Twee keer gezegend
Mijn leven veranderde voorgoed toen mijn man en ik naar de dokter gingen om het geslacht en de ontwikkeling van onze ongeboren baby te controleren. Ik huilde van vreugde toen we ontdekten dat ik een tweeling verwachtte. Maar mijn vreugdetranen werden tranen van wanhoop toen de dokter uitlegde dat het door een serie complicaties onwaarschijnlijk was dat de tweeling tot aan de geboorte in leven zou blijven. Ze stelde voor om de zwangerschap af te breken. Ze zei dat het een risico was om af te wachten, en dat ik op een zeker moment zou moeten worden opgenomen in het ziekenhuis.
Ondanks de gevaren, besloten we om de zwangerschap door te zetten.
In de auto naar huis besefte ik hoe ernstig de situatie was. Ik vroeg me af hoe ik mijn man en onze drie kinderen achter kon laten om voor langere tijd naar het ziekenhuis te gaan. De wetenschap dat onze baby’s waarschijnlijk te vroeg geboren zouden worden en misschien niet zouden overleven, werd me teveel. Ik wist niet zeker of ik deze beproeving wel kon doorstaan.
Pas toen ik een zegen had gekregen van mijn man en mijn schoonvader, kreeg ik gemoedsrust. Ik besefte dat het goed zou komen met mijn gezin en mij, wat de uitkomst ook zou zijn. Ik voelde de liefde van mijn Heiland en wist dat Hij in vreugde of verdriet bij ons zou zijn.
Enige tijd later nam ik afscheid van mijn gezin en ging voor onbepaalde tijd naar het ziekenhuis. De hartslag van de baby’s werd in de gaten gehouden om te controleren of ze veilig waren. Het was moeilijk voor me om hun hartslag te zien afzakken en ik vroeg me af of ze de streefdatum van 34 weken wel zouden halen. Met 25 en een halve week, zakte de hartslag van een van de baby’s af naar een kritiek niveau, en hield zelfs bijna op. De artsen besloten dat als zijn hartje niet normaal begon te kloppen, beide baby’s binnen enkele minuten met een noodkeizersnede gehaald moesten worden. Ik raakte in paniek toen ik de verpleegster mijn man hoorde bellen om te zeggen dat ik werd voorbereid op een operatie en dat het neonatologieteam klaarstond.
Ik wist dat ik de hulp van mijn hemelse Vader nodig had om deze beproeving te doorstaan. Ik bad in stilte en smeekte dat onze baby zou herstellen om beide tweelingen de tijd te geven die ze zo hard nodig hadden om zich in de baarmoeder te ontwikkelen. Ik bad ook om troost. Ik kreeg weer gemoedsrust, net als toen ik de zegen had gekregen. Ik wist niet of onze baby’s in leven zouden blijven of niet, maar ik wist dat als ik me tot de Heer wendde, Hij me zou helpen om mijn last te dragen. Gelukkig werd de hartslag van de baby weer normaal en was er geen operatie meer nodig.
Mijn verblijf in het ziekenhuis duurde twee maanden. Er waren veel momenten waarop we ons zorgen maakte om de op en neer gaande hartslag van onze baby’s. Maar gelukkig zakte de hartslag van geen van beiden meer zo af als voorheen. Onze zoons, John en Jacob, werden geboren met 33 weken. Hun navelstrengen waren op acht plekken door elkaar heengeknoopt en John — de zoon van wie de hartslag zo was gezakt — had zijn navelstreng twee keer om zijn hals gewikkeld. Onze tweeling bleef in de intensive care van het ziekenhuis zodat men hun lichaamstemperatuur en ademhaling kon reguleren. Ondanks de problemen die door hun premature geboorte hadden kunnen ontstaan, mochten John en Jacob na slechts negentien dagen naar huis.
Onze tweelingen zijn nu kleuters en ze hebben geen negatieve gevolgen ondervonden van hun premature geboorte. Ik ben dankbaar dat wat als een beproeving begon, een van de grootste zegeningen van mijn leven werd. Ik kreeg twee gezonde zonen en mijn getuigenis van de kracht van zegens en gebeden is gesterkt. Ik ben ook dankbaar dat ik me de gemoedsrust en liefde kan herinneren die ik voelde door de wetenschap dat de Heer op de hoogte was van mijn situatie. Ik heb er met de hulp van de Heer door geleerd dat we de kracht hebben om onze beproevingen te doorstaan.