Rozdział 13

Chrzest

„Chrzest jest dosłownie przejściem czy zmartwychwstaniem ze starego życia do nowego — z życia w grzechu do życia duchowego”.

Z życia Josepha Fieldinga Smitha

Podczas kwietniowej konferencji w 1951 roku Prezydent Joseph Fielding Smith opowiedział o tym, co przeżył 67 lat wcześniej, kiedy w wieku 8 lat został ochrzczony. Powiedział, że w dniu chrztu czuł, że „stał przed Panem czysty i nieskalany”. Dowiedział się jednak, że aby pozostać w tym stanie, będzie musiał przez całe życie dokładać starań. Wspominał on: „Miałem siostrę, która była bardzo dobrym człowiekiem, jak wszystkie moje siostry. To ona uświadomiła mi konieczność pozostawania niesplamionym przez świat. Nauki, jakie przekazała mi w dniu mojego chrztu, zapamiętałem na całe życie”¹.

Wierny siostrzanym naukom Prezydent Smith zachęcał członków Kościoła, aby dochowywali przymierzy zawartych podczas chrztu, aby trzymali się „duchowego życia”, jakie otrzymali, gdy zostali ochrzczeni². Oświadczył on:

„Nie ma ważniejszej rady, której można by udzielić członkowi Kościoła niż ta, by po chrzcie przestrzegał przykazań. Pan ofiarowuje nam zbawienie pod warunkiem, że odpokutujemy i będziemy wierni Jego prawom”³.

Nauki Josepha Fieldinga Smitha

Chrzest przez zanurzenie jest na podobieństwo narodzin, śmierci i zmartwychwstania.

Chrzest, trzecia zasada i pierwszy obrzęd Ewangelii, jest niezbędny dla zbawienia i wyniesienia w królestwie Boga. Chrzest jest, po pierwsze, sposobem, aby osoby, które odpokutowały, otrzymały odpuszczenie grzechów. Po drugie, jest bramą do królestwa Boga. Pan powiedział nam to w czasie swojej rozmowy z Nikodemem w Ew. Jana 3:1–11 […].

Chrzest jest dokonywany przez zanurzenie w wodzie. […] Chrzest nie może się odbyć w żaden inny sposób niż przez zanurzenie całego ciała w wodzie z następujących powodów:

(1) Jest to na podobieństwo śmierci, pogrzebu i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa oraz wszystkich innych osób, które doświadczyły zmartwychwstania.

(2) Chrzest to również narodziny i jest na podobieństwo narodzin dziecka na świat.

(3) Chrzest jest dosłownie przejściem czy zmartwychwstaniem ze starego życia do nowego — z życia w grzechu do życia duchowego.

Chciałbym pomówić o tym drugim powodzie: Chrzest to również narodziny i jest na podobieństwo narodzin dziecka na świat. […] W księdze Mojżesza 6:58–60 czytamy:

„Przeto daję ci przykazanie, abyś nauczał swobodnie swoje dzieci tych spraw, mówiąc:

Że przez występek przychodzi upadek, który przynosi śmierć; i jako żeś się narodził na ten świat przez wodę, i krew, i ducha, którego ja stworzyłem, i z prochu stałeś się żywą duszą, tak musisz się na nowo narodzić do królestwa niebieskiego z wody i Ducha, i zostać oczyszczony przez krew, krew mojego Jednorodzonego; abyś został uświęcony od wszelkiego grzechu i radował się słowami wiecznego życia na tym świecie, i nieśmiertelną chwałą, czyli wiecznym życiem w świecie, który nastąpi.

Albowiem przez wodę zachowujesz przykazanie; przez Ducha zostajesz spełniony, a przez krew zostajesz uświęcony” […].

Każde dziecko, które przychodzi na ten świat, jest noszone w wodzie, rodzi się w wodzie, z krwi i z ducha. Kiedy więc rodzimy się w królestwie Boga, musimy narodzić się w ten sam sposób: przez chrzest rodzimy się z wody, oczyszczeni i uświęceni przez przelaną krew Chrystusa oraz usprawiedliwieni przez Ducha Bożego, gdyż chrzest nie jest pełen bez chrztu z Ducha Świętego. Widzicie paralelę między narodzinami na ten świat a narodzinami w królestwie Boga […].

Przejdźmy do trzeciego powodu: Chrzest jest dosłownie przejściem czy zmartwychwstaniem ze starego życia do nowego — z życia w grzechu do życia duchowego […].

Wszyscy mężczyźni i kobiety […] muszą odpokutować. […] Znajdują się w stanie duchowej śmierci. Jak stamtąd powrócą? Drogą jest pogrzeb w wodach chrztu. Są martwi, zostają pochowani w wodzie i zmartwychwstają z ducha ponownie do życia duchowego. Tym właśnie jest chrzest⁴.

Ilustracja przedstawia chrzest mężczyzny w rzece Dniepr, w pobliżu Kijowa na Ukrainie.

Małe dzieci, które nie osiągnęły jeszcze wieku odpowiedzialności, nie potrzebują chrztu, ponieważ są odkupione przez Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa.

Wiem, że małe dzieci, które nie osiągnęły wieku odpowiedzialności, a tym samym nie są winne grzechu, są […] odkupione krwią Chrystusa i jawnym szyderstwem jest utrzymywanie, że potrzebują one chrztu, gdyż jest to zaprzeczeniem sprawiedliwości i łaski Boga [zob. Moroni 8:20–23]⁵.

W 29. rozdziale Nauk i Przymierzy Pan mówi (wersety 46–47):

„Ale oto powiadam wam, że małe dzieci odkupione są od początku świata poprzez mojego Jednorodzonego;

Przeto nie mogą grzeszyć, bowiem Szatanowi nie jest dana moc kuszenia małych dzieci, dopóki nie zaczną być odpowiedzialne przede mną”.

To brzmi znacznie lepiej: „Małe dzieci odkupione są od początku świata”. Co ma On przez to na myśli? Znaczy to, że przed powstaniem tego świata, ten plan odkupienia, ten plan zbawienia, według którego mamy postępować w życiu doczesnym, był już w pełni przygotowany, a Bóg, znając koniec od samego początku, podjął kroki, by zapewnić małym dzieciom zbawienie poprzez zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa […].

Kiedy spoglądamy na twarzyczkę maleńkiego dziecka, a ono patrzy na nas i uśmiecha się, czy możemy sądzić, że to dzieciątko splamione jest jakimkolwiek grzechem, który w razie śmierci uniemożliwi mu przebywanie w obecności Boga? […].

Pamiętam, że kiedy byłem na misji w Anglii, spotkałem tam pewną amerykańską rodzinę. […] Kiedy [mąż] usłyszał Starszych głoszących ewangelię na ulicach, zaprosił ich do domu, ponieważ byli jego rodakami. Nie był zainteresowany ewangelią, zaciekawiło go jedynie to, że misjonarze pochodzili ze Stanów Zjednoczonych. Tak się złożyło, że tam pracowałem. Nie byłem pierwszym misjonarzem, którego ten mężczyzna usłyszał, ale później zaprosił mnie do swojego domu […].

Sądziliśmy, że pójdziemy do niego do domu i będziemy rozmawiać o baseballu, futbolu i tym podobnych rzeczach oraz porównywać Stany Zjednoczone z Wielką Brytanią — tym się bowiem interesował. Tak się stało i na początku ani słowem nie wspominaliśmy o religii. Byliśmy tam kilkakrotnie i uznał nas za całkiem miłych facetów, bo nie staraliśmy się na siłę wciskać mu naszej religii. Z czasem jednak sami zaczęli zadawać pytania — wiedzieliśmy, że tak się stanie — i pewnego wieczora, żona tego człowieka zwróciła się do mnie, mówiąc: „Starszy Smith, chciałabym cię o coś zapytać”. Zanim jeszcze zadała pytanie, zaczęła płakać. Nie rozumiałem, co się stało. Rozszlochała się, a kiedy doszła do siebie na tyle, by porozmawiać, opowiedziała mi tę historię:

Kiedy przybyli do Anglii, przeżyli tragedię — stracili malutkie dziecko. […] Poszli do duchownego [w kościele, do którego uczęszczali], ponieważ pragnęli, by dziecko miało chrześcijański pochówek. […] Duchowny powiedział jej: „Dziecko nie może mieć chrześcijańskiego pogrzebu, ponieważ nie zostało ochrzczone. Wasze dziecko jest stracone”. To dość brutalne sformułowanie, ale tak właśnie opowiedziała tę historię. Od dwóch czy trzech lat serce tej kobiety przepełniała niewysłowiona boleść. Zadała mi więc następujące pytanie: „Czy moje dziecko jest stracone? Czy już go nigdy nie zobaczę?”. Otworzyłem Księgę Mormona i przeczytałem jej słowa, jakie Mormon wypowiedział do swego syna Moroniego [zob. Moroni 8]. Powiedziałem: „Twoje dziecko nie jest stracone. Żadne dziecko nie jest stracone. Wszystkie dzieci mają po śmierci zbawienie w królestwie Boga”.

[…] „I zobaczyłem także, że wszystkie dzieci, co umierają zanim dojdą do wieku odpowiedzialności, są zbawione w Celestialnym Królestwie Nieba” [NiP 137:10]. To właśnie Pan powiedział Prorokowi Józefowi Smithowi w objawieniu czy wizji, które otrzymał w Świątyni Kirtland. Czy to nie brzmi słusznie? Czy nie jest sprawiedliwe? Po prostu sprawiedliwie? […] [Dziecko] nie jest odpowiedzialne za grzech pierworodny, nie jest odpowiedzialne za żaden grzech, a łaska Boga sprawia, że jest ono odkupione.

A jak się ta sprawa ma w przypadku was i mnie? Oto jesteśmy tutaj, w pełni świadomi, a Pan mówi: „I znowu powiadam wam, komu, który posiada wiedzę, nie rozkazałem odpokutować?” [NiP 29:49]. Otrzymaliśmy przykazanie, by odpokutować, przykazanie, by przyjąć chrzest, przykazanie, by zmyć swoje grzechy w wodach chrztu, ponieważ jesteśmy zdolni, by to rozumieć i ponieważ wszyscy grzeszymy. Jednak ani ja, ani żadne z was nie zostało ochrzczone z powodu jakiegokolwiek uczynku Adama. Ja zostałem ochrzczony, abym mógł zostać oczyszczony za to, co sam uczyniłem i tak samo jest z wami oraz abym mógł wejść do królestwa Bożego.

[…] Pan zabezpieczył los tych, którzy żyją, nie znając prawa, oraz los małych dzieci, bowiem nie podlegają oni prawu pokuty. Jak można nauczyć małe dziecko, aby odpokutowało? Ono nie ma za co pokutować.

Pan — w Swej mądrości — określił wiek odpowiedzialności na osiem lat. Kiedy kończymy ósmy rok życia, nasze zrozumienie jest wystarczające, abyśmy zostali ochrzczeni. Pan troszczy się o wszystkich, którzy nie osiągnęli tego wieku⁶.

Każda osoba ochrzczona w Kościele zawiera przymierze z Panem.

Każda osoba, wstępując w wody chrztu, przyjmuje zobowiązania związane z przymierzem.

„I znowu, jako przykazanie dla Kościoła odnośnie sposobu chrzczenia — Ci wszyscy, co się ukorzą przed Bogiem i pragną zostać ochrzczeni, i przyjdą ze złamanym sercem i skruszonym duchem, i oświadczą przed kościołem, że prawdziwie odpokutowali za swoje grzechy i gotowi są wziąć na siebie imię Jezusa Chrystusa, z postanowieniem, by służyć Mu do końca, i prawdziwie zaświadczą swymi czynami, że otrzymali Ducha Chrystusa dla odpuszczenia grzechów — przyjęci zostaną do Jego [Kościoła] przez chrzest”. (NiP 20:37)⁷.

„Każda osoba ochrzczona w Kościele zawiera przymierze z Panem, że będzie przestrzegać Jego przykazań”.

Przytoczę teraz fragment z 59. rozdziału Nauk i Przymierzy:

„Przeto daję im [to znaczy członkom Kościoła] przykazanie, mówiąc tak: Kochać będziesz Pana, twego Boga, całym swoim sercem, z całej swojej mocy, umysłu i siły; i służyć mu będziesz w imię Jezusa Chrystusa.

Kochać będziesz bliźniego swego jako siebie samego. Nie będziesz kradł; ani popełniał cudzołóstwa, ani zabijał, ani czynił niczego takiego.

Dziękować będziesz Panu, twemu Bogu, za wszystkie rzeczy” [NiP 59:5–7].

Każda osoba ochrzczona w tym Kościele zawiera z Panem przymierze, że będzie przestrzegać Jego przykazań, zaś to przykazanie, powtórzone ponownie w naszej dyspensacji, mówi nam, że mamy służyć Panu z całego serca i umysłu, z całej siły, jaką posiadamy, i mamy czynić to w imię Jezusa Chrystusa. Wszystko, co czynimy, powinno być w imię Jezusa Chrystusa.

W wodach chrztu zawarliśmy przymierze, że będziemy przestrzegać tych przykazań, że będziemy służyć Panu, że będziemy zachowywać to pierwsze i najważniejsze przykazanie i będziemy kochać Pana, naszego Boga, oraz zachowywać kolejne wielkie przykazanie — będziemy kochać bliźnich, jak siebie samych; że z całą naszą mocą, siłą, z całego naszego serca będziemy „żyć […] według każdego słowa, które wychodzi z ust Bożych” [NiP 84:44]; że będziemy posłuszni i pokorni, pilni w Jego służbie, gotowi, by słuchać, podążać za radami tych, którzy nam przewodzą i czynić to wszystko z uwagą skupioną jedynie na chwale Boga.

Nie wolno nam zapominać o tych rzeczach, gdyż przykazanie to obowiązuje nas jako członków Kościoła⁸.

Aby dostąpić wszystkich błogosławieństw ewangelii, musimy nadal być pokorni, skruszeni i posłuszni po chrzcie.

Jednym ze wspaniałych celów prawdziwego kościoła jest uczenie ludzi, co muszą czynić po chrzcie, aby zyskać pełnię błogosławieństw ewangelii⁹.

Każda ochrzczona dusza, prawdziwie ochrzczona, ukorzyła się, ma pokorne serce i skruszonego ducha. Człowiek ten zawarł przed Bogiem przymierze, że będzie przestrzegać Jego przykazań oraz że wyrzekł się wszelkiego grzechu. Czyż zatem, kiedy już przystąpi do Kościoła, kiedy zostanie jego członkiem, wolno mu grzeszyć? Czy może stracić czujność? Czy może angażować się w rzeczy, których Pan kazał mu unikać? Nie. Posiadanie pokornego ducha i skruszonego serca jest równie ważne po chrzcie, jak było przed jego przyjęciem¹⁰.

Słyszałem, jak niektórzy z naszych młodych i nieco starszych mężczyzn rozmawiali o chrzcie. Mówili, że skoro chrzest jest dla odpuszczenia grzechów, nie wiedzą, dlaczego człowiek nie musi przyjmować chrztu za każdym razem, kiedy popełnia grzech. Czy wiecie, dlaczego tak jest? O ile człowiek grzeszy i żyje w duchowej sferze, może odpokutować i uzyskać przebaczenie. Nie potrzebuje chrztu, aby powrócić do miejsca, w którym się już znajduje¹¹.

Kto pośród Świętych w Dniach Ostatnich zabiega o miejsce w królestwie telestialnym? Kto pośród Świętych w Dniach Ostatnich zabiega o miejsce w królestwie terestialnym? Nie powinniśmy pragnąć mieć cokolwiek wspólnego z tymi królestwami. Zamiarem człowieka, który został ochrzczony w Kościele, nie jest, a przynajmniej nie powinno być, życie w sposób, który pozbawiłby go miejsca w celestialnym królestwie Boga, gdyż chrzest sam w sobie jest do niego drogą. Chrzest ma dwojaką naturę. Po pierwsze służy odpuszczeniu grzechów, a po drugie jest bramą do królestwa Bożego, nie królestwa telestialnego, nie królestwa terestialnego, lecz bramą do królestwa celestialnego, w którym mieszka Bóg. Temu właśnie służy chrzest, temu służy dar Ducha Świętego otrzymywany przez nałożenie rąk — mają nas przygotować, abyśmy dzięki posłuszeństwu wytrwali w zachowywaniu przykazań Pana, aż otrzymamy pełnię błogosławieństw w królestwie celestialnym¹².

Propozycje dotyczące studiowania i nauczania

Pytania

Czytając wspomnienia Prezydenta Smitha z części „Z życia Josepha Fieldinga Smitha”, pomyśl o własnym chrzcie. Jak pogłębiło się twoje zrozumienie chrztu od tego czasu? Jak możemy pomóc krewnym lub przyjaciołom, którzy przygotowują się do chrztu?
Jakie nauki na temat chrztu znajdujesz w wypowiedziach Prezydenta Smitha w części 1.? Jak jego nauki o symbolice chrztu pogłębiają nasze zrozumienie tego przymierza?
Czego uczymy się na temat miłości, jaką Ojciec Niebieski darzy Swoje dzieci, z części 2.? Pomyśl o znajomych osobach, które mogłyby odnieść pożytek z doktryny zawartej w tej historii.
Zastanów się nad własnymi staraniami, by dochować przymierzy zawartych podczas chrztu (zob. część 3.). Jaki wpływ wywiera to przymierze na twoje kontakty z rodziną i innymi ludźmi?
Rozważ wypowiedź Prezydenta Smitha z początku części 4. Czego, twoim zdaniem, ludzie powinni być nauczani, po tym jak zostaną ochrzczeni? Jak możemy pomagać sobie nawzajem w dochowywaniu przymierzy chrztu?

Pokrewne fragmenty z pism świętych:

Ew. Mateusza 3:13–17; 2 Nefi 31:5–13; Mosjasz 18:8–13; 3 Nefi 11:31–39; NiP 68:25–27; Zasady Wiary 1:4

Wskazówka do nauczania

„Możesz pomóc tym, których uczysz, aby poczuli się pewniej w związku z ich zdolnością do udziału w dyskusji, jeśli pozytywnie zareagujesz na każdy szczery komentarz. Na przykład, możesz powiedzieć: ‘Dziękuję za twą odpowiedź. Była bardzo przemyślana’ […] lub ‘To bardzo dobry przykład’, lub ‘Doceniam wszystko, co dziś powiedzieliście’” (Nauczanie — nie ma większego powołania, [1999], str. 64).