Αληθινοί μαθητές του Σωτήρος
Μπορούμε να αισθανόμαστε διαρκή χαρά όταν ο Σωτήρας μας και το Ευαγγέλιό Του γίνονται το πλαίσιο, γύρω από το οποίο χτίζουμε τη ζωή μας.
Κάπου κρυμμένο στο βιβλίο του Αγγαίου, στην Παλαιά Διαθήκη είναι μία περιγραφή για μία ομάδα ανθρώπων που θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει τη συμβουλή του Πρεσβυτέρου Χόλλαντ. Έκαναν λάθος που δεν έθεταν τον Χριστό στο κέντρο της ζωής και της υπηρέτησής τους. Ο Αγγαίος περιγράφει με λέξεις κάποιες εικόνες που προκαλούν την σκέψη καθώς ο Κύριος επιπλήττει αυτούς τους ανθρώπους που μένουν στα άνετα σπίτια τους αντί να χτίζουν τον ναό του Κυρίου:
«Είναι καιρός σε σας, να κατοικείτε εσείς σε σπίτια με ξύλινες επενδύσεις, ενώ αυτός ο οίκος να είναι έρημος;
»Τώρα, λοιπόν, έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Συλλογιστείτε τούς δρόμους σας.
»Έχετε σπείρει πολύ, και πήρατε λίγο· τρώτε, και δεν χορταίνετε· πίνετε, και δεν ευχαριστιέστε· ντύνεστε, και δεν θερμαίνεστε· κι αυτός που μισθοδοτείται, μισθοδοτείται για ένα τρυπημένο βαλάντιο.
»Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Συλλογιστείτε τούς δρόμους σας»1.
Δεν σας αρέσει ο τρόπος που περιγράφεται πόσο ματαιοπονούμε όταν δίνουμε προτεραιότητα σε πράγματα χωρίς αιώνια σπουδαιότητα σε σχέση με τα πράγματα του Θεού;
Σε μία πρόσφατη συγκέντρωση μεταλήψεως που παρευρέθηκα, ένας επιστρέψας ιεραπόστολος παράθεσε έναν πατέρα, ο οποίος συνόψισε τέλεια αυτή την ιδέα, όταν είπε στα παιδιά του: «Αυτό που χρειαζόμαστε εδώ είναι λιγότερο Wi-Fi και περισσότερους Νεφί!»
Έχοντας ζήσει πέντε χρόνια στη Δυτική Αφρική, είδα πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έδιναν προτεραιότητα στο Ευαγγέλιο, με τον πιο φυσικό τρόπο και χωρίς να ντρέπονται. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το όνομα μίας επιχείρησης επισκευής ελαστικών και ζυγοστάθμισης στην Γκάνα. Ο ιδιοκτήτης την ονόμασε: «Ευθυγραμμίστε τη θέλησή σας».
Μπορούμε να αισθανόμαστε διαρκή χαρά2 όταν ο Σωτήρας μας και το Ευαγγέλιό Του γίνονται το πλαίσιο, γύρω από το οποίο χτίζουμε τη ζωή μας. Ωστόσο, αντ’ αυτού, είναι πολύ εύκολο τα πράγματα του κόσμου να γίνουν αυτό το πλαίσιο εντός του οποίου το Ευαγγέλιο είναι κάτι προαιρετικό ή απλά πηγαίνουμε στην εκκλησία δύο ώρες τις Κυριακές. Όταν συμβαίνει αυτό, ισοδυναμεί με αμοιβή «ένα τρυπημένο βαλάντιο».
Ο Αγγαίος μας λέει να είμαστε αφοσιωμένοι – να είμαστε, όπως λέμε στην Αυστραλία, “fair dinkum” ζώντας το Ευαγγέλιο. Οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς όταν είναι αυτό που λένε ότι είναι.
Έμαθα λίγο περί ειλικρίνειας και πώς να δεσμεύομαι παίζοντας ράγκμπι. Έμαθα ότι όταν έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, όταν τα έδινα όλα, η ευχαρίστησή μου από το παιχνίδι ήταν μεγαλύτερη.
Η καλύτερη χρονιά μου στο ράγκμπι ήταν η χρονιά μετά το γυμνάσιο. Η ομάδα στην οποία ήμουν μέλος ήταν τόσο ταλαντούχα όσο και αφοσιωμένη. Ήμασταν η πρωταθλήτρια ομάδα εκείνης της χρονιάς. Ωστόσο, μία ημέρα θα παίζαμε με μία ομάδα χαμηλά στη βαθμολογία και μετά το παιχνίδι είχαμε όλοι ραντεβού για να πάμε στον μεγάλο, ετήσιο χορό του κολλεγίου. Σκέφτηκα ότι επειδή αυτό θα ήταν ένα εύκολο παιχνίδι, θα πρέπει να προσπαθήσω να προστατευθώ από τραυματισμούς, ώστε να μπορέσω να απολαύσω τον χορό πληρέστερα. Σε εκείνο το παιχνίδι, δεν ήμασταν τόσο συγκεντρωμένοι κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων με τους άλλους παίκτες όσο θα έπρεπε να είμαστε και χάσαμε. Και το χειρότερο, τελείωσα τον αγώνα με ένα πολύ πρησμένο, μελανιασμένο χείλος, που δεν κολάκευε την εμφάνισή μου για το σημαντικό μου ραντεβού. Μάλλον χρειαζόταν να μάθω κάτι.
Είχα μία πολύ διαφορετική εμπειρία σε ένα επόμενο παιχνίδι, στο οποίο ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος. Κάποια στιγμή έτρεξα με μεγάλη ορμή προς έναν άλλον παίκτη. Αμέσως ένιωσα πόνο στο πρόσωπό μου. Έχοντας διδαχθεί από τον πατέρα μου ότι δεν θα πρέπει ποτέ να δείχνω στον αντίπαλο εάν έχω τραυματιστεί, συνέχισα να παίζω στο παιχνίδι. Εκείνο το βράδυ, ενώ προσπαθούσα να φάω, ανακάλυψα ότι δεν μπορούσα να δαγκώσω. Το επόμενο πρωί, πήγα στο νοσοκομείο, όπου μία ακτινογραφία επιβεβαίωσε ότι το σαγόνι μου ήταν σπασμένο. Το στόμα μου ήταν κλεισμένο με σύρματα για τις επόμενες έξι εβδομάδες.
Από αυτήν την παραβολή του μελανιασμένου χείλους και του σπασμένου σαγονιού, πήρα μαθήματα. Παρότι θυμάμαι τις ανικανοποίητες επιθυμίες μου για στερεό φαγητό κατά τη διάρκεια των έξι εβδομάδων που μπορούσα να τραφώ μόνο με υγρά, δεν το μετανιώνω για το σπασμένο σαγόνι μου, επειδή συνέβη όταν τα έδωσα όλα. Αλλά μετανιώνω για το πρησμένο χείλος, επειδή μου θύμιζε ότι συγκρατήθηκα.
Όταν τα δίνουμε όλα δεν σημαίνει ότι θα παίρνουμε συνέχεια ευλογίες ή θα έχουμε πάντα επιτυχία. Αλλά σημαίνει ότι θα έχουμε χαρά. Η χαρά δεν είναι φευγαλέα ευχαρίστηση ούτε προσωρινή ευτυχία. Η χαρά είναι διαρκής και βασίζεται στις προσπάθειές μας να γίνουμε αποδεκτοί από τον Κύριο3.
Ένα παράδειγμα τέτοιας αποδοχής είναι η ιστορία του Όλιβερ Γκρέηντζερ. Όπως δήλωσε ο Πρόεδρος Μπόιντ Πάκερ: «Όταν οι άγιοι εξεδιώχθησαν από το Κίρτλαντ… ο Όλιβερ έμεινε πίσω για να πουλήσει τα ακίνητά τους για το ελάχιστο που μπορούσε. Δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες για να πετύχαινε κάτι τέτοιο. Και, όντως, δεν τα κατάφερε!»4 Του είχε ανατεθεί από την Πρώτη Προεδρία να εκτελέσει ένα καθήκον που ήταν δύσκολο, αν όχι αδύνατο. Αλλά ο Κύριος τον επαίνεσε για τις προφανώς ανεπιτυχείς προσπάθειές του με αυτά τα λόγια:
«Θυμάμαι το δούλο μου Όλιβερ Γκρέηντζερ. Ιδέστε, αληθινά του λέω ότι το όνομά του θα διατηρηθεί σε ιερή ανάμνηση από γενιά σε γενεά, στον αιώνα του αιώνα, λέει ο Κύριος.
»Ας αγωνίζεται λοιπόν επίμονα για τη λύτρωση της Πρώτης Προεδρίας της Εκκλησίας μου, λέει ο Κύριος. Και όταν πέφτει θα ξανασηκώνεται, γιατί η θυσία του θα είναι για μένα πιο ιερή από το κέρδος του, λέει ο Κύριος»5.
Αυτό μπορεί να ισχύει για όλους μας – δεν είναι οι επιτυχίες μας, αλλά η θυσία και οι προσπάθειές μας που έχουν σημασία για τον Κύριο.
Ένα άλλο παράδειγμα αληθινής μαθήτριας του Ιησού Χριστού είναι μία αξιαγάπητή μας φίλη από την Ακτή Ελεφαντοστού, στη Δυτική Αφρική. Αυτή η υπέροχη, πιστή αδελφή υπέστη τρομερή συναισθηματική καθώς επίσης και σωματική βία από τον σύζυγό της, για μεγάλο χρονικό διάστημα και τελικά χώρισαν. Ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε στην πίστη και την καλοσύνη της, αλλά εξαιτίας της βάναυσης συμπεριφοράς του προς αυτήν, ήταν βαθιά πληγωμένη για πολύ καιρό. Με δικά της λόγια, περιγράφει ό,τι συνέβη:
«Αν και είπα ότι τον συγχώρησα, πάντα ένιωθα τον συναισθηματικό πόνο όσων είχαν συμβεί. Πάντοτε αισθανόμουν αυτόν τον πόνο. Ήταν σαν ένα κάψιμο στην καρδιά μου. Πολλές φορές προσευχόμουν στον Κύριο να το απομακρύνει από μένα, αλλά πονούσε τόσο πολύ, που πίστευα σίγουρα ότι θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου με αυτό. Πόνεσε περισσότερο από όταν έχασα τη μαμά μου σε νεαρή ηλικία. Πόνεσε περισσότερο από όταν έχασα τον μπαμπά μου και ακόμη και τον γιο μου. Έμοιαζε να απλώνεται και να καλύπτει την καρδιά μου, δίνοντάς μου την εντύπωση ότι θα πέθαινα ανά πάσα στιγμή.
»Κάποιες άλλες φορές αναρωτήθηκα τι θα έκανε ο Σωτήρας στην θέση μου και έλεγα: “Αυτό παραπάει, Κύριε”.
»Έπειτα ένα πρωί έψαξα τον πόνο που προέρχεται από όλα αυτά μέσα στην καρδιά μου και πήγα βαθύτερα, ψάχνοντάς τον μέσα στην ψυχή μου. Δεν βρισκόταν πουθενά. Ο νους μου επανεξέτασε στα γρήγορα όλους τους λόγους που είχα ώστε να αισθάνομαι πληγωμένη, αλλά δεν αισθανόμουν πόνο. Περίμενα όλη την ημέρα για να δω αν θα αισθανόμουν τον πόνο στην καρδιά μου. Δεν τον ένιωσα. Τότε γονάτισα και ευχαρίστησα τον Θεό που έκανε την εξιλεωτική θυσία του Κυρίου να έχει αποτέλεσμα σε μένα»6.
Αυτή η αδελφή είναι πλέον ευτυχισμένη που επισφραγίσθηκε με έναν υπέροχο, πιστό άνδρα, που την αγαπά πολύ.
Ποια θα πρέπει να είναι λοιπόν η στάση μας, αν είμαστε αληθινοί μαθητές του Χριστού; Και τι αξία έχει το Ευαγγέλιο για μας όταν «συλλογιστ[ούμε] τούς δρόμους [μας]», όπως πρότεινε ο Αγγαίος;
Λατρεύω το παράδειγμα της σωστής στάσης που έδειξε ο πατέρας του βασιλιά Λαμόνι. Θα θυμάστε την αρχική του οργή όταν βρήκε τον γιο του να συνοδεύεται από τον Αμμών, έναν Νεφίτη – έναν λαό τον οποίο μισούσαν οι Λαμανίτες. Έβγαλε το σπαθί του για να επιτεθεί στον Αμμών και σύντομα βρήκε το σπαθί του Αμμών στον δικό του λαιμό. «Λοιπόν ο βασιλιάς, φοβούμενος ότι θα χάσει τη ζωή του, είπε: Αν με αφήσεις να ζήσω θα σου παραχωρήσω οτιδήποτε ζητήσεις, ακόμα και το μισό από το βασίλειο»7.
Παρατηρείστε την προσφορά του – το μισό του βασίλειο για τη ζωή του.
Αλλά αργότερα, αφού κατανόησε το Ευαγγέλιο, έκανε μία άλλη προσφορά. «Ο βασιλιάς είπε: Τι πρέπει να κάνω για να μπορέσω να έχω αυτήν την αιώνια ζωή για την οποία μίλησες; Μάλιστα, τι να κάνω για να γεννηθώ από το Θεό, να ξεριζωθεί από το στήθος μου τούτο το άνομο πνεύμα, και να λάβω το Πνεύμα του, ώστε να μπορέσω να είμαι γεμάτος αγαλλίαση, ώστε να μην αποβληθώ κατά την τελευταία ήμερα; Ιδές, είπε εκείνος, θα απαρνηθώ όλα όσα ορίζω, μάλιστα, θα εγκαταλείψω το βασίλειό μου για να λάβω αυτήν τη μεγάλη χαρά»8.
Αυτή τη φορά, ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει όλο το βασίλειό του, επειδή το Ευαγγέλιο αξίζει περισσότερα από όσα είχε! Ήταν ειλικρινής όσον αφορά στο Ευαγγέλιο.
Επομένως, το ερώτημα για τον καθένα μας είναι: Είμαστε κι εμείς ειλικρινείς όσον αφορά στο Ευαγγέλιο; Επειδή με μισή καρδιά δεν είσαι ειλικρινής! Και ο Θεός είναι γνωστό ότι δεν επαινεί τον χλιαρό9.
Δεν υπάρχει κανένας θησαυρός, κανένα χόμπι, ούτε καμία κοινωνική τάξη, ούτε κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ούτε κανένα βιντεοπαιχνίδι, ούτε κανένα άθλημα, ούτε καμία γνωριμία με διασημότητα, ούτε τίποτα πάνω στη γη που να είναι πολυτιμότερο από την αιώνια ζωή. Έτσι, η συμβουλή του Κυρίου σε κάθε άνθρωπο είναι «συλλογιστείτε τούς δρόμους σας».
Τα συναισθήματά μου εκφράζονται καλύτερα με τα λόγια του Νεφί: «Αγάλλομαι στην απλότητα. Αγάλλομαι στην αλήθεια. Αγάλλομαι στον Ιησού μου, γιατί λύτρωσε την ψυχή μου από την κόλαση»10.
Είμαστε αληθινοί ακόλουθοι Εκείνου που έδωσε τα πάντα για εμάς; Εκείνου που είναι ο Λυτρωτής και ο Συνήγορός μας στον Πατέρα; Εκείνου που δεσμεύθηκε απολύτως στην εξιλεωτική θυσία Του και είναι το ίδιο και τώρα στην αγάπη Του, στο έλεός Του και στην επιθυμία Του να έχουμε αιώνια χαρά; Απευθύνω έκκληση σε όσους ακούσουν και διαβάσουν αυτά τα λόγια: Παρακαλώ, παρακαλώ μην αναβάλλετε τη συνολική δέσμευσή σας μέχρι να φτάσετε σε αυτήν σε κάποια ανύπαρκτη, μελλοντική στιγμή. Γίνετε ειλικρινείς τώρα και αισθανθείτε τη χαρά! Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.