คู่ศึกษาของจอร์แดน
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐเวอร์จิเนีย สหรัฐอเมริกา
จอร์แดนคิดถึงการเป็นคู่ศึกษาของเคอร์ซี แต่แล้วเขาก็เกิดความคิดที่ดีมากๆ!
“ฉันรู้สึกพระวิญญาณ เริ่มเบิกบานในใจฉัน เป็นพยานว่านี่คือความจริง” (หนังสือเพลงสำหรับเด็ก, 66)
จอร์แดนไม่เจอเคอร์ซีพี่สาวของเขามาปีกว่าแล้ว—รู้สึกเหมือนไม่เจอกันนานมาก! อีกไม่นานเธอจะกลับจากคณะเผยแผ่มารับการผ่าตัด จอร์แดนเสียใจที่เธอป่วย แต่เขามีความสุขที่อีกไม่นานจะได้อยู่ด้วยกัน
เมื่อเขากลับจากโรงเรียนวันถัดมา เคอร์ซีนั่งอยู่บนโซฟา จอร์แดนวิ่งเข้าไปกอดเธอ
“สวัสดี จอร์แดน! พี่คิดถึงเธอ!” เคอร์ซีบอก
จอร์แดนยิ้ม “ผมก็คิดถึงพี่ครับ! ผมเสียใจที่พี่ไม่สบาย”
“ขอบใจจ้า คู่หู” เคอร์ซีพูด เธอกำลังถือพระคัมภีร์มอรมอนที่ตักของเธอ
“ผมจะอ่านกับพี่ได้ไหมครับ” เขาถาม
“ไปหยิบพระคัมภีร์มอรมอนของเธอมาสิ เราจะได้เริ่มอ่านตั้งแต่ต้นด้วยกัน”
จอร์แดนวิ่งเข้าไปในห้องและคว้าพระคัมภีร์ของเขา “ได้แล้ว!” เขาตะโกนขณะวิ่งกลับไป เขาถลาเข้าไปนั่งใกล้เคอร์ซี
ทั้งสองเปิดหน้าชื่อเรื่อง “พระคัมภีร์มอรมอน: พยานหลักฐานอีกเล่มหนึ่งของพระเยซูคริสต์” จอร์แดนอ่าน พวกเขาผลัดกันอ่าน
“ตอนเป็นผู้สอนศาสนา พี่ศึกษาพระคัมภีร์กับคู่ทุกวัน” เคอร์ซีบอก “เธอจะเป็นคู่ศึกษาของพี่จนกว่าพี่จะได้กลับไปเป็นผู้สอนไหม” เคอร์ซีถาม
“ครับ!” เขาตอบ
สองสามวันต่อมา เคอร์ซีรับการผ่าตัด เธอกลับจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้านสองสามสัปดาห์ เธอกับจอร์แดนศึกษาพระคัมภีร์มอรมอนด้วยกันทุกวัน
ก่อนกลับไปคณะเผยแผ่ เคอร์ซีพูดว่า “จอร์แดน พี่อยากท้าทายเธอให้อ่านพระคัมภีร์มอรมอนให้จบก่อนเธอรับบัพติศมา!”
จอร์แดนคิดเรื่องนี้ อีกไม่กี่เดือนจะถึงวันเกิดปีที่แปดของเขา เขาจะต้องอ่านเยอะมาก แต่เขาอยากอ่าน “ครับ” จอร์แดนพูด
“เมื่อเธออ่าน เธอจะสวดอ้อนวอนและทูลถามว่าจริงหรือเปล่า” เคอร์ซีถาม “โมโรไนสัญญาว่าถ้าเราทำอย่างนั้น พระวิญญาณบริสุทธิ์จะทรงบอกเราว่าจริงหรือไม่”
“โอเค” จอร์แดนตอบ
เมื่อถึงเวลาที่เคอร์ซีกลับไปคณะเผยแผ่ พวกเขาอ่านด้วยกันถึง 2 นีไฟ
จอร์แดนคิดถึงเคอร์ซีมาก เขาคิดถึงการเป็นคู่ศึกษาของเธอมากเป็นพิเศษ แต่แล้วเขาก็เกิดความคิดที่ดีมากๆ!
ที่โรงเรียนวันถัดมา เขาเดินไปที่โต๊ะของเจคเพื่อนสนิทของเขา
“ฉันจะอ่านพระคัมภีร์มอรมอนให้จบเล่มก่อนรับบัพติศมา” จอร์แดนบอก “เพราะเราทั้งคู่จะรับบัพติศมาวันเดียวกัน นายอยากอ่านด้วยไหม”
“อยากสิ” เจคตอบ “ฉันไม่เคยอ่านพระคัมภีร์มอรมอนทั้งเล่มมาก่อน”
ทุกวันที่โรงเรียน พวกเขาถามกันคำถามเดิม
“อ่านไปถึงไหนแล้ว”
“จบเจคอบแล้ว นายอ่านถึงไหนแล้ว”
ไม่นานนักพวกเขาก็ไม่ต้องถามคำถามนี้อีก พวกเขามองหน้ากันก็รู้ว่าอีกฝ่ายจะถามอะไร
“ฉันคิดว่าเราจะอ่านจบทันก่อนรับบัพติศมา” จอร์แดนบอก
ในที่สุดก็ถึงวันรับบัพติศมาของพวกเขา
“ฉันอ่านจบเมื่อคืน” จอร์แดนกระซิบ
“ฉันก็จบ!” เจคบอก “ฉันสวดอ้อนวอนให้รู้ว่าจริงหรือไม่ ฉันรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมาก”
จอร์แดนยิ้ม “เหมือนกันเลย ฉันรู้สึกมีความสุขมากเมื่อสวดอ้อนวอน” เขาขอบคุณสำหรับคำท้าของเคอร์ซี เวลานี้เขากำลังสร้างประจักษ์พยานของเขาเอง