Wielka obfitość błogosławieństw
Wszyscy wierni członkowie Kościoła Pana są na równi błogosławieni obfitością błogosławieństw, które otrzymują za pośrednictwem obrzędów kapłaństwa.
W Kirtland, gdzie zostały przywrócone pozostałe klucze kapłaństwa, Pan powiedział: „Jest to początek błogosławieństwa, jakie zostanie wylane na głowy mego ludu”1. Jestem wdzięczna za wylanie błogosławieństw, które przychodzą do każdego z nas za pośrednictwem kapłaństwa Boga. Dzięki mocy kapłaństwa został stworzony ten świat i wszystko, co na nim jest, łącznie z nami. Kapłaństwo jest nieodłączną częścią tego, kim jesteśmy i kim zawsze byliśmy2. Wszyscy z nas, jako synowie i córki Boga, mamy jedyne w swoim rodzaju obowiązki i role, a poprzez błogosławieństwa kapłaństwa wszystkim dano równość w partnerstwie, darach i błogosławieństwach.
Zeszłej jesieni nasza najstarsza wnuczka została ochrzczona i konfirmowana na członkinię Kościoła. Po tym, jak otrzymała Ducha Świętego, pobłogosławiono jej najmłodszą siostrzyczkę i nadano jej imię. W następnym miesiącu nadano imię i pobłogosławiono inną niedawno narodzoną wnuczkę. Od tamtego czasu często zastanawiałam się nad przywilejami, które stały się udziałem tych małych dziewczynek, dzięki temu, że przywrócono kapłaństwo Boga.
Mam nadzieję, że nasze wnuczki i wnukowie będą rosnąć, wiedząc, że nie są i nigdy nie będą jedynie niezaangażowanymi obserwatorami kapłaństwa. Błogosławieństwa kapłaństwa, które „dostępne są tak samo dla mężczyzn, jak i kobiet”3, są nieodłączną częścią ich życia i wszystkiego, co się z nim wiąże. Każde z nich jest pobłogosławione w świętym obrzędzie i każde z nich, dzięki kapłaństwu, może cieszyć się błogosławieństwami duchowych darów.
Wszyscy wierni członkowie Kościoła Pana są na równi błogosławieni obfitością błogosławieństw, które otrzymują za pośrednictwem obrzędów kapłaństwa. Pierwszy obrzęd4 w życiu dziecka ma miejsce zwykle wtedy, gdy jest ono niemowlęciem, kiedy nadaje mu się imię i błogosławi się je. Kiedy dzieci osiągają odpowiedni wiek, przyjmują chrzest. Nie ma oddzielnego chrztu dla chłopców i dziewcząt. Ten sam obrzęd chrztu przeprowadza się dla dziewczynek, jak i dla chłopców, którzy przyjmują chrzest w tej samej chrzcielnicy. Kiedy te dzieci są konfirmowane i otrzymują Ducha Świętego, nadawana jest im ta sama moc. Kwalifikują się one do otrzymania wsparcia ze strony tej świętej mocy, dzięki swej wierności, i w żaden inny sposób.
Kiedy spożywamy sakrament, jesteśmy, jako członkowie Kościoła, równi przed Panem. Dzięki temu obrzędowi — poprzez naszą wiarę w Jezusa Chrystusa i moc Jego Zadośćuczynienia — wszyscy możemy odpokutować i stać się lepsi.
Każdy z nas jest w równym stopniu uprawniony do błogosławieństw kapłańskich, kiedy jest chory lub potrzebuje od Pana dodatkowego wsparcia w swoim życiu. Młoda kobieta, która pragnie błogosławieństwa patriarchalnego, jest w równym stopniu upoważniona, by poznać swój rodowód i potencjał, jak młody mężczyzna w jej wieku. Błogosławieństwa, które przychodzą do każdego z nich poprzez Abrahama, są ważne i pełne mocy.
Nauczamy wszystkich młodych mężczyzn i młode kobiety, aby przygotowywali się do pójścia do świątyni, aby mogli „otrzymać błogosławieństwa od ojców, aby mogli być uprawnieni do najwyższych błogosławieństw kapłaństwa”5. Kiedy kilka miesięcy temu jedna z moich bratanic otrzymała swoje obdarowanie świątynne, wykrzyknęła z radością: „Zrobiłam to! Przez całe swe życie byłam nauczana na temat przygotowania do pójścia do świątyni i zrobiłam to!”
Wszyscy mężczyźni i kobiety, którzy chcą służyć Panu i mogą kwalifikować się do otrzymania świątynnej rekomendacji, zawierają te same przymierza posłuszeństwa i poświęcenia. Każde z nich jest obdarowane „mocą z wysokości”6.
Każdy starszy i każda siostra, którzy otrzymują powołanie na misję, są wyświęcani do pracy dla Pana i każde z nich ma nadane upoważnienie do głoszenia ewangelii Chrystusa.
Mężczyzna i kobieta, którzy wchodzą w pełny związek partnerski na mocy przymierza małżeństwa zawartego w świątyni, dzielą na równi błogosławieństwa tego przymierza, o ile są wierni7. Pan powiedział, że ich przymierze będzie w mocy po tym życiu i razem mają oni obiecaną moc i wyniesienie8.
Prezydent Ezra Taft Benson powiedział: „Kiedy nasze dzieci są posłuszne Panu i idą do świątyni, by otrzymać swe błogosławieństwa i zawrzeć przymierze małżeństwa, zawierają je w tym samym porządku kapłaństwa, który ustanowił Bóg, na samym początku, w odniesieniu do Adama”9.
Widziałam moc błogosławieństwa kapłańskiego, kiedy odwiedziłam rodzinę, gdzie umierał młody ojciec. Otaczały go żona i piękne córki. Na każdej ze ścian pokoju wisiało co najmniej jedno zdjęcie przedstawiające rodzinę lub świątynię. Matka świadczyła o swych błogosławieństwach, mówiąc: „Nasze przymierza dają nam siłę i chronią nas. Nasza rodzina wszystko wytrzyma. Pan czuwa nad nami i nie jesteśmy samotni”. Wszyscy wierni członkowie są na równi błogosławieni obfitością błogosławieństw, które otrzymują za pośrednictwem obrzędów kapłaństwa.
Dzięki przywróceniu kapłaństwa my też na równi dzielimy błogosławieństwa darów duchowych. Pan daje nam te dary na nasz pożytek10 i po to, byśmy pomagali sobie nawzajem11.
Moroni powiedział, że „dary te uwidaczniają się w różny sposób, ale to ten sam Bóg działa przez te dary we wszystkich. I objawienia Ducha Bożego są dawane ludziom dla ich dobra.
Oto jednemu dane jest przez Ducha Bożego, aby nauczał słowa mądrości.
Innemu, aby nauczał słowa wiedzy przez tego samego Ducha.
Innemu dana jest silna wiara, a innemu dar uzdrawiania przez tego samego Ducha”12.
Kiedy próbowałam nauczyć się języka hiszpańskiego i przypominałam sobie portugalski (który poznałam jako dziecko), modliłam się o to i czułam pomoc Pana, kiedy porozumiewałam się w tych językach. Słyszałam przywódców kościelnych i misjonarzy, składających pełne mocy świadectwa w językach, których dopiero się uczyli. Znam ludzi, którzy otrzymali duchowy dar wierzącego ducha. Kiedy słuchają oni ewangelii, rozbrzmiewa ona w ich sercach jako prawdziwa. Znam innych, którzy otrzymali dar mądrości lub zdolności do korzystania z wiedzy w prawy sposób. Niektórzy mają zdolność czynienia cudów, niektórzy są obdarowani mocą uzdrawiania, a inni mają wielką moc rozróżniania13.
Kiedy byłam małą dziewczynką, często ciężko chorowałam. Mój ojciec zawsze był chętny i godny, by korzystać z mocy posiadanego kapłaństwa, by błogosławić mnie, lecz czułam również, że moja matka miała swój szczególny udział w moim uzdrawianiu. Była ona prawdziwie obdarowana zdolnością do zaspokajania moich potrzeb i pomagania mi, bym czuła się lepiej. Jej wielka wiara, że Pan wiedzie ją ku odpowiedziom co do leczenia, była dla mnie pociechą. Jakże byłam błogosławiona, mając oboje rodziców, którzy z miłością używali swych darów duchowych.
Prezydent Wilford Woodroof powiedział, że „jest to przywilejem każdego mężczyzny i każdej kobiety w tym królestwie, by cieszyli się duchem prorokowania, który jest Duchem Bożym, i wiernym objawia takie rzeczy, jakie są potrzebne dla ich wygody i pocieszenia, i dla prowadzenia ich, podczas gdy wykonują swe codzienne obowiązki”14.
Błogosławieństwa kapłaństwa umożliwiają każdej osobie, która jest wyświęcona, służbę w jakimś urzędzie w Kościele Pana, aby otrzymała ona „upoważnienie, obowiązek i błogosławieństwa łączące się z tym urzędem”15.
Dary duchowe są liczne i różne i przychodzą do nas wtedy, gdy szukamy ich i czynimy z nich właściwy użytek. Cieszymy się nimi dzięki mocy Ducha Świętego, który jest w nich i dookoła nich, i ściśle łączy się z naszym życiem16.
Poprzez błogosławieństwa kapłaństwa Pan pokazuje nam, że On „jest bezstronny dla wszystkich”17. Podczas mych podróży zwykle miałam szansę odwiedzania członków w ich domach. Niektóre z tych domostw spełniają jedynie swą podstawową funkcję mieszkania. Na początku pomyślałam sobie: „Czemu jestem pobłogosławiona domem, który jest zelektryfikowany i skanalizowany, kiedy ta rodzina nie ma nawet wody w pobliżu swego domu? Czy Pan kocha ich mniej niż mnie?”
Potem, pewnego dnia usiadłam w świątyni obok siostry, która mieszka w skromnym domu. Spędziłam u jej boku dwie godziny. Spoglądałam często w jej piękne oczy i widziałam w nich miłość Pana. Kiedy kończyłyśmy naszą pracę w świątyni, uświadomiłam sobie z pełną mocą to, że we wszystkich wiecznych błogosławieństwach, we wszystkich naszych najważniejszych przywilejach i możliwościach byłyśmy sobie równe. „[Nawróciłam] się i [zostałam ochrzczona]”18, tak jak ona. Miałam dary duchowe i ona też je miała. Miałam sposobność, by odpokutować, tak jak ona. Otrzymałam Ducha Świętego i ona też Go otrzymała. Otrzymałam obrzędy świątynne, tak jak ona. Gdybyśmy obie razem, w owej chwili opuściły ten świat, stanęłybyśmy przed Panem równe sobie, jeśli chodzi o nasze błogosławieństwa i potencjał.
Błogosławieństwa kapłańskie wyrównują wszystko. Te błogosławieństwa są takie same dla kobiet i dla mężczyzn, dla dziewcząt i dla chłopców, są one takie same dla zamężnych, żonatych i dla osób stanu wolnego, bogatych i biednych, inteligentnych i niewykształconych, dla dobrze znanych, jak i nieznanych.
Jestem wdzięczna za to, że przez nieskończoną sprawiedliwość i miłość Boga, wszyscy mężczyźni i kobiety mają daną równość w partnerstwie, darach, błogosławieństwach i potencjale, poprzez obrzędy kapłaństwa i dary duchowe. Dzięki kapłaństwu, które nierozerwalnie wiąże się z naszym życiem, każda moc, każde przymierze, którego potrzebujemy, aby wykonywać pracę naszego życia i powrócić do naszego niebiańskiego domu, zostały wylane na nasze głowy. W imię Jezusa Chrystusa, amen.