Κεφάλαιο 23º

Ατομική ευθύνη

«Αναμένουμε από τα μέλη μας παντού να μαθαίνουν ορθές αρχές και να είναι κυρίαρχοι του εαυτού τους».

Από τη ζωή του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ

Ο αδελφός Άρθουρ Χέικοκ βάδιζε προς το Κτήριο Διοικήσεως της Εκκλησίας μία ημέρα, όταν είδε ότι ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ ξεκλείδωνε την πλαϊνή πόρτα. Επειδή χρειαζόταν να εισέλθει στο κτήριο, όπου εργαζόταν ως γραμματέας στην Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων, ο αδελφός Χέικοκ «ανέβηκε βιαστικά τα σκαλιά, δύο ή τρία τη φορά, για να βάλει τα πόδια του στην πόρτα προτού αυτή κλείσει. Μετά βίας τα κατάφερε. Καθώς μπήκε μέσα στο κτήριο, βιάστηκε και πάλι για να προλάβει τον Πρόεδρο Σμιθ και να πάει στον ανελκυστήρα μαζί του. Σχολίασε σε εκείνον: ‘Ελπίζω να είμαι τυχερός να στριμωχθώ στους ουρανούς μέσα από την πόρτα που ανοίγετε’». Στην αρχή ο Πρόεδρος Σμιθ δεν απήντησε και ο αδελφός Χέικοκ ανησύχησε μήπως στην προσπάθειά του να είναι αστείος, είχε πει κάτι λάθος. Όμως «καθώς έφθασαν στον ανελκυστήρα, ο Πρόεδρος Σμιθ είπε με μια εύθυμη όψη στο πρόσωπό του: ‘Τώρα, αδελφέ, ποτέ μην υπολογίζεις σε αυτό!’»¹

Μέσω ομιλιών και πράξεων, ο Πρόεδρος Σμιθ επανειλημμένως δίδασκε την αρχή που μοιράσθηκε με τον αδελφό Χέικοκ: Τόνιζε ότι μολονότι οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών θα πρέπει να βοηθούν επιμελώς άλλους να λάβουν τις ευλογίες του Ευαγγελίου, η σωτηρία αποτελεί ατομική ευθύνη. Παρότρυνε επίσης τους Αγίους να είναι αυτοδύναμοι και να εργάζονται φιλοπόνως σε εγκόσμιες επιδιώξεις. «Περί τούτου πρόκειται η ζωή», έλεγε, «να αναπτύσσουμε τις δυνατότητές μας και ειδικώς να αποκτήσουμε αυτοέλεγχο».²

Ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ έμαθε να εργάζεται όταν ήταν μικρό αγόρι. Ο πατέρας του έλειπε συχνά από το σπίτι, επομένως «περνούσε μέγα μέρος της παιδικής του ηλικίας κάνοντας το έργο ενός ενηλίκου». Στην πραγματικότητα, ήταν τέτοιος επιμελής εργάτης που «κατά λάθος κληρονόμησε μία δουλειά νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε, όταν με αγορίστικη υπερηφάνεια άρμεξε κρυφά μία από τις οικογενειακές αγελάδες, προκειμένου να αποδείξει ότι ήταν ικανός να το κάνει και κατ’ αυτόν τον τρόπο του ανετέθη η δουλειά μονίμως».³

Η προθυμία του να εργάζεται συνεχίσθηκε, όταν υπηρετούσε μια πλήρους απασχόλησης ιεραποστολή στην Αγγλία. Η σύζυγός του, Λούι, έγραψε τα ακόλουθα σε εκείνον, ενώ αυτός ήταν εκεί: «Ξέρω ότι αγαπάς το καθήκον κατά πολύν πέρα από την ευχαρίστηση και έτσι έχω τόση πολλή αγάπη και εμπιστοσύνη που αισθάνομαι σαν να είσαι κοντά στο να γίνεις ένας όσο γίνεται τέλειος νέος άνδρας».⁴ Εκτός από την εκπλήρωση του καθήκοντός του να διδάσκει το Ευαγγέλιο στους άλλους, εργαζόταν σκληρά να μάθει ο ίδιος το Ευαγγέλιο. Σε μία επιστολή που έστειλε σπίτι, έλεγε για τις προσπάθειές του να απομνημονεύσει μία περικοπή από τις γραφές: «Προσπαθώ όλη την ημέρα να μάθω μία περικοπή από τις γραφές και δεν τα έχω καταφέρει ακόμη. Όμως είμαι αποφασισμένος να την μάθω προτού σταματήσω να προσπαθώ».⁵

Ο Πρόεδρος Σμιθ πέρασε την εργασιακή του δεοντολογία στα παιδιά του. Τους έλεγε: «Οι άνθρωποι πεθαίνουν στο κρεβάτι. Και το ίδιο και η φιλοδοξία». Με αυτήν την αρχή κατά νου, εκείνος και η σύζυγός του βεβαιώνονταν ότι τα παιδιά σηκώνονταν νωρίς κάθε πρωί και έκαναν ό,τι τους αναλογούσε, για να διατηρούν το σπίτι καθαρό και οργανωμένο. «Κάπως φαινόταν ανήθικο στον μπαμπά να είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μετά τις έξι η ώρα», ενθυμείτο ένας από τους υιούς του. «Ασφαλώς το προσπάθησα μόνο μία φορά. Ο πατέρας φρόντισε γι’ αυτό».⁶ Ο Πρόεδρος Σμιθ βοηθούσε στο σπίτι επίσης. Όταν εκείνος και η Λούι ήταν νεόνυμφοι, έκανε όση περισσότερη δουλειά μπορούσε στην κατασκευή του πρώτου τους σπιτιού. Με τα χρόνια, έκανε ο ίδιος επισκευές στο σπίτι, βοηθούσε στην κουζίνα και βοηθούσε στο κόψιμο φρούτων εποχής και στη διατήρησή τους σε φιάλες.⁷

Ο αδελφός Χέικοκ, ο ίδιος άνδρας που κάποτε βιάστηκε να ακολουθήσει τον Πρόεδρο Σμιθ στο Κτήριο Διοικήσεως της Εκκλησίας, αργότερα έγινε ο προσωπικός γραμματέας πέντε Προέδρων της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου Σμιθ. Με αυτήν τη στενή συναναστροφή, είδε τις συνεχείς προσπάθειες του Προέδρου Σμιθ να βελτιώνεται πνευματικώς. Έλεγε ότι συχνά πήγαινε στο γραφείο του Προέδρου Σμιθ και εύρισκε τον προφήτη να μελετά τις γραφές ή να διαβάζει ένα άλλο βιβλίο.⁸

Διδασκαλίες του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ

Ο Κύριος αναμένει από εμάς να είμαστε εργατικοί στην αναζήτηση εγκόσμιων και πνευματικών ευλογιών.

Ο Κύριος είπε στον [Αδάμ]: «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου» [Γένεση 3:19. Βλέπε, επίσης, Μωυσή 4:25] και διαμέσου των αιώνων ο Κύριος έχει καλέσει τον λαό του να είναι επιμελής, να Τον υπηρετεί με πίστη, να εργάζεται…

Κατά τις πρώτες ημέρες της Εκκλησίας σε αυτές τις κοιλάδες [στη Γιούτα], μεγάλη έμφαση είχε τεθεί επί της φιλοπονίας από τον Πρόεδρο Μπρίγκαμ Γιανγκ και τους άλλους αδελφούς και ήταν απαραίτητο, επειδή οι προπάτορές μας ήλθαν εδώ χωρίς τίποτε. Έπρεπε να εργασθούν. Έπρεπε να είναι φιλόπονοι. Ήταν ουσιώδους σημασίας να παραγάγουν τα πράγματα που χρειάζονταν και συνεπώς εδίδοντο προς αυτούς συνεχώς συμβουλές σε σχέση με αυτό και προς αυτήν την κατεύθυνση να είναι φιλόπονοι. Διδάσκονταν να μην είναι υπερήφανοι στην καρδιά τους. Ήλθαν εδώ όπου μπορούσαν να λατρεύσουν τον Κύριο, τον Θεό τους, και να τηρούν τις εντολές του. Τους έλεγαν να είναι ταπεινοί καθώς και επιμελείς. …Ω, εύχομαι να το θυμόμαστε αυτό. Λυπάμαι που το έχουμε ξεχάσει…

…Ο Κύριος είπε: «Να μην είσαι αργόσχολος. Γιατί αυτός που είναι αργόσχολος δεν πρέπει να τρώει το ψωμί ούτε να φοράει τα ρούχα τού εργαζόμενου». [Δ&Δ 42:42.] Αυτή είναι καλή, λογική έννοια, έτσι δεν είναι; Γιατί θα πρέπει ένας αργόσχολος άνδρας να γεύεται την εργατικότητα των φιλόπονων—υπό την προϋπόθεση ότι αυτός ο άνδρας που είναι αργόσχολος είναι σε φυσική κατάσταση που μπορεί να εργάζεται; Δεν εγκρίνω καθόλου οιονδήποτε είδος οργανωμένης προσπάθειας που τείνει να καταστρέψει τον ανδρισμό, ενθαρρύνοντας τους άνδρες να είναι αργόσχολοι και δεν με ενδιαφέρει σε ποια ηλικία είναι κάποιος άνδρας. Δεν έχει σημασία πόσο χρόνων γίνεται, αν ένας άνδρας είναι σωματικώς δυνατός και είναι εις θέσιν να επιτελεί υπηρεσία, θα πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του. Αυτό αναμένει ο Κύριος από εκείνον να κάνει.

Ο Κύριος είπε σε μία άλλη αποκάλυψη:

«Και πάλι, αληθινά σας λέω, ότι κάθε άνθρωπος που είναι υποχρεωμένος να συντηρεί τη δική του οικογένεια, ας τη συντηρεί, και δεν πρόκειται με κανέναν τρόπο να χάσει το στέφανό του. Και να υπηρετεί στην εκκλησία. Κάθε άνθρωπος να είναι φιλόπονος στα πάντα. Και ο τεμπέλης να μην έχει θέση στην εκκλησία, εκτός αν μετανοήσει και αλλάξει τις συνήθειές του». [Δ&Δ 75:28–29.]

Επομένως, αυτή είναι η συμβουλή που έχει δώσει ο Κύριος στην Εκκλησία σήμερα. Και αυτό δεν ισχύει μόνον στο όργωμα χωραφιών ή στον θερισμό και στη συγκομιδή και στην απασχόληση σε φιλοπονία, αλλά σημαίνει ομοίως ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι φιλόπονος στα πνευματικά καθώς και στα εγκόσμια με τα οποία κερδίζει τα προς το ζην του.⁹

Είμαστε εδώ για έναν μεγάλο σκοπό. Ο σκοπός αυτός είναι όχι να ζήσουμε 100 χρόνια ή λιγότερο και να φυτεύουμε τους αγρούς μας, να θερίζουμε τις εσοδείες μας, να συλλέγουμε καρπούς, να ζούμε σε σπίτια και να περιβαλλόμαστε από τα αναγκαία της θνητής ζωής. Αυτός δεν είναι ο σκοπός της ζωής. Αυτά τα πράγματα είναι απαραίτητα για την ύπαρξή μας εδώ και αυτός είναι ο λόγος που θα πρέπει να είμαστε φιλόπονοι. Όμως πόσοι πολλοί δεν περνούν τον καιρό τους σκεπτόμενοι ότι το μόνο που υπάρχει στη ζωή είναι να σωρεύουν τα του κόσμου τούτου, να ζουν με ανέσεις και να περιβάλλονται από πολυτέλειες και προνόμια και απολαύσεις που είναι δυνατόν να παράσχει η θνητή ζωή και δεν σκέπτονται τίποτε πέρα απ’ αυτό;

Όλα αυτά τα πράγματα είναι μόνον εγκόσμιες ευλογίες. Τρώμε για να ζούμε. Ντυνόμαστε για να διατηρούμαστε ζεστοί και καλυμμένοι. Έχουμε σπίτια να ζούμε για την άνεσή μας, αλλά οφείλουμε να θεωρούμε όλες αυτές τις ευλογίες ως εγκόσμιες ευλογίες απαραίτητες, ενώ ταξιδεύουμε σε αυτήν τη ζωή. Και αυτό είναι το μόνο καλό που μας κάνουν. Δεν μπορούμε να πάρουμε τίποτε από αυτά μαζί μας, όταν αναχωρήσουμε. Χρυσός, ασήμι και πολύτιμοι λίθοι, τα οποία αποκαλούνται πλούτη, δεν έχουν καμία χρησιμότητα στον άνθρωπο παρά μόνον του δίδουν τη δυνατότητα να φροντίζει τον εαυτό του και να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες εδώ.¹⁰

Ο Κύριος… αναμένει από εμάς να έχουμε γνώση για τα εγκόσμια, ώστε να μπορούμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας όσον αφορά στα εγκόσμια, ώστε να είμαστε χρήσιμοι στους συνανθρώπους μας και ώστε να μπορούμε να μεταφέρουμε το μήνυμα του Ευαγγελίου στα άλλα παιδιά του σε όλον τον κόσμο.¹¹

Σκοπός της ύπαρξής μας εδώ είναι να κάνουμε το θέλημα του Πατέρα όπως γίνεται στους ουρανούς, να κατεργαζόμαστε χρηστότητα στη γη, να υπερνικούμε την ανομία και να την θέτουμε κάτω από τα πόδια μας, να κατακτούμε την αμαρτία και τον εναντίο της ψυχής μας, να εγερθούμε υπεράνω των ατελειών και των αδυναμιών της φτωχής πεπτωκυίας ανθρωπότητος, με την έμπνευση του Κυρίου και τη δύναμή του που έγιναν έκδηλες και ως εκ τούτου να γίνουμε οι άγιοι και οι υπηρέτες του Κυρίου στη γη.¹²

Τελικώς είμαστε υπόλογοι στον Κύριο για το πώς εκπληρώνουμε το καθήκον μας.

Ενεργούμε σε σχέση με την πίστη και τη συνείδησή μας. Δεν ενεργείτε σε σχέση με εμένα ούτε με την Πρώτη Προεδρία της Εκκλησίας, αλλά με τον Κύριο. Δεν ενεργώ σε σχέση με ανθρώπους εν αναφορά προς τα δέκατά μου—οι συναλλαγές μου είναι με τον Κύριο, δηλαδή, όσον αφορά στη δική μου διαγωγή στην Εκκλησία και όσον αφορά στην τήρηση από μέρους μου των άλλων νόμων και κανόνων της Εκκλησίας. Αν αποτύχω να τηρήσω τους νόμους της Εκκλησίας, είμαι υπεύθυνος στον Κύριο και θα πρέπει να λογοδοτήσω σε εκείνον, σε κάποιο σημείο στο μέλλον, για παραμέληση καθήκοντος και ενδεχομένως να πρέπει να λογοδοτήσω στην Εκκλησία για τη συντροφικότητά μου. Αν κάνω το καθήκον μου, σύμφωνα με την κατανόησή μου των προϋποθέσεων που έχει για εμένα ο Κύριος, τότε οφείλω να έχω καθαρή συνείδηση. Οφείλω να έχω ικανοποίηση στην ψυχή μου που απλώς έχω κάνει το καθήκον μου όπως το καταλαβαίνω εγώ και θα αποδεχθώ τις συνέπειες. Για μένα, είναι ένα ζήτημα μεταξύ εμού και του Κυρίου. Το ίδιο είναι και με τον καθέναν από εμάς.

Εκείνος ο οποίος απέστειλε τον Μονογενή Υιό Του στον κόσμο, για να φέρει εις πέρας την αποστολή που έκανε, επίσης έστειλε κάθε ψυχή, η οποία ακούει τη φωνή μου, και όντως κάθε άνδρα και γυναίκα στον κόσμο, για να φέρει εις πέρας μία αποστολή και αυτή η αποστολή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με παραμέληση ούτε με αδιαφορία ούτε μπορεί να πραγματοποιηθεί με άγνοια.

Θα πρέπει να μάθουμε την υποχρέωση ότι είμαστε υπό τον Κύριο και υπό αλλήλους. Αυτά τα πράγματα είναι ουσιώδη και δεν μπορούμε να ευημερήσουμε στα πνευματικά, δεν μπορούμε να αυξηθούμε σε γνώση του Κυρίου ούτε σε σοφία χωρίς να αφιερώσουμε τις σκέψεις και τις προσπάθειές μας προς τη δική μας βελτίωση, προς την αύξηση της δικής μας σοφίας και γνώσεως στα του Κυρίου.¹³

Είναι τόσο εύκολο για τους ανθρώπους να κατηγορούν κάποιον άλλον για τα δικά τους λάθη και τόσο εύκολο για εμάς, λόγω της ανθρώπινης φύσεώς μας, να παίρνουμε τα εύσημα, όταν αυτό που επιτυγχάνεται είναι κάτι που ευχαριστεί και ωφελεί. Όμως δεν θέλουμε ποτέ να επωμισθούμε την ευθύνη για τα δικά μας λάθη που δεν ευχαριστούν και έτσι πασχίζουμε να θέσουμε αυτό το είδος ευθύνης κάπου αλλού και σε άλλους. …Ας επωμιζόμαστε τις δικές μας ευθύνες και ας μην πασχίζουμε να τις θέτουμε κάπου αλλού.¹⁴

Ο Θεός μάς έχει δώσει ελευθερία επιλογής και αναμένει από εμάς να κάνουμε ό,τι μπορούμε για τον εαυτό μας.

Η ελευθερία επιλογής [είναι] το μέγα δώρο που ο Κύριος έχει απονείμει επάνω σε κάθε ψυχή να ενεργεί αφ’ εαυτού της, να κάνει τη δική της επιλογή, να είναι αντιπρόσωπος με τη δύναμη να πιστεύει και να αποδέχεται την αλήθεια και να λαμβάνει αιώνια ζωή ή να απορρίπτει την αλήθεια και να λαμβάνει τύψεις συνειδήσεως. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού. Τι θα ήμαστε χωρίς αυτό, αν ήμαστε εξαναγκασμένοι όπως μερικοί θα ήθελαν να εξαναγκάζονταν οι συνάνθρωποί τους να κάνουν το θέλημά τους; Δεν θα μπορούσε να υπάρχει σωτηρία. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καμία ανταμοιβή χρηστότητας. Κανείς δεν θα μπορούσε να τιμωρηθεί για απιστία, επειδή οι άνθρωποι δεν θα ήταν υπόλογοι ενώπιον του Δημιουργού τους.¹⁵

Ο Τζόζεφ Σμιθ ερωτήθηκε πώς διοικούσε τον τόσο σπουδαίο και ποικιλόμορφο λαό όπως τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών. Απήντησε: «Τους διδάσκω σωστές αρχές και εκείνοι είναι κυρίαρχοι του εαυτού τους».

Αυτή είναι η αρχή επί της οποίας λειτουργούμε στην Εκκλησία. Αναμένουμε από τα μέλη μας παντού να μαθαίνουν ορθές αρχές και να είναι κυρίαρχοι του εαυτού τους.¹⁶

«Κανένα άτομο, με κανένα διάταγμα του Πατέρα, δεν έχει ποτέ εξαναγκασθεί να κάνει καλό. …Καθένας μπορεί να ενεργεί αφ’ εαυτού του».

Αυτό το μέγα δώρο της ελευθερίας επιλογής, δηλαδή το δοθέν στον άνθρωπο προνόμιο να κάνει τη δική του επιλογή, δεν έχει ποτέ ανακληθεί και δεν θα ανακληθεί ποτέ. Είναι μία αιώνια αρχή που δίδει ελευθερία σκέψης και πράξης σε κάθε ψυχή. Κανένα άτομο, με κανένα διάταγμα του Πατέρα, δεν έχει ποτέ εξαναγκασθεί να κάνει καλό. Κανένα άτομο δεν έχει υποχρεωθεί να κάνει κακό. Καθένας μπορεί να ενεργεί αφ’ εαυτού του. Ήταν το σχέδιο του Σατανά να καταστρέψει αυτήν την ελευθερία επιλογής και να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να κάνουν το θέλημά του. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καμία ικανοποιητική ύπαρξη χωρίς αυτό το μέγα δώρο. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν το προνόμιο να επιλέγουν ακόμη και στον βαθμό να μπορούν να επαναστατούν εναντίον των ουράνιων διαταγμάτων. Ασφαλώς η σωτηρία και η υπερύψωση πρέπει να έλθουν μέσω της ελεύθερης βούλησης χωρίς εξαναγκασμό και με ατομική αξία, προκειμένου να μπορούν να δοθούν αυτές οι χρηστές ανταμοιβές και να απονεμηθεί η κατάλληλη τιμωρία στον παραβάτη.¹⁷

Πιστεύουμε ότι είναι με τη χάρη που σωζόμαστε, αφού κάνουμε τα πάντα που μπορούμε και [πιστεύουμε] ότι οικοδομώντας επί του θεμελίου της εξιλέωσης του Χριστού, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κατεργασθούν τη σωτηρία τους με φόβο και τρόμο ενώπιον του Κυρίου [βλέπε Νεφί Β΄ 25:23, Μόρμον 9:27].¹⁸

Είναι ένα σημαντικό γεγονός, το οποίο φαίνεται από άμεσες πράξεις και με υπαινιγμούς σε όλες τις γραφές, ότι ο Θεός έχει κάνει για τους ανθρώπους όλα όσα οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν για να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους τη σωτηρία, αλλά αναμένει από τους ανθρώπους να κάνουν τα πάντα για τον εαυτό τους που είναι στο χέρι τους.

Με αυτήν την αρχή, είναι εναντίον της τάξης των ουρανών που καθιερώθηκαν πριν από τη θεμελίωση της γης, για αγίους αγγελιαφόρους που είναι ανεστημένοι ή αγγελιαφόρους που ανήκουν στην επουράνια σφαίρα, να έλθουν στη γη και να επιτελέσουν έργο για τους ανθρώπους το οποίο δεν μπορούν να κάνουν για τον εαυτό τους…

Είναι σοβαρότατο σφάλμα να πιστεύει κανείς ότι ο Ιησούς έκανε τα πάντα για τους ανθρώπους, αν απλώς διακήρυτταν ότι έχουν πίστη σε Εκείνον και δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνουν. Οι άνθρωποι έχουν έργο να κάνουν, αν θέλουν να αποκτήσουν σωτηρία. Ήταν σε αρμονία με αυτόν τον αιώνιο νόμο που ο άγγελος κατηύθυνε τον Κορνήλιο προς τον Πέτρο [βλέπε Πράξεις 10] και που ο Ανανίας εστάλη στον Παύλο [βλέπε Πράξεις 9:1–22]. Ήταν παρομοίως σε υπακοή στον νόμο αυτόν που ο Μορόνι, ο οποίος καταλάβαινε τα γραπτά επάνω στις πλάκες των Νεφιτών, δεν έκανε τη μετάφραση, αλλά υπό τη διεύθυνση του Κυρίου, έδωσε στον Τζόζεφ Σμιθ το Ουρίμ και το Θουμμίμ διά των οποίων ήταν εις θέσιν να επιτύχει το σημαντικό έργο με τη δωρεά και τη δύναμη του Θεού.¹⁹

Οι δύο μας μεγάλες ευθύνες είναι να επιζητούμε τη δική μας σωτηρία και να εργαζόμαστε επιμελώς για τη σωτηρία των άλλων.

Έχουμε αυτές τις δύο μεγάλες ευθύνες. …Πρώτον, να επιζητούμε τη δική μας σωτηρία και, δεύτερον, το καθήκον μας προς τους συνανθρώπους μας. Τώρα θεωρώ ότι το πρώτο μου καθήκον είναι να επιζητώ τη δική μου σωτηρία, όσον με αφορά ατομικώς. Αυτό είναι το ατομικό σας καθήκον πρώτα και το ίδιο με κάθε μέλος αυτής της Εκκλησίας.²⁰

Το πρώτο μας μέλημα θα πρέπει να είναι η δική μας σωτηρία. Θα πρέπει να επιζητούμε κάθε ευαγγελική ευλογία για τον εαυτό μας. Θα πρέπει να βαπτισθούμε και να εισέλθουμε στην τάξη του σελέστιου γάμου, ώστε να μπορούμε να γίνουμε κληρονόμοι στην πληρότητα της βασιλείας του Πατέρα μας. Κατόπιν θα πρέπει να ενδιαφερόμαστε για την οικογένειά μας, τα παιδιά μας και τους προγόνους μας.²¹

Είναι… καθήκον μας να σώσουμε τον κόσμο, τον νεκρό καθώς και τον ζώντα. Σώζουμε τους ζώντες που θα μετανοήσουν, κηρύττοντας το Ευαγγέλιο ανάμεσα στα έθνη και συγκεντρώνοντας τα τέκνα του Ισραήλ, τους εντίμους στην καρδιά. Σώζουμε τους νεκρούς πηγαίνοντας στον οίκο του Κυρίου και τελώντας αυτές τις τελετές—βάπτιση, χειροθεσία, επικύρωση και τέτοια άλλα πράγματα τα οποία απαιτεί ο Κύριος από εμάς—για λογαριασμό τους.²²

Είναι καθήκον μου, όπως είναι και δικό σας, αδελφοί μου και αδελφές μου ομοίως—διότι ευθύνη έχει τεθεί επάνω σας επίσης—να κάνουμε το καλύτερο που είναι μέσα στις δυνατότητές μας και να μην αποφεύγουμε την εκτέλεση καθήκοντος, αλλά να πασχίζουμε με όλη μας την ψυχή να μεγαλύνουμε τις κλήσεις τις οποίες μας έχει δώσει ο Κύριος, να εργαζόμαστε επιμελώς για τη σωτηρία του οίκου μας, ο καθένας από εμάς, και για τη σωτηρία του πλησίον μας, τη σωτηρία όσων είναι μακριά.²³

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Τι σας κάνει εντύπωση για τις προσπάθειες του Προέδρου Σμιθ να διδάσκει τα παιδιά του να εργάζονται; (Βλέπε «Από τη ζωή του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ».) Τι μπορούμε να κάνουμε, για να βοηθήσουμε τα παιδιά να είναι πιο υπεύθυνα;
Πώς αυξάνουν την κατανόησή σας για την αυτοδυναμία οι διδασκαλίες στο τμήμα 1; Σκεφθείτε τι μπορείτε να κάνετε, για να είσθε πιο αυτοδύναμοι.
Επανεξετάστε τη συμβουλή στο τμήμα 2. Τι σημαίνει για εσάς να είσθε «υπεύθυνοι στον Κύριο»;
Ο Πρόεδρος Σμιθ δίδαξε: «Αναμένουμε από τα μέλη μας παντού να μαθαίνουν ορθές αρχές και να είναι κυρίαρχοι του εαυτού τους» (τμήμα 3). Πώς μπορεί να ωφελήσει οικογένειες αυτή η διδασκαλία; Πώς μπορεί να καθοδηγεί απαρτίες ιεροσύνης και Ανακουφιστικές Εταιρείες;
Στις προσπάθειές μας να υπηρετούμε άλλους, γιατί νομίζετε ότι «το πρώτο μας μέλημα θα πρέπει να είναι η δική μας σωτηρία»; (Βλέπε τμήμα 4.)

Σχετικές γραφές

Προς Φιλιππησίους 2:12, Νεφί Β΄ 2:14–16, 25–30, Δ&Δ 58:26–28

Βοήθεια διδασκαλίας

«Καθώς διδάσκετε από αυτό το βιβλίο, ζητήστε από τους άλλους να αναφέρουν τις σκέψεις τους, να κάνουν ερωτήσεις και να διδάξουν αλλήλους. Όταν συμμετέχουν ενεργώς, θα είναι πιο προετοιμασμένοι να μάθουν και να λάβουν προσωπική αποκάλυψη» (από τη σελίδα VII σε αυτό το βιβλίο).