សាសនា ពិត
ដោយអែលឌើរ ដ័បុលយូ គ្រីស្តូហ្វឺរ វ័ដិល
នៃពួកចិតសិបនាក់
ការបម្រើដោយមិនគិតពីខ្លួនឯង — ការបំភ្លេចខ្លួនឯង ឆ្លើយតបទៅនឹងតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ហើយលះបង់ជីវិតរបស់យើងទៅក្នុងការបម្រើ — តែងតែជាលក្ខណៈពិសេសនៃសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
រូបភាពដោយ អានី ហែនរី
នៅក្នុងគម្ពីរ ម៉ាថាយ ជំពូក 11 ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បង្រៀនយើងពីមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ ដោយអ្វីដែលទ្រង់ មិន មានបន្ទូលតបឆ្លើយទៅនឹងសំណួរសួរដោយពួកសាវករបស់ទ្រង់ពីយ៉ូហានបាទីស្ទ ៖
« រីឯយ៉ូហានដែលជាប់នៅក្នុងគុក គាត់បានឮពីការទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ធ្វើ ហើយក៏ចាត់សិស្សគាត់២នាក់ ឲ្យទៅទូលសួរទ្រង់ថា
« តើទ្រង់ជាព្រះអង្គដែលត្រូវយាងមកនោះ ឬត្រូវឲ្យយើងខ្ញុំចាំ១អង្គទៅទៀត
« ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា ចូរទៅប្រាប់យ៉ូហានពីសេចក្តីទាំងប៉ុន្មានដែលអ្នកកំពុងតែឮ ហើយឃើញ ៖
« គឺថាមនុស្សខ្វាក់បានភ្លឺ មនុស្សខ្វិនបានដើររួច មនុស្សឃ្លង់បានជាស្អាត មនុស្សថ្លង់បានឮ មនុស្សស្លាប់បានរស់ឡើងវិញ ហើយមនុស្សទាល់ក្របានឮដំណឹងល្អផង » ( ម៉ាថាយ 11:2–5 ) ។
ជាជាងការផ្ដល់នូវការពន្យល់ពីគោលលទ្ធិ ដែលពណ៌នាថាទ្រង់ពិតជា « ព្រះអង្គដែលត្រូវយាងមកនោះ » ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានតបដោយរបៀបដែលទ្រង់បានធ្វើវិញ — ជាគំរូនៃការបម្រើរបស់ទ្រង់ ។
នៅក្នុងសន្និសីទទូទៅ ខែ មេសា ឆ្នាំ 2014 អែលឌើរ រីឆាត ជី ស្កត នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានរំឭកយើងថា ៖ « យើងបម្រើព្រះវរបិតាសួគ៌យើងយ៉ាងល្អបំផុត តាមរយៈឥទ្ធិពលសុចរិតលើអ្នកដទៃ និងការបម្រើដល់ពួកគេ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាគំរូដ៏ល្អបំផុតដែលបានរស់នៅលើផែនដី »1
ការបម្រើដោយមិនគិតពីខ្លួនឯង — ការបំភ្លេចខ្លួនឯង ឆ្លើយតបទៅនឹងតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ហើយលះបង់ជីវិតរបស់យើងទៅក្នុងការបម្រើ — តែងតែជាលក្ខណៈពិសេសនៃសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ដូចស្ដេច បេនយ៉ាមីន បានបង្រៀនជាង 100 ឆ្នាំ មុនការប្រសូតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា « កាលណាអ្នករាល់គ្នានៅក្នុងការបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ នោះអ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែនៅក្នុងការបម្រើដល់ព្រះរបស់អ្នកតែប៉ុណ្ណោះ » ( ម៉ូសាយ 2:17 ) ។
លោកយ៉ាកុបរំឭកយើងថា ចំណុចដ៏សំខាន់នៃ « សាសនាពិត » គឺត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងការបម្រើរបស់យើងចំពោះអ្នកដទៃ ពេលដែលយើង « ទៅសួរពួកកំព្រា និងពួកមេម៉ាយ ក្នុងកាលដែលគេមានសេចក្ដី វេទនា » ( យ៉ាកុប 1:27 ) ។ « សាសនាពិត » គឺច្រើនជាងការប្រកាសនៃជំនឿ វាគឺជាការបង្ហាញពីជំនឿ ។
ចូរស្រឡាញ់អ្នករួមដំណើរជាមួយអ្នក
នៅពាក់កណ្ដាលខែ កក្ដដា ឆ្នាំ 1984 ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍បន្ទាប់ពីខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំគឺខារ៉ូល បានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នាទីក្រុងឡូស អាន់ជើឡែស រដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា យើងកំពុងនៅតាមផ្លូវទៅរដ្ឋយូថាហ៍ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំនឹងចាប់ផ្ដើមអាជីពរបស់ខ្ញុំ ហើយខារ៉ូលនឹងបញ្ចប់ការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យរបស់គាត់ ។ យើងបានបើកឡានខុសគ្នា ។ រវាងរថយន្តទាំងពីរនេះ យើងកំពុងដឹកជញ្ជូនរបស់របរគ្រប់យ៉ាងដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់យើង ។
នៅប្រមាណជាងពាក់កណ្ដាលផ្លូវ ខារ៉ូលបានឈប់ជាប់ឡានរបស់ខ្ញុំ ហើយចាប់ផ្ដើមធ្វើកាយវិការមកកាន់ខ្ញុំ ។ វាមុនពេលដែលមានទូរសព្ទដៃ ទូរសព្ទទំនើប កម្មវិធី Twitter និងផ្ញើសារទៅទៀត ។ ដោយមើលឃើញទឹកមុខរបស់គាត់តាមបង្អួចឡាន ខ្ញុំអាចប្រាប់បានថា គាត់មិនស្រួលខ្លួននោះទេ ។ គាត់បានឆ្លើយឆ្លងថា គាត់អាចបន្តបើកបរទៅមុខទៀត ប៉ុន្តែខ្ញុំបារម្ភពីភរិយាថ្មីថ្មោងរបស់ខ្ញុំ ។
នៅពេលដែលយើងទៅដល់ទីប្រជុំជនតូចមួយនៃទីក្រុងប៊ីវើរ រដ្ឋយូថាហ៍ គាត់បានឈប់នៅជិតខ្ញុំ ហើយខ្ញុំអាចប្រាប់ថា គាត់ត្រូវការឈប់សម្រាក ។ គាត់ឈឺ ហើយមិនអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀតទេ ។ យើងមានឡានពីរដែលពេញទៅដោយសម្លៀកបំពាក់ និងអំណោយអាពាហ៍ពិពាហ៍ ប៉ុន្តែជាអកុសល យើងមានប្រាក់កាសតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ។ យើងគ្មានលុយគ្រប់ដើម្បីជួលបន្ទប់សណ្ឋាគារទេ ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីនោះទេ ។
យើងទាំងពីរនាក់មិនធ្លាប់មកទីក្រុងប៊ីវើរពីមុនមកសោះ ហើយក៏មិនដឹងថាខ្ញុំកំពុងតែរកមើលអ្វីដែរ យើងបានបើកជុំវិញអស់រយៈពេលពីរបីនាទី រហូតដល់យើងឃើញសួនច្បារមួយ ។ យើងបត់ចូលកន្លែងចតឡានក្នុងសួនច្បារនោះ ហើយបានឃើញដើមឈើមួយដើមដែលមានម្លប់ខ្លះ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានក្រាលភួយឲ្យខារ៉ូលបានសម្រាក ។
ពីរបីនាទីក្រោយមក មានឡានមួយទៀតបានបើកចូលមកក្នុងកន្លែងចតឡានដែលស្ទើតែគ្មានឡានសោះ ហើយបានចតនៅជិតឡានរបស់យើង ។ ស្ត្រីម្នាក់ដែលមានអាយុប្រហាក់ប្រហែលនឹងម្ដាយរបស់យើង បានចេញពីឡានរបស់គាត់ ហើយសួរថា តើមានបញ្ហាអ្វី ហើយគាត់អាចជួយបានឬទេ ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់បានសង្កេតឃើញយើងពេលដែលគាត់បើកកាត់ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់គួរតែឈប់មើលសិន ។ ពេលដែលយើងបានពន្យល់ពីស្ថានភាពរបស់យើង គាត់បានអញ្ជើញយើងទៅផ្ទះរបស់គាត់ភា្លម ជាកន្លែងដែលយើងអាចសំរាកនៅយូរតាមដែលយើងត្រូវការ ។
យើងរកឃើញថា យើងនៅលើគ្រែយ៉ាងកក់ក្តៅ នៅក្នុងបន្ទប់សម្រាន្តក្រោមដីផ្ទះរបស់គាត់ ។ នៅពេលដែលយើងបានសម្រាកបន្តិច បងស្រីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នេះ បានប្រាប់ថា គាត់មានកិច្ចការមួយចំនួនដែលត្រូវធ្វើ ហើយដូច្នេះយើងនៅផ្ទះតែឯងពីរបីម៉ោង ។ គាត់បានប្រាប់យើងថា ប្រសិនបើយើងឃ្លាន យើងអាចបរិភោគអ្វីដែលយើងអាចរកបាននៅក្នុងផ្ទះបាយ ហើយបើយើងត្រូវទៅមុនពេលដែលគាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញនោះ សូមបិទទ្វារមុខ ។
បន្ទាប់ពីបានសម្រាន្តគ្រប់គ្រាន់ល្មម ខារ៉ូលមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយឡើង ហើយយើងអាចបន្តដំណើរទៅមុខដោយពុំចាំបាច់ទៅរកអ្វីបរិភោគនៅផ្ទះបាយឡើយ ។ ពេលដែលយើងចាកចេញ ស្ត្រីចិត្តល្អម្នាក់នោះមិនទាន់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញទេ ។ គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ យើងមិនបានកត់អាសយដ្ឋាននោះទុក ហើយពុំដែលបានអរគុណស្រ្តីសាសន៍សាម៉ារីដ៏មានចិត្តសប្បុរសរបស់យើង ដែលបានឈប់តាមផ្លូវ ហើយបានបើកផ្ទះរបស់គាត់ដល់មនុស្សចម្លែកដែលត្រូវ ការជំនួយឲ្យត្រឹមត្រូវសោះ ។
នៅពេលដែលខ្ញុំជញ្ជឹងគិតពីបទពិសោធន៍នេះ ពាក្យសម្ដីរបស់ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ដែលតំណាងឲ្យបន្ទូលដាស់តឿនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យ « ទៅចុះ ចូរអ្នកប្រព្រឹត្តបែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ » ( សូមមើល លូកា 10:37 ) នៅពេលគិតដល់ជីវិតរមែងស្លាប់ ៖ « យើងពិតជាមិនអាចស្រឡាញ់ព្រះដោយពិតប្រាកដបានឡើយ បើយើងមិនស្រឡាញ់អ្នករួមដំណើររបស់យើងនៅលើដំណើរនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះផងនោះ »2
គ្រប់ទីកន្លែងដែលយើងជួបប្រទះនឹង « អ្នករួមដំណើរ » — នៅតាមផ្លូវ ឬនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើង នៅសួនកុមារ ឬនៅក្នុងសាលារៀនរបស់យើង នៅកន្លែងធ្វើការ ឬនៅឯព្រះវិហារ — នៅពេលដែលយើងស្វែងរក មើលឃើញ ហើយធ្វើសកម្មភាព នោះ យើងនឹងក្លាយកាន់តែដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះ ពរជ័យ និងការបម្រើនឹងមកតាមផ្លូវ ។
ស្វែងរក
រូបភាពដោយ អានី ហែនរី
អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល ឆ្នាំ ( 1926–2004 ) នៃក្រុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនថា ៖
« មិនដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះដ៏មានតម្លៃរបស់យើង យើងប្រាកដជាមិនអាចធ្វើដង្វាយធួនសម្រាប់អំពើបាបរបស់មនុស្សបានទេ ! លើសពីនេះទៅទៀត យើងពិតជាមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងជម្ងឺ ភាពពិការ និងទុក្ខព្រួយទាំងឡាយក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់បានទេ ( សូមមើល អាលម៉ា 7:11–12 ) ។
« ទោះបីជាយ៉ាងណា ដូចជាព្រះយេស៊ូវបានអញ្ជើញ នៅលើមាត្រដ្ឋានតូចរបស់យើង យើងអាចព្យាយាមឲ្យបានដូច ‹ ជាទ្រង់ › ( នីហ្វៃទី 3 27:27 ) ។ »3
នៅពេលដែលយើងស្វែងរកដើម្បីឲ្យបានដូចជាទ្រង់ ដោយបំណងប្រាថ្នាដ៏ស្មោះត្រង់ ដើម្បីប្រទានពរដល់ « អ្នករួមដំណើររបស់យើង » យើងនឹងត្រូវបានផ្ដល់នូវឱកាស ដើម្បីបំភ្លេចខ្លួនឯងហើយលើកស្ទួយអ្នកដទៃ ។ ជាញឹកញាប់ ឱកាសទាំងនេះអាចមានការរអាក់រអួល ការសាកល្បងបំណងប្រាថ្នាពិតរបស់យើងក្នុងការក្លាយកាន់តែដូចព្រះអម្ចាស់ ដែលមានការបម្រើដ៏អស្ចារ្យជាងគេទាំងអស់ ដង្វាយធួនដ៏គ្មានទីបញ្ចប់របស់ទ្រង់ គឺមិនងាយស្រួសនោះទេ ។ « ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ » ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា « សូមព្រះវរបិតាបានសិរីល្អ ហើយយើងបានទទួលទាន និងសម្រេចការរៀបចំរបស់យើងចំពោះកូនចៅមនុស្ស » ( គ និង ស 19:19 ) ។
ការស្វែងរកដោយស្មោះត្រង់ ដើម្បីក្លាយកាន់តែដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះ នឹងអនុញ្ញាតឲ្យយើងឃើញនូវអ្វីដែលយើងមិនអាចមើលឃើញបើយើងមិនស្វែងរកដោយស្មោះត្រង់នោះទេ ។ សាសន៍សាម៉ារីដ៏មានចិត្តសប្បុរសរបស់យើងរស់នៅជិតស្និទ្ធនឹងព្រះវិញ្ញាណល្មម ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងការបំផុសគំនិត និងបានទៅជួបនឹងមនុស្សចម្លែកដែលត្រូវការជំនួយ ។
សូមមើល
រូបភាពដោយ អានី ហែនរី
ការមើលឃើញដោយចក្ខុខាងវិញ្ញាណ គឺការមើលឃើញធាតុពិតរបស់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ហើយដើម្បីទទួលដឹងពីតម្រូវការដែលយើងមិនអាចសង្កេតដោយភ្នែកទទេបាន ។ នៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀប នៃសត្វចៀម និងសត្វពពែ មិនមានអ្នកណាមួយដែលត្រូវបាន « ប្រទានពរ » ក៏មិនមានអ្នកណាមួយដែលត្រូវ « បណ្ដាសា » បានទទួលស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានឃ្លាន បានស្រេក បានអាក្រាត ឬក៏ជាប់គុកឡើយ ។ ពួកគេបានឆ្លើយតបទៅនឹងរង្វាន់ពួកគេដោយទូលសួរទ្រង់ថា « តើយើងខ្ញុំបានឃើញទ្រង់ពីកាលណា ? » ( សូមមើល ម៉ាថាយ 25:34–44 ) ។
មានតែអ្នកដែលបានមើលដោយចក្ខុខាងវិញ្ញាណតែប៉ុណ្ណោះ ដែលយល់ដឹងអំពីតម្រូវការ បានធ្វើសកម្មភាព និងប្រទានពរដល់អ្នកដែលរងទុក្ខ ។ សាសន៍សាម៉ារីដ៏មានចិត្តសប្បុរសរបស់យើង ទទួលស្គាល់តម្រូវការពេលដែលគាត់មើលដោយចក្ខុខាងវិញ្ញាណ ។
អនុវត្ត
រូបភាពដោយ អានី ហែនរី
យើងអាចមើលឃើញតម្រូវការ នៅជុំវិញខ្លួនយើង ប៉ុន្តែមានអារម្មណ៍ថាគ្មានលទ្ធិភាពដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងតម្រូវការនោះ ដោយសន្មតថា អ្វីដែលយើងមានដើម្បីឲ្យគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ ។ នៅពេលដែលយើងស្វែងរកដើម្បីឲ្យបានដូចជាទ្រង់ ហើយយើងមើលឃើញតម្រូវការនៅក្នុងអ្នករួមដំណើររបស់យើងតាមរយៈចក្ខុខាងវិញ្ញាណ នោះយើងត្រូវតែទុកចិត្តថាព្រះអម្ចាស់អាចធ្វើកិច្ចការតាមរយៈយើងរាល់គ្នា ហើយនៅពេលនោះយើងត្រូវតែបញ្ចេញសកម្មភាព ។
កាលកំពុងដើរចូលទៅក្នុងព្រះវិហារ ពេត្រុស និងយ៉ូហានបានប្រទះនឹងបុរសម្នាក់ដែល « ខ្វិនពីកំណើត » ដែលបានសូមទានពីពួកលោក ( សូមមើល កិច្ចការ 3:1–3 ) ។ ចម្លើយរបស់ពេត្រុស គឺជាគំរូមួយ ហើយជាការអញ្ជើញដល់យើងរាល់គ្នាថា ៖
« ឯប្រាក់ ហើយនិងមាស ខ្ញុំគ្មានទេ តែរបស់ដែលខ្ញុំមាន នោះខ្ញុំនឹងឲ្យដល់អ្នក គឺដោយសារព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពីស្រុកណាសារ៉ែត ចូរអ្នកក្រោកឡើងដើរទៅចុះ »
« រួចក៏ចាប់ដៃស្តាំលើកគាត់ឡើង » ( កិច្ចការ 3:6–7 ) ។
យើងអាចធ្វើសកម្មភាពដោយ ផ្ដល់ពេលវេលា និងទេពកោសល្យ ពាក្យល្អៗ ឬជាជំហរមួយដ៏រឹងមាំ ។ នៅពេលដែលយើងស្វែងរក ហើយឃើញ យើងនឹងត្រូវបានដាក់នៅក្នុងកាលៈទេសៈ និងស្ថានភាពផ្សេងៗដែលយើងអាចធ្វើសកម្មភាព និងប្រទានពរ ។ ទង្វើរបស់សាសន៍សាម៉ារីដ៏មានចិត្តសប្បុរសរបស់យើង ។ គាត់បានយកយើងទៅផ្ទះរបស់គាត់ ហើយបានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវអ្វីដែលគាត់មាន ។ នៅក្នុងខ្លឹមសារនោះ គាត់បាននិយាយថា « របស់ដែលខ្ញុំមាន នោះខ្ញុំនឹងឲ្យដល់អ្នក » ។ វាជាអ្វីដែលយើងពិតជាត្រូវការ ។
ប្រធាន ម៉នសុន បានបង្រៀនពីគោលការណ៍ដូចគ្នានេះថា ៖
« នៅក្នុងដំណើរជីវិតរមែងស្លាប់ យើងម្នាក់ៗនឹងធ្វើដំណើរនៅលើផ្លូវយេរីខូររៀងៗខ្លួន ។ តើអ្វីទៅនឹងជាបទពិសោធន៍របស់អ្នករាល់គ្នា ? តើអ្វីទៅជាបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ ? តើខ្ញុំនឹងបរាជ័យក្នុងការសម្គាល់ឃើញអ្នកដែលបានធ្លាក់នៅក្នុងចំណោមពួកចោរ ហើយត្រូវការជំនួយរបស់ខ្ញុំឬទេ ? ចុះអ្នកវិញ ?
« តើខ្ញុំនឹងជាមនុស្សម្នាក់ដែលមើលឃើញអ្នករងរបួស ហើយឮការអង្វររបស់គាត់ ហើយដើរវៀងទៅម្ខាងទៀតទេ ? ចុះអ្នកវិញ ?
« ឬតើខ្ញុំនឹងក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលមើលឃើញ ស្ដាប់ឮ ឈប់បង្អង់ ហើយជួយឬទេ ? ចុះអ្នកវិញ ?
« ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានឲ្យយើងនូវការណែនាំចំពោះការប្រព្រឹត្តថា ‹ ទៅចុះ ចូរអ្នកប្រព្រឹត្តបែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ › ។ ពេលដែលយើងគោរពតាមសេចក្ដីប្រកាសនោះ នឹងមានការបើកនូវទិដ្ឋភាពដ៏អស់កល្បជានិច្ចរប់សយើង ជាទស្សនីយភាពនៃក្ដីអំណរមួយដែលកម្រនឹងប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ »4 ។
ហើយក្លាយកាន់តែដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយការស្វែងរក និងការធ្វើសកម្មភាព អ្នកនឹងដឹងពីសេចក្ដីពិតពេញលេញ នៃព្រះបន្ទូលរបស់ស្ដេច បេនយ៉ាមីនថា ៖ « កាលណាអ្នករាល់គ្នានៅក្នុងការបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ នោះអ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែនៅក្នុងការបម្រើដល់ព្រះរបស់អ្នកតែប៉ុណ្ណោះ » ( ម៉ូសាយ 2:17 ) ។