Έλπιζε στον Κύριο και μη επιστηρίζεσαι
Μπορούμε να επικεντρώνουμε τη ζωή μας στον Σωτήρα, με το να Τον γνωρίσουμε και Εκείνος θα διευθύνει το μονοπάτι μας.
Ενώ ταξίδευα στην Ασία, μία αγαπητή αδελφή με πλησίασε. Έβαλε τα χέρια της γύρω μου και ρώτησε: «Πιστεύεις πραγματικά ότι αυτό το Ευαγγέλιο είναι αληθινό;» Αγαπητή αδελφή, ξέρω πως είναι αληθινό. Εμπιστεύομαι τον Κύριο.
Στις Παροιμίες 3:5–6, διαβάζουμε αυτήν τη συμβουλή:
«Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου·
»σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου».
Αυτή η γραφή έρχεται με δύο νουθεσίες, μία προειδοποίηση και μία ένδοξη υπόσχεση. Οι δύο νουθεσίες: «Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά» και «σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν». Η προειδοποίηση: «Μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου». Και η ένδοξη υπόσχεση: «Αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου».
Ας συζητήσουμε πρώτα την προειδοποίηση. Η εικόνα μάς δίνει πολλά για να συλλογισθούμε. Η προειδοποίηση έρχεται με τα λόγια «μη επιστηρίζεσαι» -- «μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου». Στα Ελληνικά η λέξη επιστηρίζομαι έχει μία υποδήλωση ότι κλίνουμε σωματικώς ή μετακινούμαστε στη μία πλευρά. Όταν σωματικώς επιστηριζόμαστε προς τη μία ή την άλλη πλευρά, φεύγουμε από το κέντρο, είμαστε εκτός ισορροπίας και γέρνουμε. Όταν πνευματικώς επιστηριζόμαστε στη δική μας σύνεση, ξεφεύγουμε από τον Σωτήρα μας. Αν επιστηριχθούμε, δεν είμαστε κεντραρισμένοι· δεν είμαστε ισορροπημένοι· δεν είμαστε εστιασμένοι στον Χριστό.
Αδελφές, θυμηθείτε, στην προγήινη ζωή μας, στεκόμασταν με τον Σωτήρα. Τον εμπιστευόμασταν. Εκφράσαμε την υποστήριξη, τον ενθουσιασμό και τη χαρά μας για το σχέδιο ευδαιμονίας που διατυπώθηκε από τον Επουράνιο Πατέρα μας. Δεν ξεφύγαμε. Πολεμήσαμε με μέσον τη μαρτυρία μας και «ευθυγραμμισθήκαμε με τις δυνάμεις του Θεού και εκείνες οι δυνάμεις ήσαν νικηφόρες»1. Αυτή η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό έχει μετατοπισθεί στη γη. Για άλλη μια φορά έχουμε την ιερή ευθύνη να σταθούμε ως μάρτυρες και να θέσουμε την εμπιστοσύνη μας στον Κύριο.
Καθεμία μας πρέπει να ρωτήσει: Πώς διατηρούμαι κεντραρισμένη και δεν επιστηρίζομαι στη δική μου σύνεση; Πώς αναγνωρίζω και ακολουθώ τη φωνή του Σωτήρος, όταν οι φωνές του κόσμου είναι τόσο δυνατές; Πώς καλλιεργώ εμπιστοσύνη στον Σωτήρα;
Επιτρέψτε μου να προτείνω τρεις τρόπους για να αυξήσω τη γνώση μας για τον Σωτήρα και την εμπιστοσύνη μας σε Εκείνον. Θα ανακαλύψετε ότι αυτές οι αρχές δεν είναι καινούργιες, αλλά είναι θεμελιώδεις. Τραγουδιούνται σε κάθε Προκαταρκτική, επαναλαμβάνονται στα μαθήματα Νέων Γυναικών και είναι απαντήσεις σε πολλές ερωτήσεις της Ανακουφιστικής Εταιρείας. Είναι κεντρώες --και όχι κεκλιμένες-- αρχές.
Πρώτον, μπορούμε να φθάσουμε στο σημείο να γνωρίσουμε τον Κύριο και να Τον εμπιστευόμαστε καθώς «χορτ[αίνουμε] με τα λόγια τού Χριστού. Γιατί ιδέστε, τα λόγια τού Χριστού θα σας πουν όλα όσα πρέπει να κάνετε»2.
Πριν από αρκετούς μήνες, είχαμε οικογενειακή μελέτη των γραφών. Ο δύο ετών εγγονός μου καθόταν στην ποδιά μου καθώς διαβάζαμε. Απολάμβανα το γεγονός ότι ήμουν γιαγιά και ευχαριστιόμουν την επίσκεψη της οικογένειας του γιου μου.
Με την ολοκλήρωση της μελέτης των γραφών, έκλεισα το βιβλίο μου. Ο εγγονός μου ήξερε ότι σύντομα ήταν ώρα για ύπνο. Κοίταξε προς τα επάνω με τα ενθουσιώδη γαλανά μάτια του και είπε μία αιώνια αλήθεια: «Περισσότερες γραφές, γιαγιά».
Ο γιος μου, καλός και συνεπής γονέας, με προειδοποίησε: «Μαμά, μην του παραδίδεσαι. Απλώς προσπαθεί να αποφύγει να πάει στο κρεβάτι».
Όμως όταν ο εγγονός μου ζητεί περισσότερες γραφές, διαβάζουμε περισσότερες γραφές! Οι περισσότερες γραφές διαφωτίζουν τον νου μας, γαλουχούν το πνεύμα μας, απαντούν στις ερωτήσεις μας, αυξάνουν την εμπιστοσύνη μας στον Κύριο και μας βοηθούν να επικεντρώσουμε τη ζωή μας σε Εκείνον. «Να θυμάστε να τα ερευνάτε επιμελώς, για να ωφεληθείτε απ’ αυτά»3.
Δεύτερον, μπορούμε να φθάσουμε στο σημείο να γνωρίσουμε τον Κύριο και να Τον εμπιστευόμαστε μέσω προσευχής. Τι ευλογία να είμαστε εις θέσιν να προσευχόμαστε στον Θεό μας! «Να προσεύχεστε στον Πατέρα με όλη τη δύναμη της καρδιάς»4.
Έχω μία γλυκιά ανάμνηση μίας προσευχής που κρατώ ως θησαυρό. Για κάποιες από τις καλοκαιρινές διακοπές μου από το κολλέγιο, αποδέχθηκα μία δουλειά στο Τέξας. Έπρεπε να οδηγήσω εκατοντάδες χιλιομέτρων από το Άινταχο μέχρι το Τέξας με το παλιό μου αυτοκίνητο, ένα αυτοκίνητο που είχα ονομάσει τρυφερά Βερν. Ο Βερν ήταν στοιβαγμένος μέχρι την οροφή και εγώ ήμουν έτοιμη για τη νέα περιπέτεια.
Φεύγοντας, αγκάλιασα την αγαπητή μου μητέρα και εκείνη είπε: «Ας πούμε μία προσευχή προτού φύγεις».
Γονατίσαμε και η μητέρα μου άρχισε να προσεύχεται. Παρακάλεσε τον Επουράνιο Πατέρα για τη δική μου ασφάλεια. Προσευχήθηκε για το μη κλιματιζόμενο αυτοκίνητό μου, ζητώντας να λειτουργήσει όπως έπρεπε. Ζήτησε να είναι άγγελοι μαζί μου καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Προσευχήθηκε και προσευχήθηκε και προσευχήθηκε.
Η γαλήνη που προήλθε από εκείνη την προσευχή μού έδωσε το θάρρος να εμπιστευθώ τον Κύριο και να μην επιστηριχθώ στη δική μου σύνεση. Ο Κύριος διηύθυνε το μονοπάτι μου στις πολλές αποφάσεις που πήρα εκείνο το καλοκαίρι.
Καθώς κάνουμε συνήθεια την προσέγγιση του Επουράνιου Πατέρα με προσευχή, θα φθάσουμε στο σημείο να γνωρίσουμε τον Σωτήρα. Θα φθάσουμε στο σημείο να Τον εμπιστευόμαστε. Οι επιθυμίες μας θα γίνουν περισσότερο σαν τις δικές Του. Θα είμαστε εις θέσιν να εξασφαλίσουμε για τον εαυτό μας και για άλλους ευλογίες που ο Επουράνιος Πατέρας είναι έτοιμος να δώσει, αν ζητήσουμε μόνο με πίστη5.
Τρίτον, μπορούμε να φθάσουμε στο σημείο να γνωρίσουμε τον Κύριο και να Τον εμπιστευόμαστε καθώς υπηρετούμε άλλους. Αναφέρω την ακόλουθη ιστορία με άδεια από την Έιμυ Ράιτ, η οποία έφθασε στο σημείο να καταλάβει την αρχή της υπηρετήσεως ακόμη και εν μέσω μίας τρομακτικής και απειλητικής για τη ζωή της ασθένεια. Η Έιμυ έγραψε:
«Στις 29 Οκτωβρίου 2015, έμαθα ότι έχω καρκίνο. Ο καρκίνος μου έχει ποσοστό επιβίωσης 17 τοις εκατό. Οι πιθανότητες για ίαση δεν ήταν καλές. Ήξερα ότι θα άρχιζα τον αγώνα για τη ζωή μου. Ήμουν αποφασισμένη να δώσω σε αυτή τη μάχη όλα όσα είχα, όχι μόνον για μένα αλλά, πιο σημαντικό, για την οικογένειά μου. Τον Δεκέμβριο, άρχισα τη χημειοθεραπεία. Ήμουν εξοικειωμένη με πολλές από τις παρενέργειες των φαρμάκων ενάντια στον καρκίνο, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν δυνατόν κάποιος να είναι τόσο άρρωστος και να είναι ακόμη ζωντανός.
»Σε ένα σημείο, δήλωσα ότι η χημειοθεραπεία ήταν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είπα στον σύζυγό μου ότι είχα τελειώσει. Τα παρατάω! Δεν θα πήγαινα πίσω στο νοσοκομείο. Με τη σοφία του, ο αγαπημένος μου άκουσε υπομονετικά και κατόπιν απήντησε: “Λοιπόν, τότε πρέπει να βρούμε κάποιον να υπηρετήσουμε”».
Τι; Παρέλειπε το γεγονός ότι η σύζυγός του είχε καρκίνο και δεν μπορούσε να αντέξει μία ακόμη κρίση ναυτίας ή ακόμη μία στιγμή έντονου πόνου;
Η Έιμυ συνεχίζει και εξηγεί: «Τα συμπτώματά μου σταδιακώς επιδεινώθηκαν στο σημείο που γενικώς είχα μία ή δύο υποφερτές ημέρες τον μήνα [κατά τις οποίες] μπορούσα κάπως να λειτουργήσω ως ζωντανό, ανθρώπινο ον που ανασαίνει. Εκείνες τις ημέρες ήταν κατά τις οποίες η οικογένειά μας έβρισκε τρόπους να υπηρετεί».
Μία από εκείνες τις ημέρες, η οικογένεια της Έιμυ διένειμε κυτία ανακούφισης από τη χημειοθεραπεία σε άλλους ασθενείς, κυτία γεμάτα με αντικείμενα για να φτειάξουν τη διάθεση και να βοηθήσουν στην ανακούφιση των συμπτωμάτων. Όταν δεν μπορούσε να κοιμηθεί η Έιμυ, σκεφτόταν τρόπους να φωτίσει την ημέρα κάποιου άλλου. Ορισμένοι τρόποι ήταν μεγάλοι, αλλά πολλοί ήταν απλώς μικρά σημειώματα ή γραπτά μηνύματα ενθαρρύνσεως και αγάπης. Εκείνες τις νύκτες, όταν ο πόνος της ήταν πολύ μεγάλος για να κοιμηθεί, ξάπλωνε στο κρεβάτι με το iPad της και αναζητούσε διατάξεις που έπρεπε να ολοκληρωθούν για λογαριασμό των αποθανόντων προγόνων της. Με τρόπο θαυμαστό ο πόνος υποχωρούσε και εκείνη μπορούσε να υπομείνει.
«Η υπηρέτηση» καταθέτει μαρτυρία η Έιμυ «έσωσε τη ζωή μου. Εκεί όπου βρήκα τελικώς τη δύναμή μου για να εξακολουθήσω να προχωρώ ήταν η ευτυχία που ανακάλυψα στην προσπάθεια να ανακουφίσω τους δεινοπαθούντες γύρω μου. Προσέβλεπα στα σχέδια υπηρετήσεως με μεγάλη χαρά και προσδοκία. Ακόμη και μέχρι σήμερα φαίνεται σαν ένα παράδοξο. Θα σκεφτόσασταν ότι κάποια που ήταν φαλακρή, δηλητηριασμένη και πολεμούσε για τη ζωή [της] δικαιολογείτο που σκεπτόταν ότι “τώρα τα πάντα έχουν να κάνουν με μένα”. Ωστόσο, όταν σκεπτόμουν τον εαυτό μου, την κατάστασή μου, τα δεινά και τον πόνο μου, ο κόσμος γινόταν πολύ σκοτεινός και καταθλιπτικός. Όταν η εστίασή μου στρεφόταν στους άλλους, υπήρχε φως, ελπίδα, δύναμη, θάρρος και χαρά. Ξέρω ότι αυτό είναι δυνατόν λόγω της υποστηρικτικής, θεραπευτικής και επικουρικής δύναμης της Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού».
Η Έιμυ έφθασε στο σημείο να εμπιστεύεται τον Κύριο καθώς έφθασε στο σημείο να Τον γνωρίζει. Αν είχε επιστηριχθεί έστω και λίγο στη δική της σύνεση, θα μπορούσε να είχε απορρίψει την ιδέα να υπηρετήσει. Η υπηρέτηση τής έδωσε τη δυνατότητα να αντέξει στον πόνο και στα βάσανά της και να ζήσει σύμφωνα με αυτήν τη γραφή: «Όταν είστε στην υπηρεσία των συνανθρώπων σας είστε απλώς στην υπηρεσία τού Θεού σας»6.
Ο Ιησούς Χριστός έχει υπερνικήσει τον κόσμο. Και χάριν Εκείνου, χάριν της ατελείωτης Εξιλέωσής Του, έχουμε όλοι σημαντικό σκοπό να ελπίζουμε, γνωρίζοντας ότι τελικώς όλα θα πάνε καλά.
Αδελφές, καθεμία μας μπορεί να ελπίζει στον Κύριο και να μην επιστηρίζεται [στη δική της σύνεση]. Μπορούμε να επικεντρώνουμε τη ζωή μας στον Σωτήρα, με το να Τον γνωρίσουμε και Εκείνος θα διευθύνει το μονοπάτι μας.
Είμαστε στη γη για να επιδείξουμε την ίδια εμπιστοσύνη σε Εκείνον που μας επέτρεψε να σταθούμε με τον Ιησού Χριστό, όταν δήλωσε: «Εδώ είμαι εγώ, στείλε εμένα»7.
Αγαπητές αδελφές μου, ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον κατέθεσε μαρτυρία ότι «οι υπεσχημένες ευλογίες μας είναι υπεράνω μέτρου. Μολονότι μπορεί να συγκεντρωθούν τα σύννεφα της καταιγίδας, μολονότι η βροχή μπορεί να πέσει επάνω μας, η γνώση μας για το Ευαγγέλιο και η αγάπη μας για τον Επουράνιο Πατέρα μας και για τον Σωτήρα μας θα μας παρηγορεί και θα μας υποστηρίζει… καθώς βαδίζουμε σωστά. …Δεν θα υπάρχει τίποτε σε αυτόν τον κόσμο το οποίο να μπορεί να μας νικήσει»8.
Προσθέτω τη μαρτυρία μου σε εκείνη του αγαπημένου μας προφήτη. Αν εμπιστευθούμε τον Επουράνιο Πατέρα μας και τον Σωτήρα μας και δεν επιστηριχθούμε στη δική μας σύνεση, Εκείνοι θα διευθύνουν το μονοπάτι μας και θα εκτείνουν τον βραχίονα του ελέους προς εμάς. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.
Σημείωση: Την 1η Απριλίου 2017, η αδελφή Κόρντον απηλλάγη ως Δεύτερη Σύμβουλος στη Γενική Προεδρία της Προκαταρκτικής και εκλήθη ως Πρώτη Σύμβουλος.