គ្រាន់តែតាក់ស៊ីមួយ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋ ខារ៉ូឡាញណាខាងជើងស.រ.អា. ។
ក្មេងស្រីៗបានអធិស្ឋានថា « សូមជួយពួកយើងរកបានតាក់ស៊ីមួយដើម្បីយើងអាចធ្វើដំណើរទៅព្រះវិហារថ្ងៃនេះ » ។
« ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍សប្បាយនៅពេលខ្ញុំទៅព្រះវិហារ » ( សៀវភៅចម្រៀងកុមារទំព័រ ១៥៧ ) ។
រឿងនេះកើតឡើងនៅក្នុងក្រុង ខែនតេប្រាប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ។
« យើងនឹងទៅព្រះវិហារយ៉ាងម៉េចបានទៅថ្ងៃនេះ ? » ប្អូនតូចរបស់អែលលី ឈ្មោះ ផិបភឺ បានសួរ ។ « ភ្លៀងខ្លាំងម្ល៉េះ! »
អែលលីបាននិយាយថា « កុំបារម្ភអី! » ។ « យើងក្លាហាន ! »
អែលលីបានជួយ ផិបភឺ បិទឡេវអាវរបស់នាង ។ បន្ទាប់មក នាងបានទាញស្បែកជើងកវែងសម្រាប់ពេលភ្លៀងរបស់នាងមកពាក់ ។
អែលលីនិងផិបភឺ បានដើរចេញមកក្រៅជាមួយម៉ាក់និងប៉ា ។ ភ្លៀងធ្លាក់មកកាន់តែខ្លាំងជាងមុន ។ ខ្យល់បានបក់ឆ័ត្ររបស់ពួកគេបត់ចេញក្រៅ ។ អែលលីមិនមានអារម្មណ៍ថាក្លាហានដូចមុនទៀតទេ ។
« តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ ? » អែលលីបានសួរ ។ ខ្យល់ខ្លាំងណាស់យើងមិនអាចដើរទៅជិះឡានក្រុងបានទេ ។
ប៉ាបាននិយាយថា « យើងនឹងជិះតាក់ស៊ីវិញ » ។
ម៉ាក់បាននិយាយថា « នោះគឺជាយោបល់ល្អ » ។ « តោះយើងទៅ ! »
ពួកគេបានដើរកាត់ផ្លូវដែលលិចទឹក ។ គ្មានឡានតាក់ស៊ីឬក៏ឡានធម្មតាបើកកាត់ពួកគេទេ ។ សូម្បីតែហាង ផាណាឌឺរៀ ( ហាងនំបុ័ង ) ក៏បិទដែរ ។
ទីបំផុត ពួកគេបានឃើញកន្លែងដែលឡានតាក់ស៊ីបានឈប់ដើម្បីយកមនុស្ស ។ ប៉ុន្តែចន្លោះឡានតាក់ស៊ីដំបូងគេគឺទទេ ។
« អូ ទេ ! » ផិបភឺបាននិយាយ ។
« វាមិនអីទេ ។ វាមិនអីទេ » អែលលីបាននិយាយ ។ « វាអាចមានមួយ ។ យើងគ្រាន់តែមិនអាចមើលឃើញវានៅឡើយ ។ »
ពួកគេបានដើរទៅកាន់តែជិត ។ ចំណតបន្ទាប់ក៏ទទេដែរ ។
« ឥឡូវគិតម៉េចទៅ ? » ផិបភឺបានសួរ ។
« ខ្ញុំដឹង » អែលលីបាននិយាយ ។ « តោះនាំគ្នាអធិស្ឋាន ។ »
ក្មេងស្រីៗបានចាប់ផ្តើមការអធិស្ឋាន ។ « ឳ ព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌សូមជួយពួកយើងស្វែងរកឡានតាក់ស៊ីមួយដើម្បីយើងអាចធ្វើដំណើរទៅព្រះវិហារថ្ងៃនេះ ។ យើងកំពុងព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ហើយភ្លៀងនេះកំពុងតែធ្វើឲ្យយើងពិបាក ។នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន » ។ អែលលី បានកំពុងតែរៀនភាសា អេស្ប៉ាញ ដូច្នេះហើយនាងនិយាយលាយភាសា អង់គ្លេសនិងអេស្ប៉ាញជាមួយគ្នា ។
ពួកគេបានដើរទៅមុខបន្តិចទៀត ។ ចំណតទីបីក៏ទទេទៀត ។
« ប្រហែលជាយើងគួរតែបកក្រោយហើយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ » ប៉ាបានស្រែកតាមខ្យល់ ។
« ជើងរបស់យើងបានសើមអស់ហើយ ! » ម៉ាក់បាននិយាយ ។
« តោះ យើងដើរទៅមុខបន្តិចទៀតទៅ » អែលលីបាននិយាយ ។ « យើងគ្រាន់តែត្រូវការតាក់ស៊ីមួយប៉ុណ្ណោះ ។ »
ឥឡូវពួកគេបានដើរមកដល់ចំណតចុងក្រោយ ។
នៅទីនោះ មានឡានតាក់ស៊ីមួយដោយបើកភ្លើងពណ៌បៃតង !
អែលលី និងផិបភឺបានហក់ចូលទៅក្នុងឡានតាក់ស៊ី ។ ម៉ាក់បានជួយធ្វើឲ្យសក់របស់ពួកគេរលោង ។ « ពួកយើងសុំទោសដែលធ្វើឲ្យកៅអីឡានលោកសើម » ប៉ាបានប្រាប់ទៅតៃកុងឡាន ។
ពួកគេបានមកដល់សាលប្រជុំ ហើយបានស្វាគមន៍មិត្តភក្តិរបស់ពួកគេដោយ ថើប និង ឱប ។
« ខ្ញុំមិនចង់ជឿសោះថាយើងរកបានឡានតាក់ស៊ីមួយ » ម៉ាក់បាននិយាយ « ¡ សំណាងណាស់ ! »
អែលលីបាននិយាយថា « វាមិនមែនជាសំណាងទេ » ។ « ខ្ញុំនិងផិបភឺបានអធិស្ឋានថា ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងជួយយើងឲ្យបានមកដល់ព្រះវិហារ ។ ហើយទ្រង់ពិតជាបានស្តាប់មែន ! »
រចនារូបភាពដោយ ប៉ាទ្រីកសៀ ជេអ៊ីស