«Լսիր Նրան», գլուխ 2, Սրբեր. Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցու պատմությունը վերջին օրերում, Հատոր 1, Ճշմարտության չափանիշը, 1815–1846 (2018)
Գլուխ 2․ «Լսիր Նրան»
Գլուխ 2
Լսիր Նրան
1820 թվականի գարնանային մի առավոտ Ջոզեֆը վաղ վեր կացավ և ուղղվեց դեպի իր տան մոտ գտնվող անտառը: Օրը պարզ էր և գեղեցիկ, արևի լույսը ներթափանցում էր նրա գլխավերևի ճյուղերի միջով: Նա ուզում էր աղոթելիս մենակ լինել և գիտեր մի խաղաղ վայր անտառում, որը վերջերս էր մաքրել ծառերից: Նա թողել էր իր կացինն այնտեղ՝ կոճղի մեջ խրված:1
Գտնելով տեղը, Ջոզեֆը նայեց շուրջը, համոզվելով, որ մենակ էր: Նա անհանգիստ էր, որ պետք է բարձրաձայն աղոթեր և չէր ցանկանում, որ իրեն խանգարեն:
Համոզվելով, որ մենակ է, Ջոզեֆը ծնկի իջավ սառը հողի վրա և սկսեց Աստծո հետ կիսվել իր սրտի ցանկություններով։ Նա ողորմություն, ներում և իմաստություն խնդրեց իր հարցերի պատասխանները գտնելու համար։ «Ո՜վ Տեր, – աղոթեց նա, – ի՞նչ եկեղեցու ես պիտի միանամ»:2
Երբ նա աղոթում էր, նրա լեզուն կարծես ուռչեց, այնպես որ չէր կարողանում խոսել: Նա քայլերի ձայն լսեց իր ետևում, բայց երբ շրջվեց, ոչ ոքի չտեսավ: Նա փորձեց կրկին աղոթել, բայց քայլերն ավելի ուժեղացան, կարծես ինչ-որ մեկը մոտենում էր նրան: Նա ոտքի ելավ և շրջվեց, բայց կրկին ոչ ոքի չտեսավ:3
Հանկարծ մի անտեսանելի ուժ բռնեց նրան: Նա կրկին սկսեց խոսել, սակայն նրա լեզուն դեռ կապված էր։ Թանձր մի խավար պատեց նրա շուրջ բոլորը, և նա այլևս չէր կարողանում տեսնել արևի լույսը: Կասկածն ու սոսկալի տեսարանները պատեցին նրա միտքը՝ շփոթեցնելով ու շեղելով նրան։ Նա զգում էր, կարծես մի զարհուրելի էակ, իրական ու զորեղ, ցանկանում էր կործանել իրեն:4
Լարելով իր ողջ ուժերը, Ջոզեֆը նորից դիմեց Աստծուն: Նրա լեզուն արձակվեց և նա ազատում աղերսեց: Բայց նա հայտնվեց հուսահատության մեջ, տառապելով անտանելի խավարից և պատրաստ էր հանձնվել կործանման:5
Այդ պահին լույսի մի սյուն հայտնվեց նրա գլխավերևում։ Այն դանդաղ իջավ և, թվում էր, կրակով լցրեց անտառը: Երբ լույսն իջավ Ջոզեֆի վրա, նա զգաց, որ աներևույթ ուժն իրեն բաց թողեց: Խավարին փոխարինեց Աստծո Հոգին՝ լցնելով նրան խաղաղությամբ ու անասելի ուրախությամբ։
Նայելով լույսի մեջ, Ջոզեֆը տեսավ Հայր Աստծուն իր վերևում՝ օդում կանգնած: Նրա դեմքն ավելի պայծառ էր և ավելի փառահեղ, քան Ջոզեֆը երբևէ տեսել էր: Աստված դիմեց նրան անունով և մատնացույց արեց մյուս էակին, ով հայտնվեց Նրա կողքին: «Սա է իմ Սիրելի Որդին, – ասաց Նա: Լսի՛ր Նրան»:6
Ջոզեֆը նայեց Հիսուս Քրիստոսի դեմքին: Այն նույնքան պայծառ էր ու փառահեղ, որքան Հոր դեմքը:
«Ջոզեֆ, – ասաց Փրկիչը, – քո մեղքերը ներված են»:7
Բեռից թեթևացած՝ Ջոզեֆը կրկնեց իր հարցը. «Ո՞ր եկեղեցուն ես պիտի միանամ»:8
«Ոչ մեկին մի միացիր», պատասխանեց Փրկիչը։ «Նրանք վարդապետություններ են ուսուցանում, որոնք մարդկային պատվիրաններն են, և նրանք ունեն աստվածայնության կերպարանք, բայց ուրանում են նրա զորությունը»։
Տերը պատասխանեց Ջոզեֆին, որ աշխարհը խորասուզված է մեղքի մեջ։ «Ոչ ոք բարիք չի գործում», բացատրեց Նա։ «Նրանք շեղվել են ավետարանից և չեն պահում իմ պատվիրանները»: Սրբազան ճշմարտությունները կորսվել կամ աղավաղվել էին, բայց նա խոստացավ ապագայում հայտնել ավետարանի լրիվությունը Ջոզեֆին:9
Երբ Փրկիչը խոսում էր, Ջոզեֆը տեսավ հրեշտակների զորքեր և լույսը նրանց շուրջն ավելի պայծառ էր փայլում, քան կեսօրվա արևը: «Ահա և տես, ես շուտով գալիս եմ, – ասաց Տերը, – հանդերձավորված իմ Հոր փառքով»:10
Ջոզեֆը սպասում էր, թե անտառը բոցերից կայրվի, բայց ծառերը վառվում էին Մովսեսի մորենու պես և չէին սպառվում:11
Երբ լույսը խամրեց, Ջոզեֆը պառկած էր մեջքի վրա՝ նայելով երկինք: Լույսի սյունը հեռացավ և նրա մեղավորության ու խառնաշփոթի զգացումը անհետացավ: Նրա սիրտը լի էր աստվածային սիրով։12 Հայր Աստվածը և Հիսուս Քրիստոսը խոսել էին նրա հետ, և նա իր համար սովորեց՝ ինչպես ճշմարտություն գտնել ու ներում ստանալ։
Տեսիլքից թուլացած, չկարողանալով շարժվել, Ջոզեֆը պառկեց ծառերի մեջ, մինչև ուժերը վերականգնվեցին։ Այնուհետև նա դժվարությամբ տուն վերադարձավ և հենվեց բուխարուն՝ որպես հենարան։ Մայրը, տեսնելով նրան, հարցրեց, թե ինչ էր պատահել:
«Ամեն ինչ լավ է», – հավաստիացրեց Ջոզեֆը: «Ես լավ եմ»:13
Մի քանի օր անց մի քարոզիչի հետ խոսելիս, Ջոզեֆը պատմեց այն մասին, ինչ տեսել էր անտառում: Քարոզիչը ակտիվ էր եղել վերջին կրոնական վերածննդի ժամանակ, և Ջոզեֆն ակնկալում էր, որ նա իր տեսիլքին լուրջ կվերաբերվի:
Սկզբում քարոզիչը նրա խոսքերին լուրջ չվերաբերվեց: Ժամանակ առ ժամանակ մարդիկ պնդում էին, որ երկնային տեսիլքներ են ունենում:14 Բայց հետո նա սկսեց բարկանալ ու պաշտպանվել և ասաց Ջոզեֆին, որ նրա տեսիլքը դևից է։ Տեսիլքների ու հայտնությունների օրերը վաղուց անցել են և երբեք չեն կրկնվի։15
Ջոզեֆը զարմացած էր և շուտով պարզեց, որ ոչ ոք չի հավատում իր տեսիլքին։16 Ինչո՞ւ պետք է հավատային: Նա ընդամենը տասնչորս տարեկան էր և փաստորեն կրթություն չուներ։ Նա սերվում էր աղքատ ընտանիքից և ակնկալում էր, որ իր կյանքը կանցկացնի հող մշակելով ու օրվա հաց վաստակելու համար պատահական աշխատանքներ կատարելով։
Եվ այնուամենայնիվ, նրա պատմությունն անհանգստացնում էր որոշ մարդկանց այնքան, որ նրան ծաղրում էին։ Որքան տարօրինակ է, մտածում էր նա, որ աշխարհում որևէ ազդեցություն չունեցող մի հասարակ տղա այդքան դառնության ու ծաղրի է արժանանում։ «Ինչո՞ւ եք ինձ հետապնդում ճշմարտությունը ասելու համար», ուզում էր հարցնել նա։ «Ինչո՞ւ է աշխարհը ուզում, որ ես հերքեմ այն, ինչ իրականում տեսել եմ»։
Իր մնացած կյանքի ընթացքում Ջոզեֆը խորհում էր այդ հարցերի շուրջ։ «Ես իսկապես տեսել էի լույսը, և այդ լույսի մեջ ես տեսել էի երկու Անձնավորության, և նրանք իրականում խոսել էին ինձ հետ, – պատմել է նա հետագայում, – և չնայած ինձ ատում և հալածում էին այն բանի համար, որ ասում էի, թե տեսիլք եմ տեսել, այնուամենայնիվ, դա ճշմարիտ էր»։
«Ես գիտեի դա և գիտեի, որ Աստված գիտի դա, – վկայել է նա, – և ես չէի կարող ուրանալ»:17
Երբ Ջոզեֆը հայտնաբերեց, որ իր տեսիլքով կիսվելը միայն հարևաններին իր դեմ է հանում, նա պահեց այն իր մեջ, բավարարվելով Աստծո կողմից տրված գիտելիքով։18 Հետագայում, Նյու Յորքից հեռանալուց հետո նա փորձեց գրի առնել անտառում ունեցած իր սրբազան փորձառությունը: Նա նկարագրեց իր ներումը և Փրկիչի նախազգուշացումը ապաշխարության կարիք ունեցող աշխարհին: Նա գրեց բառերը ինքնուրույն, անկատար լեզվով, փորձելով խորությամբ պատկերել պահի վեհությունը:
Հետագա տարիներին նա հրապարակայնորեն պատմեց տեսիլքը, ներգրավելով գրագիրների, որոնք կարող էին օգնել նրան ավելի լավ արտահայտել այն, ինչն ամբողջովին նկարագրել էր: Նա պատմեց ճշմարիտ եկեղեցին գտնելու իր ցանկության մասին և նկարագրեց Հայր Աստծուն, ով առաջինը հայտնվեց Որդուն ներկայացնելու համար: Նա ավելի քիչ գրեց իր ներում փնտրելու մասին և ավելի շատ՝ Փրկիչի ճշմարտության համընդհանուր ուղերձի և ավետարանի վերականգնման անհրաժեշտության մասին:19
Իր փորձառությունը արձանագրելու յուրաքանչյուր ջանքով Ջոզեֆը վկայել է, որ Տերը լսել և պատասխանել էր իր աղոթքին: Երբ երիտասարդ էր, նա իմացավ, որ Փրկիչի եկեղեցին այլևս երկրի վրա չէր։ Սակայն Տերը խոստացել էր, որ ժամանակին ավելի շատ բաներ հայտնի կդարձնի Իր ավետարանի մասին։ Այդպիսով, Ջոզեֆը որոշեց վստահել Աստծուն, հավատարիմ մնալ անտառում ստացած իր պատվիրանին և համբերությամբ սպասել հետագա ուղղությունների։20