ដោយស្មោះអស់ពីចិត្តរបស់យើង
បើយើងចង់ឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះលើកយើងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ នោះការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់យើងចំពោះទ្រង់ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់មិនអាចធ្វើលំៗ ឬម្តងម្កាលៗនោះទេ ។
ជាដង្វាយថ្វាយដល់ទ្រង់
ពីមុនទ្រង់ប្រទានព្រះជន្មទ្រង់សម្រាប់យើងប៉ុន្មានថ្ងៃ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានគង់នៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្រុងយេរូសាឡិម ទតមើលប្រជារាស្រ្ត ថ្វាយដង្វាយដាក់ក្នុងឃ្លាំងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ « មានអ្នកមានជាច្រើន គេដាក់ច្រើន » ប៉ុន្តែមានស្រ្តីមេម៉ាយក្រីក្រម្នាក់បាន « ដាក់តែ២ស្លឹង » ។ វាជាចំនួនតិចបំផុត ដែលពិបាកនឹងកត់ត្រាណាស់ ។
ប៉ុន្តែដង្វាយដែលហាក់ដូចជាមិនសំខាន់នោះ បានធ្វើឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះយកព្រះទ័យទុកដាក់ ។ តាមពិត វាធ្វើឲ្យទ្រង់ពេញព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំង « ទ្រង់ហៅពួកសិស្សមកមានព្រះបន្ទូលថា ខ្ញុំបា្រប់អ្នករាល់គ្នាជាបា្រកដថា ស្ត្រីមេម៉ាយក្រនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកទាំងអស់ ដែលដាក់ក្នុងឃ្លាំង ៖
« ដ្បិតគេសុទ្ធតែយកពីរបស់ជាសំណល់ខ្លួនមកថ្វាយ តែស្រ្តីនេះ បានយកពីសេចក្តីកំសត់ខ្លួនមកថ្វាយវិញ គឺជារបស់ដែលនាងមានទាំងប៉ុន្មានសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនផង »។១
តាមការសង្កេតមើលដ៏សាមញ្ញនេះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនយើងពីរបៀបវាស់វែងការថ្វាយដង្វាយនៅក្នុងនគររបស់ទ្រង់—វាខុសគ្នាពីរបៀបដែលយើងវាស់វែងអ្វីមួយជាធម្មតានោះ ។ ចំពោះព្រះអម្ចាស់ គុណតម្លៃនៃដង្វាយ ពុំបានវាស់វែងទៅលើកំណើននៃដង្វាយក្នុងឃ្លាំងនោះទេ ប៉ុន្តែទៅលើកំណើននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយទៅវិញទេ ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទានបទដ្ឋានមួយដល់យើងដើម្បីវាស់វែងភាពជាសិស្សនៅក្នុងគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ ជាការសរសើរដល់ស្រ្តីមេម៉ាយដែលស្មោះត្រង់រូបនេះ ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា ដង្វាយរបស់យើង អាចច្រើន ឬតិច ប៉ុន្តែទោះច្រើនឬតិចក្តីវាត្រូវតែធ្វើឡើងដោយស្មោះ អស់ពីចិត្តយើង ។
គោលការណ៍នេះបានលើកឡើងម្តងទៀតដោយព្យាការីនៃព្រះគម្ពីរមរមន អាម៉ាលេកៃដោយអង្វរថា « មករកព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយទទួលទាននូវសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ និងព្រះចេស្ដានៃសេចក្ដីប្រោសលោះរបស់ទ្រង់ចុះ ។ មែនហើយ ចូរមករកទ្រង់ ហើយចូរថ្វាយព្រលឹងអ្នកទាំងមូល ជាដង្វាយថ្វាយដល់ទ្រង់ » ។២
ប៉ុន្តែតើការណ៍នេះកើតឡើងដោយរបៀបណា ? ចំពោះពួកយើងភាគច្រើន បទដ្ឋាននៃការប្តេជ្ញាចិត្តថ្វាយព្រលឹងទាំងមូល ហាក់ដូចជាមិនអាចធ្វើទៅបានទេ ។ យើងមានការតាំងចិត្តជាច្រើនរួចទៅហើយ ។ តើយើងអាចរក្សាលំនឹងរវាងតម្រូវការជាច្រើនក្នុងជីវិត និងបំណងប្រាថ្នាដើម្បីថ្វាយព្រលឹងទាំងមូលរបស់យើងចំពោះព្រះអម្ចាស់ដោយរបៀបណា ?
ប្រហែលជាបញ្ហារបស់យើង គឺថា យើងគិតថាពាក្យលំនឹង មានន័យថា ជាការបែងចែកពេលវេលាឲ្យស្មើគ្នាទៅលើចំណាប់អារម្មណ៍ដែលប្រគួតប្រជែងគ្នា ។ សូមគិតតាមរបៀបនេះថា ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់យើងចំពោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាកិច្ចការមួយដែលយើងត្រូវធ្វើដែលយើងដាក់ចូលទៅក្នុងកាលវិភាគដ៏រវល់របស់យើង ។ ប្រហែលជាមានរបៀបផ្សេងៗ ដើម្បីគិតអំពីពាក្យលំនឹង ។
លំនឹង ៖ ដូចជាការជិះកង់
ខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំ ហារីត ចូលចិត្តជិះកង់ជាមួយគ្នា ។ ការជិះកង់គឺជាវិធីហាត់ប្រាណមួយដ៏អស្ចារ្យ ហើយក៏អាចចំណាយពេលជាមួយគ្នាបានផងដែរ ។ ពេលយើងជិះកង់ ខ្ញុំមិនសូវហត់ ហើយខ្ញុំក៏មិនសូវប្រើកម្លាំងខ្លាំងដែរ យើងរីករាយនឹងពិភពលោកដ៏ស្រស់ស្អាតជុំវិញយើង ថែមទាំងរីករាយនឹងការសន្ទនាជាមួយគ្នាផងដែរ ។ យើងពុំសូវគិតអំពីការរក្សាលំនឹងពេលជិះកង់របស់យើងទេ ។ យើងបានជិះកង់យូរហើយឥឡូវយើងពុំដែលគិតអំពីរឿងនោះទៀតទេ—វាក្លាយជារឿងធម្មតាសម្រាប់យើង ។
ប៉ុន្តែរាល់ពេលដែលខ្ញុំឃើញនរណាម្នាក់រៀនជិះកង់លើកដំបូង ខ្ញុំនឹកឃើញថា វាមិនស្រួលទេក្នុងការរក្សាលំនឹងនៅលើកង់តូចៗទាំងពីរនោះ ។ វាត្រូវការពេលវលា ។ វាត្រូវការការអនុវត្តន៍ ។ ការត្រូវការភាពអត់ធ្មត់ ។ វាអាចនឹងមានការដួលម្តងឬពីរដងផងដែរ ។
លើសពីនោះ អស់អ្នកដែលពូកែរក្សាលំនឹងពេលជិះកង់ ពួកគេបានរៀនពីគន្លឹះសំខាន់ទាំងនេះ ៖
កុំមើលទៅជើងខ្លួនឯង ។
មើលទៅមុខ ។
ភ្នែកមើលទៅមុខ ។ ផ្តោតលើគោលដៅរបស់អ្នក ។ ហើយធាក់ឈ្នាន់កង់ ។ ការរក្សាលំនឹង គឺជាការរំកិលឆ្ពោះទៅមុខ ។
គោលការណ៍ស្រដៀងគ្នានេះក៏អនុវត្ត នៅពេលយើងស្វែងរកលំនឹងនៅក្នុងជីវិត ក្នុងនាមជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ របៀបដើម្បីចែករំលែកពេលវេលា និងថាមពលរបស់អ្នកនៅក្នុងកិច្ចការសំខាន់ៗជាច្រើនរបស់អ្នកនោះ វានឹងប្រែប្រួលពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ និងពីមួយដំណាក់កាលទៅមួយដំណាក់កាលនៃជីវិត ។ ប៉ុន្តែគោលបំណងរួមរបស់យើងគឺធ្វើតាមមាគ៌ារបស់លោកចៅហ្វាយយើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយត្រឡប់ទៅកាន់វត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់យើងវិញ ។ គោលដៅនេះត្រូវតែខ្ជាប់ខ្ជួន និងស្ថិតស្ថេរ មិនថាយើងជានរណា ហើយមានអ្វីកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងនោះទេ ។ ៣
លើកឡើង ៖ ដូចជាការបើកយន្តហោះ
ឥឡូវនេះសម្រាប់អ្នកចូលចិត្តជិះកង់ ការប្រៀបធៀបភាពជាសិស្សទៅនឹង ការជិះកង់ អាចជាការប្រៀបប្រដូចដ៏មានប្រយោជន៍ ។ ចំពោះអ្នកដែលមិនចូលចិត្ត សូមកុំបារម្ភឡើយ ។ ខ្ញុំមានរឿងមួយទៀតដែលខ្ញុំដឹងច្បាស់នោះគឺ មនុស្សទាំងប្រុស ទាំងស្រី និងកុមារអាចភ្ជាប់បាន ។
ភាពជាសិស្ស ក៏ដូចជាអ្វីៗភាគច្រើនក្នុងជីវិតដែរ ដែលអាចប្រៀបធៀបដូចជាការបើកយន្តហោះ ។
តើបងប្អូនធ្លាប់គិតថា វាអស្ចារ្យប៉ុណ្ណាដែលយន្តហោះដឹកអ្នកដំណើរដ៏ធំអាចហោះឡើងផុតពីដីបាននោះ ? តើអ្វីខ្លះដែលធ្វើឲ្យម៉ាស៊ីនទាំងនោះអាចហោះបានយ៉ាងខ្ពស់នៅលើមេឃ ឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រ និងទ្វីបនានា ?
និយាយដោយងាយគឺថា យន្តហោះមួយអាចហោះបានតែនៅពេលមានខ្យល់បំលាស់ទីលើស្លាបរបស់វាប៉ុណ្ណោះ ។ ការបំលាស់ទីនោះបង្កើតឲ្យមានសម្ពាធខ្យល់ខុសៗគ្នា ដែលធ្វើឲ្យយន្តហោះហោះឡើងបាន ។ ហើយតើបងប្អូនអាចទទួលបានខ្យល់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្វិលស្លាបឲ្យវិលបង្កើតការហោះឡើងយ៉ាងដូចម្តេច ? ចម្លើយគឺកម្លាំងរុញទៅមុខ ។
យន្តហោះមិនអាចហោះឡើងដោយឈរនៅស្ងៀមលើផ្លូវនោះទេ ។ ទោះបីនៅថ្ងៃដែលមានខ្យល់បក់ខ្លាំងក្ដី ក៏វាមិនអាចហោះឡើងដែរ លុះត្រាតែយន្តហោះរំកិលឆ្ពោះទៅមុខដោយមានកម្លាំងរុញច្រានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីទប់ទល់នឹងកម្លាំងដែលទាញវាមកក្រោយ ។
ក៏ដូចជាសន្ទុះកម្លាំងរុញទៅមុខ ជួយឲ្យកង់មានលំនឹងទៅមុខត្រង់ នោះការរំកិលឆ្ពោះទៅមុខ ក៏ជួយឲ្យយន្តហោះយកឈ្នះលើកម្លាំងទំនាញផែនដី និង កម្លាំងទាញដែរ ។
តើវាមានន័យយ៉ាងណាចំពោះយើងដែលជាសិស្សរបស់ព្រះ យេស៊ូវគ្រីស្ទ ? វាមានន័យថា បើយើងចង់ស្វែងរកលំនឹងនៅក្នុងជីវិត ហើយបើយើងចង់ឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះលើកយើងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ នោះការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់យើងចំពោះទ្រង់ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់មិនអាចធ្វើលំៗ ឬម្តងម្កាលៗនោះទេ ។ ដូចជាស្រ្តីមេម៉ាយនៅយេរូសាឡិមដែរ យើងត្រូវតែថ្វាយព្រលឹងយើងទាំងមូលទៅទ្រង់ ។ ការថ្វាយរបស់យើងអាចថាតិចតួច ប៉ុន្តែវាត្រូវតែចេញពីចិត្ត និង ព្រលឹងរបស់យើង ។
ការធ្វើជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពុំគ្រាន់តែជាកិច្ចការមួយក្នុងចំណោមកិច្ចការជាច្រើនដែលយើងធ្វើនោះទេ ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះគឺជាថាមពលជំរុញនៅពីក្រោយការណ៍ គ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្វើ ។ ទ្រង់ពុំមែនជាទីឈប់សម្រាកពេលយើងធ្វើដំណើរនោះទេ ។ ទ្រង់ពុំមែនជាផ្លូវកាត់មានទេសភាពស្អាត ឬក៏ទីតាំងសំខាន់ៗទេ ។ ទ្រង់គឺជា « ផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត ហើយជាជីវិត ៖ បើមិនមកតាមខ្ញុំ [ ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ]គ្មានអ្នកណាទៅឯព្រះវរបិតាបានឡើយ » ។៤ នោះគឺជាមាគ៌ា និង គោលដៅដ៏សំខាន់របស់យើង ។
លំនឹងនិងការលើកឡើងកើតមាននៅពេលយើង « ឈានទៅមុខដោយខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយមានការភ្លឺថ្លានៃសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ឥតខ្ចោះ ហើយដោយមានចិត្តស្រឡាញ់ព្រះ និងមនុស្សគ្រប់រូប » ។៥
ពលិកម្ម និងការថ្វាយ
ហើយចុះចំណែកឯ កិច្ចការ និងទំនួលខុសត្រូវជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យជីវិតយើងមមាញឹកនោះវិញយ៉ាងណាដែរ ? ការចំណាយពេលជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ការទៅសាលារៀន ឬការរៀបចំដើម្បីមានអាជីពមួយ ការរកប្រាក់ចំណូល ការថែទាំគ្រួសារ និងការងារបម្រើក្នុងសហគមន៍—តើអ្វីៗទាំងអស់នេះធ្វើបានដោយរបៀបណាទៅ ? ព្រះអង្គសង្គ្រោះអះអាងដល់យើងថា ៖
« ឯព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ជ្រាបហើយថា អ្នករាល់គ្នាត្រូវការនឹងរបស់ទាំងនោះដែរ ។
« ចូរអ្នកស្វែងរកនគរនៃព្រះ និងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ទ្រង់ជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះនឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង » ។៦
ប៉ុន្តែរឿងនោះពុំមានន័យថាវាងាយស្រួលទេ ។៧ វាតម្រូវឲ្យមានទាំងការពលិកម្ម និងការថ្វាយ ។
វាតម្រូវឲ្យបោះបង់ចោលអ្វី មួយ និងទុកឲ្យអ្វីមួយ រីកចម្រើន ។
ការពលិកម្ម និងការថ្វាយ គឺជាក្រឹត្យវិន័យសួគ៌ចំនួនពីរ ដែលយើងចុះសេចក្តីសញ្ញានៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធថា គោរពតាម ។ ក្រឹត្យវិន័យទាំងពីរស្រដៀងគ្នា ប៉ុន្តែមិនដូចគ្នាទាំងស្រុងទេ ។ ដើម្បី ពលិកម្មមានន័យថាត្រូវលះបង់អ្វីមួយដើម្បីអ្វីមួយផ្សេងទៀតដែលមានតម្លៃខ្ពស់ជាង ។ កាលពីបុរាណ រាស្ដ្ររបស់ព្រះបានបូជាយញ្ញសត្វដំបូងក្នុងក្រោលរបស់ខ្លួនដើម្បីគោរពដល់ព្រះមេស៊ី ដែលនឹងយាងមក ។ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តទាំងមូល ពួកបរិសុទ្ធដ៏ស្មោះត្រង់បានលះបង់បំណងប្រាថ្នា ភាពសុខស្រួល និងសូម្បីតែជីវិតខ្លួន ដើម្បីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
អ្វីៗដែលយើងទាំងអស់គ្នាមាន ទោះតូច ឬធំក្តី យើងត្រូវតែពលិ ដើម្បីយើងអាចដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទកាន់តែពេញលេញ ។៨ ការពលិកម្មរបស់យើងបង្ហាញថាយើងពិតជាមានតម្លៃ ។ ការពលិកម្ម គឺត្រូវតែពិសិដ្ឋ និងជាទីគោរពមកពីព្រះអម្ចាស់ ។៩
យ៉ាងហោចណាស់ក៏មានចំណុចសំខាន់មួយដែរ ដែល ការថ្វាយខុសពីការពលិកម្ម ។ នៅពេលយើងថ្វាយអ្វីមួយ យើងមិនទុកវាចោលនៅលើទីអាសនាឡើយ ។ ប៉ុន្តែយើងទុកវាសម្រាប់ប្រើនៅក្នុងការបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ យើងឧទ្ទិសថ្វាយរបស់នោះចំពោះទ្រង់និងគោលបំណងដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ » ។១០ យើងទទួលប្រាក់ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់យើង ហើយខិតខំរកប្រាក់ចំណេញឲ្យបានច្រើន ដើម្បីអាចជួយនៅក្នុងការស្ថាបនានគររបស់ព្រះអម្ចាស់កាន់តែច្រើន ។១១
យើងទាំងអស់គ្នាភាគតិចណាស់ ដែលនឹងត្រូវសុំឲ្យពលិកម្ម ជីវិតរបស់យើងដើម្បីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ប៉ុន្តែយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យ ថ្វាយ ជីវិតរស់នៅរបស់យើងចំពោះទ្រង់ ។
កិច្ចការតែមួយ អំណរតែមួយ គោលបំណងតែមួយ
នៅពេលយើងខិតខំបន្សុទ្ធជីវិតរបស់យើង និងគិតដល់ព្រះគ្រីស្ទក្នុងគ្រប់គំនិត ១២ នោះអ្វីផ្សេងទៀតនឹងចាប់ផ្ដើមដើរស្របគ្នា ។ ជីវិតនឹងឈប់មានអារម្មណ៍ថា វាដូចជាបញ្ជីនៃកិច្ចខិតខំដាច់ដោយឡែកដ៏វែងអន្លាយនៅក្នុងលំនឹងដ៏តឹងតែងទៀតហើយ ។
យូរៗទៅ គ្រប់យ៉ាងនឹងក្លាយជាកិច្ចការតែមួយ ។
អំណរតែមួយ ។
គោលបំណងបរិសុទ្ធតែមួយ ។
វាគឺជាកិច្ចការនៃក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើព្រះ ។ វាគឺជាកិច្ចការនៃក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ។១៣
ពេលយើងក្រឡេកមើលទៅជីវិតយើង ហើយឃើញមានកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើរាប់រយជំពូក នោះយើងមានអារម្មណ៏ធុញថប់ ។ ពេលយើងឃើញអ្វីមួយ—ដោយក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើដល់ព្រះ និងបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ តាមរបៀបខុសៗគ្នាជាច្រើន—នោះយើងធ្វើការលើកិច្ចការទាំងនោះដោយអំណរ ។
នេះជារបៀបដែលយើងថ្វាយព្រលឹងយើងទាំងមូលគឺ—ដោយការលះបង់ចោលនូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលរារាំងយើង ហើយថ្វាយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលនៅមានចំពោះព្រះអម្ចាស់ និងព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់ ។
ពាក្យលើកទឹកចិត្ត និងទីបន្ទាល់
បងប្អូនប្រុសស្រី មិត្តជាទីស្រឡាញ់មានគ្រាដែលបងប្អូនប្រាថ្នាថាបងប្អូនអាចធ្វើបានច្រើនជាងនេះ ។ ព្រះវរបិតាជាទីស្រឡាញ់របស់បងប្អូន ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ទ្រង់ស្គាល់ចិត្តបងប្អូន ។ ទ្រង់ញាណដឹងថា បងប្អូនមិនអាចធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងតាមចិត្តដែលបងប្អូនចង់នោះទេ ។ ប៉ុន្តែបងប្អូនអាចស្រឡាញ់ និងបម្រើព្រះបាន ។ បងប្អូនអាចធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីរក្សាបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ។ បងប្អូនអាចស្រឡាញ់ និងបម្រើដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់ ។ ហើយកិច្ចខិតខំរបស់បងប្អូនបានបន្សុទ្ធដួងចិត្តបងប្អូន ហើយកំពុងរៀបចំបងប្អូន សម្រាប់អនាគតដ៏រុងរឿង ។
នេះជាអ្វីដែលស្រ្តីមេម៉ាយនៅឯឃ្លាំងនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធហាក់ដូចជាបានយល់ឃើញ ។ គាត់ប្រាកដជាបានដឹងថាដង្វាយរបស់គាត់ នឹងមិនអាចផ្លាស់ប្តូរជោគវាសនារបស់អ៊ីស្រាអែលឡើយ ប៉ុន្តែវាអាចផ្លាស់ប្តូរ គាត់—ពីព្រោះ ទោះបីជាវាបន្តិចបន្តួចក្ដី ក៏វាជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន ។
ដូច្នេះមិត្តភិក្តនិង សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអើយចូរយើងកុំ « ណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ » ដ្បិត[ យើង ]រាល់គ្នាកំពុងតែដាក់គ្រឹះនៃកិច្ចការដ៏ធំ » ។ ហើយចេញពីការណ៍ដ៏តូចតាច នោះបណ្ដាល « ឲ្យមានការណ៍ដ៏ធំធេងឡើង » ។១៤
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នេះជាការពិត ហើយខ្ញុំក៏សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ដែរថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាលោកចៅហ្វាយរបស់យើង និងជាអង្គសង្គ្រោះ ហើយជាផ្លូវតែមួយប៉ុណ្ណោះដែលនាំយើងត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់នៅស្ថានសួគ៌វិញបាន ។ នៅក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕