អំណោយមួយមកពីព្រះវរបិតា ៖ ទទួលយក ឬបដិសេធ
ឱតន្ត្រីពិតជាពីរោះណាស់ ហើយស៊ីស្ទើរអ៊ូប៊ែងបានចែកចាយសារលិខិតដ៏អស្ចារ្យ ។ ឱវាអស្ចារ្យណាស់ណ៎ ចំពោះព្រះគុណទ្រង់ជាយ៉ាងជាក់ ! ឥឡូវដល់ខែធ្នូហើយ ។ ខ្យល់រងារ ហើយមានព្រិលកំពុងធ្លាក់ខ្លះៗ ។ សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន វាមានន័យថា បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ជិតមកដល់ហើយ ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំ នោះពុំមែនជាអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំមានចំពោះបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ទេ ។
ជាយូរមកហើយ ពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ថ្ងៃក្តៅ និងរាត្រីដ៏មនោរម្យគឺជាសញ្ញាបង្ហាញថា បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ជិតចូលមកដល់ហើយ ។ នោះគឺដោយសារខែធ្នូគឺជារដូវក្តៅនៅប្រទេសអូស្ត្រាលី ។ ហើយនៅក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិកភាគខាងលិច ភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំបានរស់នៅទីនោះអស់រយៈប្រាំឆ្នាំកន្លងមកនេះ វាមានអាកាសធាតុក្តៅជាប់ជានិច្ច ។
ដូច្នេះជាទូទៅខែធ្នូគឺជាពេលដែលត្រូវចំណាយនៅឆ្នេរសមុទ្រ លេងស្គីលើទឹក និងអាំងសាច់ហូប ។ នៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ក្នុងផ្ទះយើងមាននូវក្លិនស្វាយទុំ និងសំឡេងសើចអឺងកង ។ ប៉ុន្តែវិញ្ញាណនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់គឺដូចគ្នានៅគ្រប់ទីកន្លែង ។ ទោះបីនៅទីក្រុង ស៊ីដនី, សលត៍ លេក, ឬ សៀរ៉ា លូយ៉ូន ក្តី ទោះនៅ នុគូ អាឡូហ្វា, នូវហ្វោនឡែន ឬ នីហ្សេរីយ៉ា ក្តី ការប្រសូតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងបំផុសគំនិតមនុស្សឲ្យកិច្ចការល្អ ។
នៅតាមកន្លែងជាច្រើន មនុស្សប្តូរអំណោយគ្នា ទៅសួរសុខទុក្ខមនុស្សដទៃ ហើយធ្វើទង្វើល្អៗដើម្បីសាទរដល់វិញ្ញាណនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ មិត្តរបស់យើងនៅប្រទេសសាម័រមានប្រពៃណីមួយថា នៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ពួកគេដាក់អាហារ និងនំផ្សេងៗក្នុងប្រអប់ជាច្រើន ហើយឲ្យវាទៅគ្រួសារទ័លក្របំផុត ពុំគ្រាន់តែសម្រាប់វួដពួកគេនោះទេ គឺសម្រាប់មនុស្សផ្សេងទៀតនៅក្នុងសហគមន៍ពួកគេផងដែរ ។ ពួកគេក៏មានសួនបន្លែទំហំពីរហិកតា ដែលផលផ្លែភាគច្រើនមកពីសួននោះយកទៅឲ្យមនុស្សទ័លក្រ ។
មិត្តជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំម្នាក់នៅប្រទេសសេនីហ្គាល នៅអាហ្វ្រិកភាគខាងលិចបានប្រាប់ខ្ញុំថា នៅស្រុកកំណើតខ្ញុំនៅឈូងសមុទ្រកូតឌីវ័រ រៀងរាល់យប់ឆ្លងចូលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ជំនួសឲ្យការយកអំណោយទៅជូនថ្នាក់ដឹកនាំពួកគេ នោះពួកអ្នកភូមិបែរជាយកជម្លោះនានាដែលដោះស្រាយមិនចេញទៅរកថ្នាក់ដឹកនាំពួកគេទៅវិញ ។ បន្ទាប់មក ថ្នាក់ដឹកនាំទាំងនោះបានចំណាយពេលដោះស្រាយជម្លោះរបស់គ្រួសារទាំងនោះ ។ ពួកអ្នកភូមិតម្រូវថា ត្រូវមានភាពសុខសាន្ត និងភាពសុខដុមនៅក្នុងផ្ទះនីមួយៗក្នុងភូមិនៅពេលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ដោយសារពួកគេសាទរដល់ការប្រសូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ—ទ្រង់បានប្រសូតមកសម្រាប់គោលបំណងពិសេសនៃការនាំមកនូវភាពសុខសាន្តដល់ពិភពលោក ។
កាលដើមឆ្នាំនេះ យើងបានជួបអ្នកផ្សព្វផ្សាយវ័យក្មេងម្នាក់គឺស៊ីស្ទើរ ជេននេ អ៊ីងហ្គាប៊ី មកពី រវ៉ានដា ដែលបម្រើបេសកកម្មនៅប្រទេសលីប៊ើរៀ ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំនូវរឿងមួយដ៏គួរឲ្យសោកស្តាយ ស្តីពីឥទ្ធិពលនៃបទប្រល័យពូជសាសន៍នៅរវ៉ានដាក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៤ ទៅលើរូបគាត់ ។ ឪពុកគាត់មកពីកុលសម្ព័ន្ធហុតុ ជាទីសម្អប់ដល់សមាជិកនៃកុលសម្ព័ន្ធតុស៊ី ។ ប៉ុន្តែម្តាយគាត់គឺជាសមាជិកនៃកុលសម្ព័ន្ធតុស៊ី ។ ដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតភរិយាគាត់ និងកូនស្រីគាត់បួននាក់ទៀត ឪពុកដ៏ក្លាហាននេះបានលាក់គ្រួសារគាត់នៅឆ្ងាយពីគេ ហើយត្រឡប់ទៅភូមិវិញតែម្នាក់ឯង ។ ភរិយា និងកូនស្រីគាត់ពុំដែលឃើញគាត់ម្តងទៀតឡើយ ហើយពួកគេខំពុះពារដើម្បីរស់នៅ ។ ទីបំផុតប្រាំបួនឆ្នាំក្រោយមក ពួកគេបានត្រឡប់ទៅចូលរួមការប្រជុំសម្រុះសម្រួលមួយ ដែលរៀបចំដោយរដ្ឋាភិបាល ជាពេលដែលពួកគេបានដឹងថា ប្តី និងឪពុករបស់ពួកគេត្រូវគេសម្លាប់ ពេលគាត់បានត្រឡប់ទៅកាន់ភូមិវិញ ។ ប៉ុន្តែគួរឲ្យអស្ចារ្យ ម្តាយរបស់ស៊ីស្ទើរអ៊ីងហ្គាប៊ី និងកូនៗរបស់គាត់បានអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលបានសម្លាប់ប្តី និងឪពុករបស់ពួកគេ ។
អំឡុងគ្រាមួយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ អាចមានកំហឹងពេញខ្លួន ដោយត្រូវគេចាប់ដាក់គុកលីប៊ើធីដោយគ្មានកំហុសអ្វីសោះអស់រយៈពេលជាច្រើនខែនៅពេលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ឆ្នាំ ១៨៣៨ នោះព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្តែងកណ្ឌទី ១២១ នៃ គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ។ នៅក្នុងវិវរណៈនេះ ព្រះអម្ចាស់ជួយយ៉ូសែបយកឈ្នះលើអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញដែលឃើញយ៉ាងជាក់ស្តែង នៅដើមនៃកណ្ឌនេះ ហើយបង្រៀនព្យាការីថា ចិត្តល្អ ការអត់ធ្មត់ ការទន់ភ្លន់ ការស្លូតបូត និងការស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់គឺជាគុណសម្បត្តិដូចជាព្រះគ្រីស្ទ ដែលចាំបាច់សម្រាប់ភាពជាសិស្ស ។
បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ផ្តល់នូវអនុស្សាវរីយ៍គ្រួសារដ៏មានតម្លៃសម្រាប់ខ្ញុំ ។ ប៉ុន្តែ ពុំមែនគ្រប់ទាំងអនុស្សាវរីយ៍នោះសុទ្ធតែល្អនោះទេ ។ កាលខ្ញុំនៅតូច ខ្ញុំចាំពីការទទួលបានឡានប្រណាំងជ័រពណ៌បៃតងពីឪពុកខ្ញុំ ។ ពួកយើងជាគ្រួសារក្រីក្រ ហើយខ្ញុំចូលចិត្តអំណោយនោះណាស់ ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយខ្ញុំមានកំហឹងយ៉ាងខ្លាំងទៅលើរឿងមិនសំខាន់មួយ ខ្ញុំបានបោះឡានជ័រនោះទៅក្នុងគុម្ពផ្កាវីសស្ទើររៀដ៏ក្រាស់ ដែលវ័នជាប់នឹងរបងផ្ទះយើង ។ រំភេចនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកស្តាយ ពុំមែនដោយសារខ្ញុំស្តាយដែលខ្ញុំបោះឡានជ័រនោះចោលទេ តែដោយសារខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំបានបង្ហាញការបដិសេធនូវការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ពីឪពុកខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានរកមើលឡានជ័រនោះ រកហើយរកទៀត ប៉ុន្តែខ្ញុំរកមិនឃើញទេ ។ ពេលរដូវរងារមកដល់ គុម្ពផ្កានោះបានជ្រុះស្លឹក នោះខ្ញុំបានរកមើលវាម្តងទៀត តែនៅតែរកមិនឃើញ ។ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ដែល ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យឪពុកខ្ញុំអន់ចិត្ត ។ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ។
បងប្អូនដឹងទេ វាគឺជារឿងប្រដូចថា ជួនកាលយើងបដិសេធសេចក្តីស្រឡាញ់ និងអំណោយដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ប្រទានដល់យើង អំណោយដ៏មហិមាបំផុតនោះគឺទ្រង់បញ្ជូនបុត្រាទ្រង់មករងទុក្ខ និងធួនសម្រាប់ពួកយើង ។ ឱ វាពិតជាសោកនាដកម្មមួយ ប្រសិនបើយើងបដិសេធពលិកម្មធួនរបស់ទ្រង់ ឬសេចក្តីសញ្ញា និងពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ !
យើងគួរតែប្រែដូចជាអស់អ្នកដែលខិតខំបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់មនុស្សដទៃ ។ ថ្មីៗនេះ មនុស្សជាច្រើនបានធ្វើការជួយដល់ពលរដ្ឋនៅរដ្ឋ ហ្លូរីដា និង រដ្ឋ ខារ៉ូឡាយណា ដែលបានជួបនឹងព្យុះសង្ឃរាដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញ ហើយជួយអ្នកដែលរងទុក្ខដោយសារភ្លើងឆេះនៅរដ្ឋកាលីហ្វ័ញ៉ា ឬទៅជួយមនុស្សដទៃទៀត ដែលរងទុក្ខដូចនេះនៅទូទាំងពិភពលោក ។
នៅថ្ងៃទី ២៥ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៤ រដ្ឋធានីនៃដែនដីភាគខាងជើងរបស់ប្រទេសអូស្ត្រាលីត្រូវបានបំផ្លាញ ។ នៅព្រឹកថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នោះ ព្យុះស៊ីក្លូន ត្រាស៊ី បានបោកបក់ទៅលើទីក្រុងដរវីន ។ មនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ ហើយធ្វើឲ្យប្រជាជននៅដរវីនភាគច្រើនគ្មានផ្ទះជ្រកកោនទេ ។ រូបថតនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញថ្មីៗនេះនៅរដ្ឋ ហ្លូរីដា ស្រដៀងទៅនឹងការបំផ្លិចបំផ្លាញនៅទីក្រុងដរវីនដែរ ។ ប៉ុន្តែវិញ្ញាណនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់មានជ័យជម្នះលើភាពអស់សង្ឃឹម ។ ការបរិច្ចាគនានាបានទទួលពីប្រជាជននៅទូទាំងប្រទេសអូស្ត្រាលី ហើយមនុស្សជាច្រើនបានទម្លាក់ចោលកិច្ចការនានា ហើយធ្វើដំណើរទៅដរវីនដើម្បីជួយសាងសង់អ្វីៗឡើងវិញ ។
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ពេលកូនស្រីច្បងរបស់យើងមានអាយុពីរឆ្នាំ នាងបានបាក់ជើងពីមុនបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ហើយបានស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យអស់ជាច្រើនសប្តាហ៍ ដោយជើងរបស់នាងត្រូវប៉ង់ស៊ីម៉ង់តិ៍ ។ វាគឺជាបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ដ៏លំបាកមួយ ។ គ្រួសារមួយនៅក្នុងវួដយើង ដែលពុំសូវមានប្រាក់កាស បានមកសួរសុខទុក្ខនាងនៅថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ កូនតូចៗរបស់ពួកគេម្នាក់ៗបានយកអំណោយរៀងៗខ្លួនដែលពួកគេចូលចិត្ត ដែលទើបតែបានទទួលកាលពីព្រឹកនោះ យកមកឲ្យកូនស្រីយើងទុកជាអំណោយសម្រាប់នាង ។ ខាយភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំបានរំជួលចិត្តរហូតដល់យំ ដោយសារតែទឹកចិត្តដ៏ល្អប្រពៃរបស់ក្មេងៗ និងឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ។
នេះគឺជាវិញ្ញាណនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ពិតប្រាកដ—គឺបុគ្គលម្នាក់ៗជួយមនុស្សដទៃ ។ លើសពីអ្វីៗទាំងអស់ ផ្នែកសំខាន់មួយនៃកេរដំណែលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺ ការងារបម្រើរបស់ទ្រង់ដល់ « បុគ្គលម្នាក់ » ។ នេះពិតជាគោលការណ៍មួយដែលបានទទួល និងអនុវត្តដោយសមាជិកក្នុងសាសនាចក្រទ្រង់នៅប្រទេសអាហ្វ្រិក ហើយវាក៏ជាអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវឲ្យយើងធ្វើវានៅកន្លែងដែលយើងរស់នៅផងដែរ ។
ប្រធាន អិម រ័សុល បាឡឺដ បានថ្លែងថា ដង្វាយធួនគឺជាទង្វើដ៏មហិមាបំផុតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលទ្រង់ធ្វើកិច្ចការនេះសម្រាប់តែពួកយើង « ម្នាក់ៗ » ។ ប្រធានបាឡឺដមានប្រសាសន៍ថា ៖
« ប្រសិនបើយើងយល់ពីដង្វាយធួន និងតម្លៃអស់កល្បនៃព្រលឹងរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗពិតប្រាកដ នោះយើងនឹងស្វែងរកបុត្រដែលចចេសរឹងរូស … គ្រប់រូប … របស់ព្រះ ។ យើងនឹងជួយពួកគេឲ្យស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះគ្រីស្ទមានដល់ពួកគេ ។ យើងនឹងធ្វើឲ្យអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីជួយរៀបចំពួកគេឲ្យទទួលពិធីបរិសុទ្ធសង្គ្រោះនៃដំណឹងល្អ ។
ប្រាកដណាស់ ប្រសិនបើថ្នាក់ដឹកនាំវួដ និងសាខាចាត់ទុកដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទជារឿងសំខាន់បំផុតនៅក្នុងចិត្តពួកគេ នោះគ្មានសមាជិកថ្មី ឬសមាជិកដែលធ្វើឲ្យសកម្មឡើងវិញណាម្នាក់នឹងត្រូវបានបំភ្លេចចោលឡើយ ។…
…លក្ខណៈអំពីដង្វាយធួនគឺថា វាគ្មានដែនកំណត់ ហើយអស់កល្ប ប៉ុន្តែវាអនុវត្តចំពោះបុគ្គលម្នាក់ៗ គឺមនុស្សម្នាក់ក្នុងពេលតែមួយ ។…
បងប្អូនប្រុសស្រី សូមកុំមើលស្រាលដល់តម្លៃដ៏ធំធេងរបស់ បុគ្គលម្នាក់ៗ » ឡើយ ។១
តើវាមិនអស្ចារ្យទេឬ ប្រសិនបើយើងទាំងអស់ធ្វើតាមការទូន្មាននេះ និងព្យាការីជាទីស្រឡាញ់របស់យើងគឺប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន—ដោយរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យធំពីរនៅក្នុងរបៀបមួយកាន់តែខ្ពង់ខ្ពស់ និងកាន់តែបរិសុទ្ធ ។ ហើយប្រសិនបើបងប្អូនសង្ស័យពីសមត្ថភាពខ្លួន ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនេះឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព នោះសូមពិចារណាពីសុភាសិតអាហ្វ្រិកនេះ ៖ « ប្រសិនបើអ្នកគិតថា អ្នកគ្មានសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរមួយទេ មានន័យថា អ្នកពុំធ្លាប់ដឹងថា សត្វមូសតូចមួយមានសមត្ថភាពធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍រមាស់ឡើយ » ។
យើងពុំចាំបាច់ធ្វើដំណើរទៅដែនដីបរិសុទ្ធ ឬនៅជិតព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីមានការផ្លាស់ប្តូរទេ ។ បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់គឺជាគ្រាមួយ ដែលយើងអាចផ្តោតចិត្តទៅលើអំណោយផ្ទាល់ខ្លួនយើងចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដោយបន្តស្រឡាញ់ និងជួយមនុស្សដទៃ ។ ពេលយើងធ្វើដូច្នេះ នោះព្រះគ្រីស្ទនៅភូមិបេថ្លេហិមនៅមិនឆ្ងាយពីយើងឡើយ ទោះយើងនៅទីណាក្តី ។ វាជាជម្រើសរបស់យើងដើម្បីដាក់ព្រះគ្រីស្ទជាផ្នែកមួយនៃជីវិតយើង—ដើម្បីទទួលយកអំណោយដែលទ្រង់ប្រទានដល់យើង ហើយយើងថ្វាយទ្រង់នូវអំណោយចេញពីចិត្តយើង ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ជានិរន្តរ៍របស់ទ្រង់សម្រាប់ពួកយើងម្នាក់ៗ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។