młody mężczyzna otrzymujący błogosławieństwo kapłańskie

3.

Zasady kapłaństwa

3.0

Wstęp

Kapłaństwo to upoważnienie i moc Boga. Istniało od zawsze i będzie istnieć zawsze, bez końca (zob. Ks. Almy 13:7–8; Doktryna i Przymierza 84:17–18). Poprzez kapłaństwo Ojciec Niebieski wykonuje Swoje dzieło, „by przynieść nieśmiertelność i życie wieczne człowiekowi” (Ks. Mojżesza 1:39). Bóg daje upoważnienie i moc Swoim synom i córkom na ziemi, aby pomagali w wykonywaniu tego dzieła (zob. rozdział 1.).

3.1

Przywrócenie kapłaństwa

Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich to jedyna organizacja na ziemi, posiadająca upoważnienie kapłańskie. Prorok Józef Smith otrzymał Kapłaństwo Aarona i związane z nim klucze od Jana Chrzciciela (zob. Doktryna i Przymierza 13:1). Otrzymał Kapłaństwo Melchizedeka i związane z nim klucze od Apostołów: Piotra, Jakuba i Jana (zob. Doktryna i Przymierza 27:12–13).

W świątyni Kirtland Mojżesz, Elias i Eliasz ukazali się Józefowi Smithowi i przekazali mu dalsze upoważnienie konieczne do wykonywania dzieła Boga w dniach ostatnich (zob. Doktryna i Przymierza 110:11–16).

• Mojżesz przekazał klucze zgromadzenia Izraela (zob. Przewodnik po pismach świętych, hasło „Izrael”).

• Elias przekazał dyspensację ewangelii Abrahama. Obejmuje to przywrócenie przymierza Abrahamowego (zob. Ks. Abrahama 2:9–11; Przewodnik po pismach świętych, hasło „Przymierze Abrahamowe”).

• Eliasz przekazał klucze mocy pieczętowania (zob. Przewodnik po pismach świętych, hasło „Pieczętować, zapieczętowanie”). Klucze te zapewniają upoważnienie umożliwiające dokonywanie na ziemi obrzędów, które są wiążące w życiu, które nastanie (zob. Doktryna i Przymierza 128:9–10).

W naszych czasach każdy członek Pierwszego Prezydium i Kworum Dwunastu Apostołów dzierży wszystkie te klucze kapłańskie. Jedynie Prezydent Kościoła, który jest najstarszym stażem Apostołem, ma upoważnienie, aby używać wszystkich tych kluczy. Przywódcy ci powołują i dają upoważnienie innym członkom Kościoła, aby używali Bożego upoważnienia i mocy kapłańskiej do asystowania w dziele zbawienia i wywyższenia.

Aby uzyskać informacje na temat kluczy kapłańskich, zobacz 3.4.1.

3.2

Błogosławieństwa kapłaństwa

Poprzez przymierza i obrzędy kapłańskie Bóg udostępnia wspaniałe błogosławieństwa wszystkim Swoim dzieciom. Do tych błogosławieństw należą:

• Chrzest i członkostwo w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.

• Dar Ducha Świętego.

• Przyjmowanie sakramentu.

• Upoważnienie i moc dane do służby w powołaniach kościelnych i wykonywania powierzonych zadań.

• Otrzymanie błogosławieństwa patriarchalnego oraz innych błogosławieństw kapłańskich: uzdrowienia, pocieszenia i przewodnictwa.

• Bycie obdarowanym mocą Boga w świątyni.

• Bycie zapieczętowanym na wieczność do członków rodziny.

• Obietnica życia wiecznego.

Dzieci Boga mogą otrzymać te błogosławieństwa kapłaństwa i doświadczyć wielkiej radości, gdy będą żyć według ewangelii Jezusa Chrystusa.

3.3

Kapłaństwo Melchizedeka i Kapłaństwo Aarona

Kapłaństwo w Kościele składa się z dwóch części: Kapłaństwa Melchizedeka i Kapłaństwa Aarona (zob. Doktryna i Przymierza 107:1).

3.3.1

Kapłaństwo Melchizedeka

Kapłaństwo Melchizedeka to „[Święte Kapłaństwo] według Porządku Syna Bożego” (Doktryna i Przymierza 107:3). To moc, dzięki której synowie i córki Boga mogą stać się Mu podobni (zob. Doktryna i Przymierza 84:19–21; 132:19–20).

„Kapłaństwo Melchizedeka dzierży prawo do prezydium”. Ma „moc oraz upoważnienie do sprawowania wszystkich urzędów kościelnych we wszystkich wiekach świata oraz do zarządzania sprawami duchowymi” (Doktryna i Przymierza 107:8). Dzięki temu upoważnieniu przywódcy Kościoła kierują i zarządzają całą duchową pracą Kościoła (zob. Doktryna i Przymierza 107:18). „Wszelkie inne upoważnienia lub urzędy w Kościele stanowią dodatki do tego kapłaństwa” (Doktryna i Przymierza 107:5).

Prezydent Kościoła jest przewodniczącym wyższym kapłanem nad Kapłaństwem Melchizedeka (zob. Doktryna i Przymierza 107:65–67). Prezydent palika jest przewodniczącym wyższym kapłanem w paliku (zob. Doktryna i Przymierza 107:8, 10; zob. także rozdział 5. w tym podręczniku). Biskup jest przewodniczącym wyższym kapłanem w okręgu (zob. Doktryna i Przymierza 107:17; zob. także rozdział 7. w tym podręczniku).

Aby uzyskać informacje na temat urzędów i obowiązków związanych z Kapłaństwem Melchizedeka, zobacz 8.1.

3.3.2

Kapłaństwo Aarona

Kapłaństwo Aarona jest „dodatkiem do […] Kapłaństwa Melchizedeka” (Doktryna i Przymierza 107:14). Dzierży klucze:

• Posługi aniołów.

• Ewangelii pokuty.

• Udzielania obrzędów zewnętrznych, w tym chrztu dla odpuszczenia grzechów.

(Zob. Doktryna i Przymierza 13:1; 84:26–27; 107:20).

Biskup jest prezydentem Kapłaństwa Aarona w okręgu (zob. Doktryna i Przymierza 107:15).

Aby uzyskać informacje na temat urzędów i obowiązków związanych z Kapłaństwem Aarona, zobacz 10.1.3.

3.4

Upoważnienie kapłańskie

Upoważnienie kapłańskie to upoważnienie do reprezentowania Boga i działania w Jego imieniu. W Kościele całe upoważnienie kapłańskie jest stosowane pod kierownictwem osób, które dzierżą klucze kapłańskie.

Godni mężczyźni, będący członkami Kościoła, otrzymują upoważnienie kapłańskie poprzez nadanie kapłaństwa i ustanowienie na urzędy kapłańskie. Wszyscy członkowie Kościoła mogą stosować delegowane im upoważnienie, które otrzymują w chwili wyświęcenia lub otrzymania zadania do asystowania w wykonywaniu dzieła Boga. Członkowie odpowiadają przed Bogiem i osobami, które On wyznaczył do przewodniczenia, za to, jak korzystają z Jego upoważnienia (zob. 3.4.4).

3.4.1

Klucze kapłańskie

Klucze kapłańskie to upoważnienie do kierowania korzystaniem z kapłaństwa na rzecz dzieci Boga. Korzystanie z całego upoważnienia kapłańskiego w Kościele jest kierowane przez osoby, które dzierżą klucze kapłańskie (zob. Doktryna i Przymierza 65:2).

3.4.1.1

Osoby, które dzierżą klucze kapłańskie

Jezus Chrystus dzierży wszystkie klucze kapłaństwa. Pod Jego kierownictwem klucze kapłańskie są udzielane mężczyznom do wykonywania konkretnych powołań w celu wykonywania dzieła Boga, jak to jest wyjaśnione poniżej.

Pan nadał każdemu ze Swoich Apostołów wszystkie klucze przynależące do królestwa Boga na ziemi. Najstarszy stażem Apostoł, Prezydent Kościoła, jest jedyną osobą na ziemi upoważnioną, aby używać wszystkich tych kluczy kapłańskich (zob. Doktryna i Przymierza 81:1–2; 107:64–67, 91–92; 132:7).

Pod kierownictwem Prezydenta Kościoła przywódcy kapłańscy otrzymują klucze, aby mogli przewodniczyć w zakresie swoich obowiązków. Do tych przywódców należą:

• Prezydenci palików i dystryktów.

• Biskupi i prezydenci gmin.

• Prezydenci kworów Kapłaństwa Aarona i Kapłaństwa Melchizedeka.

• Prezydenci świątyń.

• Prezydenci misji oraz prezydenci centrów szkolenia misjonarzy.

• Prezydenci miejsc historycznych Kościoła.

Ci przywódcy otrzymują klucze kapłańskie, kiedy są wyświęcani do swoich powołań.

Klucze kapłańskie nie są przekazywane innym osobom, w tym doradcom lokalnych przywódców kapłańskich czy prezydentom organizacji kościelnych. Ci przywódcy otrzymują upoważnienie delegowane im podczas wyświęcania oraz kiedy otrzymują wyznaczone zadania pod kierownictwem osób, które dzierżą klucze kapłańskie. Prezydenci organizacji Kościoła przewodniczą pod kierownictwem osób, które dzierżą klucze kapłaństwa (zob. 4.2.4).

spotkanie rady okręgu

3.4.1.2

Porządek w dziele Pana

Klucze kapłańskie zapewniają, że dzieło zbawienia i wywyższenia jest wykonywane w sposób uporządkowany (zob. Doktryna i Przymierza 42:11; 132:8). Osoby, które dzierżą klucze kapłańskie kierują dziełem Pana w zakresie powierzonych im obowiązków. Czynią to w miłości i prawości. To upoważnienie do przewodniczenia jest w mocy jedynie podczas wykonywania konkretnych obowiązków w ramach powołania danego przywódcy. Po odwołaniu z powołania przywódcy kapłańscy nie dzierżą już związanych z nim kluczy.

Wszystkie osoby, które służą w Kościele, są wyświęcane lub otrzymują zadania pod kierownictwem osoby, która dzierży klucze kapłańskie. Kiedy członkowie zostają wyświęceni lub otrzymują zadanie, mają upoważnienie od Boga, aby służyć w Jego dziele.

3.4.2

Nadanie kapłaństwa i ustanowienie na urząd

Pod kierownictwem osób, które dzierżą klucze kapłańskie, Kapłaństwo Aarona i Kapłaństwo Melchizedeka jest nadawane godnym mężczyznom, którzy są członkami Kościoła (zob. Doktryna i Przymierza 84:14–17). Po nadaniu odpowiedniego kapłaństwa osoba jest ustanawiana na urząd w danym kapłaństwie, taki jak diakon czy starszy. Osoba dzierżąca kapłaństwo korzysta z kapłaństwa według praw i obowiązków danego urzędu (zob. Doktryna i Przymierza 107:99).

Każdy mężczyzna w Kościele Jezusa Chrystusa powinien dążyć do tego, aby być godnym otrzymania Kapłaństwa Melchizedeka i korzystania z niego w celu służenia bliźnim. Kiedy mężczyzna otrzymuje to kapłaństwo, zawiera przymierze, że będzie wiernie wypełniał swoje obowiązki kapłańskie. Otrzymuje także od Boga przysięgę, czyli obietnicę wiecznych błogosławieństw (zob. Doktryna i Przymierza 84:33–34; zob. także Przewodnik po pismach świętych, hasło „Przysięga i przymierze kapłańskie”).

Aby uzyskać więcej informacji na temat nadawania kapłaństwa i ustanawiania na urząd, zobacz: 8.1.1, 10.6, 18.10 i 38.2.5.

3.4.3

Delegowanie upoważnienia kapłańskiego do służby w Kościele

Upoważnienie kapłańskie do służby w Kościele jest delegowane członkom następująco:

• Poprzez wyświęcenie do powołania kościelnego

• Poprzez wyznaczenie zadania przez przewodniczących przywódców Kościoła.

3.4.3.1

Wyświęcenie

Kiedy mężczyźni lub kobiety są wyświęcani pod kierownictwem osób, które dzierżą klucze kapłańskie, udzielone zostaje im upoważnienie od Boga do działania w danym powołaniu. Po odwołaniu z powołania dana osoba nie posiada dłużej związanego z nim upoważnienia.

Niektóre powołania są powiązane z urzędami i kworami kapłaństwa. Na przykład, mężczyzna, który dzierży Kapłaństwo Melchizedeka, może zostać powołany na prezydenta kworum starszych. Podczas wyświęcenia dokonanego przez prezydenta palika zostają mu przekazane klucze kapłańskie, upoważnienie i obowiązek kierowania pracą kworum starszych (zob. 3.4.1).

Wiele innych powołań nie jest powiązanych z urzędami i kworami kapłańskimi. Jednak wszyscy członkowie Kościoła, którzy są wyświęcani do służby, otrzymują boskie upoważnienie i obowiązek, aby działać w swoim powołaniu. Na przykład:

• Kobieta, która jest powoływana i wyświęcana przez biskupa jako prezydent Stowarzyszenia Pomocy w okręgu, otrzymuje upoważnienie, aby kierować pracą Stowarzyszenia Pomocy w okręgu.

• Osoba (mężczyzna lub kobieta), która jest powołana i wyświęcona przez członka rady biskupiej na nauczyciela w Organizacji Podstawowej, otrzymuje upoważnienie do nauczania dzieci w Organizacji Podstawowej w okręgu.

Wszystkie osoby, które są powołane i wyświęcone, służą pod kierownictwem osób, które im przewodniczą (zob. 3.4.1.2).

Aby uzyskać więcej informacji na temat wyświęcania członków do powołań kościelnych, zobacz 18.11.

3.4.3.2

Wyznaczenie zadania

Przewodniczący przywódcy Kościoła mogą delegować upoważnienie przez wyznaczenie zadania. Kiedy mężczyźni i kobiety otrzymują te wyznaczone zadania, dostają od Boga upoważnienie do działania. Na przykład:

• Pierwsze Prezydium lub Kworum Dwunastu Apostołów deleguje upoważnienie Siedemdziesiątym, których zadaniem jest zarządzanie poszczególnymi obszarami i przewodniczenie na konferencjach palików.

• Prezydenci misji delegują upoważnienie misjonarzom i misjonarkom, którzy otrzymują zadanie, aby przewodzić innym misjonarzom i ich szkolić.

• Upoważnienie jest delegowane członkom Kościoła, aby mogli służyć jako posługujący bracia i posługujące siostry. Ma to miejsce wtedy, gdy pod kierunkiem biskupa otrzymują zadanie od prezydenta kworum starszych lub prezydent Stowarzyszenia Pomocy.

Upoważnienie, które jest delegowane poprzez wyznaczenie zadania, jest ograniczone jedynie do konkretnych obowiązków i czasu trwania danego zadania.

Aby uzyskać więcej informacji na temat wyznaczania zadania poprzez delegowanie upoważnienia, zobacz 4.2.5.

3.4.4

Prawe korzystanie z upoważnienia kapłańskiego

Przywódcy i członkowie Kościoła korzystają z nadanego lub delegowanego im upoważnienia kapłańskiego, aby błogosławić życie bliźnich.

Z tego upoważnienia można korzystać jedynie w prawości (zob. Doktryna i Przymierza 121:36). Można je stosować poprzez perswazję, wytrwałość, delikatność, łagodność, miłość i dobroć (zob. Doktryna i Przymierza 121:41–42). Przywódcy naradzają się z innymi osobami w duchu jedności i zabiegają o poznanie woli Pana poprzez objawienie (zob. Doktryna i Przymierza 41:2). Aby uzyskać informacje na temat naradzania się z innymi osobami, zobacz 4.4.3.

Osoby, które stosują upoważnienie kapłańskie, nie narzucają swojej woli innym. Nie korzystają z niego do realizowania samolubnych celów. Jeśli jakaś osoba korzysta z tego upoważnienia w nieprawy sposób, „niebiosa wycofują się [i] zasmucony jest Duch Pana” (Doktryna i Przymierza 121:37).

Niektóre powołania kościelne obejmują obowiązek przewodniczenia. Aby uzyskać informacje na temat przewodniczenia w Kościele, zobacz 4.2.4.

rozmowa dwóch mężczyzn i kobiety

3.5

Moc kapłańska

Moc kapłańska to moc, dzięki której Bóg błogosławi Swoje dzieci. Boża moc kapłańska spływa na wszystkich członków Kościoła — kobiety i mężczyzn — kiedy dotrzymują przymierzy, które z Nim zawarli. Członkowie zawierają te przymierza, kiedy przyjmują obrzędy kapłańskie. (Zob. Doktryna i Przymierza 84:19–20).

Błogosławieństwa mocy kapłańskiej, które mogą otrzymać członkowie, to:

• Przewodnictwo w ich życiu.

• Natchnienie, aby wiedzieć, jak służyć członkom rodziny i bliźnim.

• Siła do wytrwania i pokonywania wyzwań.

• Dary ducha do rozwijania swoich umiejętności.

• Objawienie, aby dowiedzieć się, jak wypełniać dzieło, do którego wykonania jest się ustanowionym, wyświęconym lub wyznaczonym poprzez zadanie.

• Pomoc i siła, aby stawać się bardziej podobnym do Jezusa Chrystusa i Ojca Niebieskiego.

3.5.1

Przymierza

Przymierze to uroczysta obietnica między Bogiem a Jego dziećmi. Bóg ustala warunki przymierza, a Jego dzieci zgadzają się je wypełniać. Bóg obiecuje błogosławić Swoje dzieci, gdy wypełniają zawarte przymierza.

Członkowie zawierają przymierza z Bogiem, kiedy przyjmują obrzędy zbawienia i wywyższenia (zob. 18.1). Wszyscy, którzy wytrwają do końca, dotrzymując swoich przymierzy, otrzymają życie wieczne (zob. II Ks. Nefiego 31:17–20; Doktryna i Przymierza 14:7). Wytrwanie do końca obejmuje wykazywanie się wiarą w Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa oraz codzienną pokutę.

Rodzice, przywódcy Kościoła i inne osoby pomagają poszczególnym osobom przygotować się do zawarcia przymierzy, co następuje w trakcie przyjmowania obrzędów ewangelii. Upewniają się, że dana osoba rozumie przymierza, które ma zamiar zawrzeć. Po zawarciu przymierza, pomagają jej go dotrzymywać. (Zob. Ks. Mosjasza 18:8–11, 23–26).

3.5.2

Obrzędy

Obrzęd to święty akt dokonany dzięki upoważnieniu kapłaństwa. Obrzędy zawsze były częścią ewangelii Jezusa Chrystusa. Pierwsze obrzędy na ziemi były dokonane w czasach Adama i Ewy (zob. I Ks. Mojżeszowa 1:28; Ks. Mojżesza 6:64–65).

W wielu obrzędach osoby zawierają przymierza z Bogiem. Na przykład podczas chrztu, sakramentu, obdarowania i w trakcie obrzędu zapieczętowania małżeństwa. W czasie takich obrzędów, jak błogosławieństwo patriarchalne czy błogosławienie chorych, osoby nie zawierają przymierzy, ale otrzymują przewodnictwo i siłę, aby dotrzymywać przymierzy.

Obrzędy mają symboliczne znaczenie, które kieruje ludzi ku Ojcu Niebieskiemu i Jezusowi Chrystusowi. W obrzędach zawierających przymierza symbolika pozwala osobom pojąć obietnice, które składają, i błogosławieństwa, które otrzymają dzięki swej wierności.

Każdy obrzęd umożliwia im otrzymanie bogactwa duchowych błogosławieństw. Pan objawił: „W […] obrzędach [kapłaństwa] ukazana jest moc boskości” (Doktryna i Przymierza 84:20). Obrzędy zbawienia i wywyższenia są niezbędne do życia wiecznego. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz 18.1.

Osoby żyjące osobiście otrzymują własne obrzędy zbawienia i wywyższenia. Gdy jest to możliwe, udają się do świątyni, aby wykonywać te obrzędy w zastępstwie za osoby, które zmarły. Aby uzyskać więcej informacji na temat dokonywania obrzędów za osoby zmarłe, zobacz rozdział 28.

3.6

Kapłaństwo i dom

Wszyscy członkowie Kościoła, którzy dotrzymują swoich przymierzy — kobiety, mężczyźni i dzieci — są błogosławieni Bożą mocą kapłańską w swych domach dla wzmocnienia ich samych oraz ich rodzin (zob. 3.5). Moc ta pomoże członkom w wykonywaniu Bożego dzieła zbawienia i wywyższenia w życiu osobistym i w ich rodzinach (zob. 2.2).

Mężczyźni, którzy dzierżą Kapłaństwo Melchizedeka, mogą udzielać członkom rodziny błogosławieństw kapłańskich, aby zapewnić wskazówki, uzdrowienie i pocieszenie. W razie potrzeby członkowie Kościoła mogą także poprosić o te błogosławieństwa dalszych krewnych, posługujących braci lub lokalnych przywódców Kościoła. Aby uzyskać więcej informacji na temat błogosławieństw kapłańskich, zobacz 18.13 i 18.14.

Aby uzyskać więcej informacji na temat przewodniczenia w rodzinie, zobacz 2.1.3.

kobieta otrzymująca błogosławieństwo kapłańskie