Księga Almy
Syna Almy

1. Teraz stało się, że w pierwszym roku panowania sędziów nad ludem Nefiego król Mosjasz ^aposzedł drogą przeznaczenia całej ziemi, stoczywszy dobrą walkę, postępując zacnie przed Bogiem, i nie pozostawił po sobie nikogo, aby panował po nim; niemniej jednak ustanowił ^bprawa, które zostały przyjęte przez ludzi; przeto byli oni zobowiązani przestrzegać praw ustanowionych przez niego.

2. I stało się, że podczas pierwszego roku panowania Almy na tronie sędziowskim przyprowadzono do niego na sąd ^aczłowieka rosłego i znanego z wielkiej siły.

3. I chodził on pośród ludu, głosząc to, co ^aokreślał jako słowo Boże, świadcząc ^bprzeciwko Kościołowi i ogłaszając ludziom, że każdy kapłan i nauczyciel powinien uzyskać ^cprzychylność ludzi; i że ^dnie powinni oni pracować własnymi rękoma, lecz powinni być utrzymywani przez lud.

4. I świadczył on także ludziom, że cała ludzkość zostanie zbawiona w ostateczny dzień, i że nie musi się bać czy drżeć, ale wszyscy mogą podnieść głowy i radować się; bowiem Pan stworzył wszystkich ludzi, a także odkupił wszystkich ludzi; i ostatecznie wszyscy ludzie będą mieli życie wieczne.

5. I stało się, że tak długo nauczał o tych sprawach, że wielu uwierzyło w jego słowa, nawet tak wielu, że zaczęto go utrzymywać i dawać mu pieniądze.

6. I zaczął się unosić w pysze swojego serca, i nosił bardzo kosztowne stroje, zaiste, i w końcu zaczął zakładać ^aKościół według swych nauk.

7. I stało się, że gdy wędrował, aby nauczać tych, którzy uwierzyli w jego słowo, spotkał człowieka, który należał do Kościoła Boga, zaiste, nawet jednego z jego nauczycieli; i zaczął się z nim ostro sprzeczać, aby złudzić ludzi Kościoła; jednak człowiek ten oparł mu się i zganił go ^asłowami Boga.

8. Człowiek ten nazywał się ^aGedeon; a był to ten, który był narzędziem w ręku Boga, wyprowadzając lud Limhiego z niewoli.

9. Teraz, ponieważ Gedeon oparł mu się słowami Boga, rozgniewał się on na Gedeona, wyciągnął miecz i począł zadawać mu razy. Teraz Gedeon, będąc w podeszłym wieku, nie mógł oprzeć się ciosom, dlatego został ^azabity mieczem.

10. I człowiek, który go zabił, został pojmany przez lud Kościoła i przyprowadzony przed Almę, aby był ^aosądzony według przestępstw, które popełnił.

11. I stało się, że stanął przed Almą, broniąc się z wielką czelnością.

12. Lecz Alma powiedział mu: Oto jest to pierwszy przypadek ^awypaczania religii pośród tego ludu. I oto, jesteś winien nie tylko wypaczania religii, lecz także tego, że starałeś się dokonać tego mieczem; i gdyby siłą zaczęto wypaczać religię pośród tego ludu, doprowadziłoby to do jego całkowitej zagłady.

13. I przelałeś krew prawego męża, zaiste, męża, który uczynił wiele dobra pośród tego ludu; gdybyśmy więc cię oszczędzili, jego krew spadłaby na nas, wołając o ^apomstę.

14. Dlatego jesteś ^askazany na śmierć, według prawa danego nam przez Mosjasza, naszego ostatniego króla, które zostało uznane przez ten lud; przeto lud ten musi przestrzegać tego prawa.

15. I stało się, że zabrali go; a nazywał się ^aNehor; i zanieśli go na szczyt wzgórza Manti, a tam nakłonili go, a raczej sam wyznał między niebiosami a ziemią, że to, czego nauczał ten lud, jest sprzeczne ze słowem Boga; i poniósł tam haniebną ^bśmierć.

16. Jednakże nie zatrzymało to procesu rozprzestrzeniania się wypaczania religii na tej ziemi; albowiem wielu kochało próżne rzeczy świata, i poszło, głosząc fałszywe doktryny; i czynili to z myślą o ^abogactwach i zaszczytach.

17. Jednakże w obawie przed prawem nie odważali się otwarcie ^akłamać na wypadek, gdyby się okazało, że kłamią, albowiem kłamcy byli karani; dlatego udawali, że nauczają zgodnie ze swymi wierzeniami; i teraz prawo nie miało mocy nad człowiekiem i ^bjego wierzeniami.

18. I nie odważali się ^akraść, obawiając się prawa, bowiem karano za kradzież; ani też nie odważali się rabować czy popełniać morderstw, bo kto popełnił ^bmorderstwo, był karany ^cśmiercią.

19. Jednak stało się, że ci, którzy nie należeli do Kościoła Boga, zaczęli prześladować tych, którzy należeli do Kościoła Boga i wzięli na siebie imię Chrystusa.

20. Zaiste, prześladowali ich i dręczyli wszelkimi słowami, i to z powodu ich pokory; dlatego że nie byli oni pyszni w swych własnych oczach, i dlatego że dzielili się jedni z drugimi słowem Bożym bez ^apieniędzy i bez ceny.

21. I istniało ścisłe prawo pośród ludu Kościoła, że żaden człowiek należący do Kościoła nie powstanie i nie będzie ^aprześladował tych, którzy nie należą do Kościoła, i że nie będzie pośród nich żadnych prześladowań.

22. Jednakże wielu z nich popadało w pychę i zaczęło gorąco sprzeczać się z przeciwnikami, aż dochodziło do wymiany ciosów; zaiste, okładali się nawzajem pięściami.

23. A działo się to podczas drugiego roku panowania Almy i było przyczyną wielkiej udręki Kościoła; zaiste, i było przyczyną ciężkich prób dla Kościoła.

24. Albowiem serca wielu stały się nieczułe i ^awymazano ich imiona, że nie pamiętano o nich więcej pośród ludu Boga. A także wielu z nich ^bodstąpiło od niego z własnej woli.

25. Teraz była to wielka próba dla tych, którzy trwali niezachwianie w wierze; jednakże pozostali niewzruszeni i niezłomni w przestrzeganiu przykazań Boga, i z ^acierpliwością znosili prześladowania, jakie na nich spadały.

26. I gdy kapłani przerywali swe ^aprace, aby przekazać ludziom słowo Boże, ludzie także przerywali pracę, aby słuchać słowa Bożego. I gdy kapłan przekazał słowo Boże, wszyscy powracali pilnie do swych prac; i kapłan nie wywyższał się ponad słuchaczy, bo kaznodzieja nie był lepszy od słuchającego ani nauczyciel lepszy od ucznia; i tak wszyscy byli równi, i wszyscy pracowali, każdy ^bwedług swej siły.

27. I ^aużyczali ze swych majętności, każdy według tego, co posiadał, ^bubogim i potrzebującym, i dotkniętym chorobą, i udręczonym; i nie nosili kosztownych strojów, a ubierali się schludnie i przyzwoicie.

28. I tak zaprowadzili porządek w sprawach Kościoła; i tak ponownie zaczęli mieć nieprzerwany spokój, pomimo wszelkich prześladowań.

29. I teraz, dzięki wzmocnieniu Kościoła, jego członkowie zaczęli się niezmiernie ^abogacić, mając obfitość wszystkiego, co potrzebne — obfitość stad i trzód, i zwierząt tucznych każdego rodzaju, a także obfitość ziarna, i złota, i srebra, i drogocennych przedmiotów, i obfitość ^bjedwabiu, i misternie tkanego płótna, i wszelkich dobrych prostych tkanin.

30. I tak, w swym ^adobrobycie nie odsyłali nikogo, kto był ^bnagi albo był głodny, albo był spragniony, albo był chory czy niedożywiony; ich serca nie były nastawione na bogactwa; dlatego byli hojni wobec wszystkich, zarówno starych, jak i młodych, zarówno wolnych, jak i niewolników, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, tych spoza Kościoła czy tych z Kościoła, nie mając ^cwzględu na osobę, ale na tego, kto był w potrzebie.

31. I tak dobrze im się wiodło, aż stali się znacznie bogatsi od tych, którzy nie należeli do ich Kościoła.

32. Albowiem ci, którzy nie należeli do ich Kościoła, oddawali się czarom i ^abałwochwalstwu lub ^bbezczynności, i ^cczczej gadaninie, i ^dzazdrości, i kłótniom; nosili kosztowne stroje; ^ewbijali się w pychę we własnych oczach; prześladowali, kłamali, kradli, rabowali, żyli w rozpuście, mordowali i popełniali niegodziwość wszelkiego rodzaju; jednakże, na ile było to możliwe, prawu podlegali wszyscy, którzy je przekraczali.

33. I stało się, że poprzez stosowanie prawa wobec nich każdy człowiek cierpiał konsekwencje swoich uczynków; uspokoili się i nie odważali popełniać niegodziwości w obawie, że zostanie to ujawnione; dlatego panował wielki spokój pośród ludu Nefiego aż do piątego roku panowania sędziów.