Przywrócenie wszystkich rzeczy
Wierzymy, że Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest przywróconym, pierwotnym Kościołem, założonym przez Jezusa Chrystusa
Jako członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich troszczymy się o wszystkie dzieci Boga te, które żyją obecnie i te, które kiedykolwiek żyły na ziemi. „Nasze przesłanie — jak w 1978 roku stwierdziła Rada Prezydenta Kościoła — to przesłanie szczególnej miłości i troski o doczesne dobro wszystkich mężczyzn i kobiet, niezależnie od ich przekonań religijnych, rasy czy narodowości, to wiedza, że naprawdę wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami, gdyż jesteśmy synami i córkami tego samego Wiecznego Ojca”1. Jak powiedział kilka lat temu Starszy Dallin H. Oaks:
„Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich ma wiele wspólnych wierzeń z innymi chrześcijańskimi kościołami. Jednak są i różnice. Tłumaczą one, dlaczego wysyłamy misjonarzy do innych chrześcijan, dlaczego oprócz domów spotkań budujemy świątynie i dlaczego nasza wiara daje nam tak wiele szczęścia i siły, aby zmagać się z wyzwaniami życia i śmierci”2.
Pragnę dzisiaj świadczyć o pełni przywróconej ewangelii Jezusa Chrystusa, która wykracza poza wierzenia innych wyznań zarówno chrześcijańskich jak i innych. Pełnię tę pierwotnie ustanowił Zbawiciel podczas Swej ziemskiej misji. Potem jednak nastąpiło odstępstwo.
Niektórzy z wczesnych Apostołów wiedzieli, że odstępstwo nastąpi przed Drugim Przyjściem Pana Jezusa Chrystusa. Paweł tak napisał do Tesaloniczan na temat tego wydarzenia: „Niechaj was nikt w żaden sposób nie zwodzi; bo nie nastanie pierwej, zanim nie przyjdzie odstępstwo”3.
Wraz z odstępstwem utracone zostały klucze kapłaństwa i zmienione zostały niektóre cenne doktryny Kościoła, który założył Zbawiciel. Należały do nich: chrzest przez zanurzenie4; otrzymywanie daru Ducha Świętego przez nałożenie rąk5; natura Boskiej Trójcy — fakt, że są to trzy oddzielne istoty6; wiedza, że cała ludzkość zmartwychwstanie dzięki Zadośćuczynieniu Chrystusa zarówno „[sprawiedliwi] i [niesprawiedliwi]”7; nieprzerwane objawienia — fakt, że niebiosa nie są zamknięte8 oraz praca świątynna za żyjących i za zmarłych9.
Okres, który potem nastąpił, jest znany jako średniowiecze. To odstępstwo przepowiedział Apostoł Piotr, który głosił, że „musi przyjąć niebo [Jezusa Chrystusa] aż do czasu odnowienia wszechrzeczy, o czym od początku świata mówił Bóg przez usta świętych proroków swoich”10. Odnowienie byłoby konieczne tylko wtedy, gdyby te cenne rzeczy zaginęły.
Na przestrzeni kolejnych wieków ludzie oddani religii uświadomili sobie, że nastąpiło stopniowe odejście od Kościoła w takiej formie, w jakiej zorganizował go Jezus Chrystus. Niektórzy z nich wiele wycierpieli z powodu swoich przekonań w czasie Reformacji, ruchu, który w XVI wieku próbował zreformować zachodnie chrześcijaństwo. Doprowadziło to do odłączenia się od głównego kościoła chrześcijańskiego kościołów protestanckich.
Pośród reformatorów był wielebny John Lathrop, wikary kościoła Egerton w hrabstwie Kent, w Anglii. Tak się składa, że potomkiem Johna Lathorpa był Prorok Józef Smith. W 1623 roku wielebny Lathorp zrezygnował ze stanowiska, ponieważ kwestionował prawo kościoła anglikańskiego do działania w imię Boga. Czytając Biblię zdał sobie sprawę, że klucze apostolstwa zostały zabrane z ziemi. W 1632 roku został on duchownym nielegalnego, niezależnego kościoła i został wtrącony do więzienia. Kiedy przebywał w więzieniu, zmarła jego żona, a osierocone dzieci błagały biskupa o jego uwolnienie. Biskup zgodził się wypuścić Lathorpa pod warunkiem, że wyjedzie on z kraju. Tak też uczynił i wraz z 32 członkami swojej kongregacji pożeglował do Ameryki11.
Roger Williams, pastor, żyjący w XVII wieku, który założył Rhode Island, odmówił pozostania na stanowisku pastora w miejscowości Providence z powodu tego, że „żaden z ukonstytuowanych kościołów na świecie ani żadna osoba nie jest upoważniona, aby dokonywać jakichkolwiek obrzędów kościelnych; i tak będzie, dopóki wielka Głowa Kościoła nie ześle nowych apostołów, których nadejścia oczekuje”12.
To zaledwie dwóch z religijnych uczonych, którzy rozpoznali odstępstwo od Kościoła zorganizowanego przez Jezusa Chrystusa i dostrzegli potrzebę przywrócenia utraconych kluczy kapłańskich. Apostoł Jan ujrzał w wizji „innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom”13. To proroctwo się wypełniło. Ponieważ wierzymy, że pełnia ewangelii Jezusa Chrystusa została przywrócona w naszych czasach przez Proroka Józefa Smitha, pragniemy dać wszystkim ludziom możliwość, aby poznali i przyjęli to przesłanie.
Mamy obecnie w przywróconym Kościele apostołów, proroków, pasterzy, nauczycieli i ewangelistów, o których Paweł opowiadał Efezjanom14. Te urzędy kapłańskie zostały ustanowione przez Zbawiciela, kiedy zorganizował Swój Kościół w połowie czasów. Uznajemy dwa porządki kapłaństwa oraz odpowiadające im urzędy: mniejsze kapłaństwo to Kapłaństwo Aarona, nazwane na cześć Aarona oraz większe kapłaństwo, czyli Kapłaństwo Melchizedeka, nazwane na cześć Melchizedeka, któremu Abraham oddawał dziesięcinę. Kapłaństwo Aarona zostało przywrócone Józefowi Smithowi i Oliwierowi Cowdery 15 maja 1829 roku rękami Jana Chrzciciela, zaś Kapłaństwo Melchizedeka około miesiąca później rękami starożytnych Apostołów: Piotra, Jakuba i Jana. Dzięki temu posiadacze kapłaństwa w dzisiejszych czasach mają moc, aby działać w imię Boga, która to moc wiąże na ziemi jak i w niebie15.
W Świątyni w Kirtland 3 kwietnia 1836 roku, ukazał się Mojżesz i przekazał Prorokowi Józefowi Smithowi i Oliwierowi Cowdery klucze zgromadzenia Izraela. Następnie ukazał się Eliasz i przekazał ewangelię Abrahama mówiąc, że „w […] naszym nasieniu błogosławione będą wszystkie pokolenia, które nastąpią po nas”16. Potem ukazał się prorok Eliasz i przekazał im klucze tej dyspensacji, łącznie z mocą pieczętowania, by wiązać w niebie to, co zostało związane na ziemi, w świątyniach17. I tak, prorocy wcześniejszych dyspensacji ewangelii przekazali swe klucze Prorokowi Józefowi Smithowi w tej ostatniej dyspensacji „pełni czasów”, o której Apostoł Paweł mówił Efezjanom18.
Jestem wdzięczny, że Pan uznał za stosowne ponowne ustanowienie dla tego ludu prawa dziesięciny i ofiar. Kiedy przestrzegamy prawa dziesięciny okna niebios są dla nas otwarte. Wielkie błogosławieństwa są udziałem tych, którzy mają wiarę, by przestrzegać prawa dziesięciny.
Na przestrzeni dziejów praca w świątyni stanowiła istotną część obrzędowości Świętych, dzięki której dawali wyraz swemu pragnieniu zbliżenia się do swego Stwórcy. Świątynia była miejscem nauki dla Zbawiciela, kiedy przebywał On na ziemi; była częścią Jego życia. Błogosławieństwa świątynne są ponownie dostępne w naszych czasach. Unikalną cechą wyróżniającą Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich są jego nauki odnośnie świątyni i wiecznego znaczenia wszystkiego, co odbywa się w jej murach. Nasze pełne majestatu i piękna świątynie znajdują się teraz w wielu miejscach na świecie. Odbywa się w nich najbardziej uświęcona praca. Prezydent Gordon B. Hinckley powiedział na temat tych świątyń: „Istnieje na świecie tylko kilka miejsc, gdzie na pytania dotyczące życia człowiek otrzymuje odpowiedzi wieczności”19. To w świątyni znajdziemy pełniejsze odpowiedzi na podniosłe tajemnice tego, skąd jesteśmy, dlaczego tu jesteśmy i dokąd zmierzamy. Przyszliśmy sprzed oblicza Boga i jesteśmy tu na ziemi, aby przygotować się do powrotu do Jego obecności.
Niedościgniony w swym znaczeniu jest fakt, że w obrębie świętych murów świątyni mężowie i żony zawierają wieczne przymierza. Te przymierza pieczętowane są mocą upoważnienia kapłańskiego. Dzieci zrodzone z takiego związku, jeśli są tego godne, mogą cieszyć się wiecznymi więziami rodzinnymi i tym, że są dziećmi Boga. Jak pisał Apostoł Jan: „Któż to są ci przyodziani w szaty białe […]? […] Dlatego są przed tronem Bożym i służą mu we dnie i w nocy w świątyni jego”20.
Pan powiedział, że Jego dziełem jest „przynieść nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi”21. Wynika z tego, że wszyscy ludzie, żywi i umarli, powinni mieć możliwość usłyszenia ewangelii w tym życiu lub w świecie duchów. Jak powiedział Paweł do Koryntian: „Cóż tedy uczynią ci, którzy się dają chrzcić za umarłych? Jeżeli umarli w ogóle nie bywają wzbudzeni, to po cóż się dają chrzcić za nich?”22 To z tego powodu dokonujemy w świątyniach obrzędów za naszych zmarłych przodków. Nikomu nie odbiera to możliwości wyboru ani wolnej woli. Ci, za których wykonana zostanie praca, mogą ją przyjąć lub nie, zgodnie z tym, co zadecydują.
Apostoł Jan zobaczył w wizji czas, kiedy anioł przychodząc na ziemię, rozpoczął Przywrócenie ewangelii. Tym aniołem był Moroni, który ukazał się Prorokowi Józefowi Smithowi. Skierował on Józefa do miejsca, gdzie złożone były złote płyty zawierające starożytne zapisy. Następnie Józef Smith przetłumaczył te płyty darem i mocą Boga i wydana została Księga Mormona. Jest to zapis historii dwóch grup ludzi, którzy wiele wieków temu żyli na kontynencie amerykańskim. Niewiele o nich wiedziano przed ukazaniem się Księgi Mormona. Najważniejsze jest jednak to, że Księga Mormona jest jeszcze jednym świadectwem o Chrystusie. Dzięki niej zostały przywrócone cenne prawdy dotyczące Upadku, Zadośćuczynienia, Zmartwychwstania i życia po śmierci.
Przed Przywróceniem niebiosa przez wiele wieków pozostawały zamknięte. Kiedy jednak na ziemi ponownie zagościli prorocy i apostołowie, niebiosa znowu się otwarły dzięki wizjom i objawieniom. Wiele z objawień, jakie otrzymał Prorok Józef Smith, zostało zapisanych w księdze znanej jako Nauki i Przymierza. Zawiera ona dalsze nauki odnośnie zasad i obrzędów i jest cennym źródłem informacji na temat struktury kapłaństwa. Oprócz tego mamy jeszcze jeden tom pism świętych zatytułowany Perła Wielkiej Wartości. Zawiera księgę Mojżesza, która została objawiona Prorokowi Józefowi Smithowi oraz księgę Abrahama, którą przetłumaczył on z zakupionego egipskiego zwoju. Z tych ksiąg nie tylko dowiadujemy się o wiele więcej na temat Mojżesza, Abrahama, Enocha i innych proroków, ale poznajemy też wiele szczegółów Stworzenia. Uczymy się, że od samego początku, od czasów Adama23, wszyscy prorocy byli nauczani ewangelii Jezusa Chrystusa.
Wierzymy, że Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest przywróconym, pierwotnym Kościołem, założonym przez Jezusa Chrystusa, który został zbudowany „na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus”24. Nie jest on odłamem żadnego innego kościoła.
Wierzymy, że pełnia ewangelii Chrystusa została przywrócona, lecz nie jest to powód, aby ktokolwiek, w jakikolwiek sposób wywyższał się ponad inne dzieci Boga. Niesie to ze sobą raczej zwiększony obowiązek, by w pełni żyć zgodnie z ewangelią Chrystusa — by kochać, służyć i błogosławić innych. Zaiste wierzymy, jak ujęła to Rada Prezydenta Kościoła w 1978 roku, że „wielcy religijni przywódcy świata jak Mahomet, Konfucjusz, uczestnicy Reformacji, jak i filozofowie tacy jak Sokrates, Platon i inni otrzymali część Boskiego światła. Otrzymali od Boga moralne prawdy, aby oświecali całe narody, a jednostkom pomagali osiągnąć wyższy poziom zrozumienia”25. Dlatego żywimy szacunek do szczerych przekonań religijnych innych ludzi i jesteśmy wdzięczni, kiedy oni okazują podobną uprzejmość i szacunek wobec doktryn, które są nam drogie.
Mam osobiste świadectwo na temat prawdy przymierzy, nauk i upoważnienia przywróconych przez Proroka Józefa Smitha. Ta pewność towarzyszy mi przez całe życie. Jestem wdzięczny, że Przywrócenie pełni ewangelii miało miejsce w naszych czasach. W nim znajduje się ścieżka do życia wiecznego. Niech będą z nami wszystkimi siła, spokój i troska Boga Ojca oraz trwała miłość i łaska Pana Jezusa Chrystusa, modlę się o to w imię Jezusa Chrystusa, amen.