Zbawiciel na pustyni judzkiej

Tak jak Zbawiciel poświęcił czas na duchowe przygotowanie się do Swej posługi, tak i my powinniśmy przygotować się do nauczania poprzez Ducha.

Nauczaj poprzez Ducha

Kiedy Zbawiciel nakazał Józefowi Smithowi i Sidneyowi Rigdonowi głosić Jego ewangelię, obiecał im: „Duch Święty zostanie wylany, dając świadectwo o wszystkim, cokolwiek powiecie” (Doktryna i Przymierza 100:8; zob. także Doktryna i Przymierza 42:15–17; 50:17–22). Ta sama obietnica odnosi się do wszystkich osób, które uczą ewangelii, łącznie z tobą. Nauczając ewangelii Jezusa Chrystusa, możesz mieć ze sobą Ducha Świętego, który będzie cię prowadził i który będzie świadczył o prawdzie w umysłach i sercach nauczanych przez ciebie osób (zob. Doktryna i Przymierza 8:2). Nie jesteście sami, kiedy nauczacie, bowiem „nie wy jesteście tymi, którzy mówią, lecz Duch Święty” (Ew. Marka 13:11).

Duch Święty jest prawdziwym nauczycielem. Żaden ziemski nauczyciel, bez względu na kwalifikacje i doświadczenie, nie może przejąć Jego roli w świadczeniu o prawdzie, o Chrystusie i zmienianiu serca. Jednak wszyscy nauczyciele mogą być narzędziem, które umożliwi dzieciom Boga uczenie się poprzez Ducha.

Aby uczyć poprzez Ducha

• Przygotuj się duchowo.

• Bądź zawsze gotów zareagować na duchowe podszepty dotyczące potrzeb uczniów.

• Stwarzaj uczniom okoliczności i możliwości, dzięki którym może ich nauczać Duch Święty.

• Pomagaj nauczanym osobom szukać osobistego objawienia, rozpoznawać je i działać zgodnie z nim.

• Często składaj świadectwo i proś uczniów, aby mówili o swoich uczuciach, doświadczeniach i świadectwie.

Zbawiciel przygotowywał się duchowo do nauczania

Przygotowując się do wypełnienia Swojej misji, Zbawiciel spędził 40 dni na pustyni, „aby być z Bogiem” (Tłumaczenie Józefa Smitha, Ew. Mateusza 4:1). Jednak Jego duchowe przygotowanie zaczęło się dużo wcześniej. Kiedy Szatan Go kusił, mógł czerpać ze „słów żywota”, które zachował na czas, gdy będzie ich potrzebował (Doktryna i Przymierza 84:85). Pomyśl o własnych wysiłkach wkładanych w przygotowanie się duchowo do nauczania. Czego uczysz się z Ew. Mateusza 4:1–11 w odniesieniu do tego, jak naśladować Zbawiciela, gdy przygotowujesz się duchowo?

Duch jest prawdziwym nauczycielem i prawdziwym źródłem nawrócenia. Pełne mocy nauczanie ewangelii oznacza nie tylko przygotowanie lekcji, ale też przygotowanie siebie duchowo na długo przed rozpoczęciem nauczania. Jeśli jesteś duchowo przygotowany, będziesz w stanie lepiej słyszeć wskazówki Ducha i podążać za nimi podczas nauczania. Sposobem na zaproszenie Ducha Świętego do swojego nauczania jest zaproszenie Go do swojego życia. Obejmuje to pilne dążenie do naśladowania Zbawiciela i życie z całego serca zgodnie z Jego ewangelią. A ponieważ nikt z nas nie czyni tego w sposób doskonały, oznacza to również codzienną pokutę.

Pytania do rozważenia: Co to dla ciebie znaczy przygotować się duchowo do nauczania? Do jakiego działania czujesz się zainspirowany, aby udoskonalać sposób, w jaki przygotowujesz się duchowo? Jak myślisz, w jaki sposób duchowe przygotowanie może odmienić twoje nauczanie?

Z pism świętych: Ks. Ezdrasza 7:10; Ew. Łukasza 6:12; Alma 17:2–3, 9; Doktryna i Przymierza 11:21; 42:13–14

Zbawiciel był zawsze gotowy, aby zaspokajać potrzeby bliźnich

Jair, przełożony synagogi, upadł do stóp Jezusa, błagając Go, aby pomógł jego umierającej córce. Jezus i Jego uczniowie torowali sobie drogę przez zatłoczone ulice, idąc do domu Jaira, gdy nagle Jezus się zatrzymał. „Kto mnie dotknął?”, zapytał. Wydawało się, że jest to dziwne pytanie — kto w tłumie ludzi go nie dotykał? Zbawiciel dostrzegł jednak, że w tym tłumie ktoś zwrócił się do Niego z konkretną potrzebą i z wiarą, że otrzyma uzdrowienie, które On oferował. Nadal trzeba było odwiedzić córkę Jaira. Jednak wcześniej powiedział do kobiety, która dotknęła Jego szat: „Córko, wiara twoja uzdrowiła cię, idź w pokoju” (zob. Ew. Łukasza 8:41–48).

Będąc nauczycielem, możesz czasami się śpieszyć, aby omówić wszystko, co przygotowałeś do nauczania. Choć to może być ważne, upewnij się, że w pośpiechu nie pominiesz nieumyślnie niecierpiącej zwłoki potrzeby któregoś ucznia. Poza duchowym przewodnictwem, o które zabiegałeś podczas przygotowań do nauczania, dąż także do uzyskania przewodnictwa Ducha podczas nauczania. Staraj się być świadomy potrzeb, pytań i zainteresowań uczniów. Duch Święty może pomóc ci rozpoznać, w jaki sposób uczeń przyjmuje lub rozumie coś, czego uczysz. Czasami może On natchnąć cię do zmiany planów. Możesz na przykład odczuć inspirację, by poświęcić więcej czasu, niż zamierzałeś, na jakiś temat lub odłożyć dyskusję na później na rzecz czegoś, co jest teraz ważniejsze dla uczniów.

Pytania do rozważenia: Kiedy czułeś, że twój rodzic lub inny nauczyciel był świadomy twoich potrzeb jako ucznia? Czy osoby, które nauczasz, wiedzą, że bardziej interesuje cię ich nauka niż ukończenie lekcji? W jaki sposób możesz wyraźniej ukazać to zainteresowanie?

Z pism świętych: I List Piotra 3:15; Ks. Almy 32:1–9; 40:1; 41:1; 42:1

Zbawiciel zapewniał ludziom możliwość bycia nauczanym poprzez Ducha Świętego

Wielu ludziom w czasach Jezusa trudno było zrozumieć, kim On naprawdę jest, a opinii na ten temat było mnóstwo. „Jedni [uważają Syna Człowieczego] za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Wtedy Jezus zadał pytanie, które skłoniło Jego uczniów do odsunięcia na bok opinii innych ludzi i wejrzenia we własne serce: „A wy za kogo mnie uważacie?”. Chciał, aby odnaleźli własną odpowiedź nie dzięki temu, że „ciało i krew objawiły [im] to”, ale „Ojciec [Jego], który jest w niebie”. Tego rodzaju świadectwo — osobiste objawienie od Ducha Świętego — pozwoliło Piotrowi głosić: „Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego” (zob. Ew. Mateusza 16:13–17).

Aby przetrwać duchowo w dniach ostatnich, nauczani przez ciebie ludzie będą potrzebowali duchowego świadectwa o prawdzie. Nie możesz im go dać, ale możesz ich zapraszać, zachęcać, inspirować i uczyć, aby go szukali. Poprzez swoje słowa i uczynki możesz jasno pokazać, jak ważny w uczeniu się ewangelii jest Duch Święty. Zastanów się, na przykład, nad atmosferą nauki, którą tworzysz i do której zachęcasz. Coś tak prostego, jak ustawienie krzeseł w sali, lub sposób, w jaki witasz się z uczniami i kontaktujesz z nimi, nadaje duchowy ton ich duchowym doświadczeniom. Możesz również poprosić uczniów, aby przygotowali się duchowo do uczenia się, tak jak ty przygotowujesz się duchowo do nauczania. Poproś ich, aby wzięli na siebie odpowiedzialność za nastrój, który wnoszą. Możesz też dać im możliwość odczuwania, jak Duch świadczy o Jezusie Chrystusie i Jego ewangelii. Świadectwo to stanie się dla nich „opoką”, „a bramy piekielne nie przemogą [ich]” (Ew. Mateusza 16:18).

Pytania do rozważenia: Co według twoich obserwacji ma wpływ na duchową atmosferę podczas uczenia się ewangelii? Co zakłóca tę atmosferę? Co pomaga nauczanym przez ciebie osobom uczyć się od Ducha? Zastanów się nad miejscem, w którym najczęściej nauczasz. Jak się czujesz, gdy tam jesteś? W jaki sposób możesz skuteczniej zapraszać Ducha, aby był tam obecny?

Z pism świętych: Ew. Łukasza 24:31–32; Ew. Jana 14:26; 16:13–15; Ks. Moroniego 10:4–5; Doktryna i Przymierza 42:16–17; 50:13–24

misjonarze nauczający rodzinę

Nauczając, możemy poprosić uczniów, aby szukali własnego duchowego świadectwa o prawdzie.

Zbawiciel pomagał ludziom w poszukiwaniu i rozpoznawaniu osobistego objawienia oraz działaniu w oparciu o nie

Pan chce się z nami komunikować i też chce, abyśmy wiedzieli, że On się z nami komunikuje. W 1829 r. 22-letni nauczyciel w szkole, Oliver Cowdery, poznawał śmiałą, ekscytującą doktrynę o tym, że każdy może otrzymać osobiste objawienie. Miał jednak pytania podobne do tych, które zadaje wielu z nas: „Czy Pan naprawdę stara się do mnie mówić? I skąd mogę wiedzieć, co mówi?”. Aby odpowiedzieć na te pytania, Jezus Chrystus poprosił Olivera, żeby wrócił myślami do chwili, gdy na osobności oddawał się duchowym poszukiwaniom. „Czyż nie zesłałem spokoju do twojego umysłu w tej sprawie?”, zapytał (zob. Doktryna i Przymierza 6:21–24). Później nauczał Olivera o innych sposobach, na jakie Duch może do niego przemówić (zob. Doktryna i Przymierza 8:2–3; 9:7–9; zob. także Doktryna i Przymierza 11:12–14).

Żyjąc w świecie, który tak często zapomina o sprawach duchowych, wszyscy potrzebujemy pomocy w rozpoznaniu głosu Ducha. Być może odczuwamy Ducha, nie zdając sobie z tego sprawy. I wszyscy możemy dowiedzieć się więcej o tym, jak szukać Ducha, rozpoznawać Jego wpływ i postępować zgodnie z podszeptami, które nam daje. Podczas nauczania pomóż nauczanym osobom odkryć, w jaki sposób Duch może się z nimi komunikować oraz jak się z nimi komunikował. Jednym z największych darów, jakie możesz ofiarować jako nauczyciel, jest pomoc nauczanym przez ciebie osobom w czynieniu postępów w tym trwającym całe życie dążeniu do otrzymywania osobistego objawienia.

Pytania do rozważenia: Dlaczego ważne jest, aby nauczyć się otrzymywania osobistego objawienia? Czy ktoś kiedykolwiek pomógł ci zrozumieć, w jaki sposób zabiegać o objawienie i jak je rozpoznać? W jaki sposób możesz zachęcić nauczane osoby do poszukiwania i rozpoznawania objawienia od Ducha Świętego oraz działania w oparciu o nie?

Z pism świętych: List do Galacjan 5:22–23; Ks. Almy 5:45–47; Doktryna i Przymierza 42:61; 121:33; Józef Smith — Historia 1:8–20

Zbawiciel składał świadectwo nauczanym osobom

W pewnym szczególnie tkliwym momencie nauczania i posługi Jezus starał się pocieszyć Swoją przyjaciółkę, Martę, której brat zmarł. Podzielił się z nią prostym świadectwem o wiecznej prawdzie: „Zmartwychwstanie brat twój” (Ew. Jana 11:23). Jego świadectwo skłoniło Martę do złożenia własnego świadectwa: „Wiem, że zmartwychwstanie przy zmartwychwstaniu w dniu ostatecznym” (Ew. Jana 11:24). Zwróć uwagę na to, jak ten wzór powtarza się w Ew. Jana 11:25–27. Co w przykładzie Zbawiciela wywiera na tobie wrażenie? Dlaczego dzielenie się świadectwem o prawdach ewangelii jest tak ważną częścią nauczania?

Twoje świadectwo może mieć ogromny wpływ na nauczane osoby. Nie musi być kwieciste ani długie. Nie musi zaczynać się od słów: „Chciałbym złożyć moje świadectwo”. Po prostu opowiedz o tym, co wiesz dzięki mocy Ducha Świętego. Świadectwo o prawdzie ma największą moc, kiedy jest szczere i wypowiedziane w bezpośredni sposób. Często składaj świadectwo o Zbawicielu, Jego ewangelii i Jego mocy w twoim życiu. Zachęcaj osoby, które uczysz, aby czyniły to samo. I pamiętaj, że czasami najsilniejsze świadectwo składa nie nauczyciel, ale inny współuczeń.

Pytania do rozważenia: Poszukaj w pismach świętych przykładów, które ilustrują pełen mocy wpływ osoby składającej świadectwo. Czego uczysz się z tych przykładów? Kiedy zostałeś pobłogosławiony dzięki czyjemuś świadectwu? W jaki sposób dzielenie się świadectwem wpłynęło na osoby, które uczysz? W jaki sposób wpłynęło to na ciebie?

Z pism świętych: Dzieje Apostolskie 2:32–38; Ks. Mosjasza 5:1–3; Ks. Almy 5:45–48; 18:24–42; 22:12–18; Doktryna i Przymierza 46:13–14; 62:3

Sposoby na zastosowanie tego, czego się uczysz

• Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, czego nauczył ich Duch Święty podczas studiowania słowa Bożego.

• Przygotuj się zawczasu do otrzymania duchowych podszeptów podczas nauczania.

• Zapisuj duchowe wrażenia, które przychodzą do ciebie podczas przygotowań.

• Od czasu do czasu daj członkom okazje do zastanowienia się w ciszy nad tym, czego naucza ich Duch.

• Wykorzystuj uświęconą muzykę i ilustracje do tego, aby zapraszać wpływ Ducha.

• Słuchaj podszeptów, gdy planujesz i nauczasz, i bądź gotów dostosowywać swoje plany.

• Umożliwiaj wszystkim uczniom składanie świadectwa o tym, czego się uczą.

• Pomóż innym rozpoznawać, kiedy Duch jest obecny.

• Żyj zgodnie z prawdami, których nauczasz, abyś mógł o nich świadczyć.

• Postępuj zgodnie z podszeptami, aby nauczać w spontanicznych, nieformalnych okolicznościach.