Papa’s schoenen
Priscilla Costa Xavier (São Paulo, Brazilië)
Enkele jaren geleden hielpen mijn ouders de ZHV-zusters bij het sorteren van kleding, schoenen en andere spullen om aan de behoeftigen te geven. Mijn vaders oog viel op een paar nette schoenen tussen een hoop andere spullen. Op dat moment kreeg hij een sterk gevoel om de schoenen te houden.
Mijn moeder moest lachen en zei: ‘Dat paar schoenen is drie maten te klein voor je. Ze passen je niet eens!’
Mijn vader hield echter voet bij stuk. Na de nodige grappen van de zusters mocht hij de schoenen uiteindelijk houden.
Zodra hij thuiskwam, maakte hij ze schoon, stopte er krantenpapier in en zette ze in een doos boven op zijn ladekast. We mochten de doos niet aanraken. Vijf jaar lang bleef hij onaangeroerd.
Op een dag kwam er een nieuw gezin naast ons wonen. Ze hadden twee kinderen en een baby van zes maanden oud. Mijn zus en ik sloten direct vriendschap met de twee buurmeisjes, die net zo oud waren als wij. We vertelden onze nieuwe vriendinnetjes wat we in de kerk leerden en nodigden ze uit voor het jeugdwerk. Ze waren enthousiast en wilden graag meer leren over wat we ze hadden verteld.
Na hun bezoek aan het jeugdwerk bleven ze maar met hun ouders over de kerk praten. Onze ouders nodigden toen het hele gezin uit om de zendelingenlessen te volgen en naar de kerk te komen. Daar stemden ze verheugd mee in. Ze genoten van de lessen en we keken ernaar uit om samen met hen naar de kerk te gaan.
Maar die zaterdag leken hun dochters nogal terneergeslagen. Toen we vroegen wat er aan scheelde, zeiden ze dat hun ouders niet meer mee naar de kerk wilden.
We waren teleurgesteld en vroegen papa om met hun ouders te praten. Toen hij over de zegeningen van kerkbezoek begon, antwoordde de vader: ‘Ja, dat weet ik allemaal wel. Het probleem is dat ik al heel lang alleen maar sportschoenen en geen gewone schoenen heb gedragen, en ik weet dat we netjes naar de kerk horen te gaan.’
Op dat moment keek mijn vader mijn moeder aan. Ze wist precies wat ze moesten doen. De schoenen in de doos op papa’s ladekast pasten de vader van onze vriendinnetjes precies, en het hele gezin ging naar de kerk. Het was een geweldige zondag voor hen en voor ons. Ze werden al snel lid van de kerk, en vormen nu een prachtig eeuwig gezin.
Ik weet dat de Heilige Geest mijn vader influisterde om die schoenen te houden. Daarom zoek ik altijd naar zijn leiding om gezinnen te vinden die klaar zijn om het evangelie te horen. Ik weet dat Hij gezinnen voorbereidt, en ik weet dat wij ze moeten vinden en tot Christus brengen.