Przygotowanie na Przywrócenie i na Drugie Przyjście: „Ręka moja będzie nad tobą”
Ręka [Pana] była nad pracą Przywrócenia, od czasów zanim został stworzony świat i tak będzie aż do czasu Jego Drugiego Przyjścia.
W tym roku obchodzimy 200 rocznicę urodzin Proroka Józefa Smitha. Składamy światu świadectwo, że był prorokiem Boga wyznaczonym, aby przywrócić ewangelię Jezusa Chrystusa. Uczynił to pod przewodnictwem Zbawiciela, który powiedział do jednego z wcześniejszych proroków: „Imię moje jest Jahwe, i znam koniec i początek; dlatego ręka moja będzie nad tobą”1.
Widzę rękę Pana w Przywróceniu ewangelii. Fundamenty Przywrócenia zostały położone dzięki natchnionemu poświęceniu dzieci Boga na przestrzeni wieków, a świat przygotowuje się na Drugie Przyjście naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.
Jego ewangelia została pierwotnie ustanowiona na Ziemi wraz z Adamem, a nauczali jej we wszystkich dyspensacjach tacy prorocy jak Enoch, Noe, Abraham, Mojżesz i wielu innych. Każdy z tych proroków przepowiadał przyjście Jezusa Chrystusa, który zadośćuczyni za grzechy świata. Te proroctwa wypełniły się. Zbawiciel ustanowił Swój Kościół. Powołał Swoich Apostołów oraz ustanowił Swoje kapłaństwo. A przede wszystkim, poświęcił Swoje życie i zmartwychwstał, abyśmy mogli powstać ponownie, w ten sposób dokonując ofiary zadośćuczynienia. Ale to jeszcze nie koniec.
Po zmartwychwstaniu Zbawiciel nakazał Swoim Apostołom, aby prowadzili Kościół i dokonywali obrzędów ewangelii. Wykonując wiernie to polecenie, byli prześladowani, a niektórzy zostali nawet zamordowani. Skutkiem tego na Ziemi nie było już mocy kapłaństwa Pana, a świat popadł w duchową ciemność. W kolejnych stuleciach dzieci Boga miały światło Chrystusa, mogły się modlić i odczuwać wpływ Ducha Świętego. Jednak pełnia ewangelii została zagubiona. Na Ziemi nie było nikogo, kto miałby moc i upoważnienie, aby przewodniczyć Kościołowi lub dokonywać świętych obrzędów, takich jak chrzest, nadanie daru Ducha Świętego oraz obrzędy świątynne niezbędne do zbawienia. Dostęp do pism świętych był prawie całkowicie niemożliwy, a większość ludzi nie umiała czytać ani pisać.
Pierwszym krokiem do przywrócenia ewangelii było szersze udostępnienie pism świętych oraz pomoc dzieciom Boga w nauczeniu się czytania. Pierwotnie Biblia została napisana w języku hebrajskim i greckim. Języki te były nieznane zwykłym ludziom w Europie. Następnie, około 400 lat po śmierci Zbawiciela, Biblia została przetłumaczona na łacinę przez Hieronima. Lecz w dalszym ciągu pisma święte nie były powszechnie dostępne. Kopie musiały być przepisywane odręcznie, zwykle robili to zakonnicy, a trwało to wiele lat.
Następnie pod wpływem Ducha Świętego w ludzkich sercach zaczęło rozwijać się zainteresowanie nauką. Ten renesans czyli „odrodzenie” rozprzestrzenił się po całej Europie. W drugiej połowie XIV wieku zakonnik John Wycliffe zapoczątkował tłumaczenie Biblii z łaciny na język angielski. Ponieważ angielski dopiero się rozwijał, przywódcy kościelni uznali za niestosowne, by słowo Boże wyrażano w tak plebejskim języku. Niektórzy przywódcy byli pewni tego, że kiedy ludzie zaczną czytać i interpretować Biblię, to zawarte w niej doktryny zostaną przeinaczone; inni obawiali się, że ludzie posiadający wolny dostęp do pism świętych nie będą więcej potrzebowali kościoła i przestaną go finansowo wspierać. W rezultacie, Wycliffe został uznany za heretyka i stosownie do tego potraktowany. Po śmierci i pogrzebie jego kości zostały odkopane, a następnie spalone. Lecz pracy Boga nie można powstrzymać.
Podczas gdy niektórzy zostali natchnieni do tłumaczenia Biblii, inni otrzymali natchnienie, by przygotować środki do jej publikacji. Do roku 1455 Johannes Gutenberg wynalazł prasę drukarską z ruchomymi czcionkami, a Biblia była jedną z pierwszych ksiąg, które wydrukował. Po raz pierwszy zaistniała możliwość wydrukowania wielu kopii pisma świętego w cenie, na którą wielu ludzi było stać.
W międzyczasie natchnienie Boga spłynęło również na badaczy. W 1492 roku Krzysztof Kolumb wyruszył w poszukiwaniu nowej drogi prowadzącej na Daleki Wschód. Kolumb podczas swej podróży był prowadzony ręką Boga. Powiedział: „Bóg dał mi wiarę, a potem dał odwagę”2.
Te wynalazki i odkrycia przyczyniły się do dalszego rozwoju wydarzeń. W pierwszych latach XVI wieku młody William Tyndale zapisał się na Uniwersytet w Oxfordzie. Tam studiował pracę uczonego Erazma nad Biblią, który to wierzył, że pisma święte są „pożywieniem dla duszy [człowieka]; i […] muszą przeniknąć w głąb [jego] serca i umysłu”3. Poprzez swoje studia Tyndale rozwinął miłość do słowa Bożego i pogłębił pragnienie, żeby wszystkie dzieci Boga mogły same napawać się Jego słowem.
W tym samym czasie, niemiecki zakonnik i profesor Martin Luther rozpoznał 95 błędów we współczesnym mu kościele, co śmiało obwieścił w liście skierowanych do swoich zwierzchników. W Szwajcarii Huldrych Zwingli wydrukował 67 artykułów reformacyjnych. Jan Kalwin w Szwajcarii, John Knox w Szkocji oraz wielu innych brało udział w tej pracy. Rozpoczęła się reformacja.
A w międzyczasie William Tyndale wykształcił się na zakonnika i biegle władał ośmioma językami. Wierzył w to, że bezpośrednie tłumaczenie z greckiego i hebrajskiego na angielski będzie bardziej wierne i łatwiejsze w czytaniu niż tłumaczenie z łaciny wykonane przez Wycliffa. Tak więc Tyndale, natchniony przez Ducha Boga, przetłumaczył Nowy oraz część Starego Testamentu. Jego przyjaciele ostrzegali, że za coś takiego mogą go zabić, lecz to go nie zraziło. Pewnego razu, podczas wymiany zdań z pewnym uczonym, powiedział: „Jeżeli Bóg mnie oszczędzi, nie minie wiele lat, a [Bóg] spowoduje, że chłopiec, który orze ziemię pługiem, będzie znał lepiej pisma święte niż ty”4.
Ostatecznie Tyndale’a, jak wielu innych, zabito w podzięce za jego wysiłki — uduszono i spalono na stosie w pobliżu Brukseli. Ale wiara, za którą stracił życie, nie poszła na marne. Miliony doświadczyły tego, czego nauczał Tyndale podczas swojego życia: „Natura słowa Boga jest taka, że ktokolwiek je czyta, […] to z dnia na dzień będzie stawać się lepszy, aż do momentu, gdy stanie się doskonałym człowiekiem”5.
Czas niepokojów politycznych przyniósł zmianę. Z powodu rozbieżności zdań z Kościołem w Rzymie, król Henryk VIII ustanowił się głową kościoła w Anglii i zarządził, aby kopie angielskiej Biblii znalazły się w każdej parafii kościoła. Ludzie spragnieni ewangelii przybywali do tych kościołów, czytając pisma święte sobie nawzajem aż do chwili, gdy głos odmawiał im posłuszeństwa. Biblii używano także do nauki czytania. Pomimo że w Europie nadal wielu umierało męczeńską śmiercią, ciemna noc niewiedzy dobiegała końca. Pewien kaznodzieja, zanim został spalony, powiedział: „Jeszcze tego dnia zapalimy świecę w Anglii, dzięki miłosierdziu Boga, i ufam że ta świeca nigdy nie zgaśnie”6.
Wyrażamy naszą wdzięczność wszystkim tym, którzy mieszkali w Anglii i w Europie, a którzy przyczynili się do tego, by zapalić tę świecę. Dzięki miłosierdziu Boga, światło stawało się coraz jaśniejsze. Król Anglii Jakub I świadom podziałów, jakie istniały w jego własnym kraju, zgodził się na nową, oficjalną wersję Biblii. Oceniono, że Biblia Króla Jakuba zawiera ponad osiemdziesiąt procent tłumaczenia Nowego Testamentu i dużą część Starego Testamentu (Pięcioksiąg, czyli od I do V Księgi Mojżeszowej, i dalej od Księgi Jozuego do Księgi Kronik), które wykonał William Tyndale7. Z czasem ta wersja znalazła się na nowym lądzie i czytał ją czternastoletni wiejski chłopiec zwany Józefem Smithem. Czy ktokolwiek jest zdziwiony, że Biblia w wersji Króla Jakuba po angielsku jest zaakceptowana przez Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich?
Za panowania syna Jakuba, Karola, w dalszym ciągu trwały prześladowania religijne, co skłoniło wielu do poszukiwania wolności na nowym lądzie. Wśród nich byli pielgrzymi, którzy w 1620 roku dotarli do Ameryki — tej samej części świata, którą ponad 100 lat wcześniej odkrył Kolumb. Wkrótce przybyli inni koloniści, tacy jak Roger Williams, odkrywca, a potem gubernator Rhode Island, który poszukiwał prawdziwego Kościoła Chrystusa. Williams powiedział: „Na Ziemi nie ma ustanowionego kościoła Chrystusa, ani nie ma osoby upoważnionej, aby dokonywać jakichkolwiek kościelnych obrzędów, ani nie będzie, dopóki nowi apostołowie nie zostaną posłani przez Naczelną Głowę kościoła, którego nadejścia wyczekuję”8.
Niemal wiek później, takie religijne odczucie kierowało założycielami nowego narodu na kontynencie amerykańskim. Pod przewodnictwem Boga zapewnili wolność wyznania każdemu obywatelowi ustanawiając Kartę Praw. Czternaście lat później, 23 grudnia 1805 roku, urodził się Prorok Józef Smith. Przygotowania do rozpoczęcia Przywrócenia dobiegały końca.
Będąc młodym chłopcem, Józef „zwrócił się ku poważnej refleksji”9 dotyczącej religii. Z tego powodu, że urodził się tam, gdzie panowała wolność religijna, mógł zastanawiać się nad tym, który z kościołów ma rację. A ponieważ Biblia została przetłumaczona na język angielski, mógł szukać odpowiedzi w słowie Boga. W Liście Jakuba przeczytał: „A jeśli komu z was brak mądrości, niech prosi Boga”10 i postąpił według tej wskazówki. W odpowiedzi na modlitwę Józefa, ukazali mu się Bóg Ojciec i Jego Syn Jezus Chrystus11. Ten pokorny wiejski chłopiec został prorokiem wybranym przez Boga, aby przywrócić starożytny Kościół Jezusa Chrystusa i Jego kapłaństwo w tych ostatnich dniach. To Przywrócenie miało być ostatnią dyspensacją pełni czasów, przywracając wszystkie błogosławieństwa kapłańskie, jakie mogą być udziałem człowieka na Ziemi. To boskie zadanie nie polegało na reformowaniu czy protestowaniu przeciwko czemuś, co już istniało na Ziemi. Miał przywrócić to, co zostało zagubione.
Przywrócenie rozpoczęło się od Pierwszej Wizji w 1820 roku i było kontynuowane poprzez pojawienie się Księgi Mormona, Jeszcze Jednego Świadectwa o Jezusie Chrystusie. 21 września 1823 roku Józef Smith ujrzał anioła Moroniego, który nauczał go o starożytnym zapisie zawierającym „pełnię wiecznej ewangelii […] w przygotowaniu na drugie przyjście Mesjasza”12. Spisana na złotych płytach Księga Mormona jest zapisem służby Chrystusa na półkuli zachodniej, podobnie jak Biblia jest zapisem Jego życia i służby na Świętej Ziemi. Józef Smith otrzymał złote płyty cztery lata później, a w grudniu 1827 roku rozpoczął tłumaczenie Księgi Mormona13.
Podczas tłumaczenia Józef Smith i jego skryba, Oliwier Cowdery, przeczytali o chrzcie. Ich pragnienie otrzymania dla siebie tego błogosławieństwa przyczyniło się do przywrócenia Kapłaństwa Aarona, 15 maja 1829 roku, z rąk Jana Chrzciciela14.
Potem nastąpiło przywrócenie Kapłaństwa Melchizedeka i zostało nadane Józefowi i Oliwierowi przez Apostołów Piotra, Jakuba i Jana, którzy posiadali klucze. Po wiekach duchowej ciemności, moc i upoważnienie, by działać w imieniu Boga, by wykonywać święte obrzędy, by prowadzić Jego Kościół, ponownie były na Ziemi.
26 marca 1830 roku zostały opublikowane pierwsze egzemplarze Księgi Mormona. Kilka dni później, 6 kwietnia, prawdziwy Kościół Chrystusa w tych dniach ostatnich został jeszcze raz zorganizowany, w domu Petera Whitmera seniora, w Fayette, w stanie Nowy Jork. Opisując skutki tych wydarzeń dla świata, Starszy Parley P. Pratt napisał:
Słońce się wznosi, a ciemność uchodzi,
Flaga Syjonu powiewa
A świt lepszego dnia […]
Majestatycznie ukazuje się światu15.
Długa noc w końcu się skończyła, a objawienia napływały i w ten sposób powstało dodatkowe pismo święte. Nauki i Przymierza zostały przyjęte przez Kościół 17 sierpnia 1835 roku. W tym samym roku, również rozpoczęto tłumaczenie księgi Abrahama, które znajduje się w Perle Wielkiej Wartości.
Dalsza moc, by działać w imieniu Pana wkrótce została udzielona. 27 marca 1836 roku została poświęcona Świątynia w Kirtland16. W tej świątyni Józefowi Smithowi i Oliwierowi Cowdery ukazał się Jezus Chrystus, a następnie, Mojżesz, Eliasz i prorok Eliasz, który dał Prorokowi dodatkowe klucze kapłańskie17.
Światło ewangelii nie będzie nigdy więcej zabrane z Ziemi. W 1844 roku Józef Smith przekazał wszystkie klucze kapłańskie Brighamowi Youngowi, Johnowi Taylorowi, Wilfordowi Woodruffowi i pozostałym Apostołom. Prorok powiedział: „Żyłem do momentu, kiedy dopilnowałem, by ten ciężar, który spoczywał na moich barkach, spoczął na ramionach innych mężczyzn; […] klucze królestwa są rozsiane na powierzchni Ziemi i nigdy nie będą z niej zabrane, na wieki, […] bez względu na to co się ze mną stanie”18. Niestety, trzy miesiące później, 27 czerwca, Prorok Józef Smith i jego brat Hyrum zostali zamordowani w więzieniu, w Carthage, w stanie Illinois.
Starszy John Taylor, który był z Prorokiem, kiedy ten został zabity, świadczył o nim: „Prorok Józef Smith i Wizjoner Pana, uczynił więcej, poza Jezusem jedynie, dla zbawienia ludzi na tym świecie, niż jakikolwiek inny człowiek, co na nim żył”19.
Świadczę, że praca Proroka Józefa Smitha jest pracą Zbawiciela. Droga służby Panu nie zawsze jest łatwa. Często wymagane jest poświęcenie i z pewnością doświadczymy przeciwności. Lecz służąc Jemu, dostrzeżemy, że Jego ręka naprawdę jest nad nami. Tak było w przypadku Wycliffe’a, Tyndale’a i tysięcy innych, którzy przygotowali drogę prowadzącą do Przywrócenia. Tak było w przypadku Proroka Józefa Smitha i wszystkich tych, którzy pomogli mu wprowadzać przywróconą ewangelię. I tak też będzie z nami.
Pan oczekuje od nas takiej wierności, oddania, odwagi jaką mieli ci, którzy byli tutaj przed nami. Zostali powołani, aby oddać swoje życie za ewangelię. My jesteśmy powołani, aby przeżyć nasze życie w tym samym celu. W tych ostatnich dniach mamy szczególny powód, by tak zrobić.
Przed tą świętą nocą w Betlejem, wydarzenia historyczne i słowa proroków we wszystkich dyspensacjach przygotowywały drogę na to pierwsze przyjście Pana i Jego Zadośćuczynienie. Podobnie, historia i proroctwa złożyły się na podwaliny przywrócenia ewangelii poprzez Proroka Józefa Smitha. Czy na własne oczy widzimy, że wydarzenia i proroctwa naszych czasów przygotowują nas na Drugie Przyjście Zbawiciela?
Składam szczególne świadectwo, że nasz Zbawiciel Jezus Chrystus żyje. Świadczę o tym, że Jego ręka była nad pracą Przywrócenia, od czasów zanim został stworzony świat i tak będzie aż do czasu Jego Drugiego Przyjścia.
Pokornie modlę się, aby każdy z nas przygotował się, by Go powitać. W Jego święte imię, imię samego Jezusa Chrystusa, amen.