Ο μεγαλύτερος από σας
Η μεγαλύτερη αμοιβή του Θεού πηγαίνει σε όσους υπηρετούν χωρίς προσδοκία ανταμοιβής.
Αγαπητοί μου αδελφοί, αγαπητοί φίλοι, πόσο ευγνώμων είμαι που είμαι μαζί σας σε αυτήν την εμπνευσμένη παγκόσμια συγκέντρωση ιεροσύνης. Πρόεδρε Μόνσον, σε ευχαριστούμε για το μήνυμα και την ευλογία σου. Πάντοτε θα δεχόμαστε με αγάπη και ευγνωμοσύνη τα λόγια σου της κατεύθυνσης, της συμβουλής και της σοφίας. Σε αγαπάμε και σε υποστηρίζουμε και πάντοτε προσευχόμαστε για σένα. Είσαι όντως ο προφήτης του Κυρίου. Είσαι ο Πρόεδρός μας. Σε υποστηρίζουμε, σε αγαπούμε.
Σχεδόν πριν από δύο δεκαετίες, αφιερώθηκε ο Ναός στη Μαδρίτη της Ισπανίας και άρχισε την υπηρεσία του ως ιερού οίκου του Κυρίου. Η Χάρριετ και εγώ το θυμόμαστε καλά, επειδή εγώ υπηρετούσα στην Προεδρία Περιοχής Ευρώπης εκείνη την εποχή. Μαζί με πολλούς άλλους, περάσαμε αμέτρητες ώρες να φροντίζουμε τις λεπτομέρειες του σχεδιασμού και της οργάνωσης των εκδηλώσεων που οδηγούσαν στην αφιέρωση.
Καθώς πλησίαζε η ημερομηνία της αφιέρωσης, παρατήρησα ότι δεν είχα λάβει ακόμη πρόσκληση να παρευρεθώ. Αυτό ήταν λίγο αναπάντεχο. Εξάλλου, στην ευθύνη μου ως Προέδρου Περιοχής, είχα συμμετάσχει σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το σχέδιο ναού και ένιωθα ότι ήμουν υπεύθυνος γι’ αυτόν κατά έναν μικρό τρόπο.
Ρώτησα τη Χάρριετ αν είχε δει την πρόσκληση. Δεν την είχε δει.
Οι ημέρες περνούσαν και η ανησυχία μου αυξανόταν. Αναρωτιόμουν αν η πρόσκλησή μας είχε χαθεί -- ίσως θάφτηκε ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ μας. Ίσως να είχε μπερδευτεί με την ανεπιθύμητη αλληλογραφία και να είχε πεταχτεί. Οι γείτονες είχαν έναν περίεργο γάτο και μάλιστα άρχισα να τον κοιτάζω καχύποπτα.
Τελικώς, αναγκάσθηκα να αποδεχθώ το γεγονός: δεν είχα προσκληθεί.
Όμως πώς ήταν αυτό δυνατόν; Είχα κάνει κάτι που προσέβαλε; Υπέθεσε κάποιος ότι ήταν πολύ μακριά για να ταξιδεύσουμε; Με είχαν ξεχάσει;
Εντέλει, συνειδητοποίησα ότι αυτό το σκεπτικό οδηγούσε σε κάτι που δεν ήθελα να παραμείνω.
Η Χάρριετ και εγώ θυμηθήκαμε ότι η αφιέρωση του ναού δεν είχε να κάνει με εμάς. Δεν είχε να κάνει με το ποιος άξιζε να προσκληθεί ή όχι. Και δεν είχε καθόλου να κάνει με τα συναισθήματά μας ούτε με την ιδέα ότι είχαμε δικαίωμα να παρευρεθούμε στην αφιέρωση.
Είχε να κάνει με την αφιέρωση ενός αγίου κτηρίου, ενός ναού του Υψίστου Θεού. Ήταν μία ημέρα αγαλλίασης για τα μέλη της Εκκλησίας στην Ισπανία.
Αν είχα προσκληθεί να παρευρεθώ, θα το έκανα μετά χαράς. Όμως αν δεν ήμουν προσκεκλημένος, η χαρά μου δεν θα ήταν λιγότερο βαθιά. Η Χάρριετ και εγώ θα αγαλλιούσαμε με τους φίλους μας, τους αγαπημένους αδελφούς και αδελφές μας, από μακριά. Θα αινούσαμε τον Θεό γι’ αυτήν την υπέροχη ευλογία με τόσο ενθουσιασμό από το σπίτι μας στη Φρανκφούρτη όσο θα το κάναμε από τη Μαδρίτη.
Γιοι της βροντής
Ανάμεσα στους Δώδεκα τους οποίους κάλεσε ο Ιησούς και χειροτόνησε ήταν δύο αδέλφια, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Θυμάστε το παρωνύμιο που τους έδωσε;
Γιοι της βροντής (Βοανεργές)1.
Δεν λαμβάνεις ένα τέτοιο παρωνύμιο χωρίς κάποιον ξεχωριστό λόγο. Δυστυχώς, οι γραφές δεν δίνουν πολλές εξηγήσεις για την προέλευση του παρωνυμίου. Ωστόσο, οι γραφές παρέχουν λίγες πληροφορίες για τον χαρακτήρα του Ιακώβου και του Ιωάννη. Αυτοί ήταν οι ίδιοι αδελφοί που πρότειναν να πέσει φωτιά από τους ουρανούς σε ένα χωριό στη Σαμάρεια, επειδή δεν προσκλήθηκαν εκεί2.
Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ήταν αλιείς --και πιθανόν κάπως άξεστοι-- αλλά μαντεύω ότι γνώριζαν πολλά για τα στοιχεία της φύσεως. Ασφαλώς ήταν άνδρες δράσεως.
Σε μία περίσταση, καθώς προετοιμαζόταν ο Σωτήρας για κάνει το τελικό Του ταξίδι στην Ιερουσαλήμ, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης Τον πλησίασαν με ένα ειδικό αίτημα -- ένα αίτημα ίσως αντάξιο του παρωνυμίου τους.
«Θέλουμε να κάνεις σ’ εμάς ό,τι [σου] ζητήσουμε» είπαν.
Μπορώ να φανταστώ τον Ιησού να τους χαμογελά καθώς απαντούσε: «Τι θέλετε;»
«Δώσε σ’ εμάς να καθίσουμε ο ένας από τα δεξιά σου, και ο άλλος από τα αριστερά σου μέσα στη δόξα σου».
Ο Σωτήρας τώρα τους προσκάλεσε να σκεφθούν λίγο πιο βαθιά τι ζητούσαν και είπε: «Το να καθίσετε, όμως, από τα δεξιά μου και τα αριστερά μου, δεν είναι σε μένα να [το] δώσω, αλλά σε όσους είναι ετοιμασμένο»3.
Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να αποκτήσεις τιμή στη βασιλεία των ουρανών με το να κάνεις εκστρατεία γι’ αυτήν. Ούτε μπορείς να αποκτήσεις αιώνια δόξα μέσω προσωπικής συναναστροφής.
Όταν οι άλλοι δέκα Απόστολοι άκουσαν γι’ αυτό το αίτημα από τους γιους της βροντής, δεν ήταν και ιδιαίτερα χαρούμενοι. Ο Ιησούς γνώριζε ότι ο χρόνος Του ήταν σύντομος και βλέποντας την έριδα ανάμεσα σε αυτούς που θα συνέχιζαν το έργο Του πρέπει να Τον προβλημάτισε.
Μίλησε στους Δώδεκα για τη φύση της δύναμης και πώς αυτή επηρεάζει όσους την επιζητούν και την φέρουν. «Τα άτομα επιρροής στον κόσμο» είπε «χρησιμοποιούν τη θέση εξουσίας τους για να κατεξουσιάζουν άλλους».
Σχεδόν βλέπω τον Σωτήρα να κοιτάζει με απέραντη αγάπη τα πρόσωπα εκείνων των πιστών μαθητών. Σχεδόν μπορώ να ακούσω την ικετευτική Του φωνή: «Όμως, δεν θα είναι έτσι αναμεταξύ σας· αλλά, όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, θα είναι υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να γίνει πρώτος, θα είναι δούλος όλων»4.
Στο βασίλειο του Θεού, μεγαλείο και ηγεσία σημαίνει να βλέπουμε τους άλλους όπως είναι πραγματικά --όπως τους βλέπει ο Θεός-- και μετά να τους προσεγγίζουμε και να εκτελούμε διακονία σε αυτούς. Σημαίνει αγαλλίαση με όσους είναι χαρούμενοι, να κλαίμε με όσους θρηνούν, να ανυψώνουμε όσους είναι σε δυστυχία και να αγαπούμε τον πλησίον μας όπως μας αγαπά ο Χριστός. Ο Σωτήρας αγαπά όλα τα τέκνα του Θεού ασχέτως της κοινωνικής, οικονομικής κατάστασης, φυλής, γλώσσας, πολιτικού προσανατολισμού ή εθνικότητας ή οποιασδήποτε άλλης κατηγορίας. Και έτσι και εμείς θα έπρεπε.
Η μεγαλύτερη αμοιβή του Θεού πηγαίνει σε όσους υπηρετούν χωρίς προσδοκία ανταμοιβής. Πηγαίνει σε όσους υπηρετούν χωρίς φανφάρες· σε όσους περνούν επιζητώντας τρόπους να βοηθήσουν τους άλλους· σε όσους εκτελούν διακονία σε άλλους απλά, επειδή αγαπούν τον Θεό και τα τέκνα του Θεού5.
Μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να επηρεάζεστε αρνητικά
Σύντομα μετά την κλήση μου ως νέου Μέλους της Γενικής Εξουσίας, είχα το προνόμιο να συνοδεύσω τον Πρόεδρο Τζέιμς Φάουστ για μία αναδιοργάνωση πασσάλου. Καθώς οδηγούσα το αυτοκίνητο στην ανάθεσή μας στην όμορφη νότιο Γιούτα, ο Πρόεδρος Φάουστ ήταν αρκετά καλός να χρησιμοποιήσει τον χρόνο για να με καθοδηγήσει και να με διδάξει. Ένα μάθημα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είπε: «Τα μέλη της Εκκλησίας είναι ευγενικά προς τα Μέλη της Γενικής Εξουσίας. Θα σου φέρονται ευγενικά και θα λένε ωραία πράγματα για σένα». Κατόπιν έκανε μία παύση για λίγο και είπε: «Ντίτερ, πάντοτε να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό, αλλά ποτέ να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να επηρεαστεί αρνητικά από αυτό».
Αυτό το σημαντικό μάθημα για την υπηρέτηση στην Εκκλησία ισχύει για κάθε φέροντα την ιεροσύνη σε κάθε απαρτία της Εκκλησίας. Ισχύει για όλους μας σε αυτήν την Εκκλησία.
Όταν ο Πρόεδρος Ρούμπεν Κλαρκ ο νεότερος συμβούλευσε άτομα κεκλημένα σε θέσης εξουσίας στην Εκκλησία, τους έλεγε να μην ξεχνούν τον κανόνα υπ’ αριθμόν έξι.
Αναπόφευκτα, το άτομο ρωτούσε: «Ποιος είναι ο κανόνας υπ’ αριθμόν έξι;»
«Μην παίρνεις τον εαυτό σου πάρα πολύ σοβαρά» έλεγε.
Ασφαλώς αυτό οδήγησε σε μία ερώτηση παρακολούθησης: «Ποιοι είναι οι άλλοι πέντε κανόνες;»
Με ένα λαμπύρισμα στη ματιά του, ο Πρόεδρος Κλαρκ έλεγε: «Δεν υπάρχουν»6.
Για να είμαστε αποτελεσματικοί ηγέτες της Εκκλησίας, πρέπει να μάθουμε αυτό το ζωτικής σημασίας μάθημα: η ηγεσία στην Εκκλησία δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με την παροχή κατεύθυνσης προς τους άλλους όσο με την προθυμία μας να κατευθυνθούμε από τον Θεό.
Κλήσεις ως ευκαιρίες για υπηρέτηση
Ως Άγιοι του Υψίστου Θεού, πρέπει να «θυμ[όμαστε] σε όλα τους φτωχούς και τους απόρους, τους αρρώστους και τους βασανισμένους, γιατί εκείνος που δεν τα κάνει όλα αυτά, αυτός δεν είναι μαθητής μου»7. Οι ευκαιρίες να περνούμε κάνοντας ταο καλό και να υπηρετούμε άλλους είναι απεριόριστες. Μπορούμε να τις βρούμε στις κοινότητές μας, στους τομείς και τους κλάδους μας και ασφαλώς στο σπίτι μας.
Επιπροσθέτως, σε κάθε μέλος της Εκκλησίας δίδονται συγκεκριμένες επίσημες ευκαιρίες προς υπηρέτηση. Αναφερόμαστε σε αυτές τις ευκαιρίες ως «κλήσεις» -- ένας όρος που θα πρέπει να μας υπενθυμίζει ποιος είναι αυτός που μας καλεί να υπηρετήσουμε. Αν προσεγγίσουμε τις κλήσεις μας ως ευκαιρίες να υπηρετήσουμε τον Θεό και να εκτελέσουμε διακονία σε άλλους με πίστη και ταπεινότητα, κάθε πράξη υπηρετήσεως θα είναι ένα βήμα στο μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Θεός όχι μόνον οικοδομεί την Εκκλησία Του, αλλά επίσης οικοδομεί τους υπηρέτες Του. Η Εκκλησία έχει σχεδιασθεί να μας βοηθήσει να γίνουμε αληθινοί και πιστοί μαθητές του Χριστού, καλοί και ευγενείς γιοι και κόρες του Θεού. Αυτό συμβαίνει όχι απλώς όταν πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις και ακούμε τις ομιλίες, αλλά επίσης όταν σκεπτόμαστε τους άλλους και τους υπηρετούμε. Έτσι γινόμαστε «σπουδαίοι» στη βασιλεία του Θεού.
Αποδεχόμαστε κλήσεις με χάρη, ταπεινοφροσύνη και ευγνωμοσύνη. Όταν απαλλασσόμεθα από αυτές τις κλήσεις, δεχόμαστε την αλλαγή με την ίδια χάρη, ταπεινοφροσύνη και ευγνωμοσύνη.
Στα μάτια τού Θεού δεν υπάρχει καμία κλήση στη βασιλεία που να είναι πιο σημαντική από την άλλη. Η υπηρέτησή μας --είτε μεγάλη είτε μικρή-- εξευγενίζει το πνεύμα μας, ανοίγει τους καταρράκτες των ουρανών και αποδεσμεύει τις ευλογίες του Θεού όχι μόνον επάνω σε όσους υπηρετούμε αλλά επάνω μας εξίσου. Όταν προσεγγίζουμε τους άλλους, μπορούμε να ξέρουμε με ταπεινή πεποίθηση ότι ο Θεός αναγνωρίζει την υπηρέτησή μας με έγκριση και επιδοκιμασία. Μας χαμογελά καθώς προσφέρουμε αυτές τις εγκάρδιες πράξεις συμπόνιας, ιδίως τις πράξεις που δεν φαίνονται και δεν παρατηρούνται από άλλους8.
Κάθε φορά που προσφέρουμε από τον εαυτό μας στους άλλους, κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνουμε καλοί και αληθινοί μαθητές του Ενός που έδωσε τα πάντα για εμάς: ο Σωτήρας μας
Από την προεδρία στην παρέλαση
Κατά τη διάρκεια της 150ης επετείου της αφίξεως των πρωτοπόρων στην Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ, ο αδελφός Μάιρον Ρίτσινς υπηρετούσε ως πρόεδρος πασσάλου στο Χενέφερ της Γιούτας. Ο εορτασμός περιελάμβανε μία αναπαράσταση του περάσματος των πρωτοπόρων μέσα στην πόλη του.
Ο Πρόεδρος Ρίτσινς συμμετείχε πάρα πολύ στα σχέδια του εορτασμού και παρευρίσκετο σε πολλές συγκεντρώσεις με Μέλη της Γενικής Εξουσίας και άλλους για να συζητήσουν τις εκδηλώσεις. Ήταν πλήρως απασχολημένος.
Μόλις πριν από τον πραγματικό εορτασμό, ο πάσσαλος του Προέδρου Ρίτσινς αναδιοργανώθηκε και απηλλάγη από πρόεδρος. Μία επακόλουθη Κυριακή, παρευρίσκετο στη συγκέντρωση ιεροσύνης τομέως του, όταν οι ηγέτες ζήτησαν εθελοντές για να βοηθήσουν με τον εορτασμό. Ο Πρόεδρος Ρίτσινς, μαζί με άλλους, σήκωσε το χέρι του και του δόθηκαν οδηγίες να ντυθεί με ρούχα εργασίας και να φέρει το φορτηγό του και ένα φτυάρι.
Τελικώς το πρωί της μεγάλης εκδήλωσης ήλθε και ο Πρόεδρος Ρίτσινς πήγε να εκπληρώσει το καθήκον του ως εθελοντή.
Μόλις λίγες εβδομάδες πριν ήταν σημαντικός συντελεστής στον σχεδιασμό και επίβλεψη αυτής της μεγάλης εκδήλωσης. Εκείνη την ημέρα, ωστόσο, δουλειά του ήταν να ακολουθεί τα άλογα στην παρέλαση και να καθαρίζει καθώς αυτά περνούσαν.
Ο Πρόεδρος Ρίτσινς το έκανε αυτό τόσο χαρούμενα και περιχαρώς.
Καταλάβαινε ότι ένα είδος υπηρέτησης δεν είναι υπεράνω άλλου.
Ήξερε και έθετε σε εφαρμογή τα λόγια του Σωτήρος: «Ο μεγαλύτερος από εσάς, θα είναι υπηρέτης σας»9.
Κάνοντας πράξεις της ιδιότητος του μαθητού σωστά
Ενίοτε, σαν τους γιους της βροντής, επιθυμούμε θέσεις διάκρισης. Αγωνιζόμαστε για αναγνώριση. Επιζητούμε να ηγούμεθα και να συνεισφέρουμε αξιομνημόνευτα.
Δεν είναι κακό να θέλουμε να υπηρετήσουμε τον Κύριο, αλλά όταν επιζητούμε να αποκτήσουμε επιρροή στην Εκκλησία για το δικό μας καλό --προκειμένου να λάβουμε τον έπαινο και τον θαυμασμό των ανθρώπων-- έχουμε την ανταμοιβή μας. Όταν «επιτρέπουμε στον εαυτό μας να επηρεάζεται αρνητικά» από τον έπαινο των άλλων, αυτός ο έπαινος θα είναι η ανταμοιβή μας.
Ποια είναι η πιο σημαντική κλήση στην Εκκλησία; Είναι αυτή που έχετε επί του παρόντος. Όσο ταπεινή ή διακεκριμένη μπορεί να φαίνεται, η κλήση που έχετε τώρα είναι αυτή που θα σας επιτρέψει όχι μόνον να ανυψώνετε τους άλλους, αλλά επίσης να γίνετε ο άνθρωπος του Θεού που δημιουργηθήκατε να γίνετε.
Αγαπητοί φίλοι και αδελφοί μου στην ιεροσύνη, καταβάλετε τις καλύτερες προσπάθειές σας όπου κι αν είσθε!
Ο Παύλος δίδαξε τους Φιλιππησίους: «Μη κάνοντας τίποτε από αντιζηλία ή κενοδοξία, αλλά με ταπεινοφροσύνη, θεωρώντας ο ένας τον άλλον ότι υπερέχει από τον εαυτό του»10.
Υπηρέτηση με τιμή
Η αναζήτηση τιμής και φήμης στην Εκκλησία εις βάρος της αληθινής και ταπεινής υπηρετήσεως προς τους άλλους είναι η τέχνη του Ησαύ11. Μπορεί να λαμβάνουμε μία επίγεια ανταμοιβή, αλλά έρχεται με μεγάλο κόστος -- την απώλεια της επουράνιας επιδοκιμασίας.
Ας ακολουθούμε το παράδειγμα του Σωτήρος μας, ο οποίος ήταν πράος και ταπεινός, ο οποίος επιζητούσε όχι τον έπαινο των ανθρώπων αλλά να κάνει το θέλημα του Πατέρα Του12.
Ας υπηρετούμε άλλους ταπεινά -- με ενέργεια, ευγνωμοσύνη και τιμή. Μολονότι οι πράξεις μας υπηρέτησης μπορεί να φαίνονται ταπεινές, σεμνές ή μικρής αξίας, όσοι προσεγγίζουμε με καλοσύνη και συμπόνια τους άλλους θα γνωρίσουν κάποια μέρα την αξία της υπηρέτησής τους μέσω της αιώνιας και ευλογημένης χάρης του Παντοδύναμου Θεού13.
Αγαπητοί αδελφοί μου, αγαπητοί φίλοι, είθε να διαλογισθούμε, να καταλάβουμε και να ζήσουμε αυτό το πάρα πολύ σημαντικό μάθημα για την ηγεσία της Εκκλησίας και το πώς κυβερνά η ιεροσύνη: «Ο μεγαλύτερος από εσάς, θα είναι υπηρέτης σας». Αυτή είναι η προσευχή και ευλογία μου στο ιερό όνομα του Διδασκάλου μας, του Λυτρωτή μας, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.