានទាំងនោះ តែងតែ បានឆ្លើយតបជានិច្ច ។