MAANDAGAVOND IN MANILA
Maandagavond in Manila is op het eerste gezicht niet zoveel anders dan andere avonden. Het verkeer in de stad lijkt wel op miljoenen mieren die zich allemaal over dezelfde tak in twee verschillende richtingen proberen voort te bewegen. Maar deze mieren toeteren.
We probeerden het huis van de familie Velasco te bereiken, zodat ik een Filipijnse gezinsavond kon meemaken, maar het verkeer wilde niet meewerken. Uiteindelijk kondigde onze gids aan dat hij een kortere weg zou nemen, en we reden een smalle straat in vol mensen die bij kleine kraampjes allerlei spullen kochten en verkochten. De kopers hadden plezier. Ze lachten en riepen naar elkaar. Ze besteedden weinig aandacht aan de kleine auto die vlak langs hen over de markt reed.
Toen we uiteindelijk aan de andere kant van de markt bij de familie Velasco aankwamen, was het contrast verbazingwekkend. Toen we hun huis inliepen, stierf het rumoer van buiten helemaal weg.
Ze waren nog niet met de les begonnen, maar de gezinsavond was al wel begonnen. De zesjarige Stephen zat bij zuster Velasco op schoot en broeder Velasco zat met opa en oma te praten. Kevin en Kirby van veertien lachten om iets wat de 15-jarige Naomi had gezegd. En Katrina van elf deelde exemplaren van de Schriften en lofzangenbundels uit.
Toen we aan iedereen waren voorgesteld, ging de familie bij elkaar zitten. Opa sprak het openingsgebed uit. Broeder Velasco sprak over talenten. Tijdens de les spraken ze Tagalog en Engels door elkaar, afhankelijk van wat het meest gepast leek. Katrina en Naomi lazen om de beurt enkele teksten voor uit de gelijkenis van de talenten, in Matteüs 25:14–30. Broeder Velasco pakte zijn gitaar en speelde een lied. Toen gaf hij de gitaar aan Kirby, die ook een liedje speelde. Zuster Velasco hielp Stephen met het slotgebed, en iedereen ging naar de keuken voor een speciale traktatie, eigengemaakte pizza.
Terwijl iedereen aan het eten was, had ik de kans om enkele vragen over de gezinsavond te stellen.
‘Wat vind je het leukst?’ vroeg ik aan Kirby. Helaas had hij net een hap genomen. ‘De traktatie”, zei hij met zijn mond vol. Iedereen moest lachen.
‘Lachen’, zei Naomi toen iedereen was uitgelachen.
‘Wat betekent de gezinsavond voor jullie gezin?’
‘We krijgen er een betere band door’, zei Kevin. ‘Dat krijg je als met elkaar over je gedachten en gevoelens praat.’
Dat was een goed antwoord, maar ik wilde erachter komen of hij dat niet alleen zei omdat ik er was. ‘Echt waar?’ vroeg ik.
Ze knikten allemaal. ‘Door de gezinsavond hebben we een sterkere band met elkaar’, zei Naomi. ‘We zijn vriendelijker voor elkaar.’
Dat was duidelijk. De zegeningen van de gezinsavond waren duidelijk waarneembaar. Met enige tegenzin nam ik afscheid en begaf ik me weer in de eindeloze drukte van een jachtige wereld.