Wzór dla wszystkich
Przywrócona ewangelia Jezusa Chrystusa jest wzorem dla wszystkich. […] To dobra nowina — ponadczasowa doktryna i zadość czyniąca moc Pana Jezusa Chrystusa.
Ostatnio pewien uczestnik audycji radiowej poddawał w wątpliwość międzynarodowe przesłanie Kościoła, ponieważ jego korzenie sięgają stanu Nowy Jork, siedziba główna mieści się w Utah, a Księga Mormona to historia starożytnych ludów Ameryki. Kiedy myślałem o przyjaciołach w Azji, Afryce, Europie i w innych częściach świata, wiedziałem, że ten rozmówca nie rozumiał uniwersalnej natury przywróconej ewangelii ani tego, że jej obrzędy, przymierza i błogosławieństwa odnoszą się do wszystkich. Znaczenia, jakie mają dla świata Pierwsza Wizja Józefa Smitha i Księga Mormona, nie mierzy się zasięgiem geograficznym, lecz ich przesłaniem dotyczącym relacji człowieka z Bogiem, miłości Ojca do Jego dzieci, które mówi także o boskim potencjale, jaki posiada każda ludzka istota.
Prorocze wezwanie, rozbrzmiewające przez wszystkie wieki, głosi: „Przystąpcie do Chrystusa i stawajcie się w Nim doskonali” (Moroni 10:32, zob. także Ew. Mateusza 5:48; Ew. Jana 10:10, 14:6) oraz że zbawienie przychodzi poprzez Jednorodzonego Syna Ojca (zob. Ew. Jana 1:14, 18; NiP 29:42). To wezwanie jest uniwersalne i dotyczy wszystkich dzieci Boga, czy to w Afryce, Azji, w Europie czy w jakimkolwiek kraju. Jak oświadczył Ateńczykom Apostoł Paweł, wszyscy jesteśmy „z rodu Bożego” (Dzieje Apostolskie 17:29).
Ojcowski plan życia, którego kluczowym elementem jest Zadośćuczynienie Chrystusa, przygotowany został przed założeniem świata (zob. Abraham 3:22–28; Alma 13:3). Został on dany Adamowi i Ewie i nakazano im, aby nauczali go swoich dzieci (zob. Mojżesz 5:6–12). Z biegiem czasu potomkowie Adama odrzucili ewangelię, ale została ona odnowiona przez Noego, a potem, ponownie, przez Abrahama (zob. II Ks. Mojżeszowa 6:2–4; List do Galacjan 3:6–9). Ewangelia została ofiarowana Izraelitom za czasów Mojżesza. Jednak potrzeba było bardziej stanowczych środków, aby przyprowadzić ich do Chrystusa po wielu wiekach odstępstwa (zob. II Ks. Mojżeszowa 19:5–6; NiP 84:19–24). Pełnia ewangelii została w końcu przywrócona Izraelowi w połowie czasu przez Samego Zbawiciela.
Jeden z najbardziej pouczających fragmentów z pism świętych, dotyczący naprzemiennego następowania po sobie odstępstwa i przywrócenia znajdujemy w przypowieści Jezusa o niegodziwych wieśniakach (zob. Ew. Marka 12:1–10). W tej przypowieści Jezus przypomina ludziom o wielu prorokach, którzy na przestrzeni wieków byli posyłani, aby wychować prawe narody. Opowiada następnie o tym, jak ci posłańcy byli raz za razem odrzucani. Niektórzy zostali pobici i odesłani z niczym. Inni zostali zabici. A potem, prorokując o Swojej własnej służbie, Jezus opowiada słuchaczom, że Ojciec postanowił wysłać Swego „jedynego, syna umiłowanego” (Ew. Marka 12:6), mówiąc: „Uszanują Syna mego” (Ew. Mateusza 21:37).
Jednak Jezus, znając Swój los, powiedział wówczas:
„Ale wieśniacy owi powiedzieli […] To jest dziedzic, nuże, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze.
I pojmali go, zabili i wyrzucili go poza winnicę” (Ew. Marka 12:7–8).
Po śmierci Zbawiciela i Jego Apostołów, doktryny i obrzędy zostały zmienione i ponownie nastało odstępstwo. Tym razem duchowa ciemność trwała setki lat, zanim promienie światła ponownie przeniknęły Ziemię. Apostoł Paweł wiedział o tym Odstępstwie i prorokował po Wniebowstąpieniu Zbawiciela, że nie będzie Drugiego Przyjścia Pana, dopóki nie nastąpi „odnowienie wszechrzeczy” (zob. Dzieje Apostolskie 3:19–21). Apostoł Paweł prorokował także o czasie, kiedy członkowie „zdrowej nauki nie ścierpią” (II List do Tymoteusza 4:3–4) i że „odstępstwo” (II List do Tesaloniczan 2:2–3) poprzedzi Drugie Przyjście Chrystusa. On także odniósł się do „odnowienia wszechrzeczy”, mówiąc, że Zbawiciel „z nastaniem pełni czasów […] w Chrystusie [połączy] w jedną całość wszystko” (List do Efezjan 1:10).
Pan pokierował Przywróceniem ewangelii poprzez Proroka Józefa Smitha. „Odnowienie wszechrzeczy” rozpoczęło się w Świętym Lasku, gdy Ojciec i Syn ukazali się Józefowi Smithowi. W wizji, Józef dowiedział się o istocie Boga — że Ojciec i Syn są oddzielnymi osobami, wyniesionymi istotami, mającymi powłokę z ciała i kości.
Na początku większości dyspensacji, nowo powołanemu prorokowi przekazywana jest księga. Mojżesz otrzymał płyty (zob. II Ks. Mojżeszowa 31:18). Lehi otrzymał do przeczytania księgę, dotyczącą zagłady Jerozolimy (zob. 1 Nefi 1:11–14). Ezechiel otrzymał „zwój księgi” (Ks. Ezechiela 2:9–10), zawierający przesłanie Pana dla Domu Judy za jego czasów. Janowi Objawicielowi pokazano na Wyspie Patmos księgę z siedmioma pieczęciami (zob. Objawienie 5; NiP 77:6). Czyż jest to zatem dziwne, że Pan dał księgę zawierającą pełnię ewangelii jako część „odnowienia wszechrzeczy”? Księga Mormona posiada moc, aby przyciągnąć wszystkich ludzi do Chrystusa. Jej nawiązanie do Zadośćuczynienia Zbawiciela to najwyraźniejszy ze wszystkich zapisów, opisujący cel i moc Zadośćuczynienia.
Duch Święty wyszeptał mi w duszy, że Józef widział Ojca i Syna w Świętym Lasku i że Księga Mormona jest prawdziwa. Wdzięczny jestem za dodatkową wiedzę odnośnie Zadośćuczynienia Zbawiciela, zawartą w Księdze Mormona. Jeden z tytułów nadanych Zbawicielowi brzmi: „Jednorodzony Syn Ojca”. Apostoł Jan, na przykład, w swojej Ewangelii podaje, iż otrzymał majestat i chwałę Pana na Górze Przemienienia i że Jego chwała pochodziła od „jedynego Syna od Ojca” (Ew. Jana 1:14, zob. także werset 18). Podobnie i w Księdze Mormona ten tytuł jest często używany.
Jezus, w przeciwieństwie do śmiertelników, którzy odziedziczyli nasiona śmierci od obojga rodziców, zrodził się ze śmiertelnej matki, ale i z nieśmiertelnego Ojca. Nasiona śmierci, które otrzymał od Marii oznaczały, że może On umrzeć, ale dziedzictwo, jakie otrzymał od Swego Ojca, dało Mu nieskończone życie, co oznacza, że Jego śmierć była dobrowolnym aktem. Zatem Jezus powiedział Żydom: „Jak bowiem Ojciec ma żywot sam w sobie, tak dał i Synowi, by miał żywot sam w sobie” (Ew. Jana 5:26).
Innym razem powiedział:
„Dlatego Ojciec miłuje mnie, iż Ja kładę życie swoje, aby je znowu wziąć.
Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli. Mam moc dać je i mam moc znowu je odzyskać; taki rozkaz wziąłem od Ojca mego” (Ew. Jana 10:17–18).
Ta nieskończona natura, którą Jezus otrzymał od Swego Ojca, dała Mu moc do dokonania Zadośćuczynienia, aby cierpieć za grzechy wszystkich. Prorok Alma z Księgi Mormona naucza, że Jezus nie tylko wziął na siebie nasze grzechy, lecz także nasze boleści, nieszczęścia i pokusy. Alma wyjaśnia także, że Jezus wziął na siebie nasze choroby, śmierć i nasze słabości. (Zob. Alma 7:11–13). Uczynił to, jak powiedział Alma, aby Jego „serce przepełniło się miłosierdziem przez doświadczenia w ciele, aby […] poznał, jak może pomagać swoim w ich słabościach” (Alma 7:12).
Prorok Abinadi mówi ponadto, że „gdy odda swe życie na ofiarę za grzechy, ujrzy swe potomstwo” (Mosjasz 15:10). Abinadi następnie określa potomstwo Zbawiciela jako proroków i tych, którzy za nimi podążają. Przez wiele lat myślałem o doświadczeniu Zbawiciela, przez które przeszedł w Ogrodzie i na krzyżu, w miejscach, gdzie na Jego barkach spoczęło mnóstwo grzechów. Jednak dzięki słowom Almy, Abinadiego i Izajasza oraz innych proroków, mój pogląd uległ zmianie. Zamiast bezosobowego zalewu grzechów, była długa kolejka osób, kiedy Jezus odczuwał „nasze słabości” (List do Hebrajczyków 4:15), „nasze choroby nosił, nasze cierpienia […], [lecz] zraniony jest za występki nasze” (Ks. Izajasza 53:4–5).
Zadośćuczynienie było intymnym, osobistym doświadczeniem, dzięki któremu Jezus poznał, w jaki sposób pomóc każdemu z nas.
Perła Wielkiej Wartości naucza, że Mojżeszowi pokazano wszystkich mieszkańców Ziemi, a była ich „ogromna liczba, nawet niezliczona jak ziarnka piasku na brzegu morza” (Mojżesz 1:28). Jeśli Mojżesz ujrzał każdą duszę, to wydaje się logiczne, że Stwórca wszechświata posiada moc, aby znać w bardzo osobisty sposób każdego z nas. Poznał wasze i moje słabości. Doświadczył On waszego bólu i cierpień. Doświadczył moich. Świadczę, że On nas zna. Rozumie sposób, w jaki radzimy sobie z pokusami. Zna On nasze słabości. Ale nie tylko to, nie tylko nas zna, wie, jak nam pomóc, jeśli przyjdziemy do Niego w wierze. Dlatego też pewna młoda Hiszpanka uświadomiła sobie nagle, że jest czymś więcej niż tylko punkcikiem we wszechświecie, kiedy Duch Święty dał jej świadectwo o Przywróceniu. Odczuwała miłość Boga, że jest Jego córką i uświadomiła sobie, że On ją zna. To także wyjaśnia, dlaczego plan zbawienia wydał się znajomy mojemu przyjacielowi z Japonii, kiedy nauczali go misjonarze i kiedy Duch Święty potwierdził jego cele na Ziemi i jego potencjał.
Świadczę, że przywrócona ewangelia Jezusa Chrystusa jest wzorem dla wszystkich. To nie miejsce ważnych wydarzeń jest istotne, to dobra nowina — ponadczasowa doktryna i zadość czyniąca moc Pana Jezusa Chrystusa. Składam świadectwo, że On żyje, że jest On Chrystusem. Świadczę, że ewangelia przywrócona poprzez Proroka Józefa Smitha jest piotrowym „odnowieniem wszechrzeczy”. Składam świadectwo, że Prezydent Gordon B. Hinckley jest dzisiaj prorokiem Pana. W imię Jezusa Chrystusa, amen.