« ថ្ងៃទី ២៩ ខែ សីហា–ថ្ងៃទី ៤ ខែ កញ្ញា ។ សុភាសិត ១–៤; ១៥–១៦; ២២; ៣១; សាស្ដា ១–៣; ១១–១២ ៖ ‹ សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាដើមចមនៃប្រាជ្ញា › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់ សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ឆ្នាំ ២០២២ ( ឆ្នាំ ២០២១ )
« ថ្ងៃទី ២៩ ខែ សីហា–ថ្ងៃទី ៤ ខែ កញ្ញា ។ សុភាសិត ១–៤; ១៥–១៦; ២២; ៣១; សាស្ដា ១–៣; ១១–១២ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់ សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ឆ្នាំ ២០២២
ថ្ងៃទី ២៩ ខែ សីហា–ថ្ងៃទី ៤ ខែ កញ្ញា
សុភាសិត ១–៤; ១៥–១៦; ២២; ៣១; សាស្ដា ១–៣; ១១–១២
« សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាដើមចមនៃប្រាជ្ញា »
តើសារលិខិតនៅក្នុងគម្ពីរសុភាសិត និងគម្ពីរសាស្ដាអាចផ្ដល់ពរជ័យដល់ជីវិតរបស់អស់អ្នកដែលបងប្អូនបង្រៀនដោយរបៀបណា ? សូមធ្វើតាមការបំផុសគំនិត និងចំណាប់អារម្មណ៍នានាដែលបងប្អូនទទួលបាន នៅពេលបងប្អូនសិក្សា និងរៀបចំខ្លួនដើម្បីបង្រៀន ។
កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់បងប្អូន
អញ្ជើញឲ្យចែកចាយ
មានសារលិខិតល្អៗ និងមានអានុភាពជាច្រើននៅក្នុងគម្ពីរសុភាសិត និងគម្ពីរសាស្ដា ។ មុនពេលពិភាក្សាពីវគ្គបទគម្ពីរជាក់លាក់ណាមួយ ដូចជាបទគម្ពីរដែលបានផ្ដល់យោបល់ដូចខាងក្រោមនេះ សូមអញ្ជើញសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឲ្យចែកចាយខគម្ពីរដែលពួកគេពេញចិត្តមួយចំនួន ចេញពីការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន ឬជាគ្រួសាររបស់ពួកគេនៅសប្ដាហ៍នេះ ។
បង្រៀនគោលលទ្ធិ
សុភាសិត ១–៤; ១៥–១៦; សាស្ដា ១–៣; ១១–១២
« ប្រុងត្រចៀកស្តាប់តាមប្រាជ្ញា » ។
-
ការអញ្ជើញឲ្យស្វែងរកប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹងមានម្ដងហើយម្ដងទៀតនៅក្នុងគម្ពីរសុភាសិតទាំងមូល ។ តើបងប្អូនអាចជួយសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឲ្យចែកចាយអ្វីដែលពួកគេបានរៀនអំពីប្រាជ្ញា នៅក្នុងការសិក្សារបស់ពួកគេដោយរបៀបណា ? របៀបមួយដើម្បីធ្វើដូច្នោះអាចជាការសរសេរពាក្យ ប្រាជ្ញា នៅលើក្ដារខៀន ហើយអញ្ជើញសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឲ្យបន្ថែមលេខខគម្ពីរ ឬឃ្លានានាមកពីគម្ពីរសុភាសិត ឬគម្ពីរសាស្ដា ដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ថាផ្ដល់ការយល់ដឹងបន្ថែមអំពីប្រាជ្ញា ។ ( ប្រសិនបើវាមានប្រយោជន៍ បងប្អូនអាចផ្ដល់យោបល់ថា សមាជិកក្នុងថ្នាក់គួរតែស្រាវជ្រាវក្នុង សុភាសិត ១–៤; ១៥–១៦; សាស្ដា ១–៣; ១១–១២ ) ។ តើយើងរៀនអ្វីខ្លះអំពីប្រាជ្ញាចេញពីបទគម្ពីរទាំងនេះ ? តើយើងមានពរជ័យយ៉ាងណា នៅពេលយើងស្វែងរកប្រាជ្ញាមកពីព្រះនោះ ?
សុភាសិត ១:៧; ២:៥; ៣:៧; ៨:១៣; ១៥:៣៣; ១៦:៦; ៣១:៣០; សាស្ដា ១២:១៣
« កុំឲ្យមើលខ្លួនថាមានប្រាជ្ញាឡើយ ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ » ។
-
ប្រធានបទមួយទៀតដែលមានពេញទាំងគម្ពីរសុភាសិត និងគម្ពីរសាស្ដាគឺ « សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា » ( សុភាសិត ១:៧; សូមមើលផងដែរ សុភាសិត ២:៥; ៣:៧; ៨:១៣; ១៥:៣៣; ១៦:៦; ៣១:៣០; សាស្ដា ១២:១៣ ) ។ ប្រហែលសមាជិកក្នុងថ្នាក់អាចអានខគម្ពីរទាំងនេះខ្លះៗ ហើយចែកចាយថាតើពួកគេគិតថា សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាមានន័យដូចម្ដេច ។ តើសេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាខុសពីការកោតខ្លាចផ្សេងទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច ? បងប្អូនអាចចែកចាយការយល់ដឹងមកពីការពន្យល់របស់អែលឌើរ ដេវីដ អេ បែដណា ដែលមាននៅក្នុង « ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ » ។
ការរៀនទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ដោយ ខេតលីន ភីធើរសិន
« ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត » ។
-
សមាជិកក្នុងថ្នាក់អាចរីករាយនឹងមេរៀនដែលប្រើវត្ថុមួយ ដែលជួយពួកគេឲ្យយល់ពីអត្ថន័យនៃការ « ទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ា » និង ការ « កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ [ ពួកគេ ] ឡើយ » ( សុភាសិត ៣:៥ ) ។ ឧទាហរណ៍ បងប្អូនអាចអញ្ជើញសមាជិកក្នុងថ្នាក់ម្នាក់ឲ្យផ្អែកនឹងអ្វីមួយដែលមាំ និងមិនរង្គើរ ដូចជាជញ្ជាំងជាដើម ។ រួចហើយ បុគ្គលនេះអាចសាកល្បងផ្អែកនឹងអ្វីមួយដែលមិនមាំ ដូចជាអំបោសជាដើម ។ តើការបង្ហាញនេះជួយយើងឲ្យយល់ពី សុភាសិត ៣:៥ យ៉ាងដូចម្ដេចទៅ ? តើ សុភាសិត ៣:៥–៧ បង្រៀនអ្វីខ្លះអំពីអត្ថន័យនៃការទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ា ? ហេតុអ្វីវាមិនមែនជារឿងឆ្លាតវៃ ពេលយើងពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនយើង ? នៅពេលយើងទុកចិត្តលើទ្រង់ តើយើងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអម្ចាស់ដឹកនាំផ្លូវរបស់យើងតាមរបៀបណា ?
សុភាសិត ១៥:១–២, ៤, ១៨, ២៨; ១៦:២៤–៣២
« ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ នោះរមែងរំងាប់សេចក្តីក្រោធទៅ » ។
-
ដើម្បីជួយសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឲ្យពិភាក្សាពីរបៀបដែលពួកគេអាចមានសេចក្ដីសុខសាន្ដកាន់តែច្រើន និងកាត់បន្ថយការទាស់ទែងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ បងប្អូនអាចអញ្ជើញពួកគេឲ្យអាន សុភាសិត ១៥:១–២, ១៨; ១៦:៣២ ។ បន្ទាប់មក ពួកគេអាចចែកចាយបទពិសោធន៍ដែលពួកគេមាន ដែលបង្ហាញពីសេចក្ដីពិតនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ។ ឧទាហរណ៍ តើនៅពេលណាដែលការប្រើ « ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ » បានជួយ « [ បង្រា្កប ] រំងាប់សេចក្ដីក្រោធ » ? ( សុភាសិត ១៥:១ ) ។ ឬក៏ពួកគេអាចគិតដល់គ្រាដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើជាគំរូ នៃអ្វីដែលត្រូវបានបង្រៀននៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ( សូមមើល យ៉ូហាន ៨:១–១១; ១៨:១–១១ ) ។ តើយើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ទ្រង់ កាលយើងប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សដទៃដោយរបៀបណា ?
-
ខណៈដែលអ្នកនិពន្ធគម្ពីរសុភាសិតពុំបានដឹងអំពីបណ្ដាញទំនាក់ទំនងជាច្រើន ដែលមាននៅជំនាន់របស់យើងក្ដី ក៏ការប្រឹក្សានៅក្នុង សុភាសិត ១៥ និង ១៦ អាចអនុវត្តចំពោះការប្រាស្រ័យទាក់ទងទាំងអស់បានដែរ ។ ដើម្បីជួយសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឲ្យយល់ពីការណ៍នេះ បងប្អូនអាចអញ្ជើញបុគ្គលម្នាក់ៗឲ្យជ្រើសរើសបទគម្ពីរដូចតទៅនេះមួយយកមកអាន ៖ សុភាសិត ១៥:១–២, ៤, ១៨, ២៨; ១៦:២៤, ២៧–៣០ ។ រួចហើយសមាជិកក្នុងថ្នាក់អាចថ្លែងពីសុភាសិតរបស់ពួកគេឡើងវិញ ក្នុងទម្រង់អប់រំមួយអំពីការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សដទៃតាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ការផ្ញើសារ ឬតាមអនឡាញ ។ ពួកគេអាចរកឃើញការប្រឹក្សាដ៏មានប្រយោជន៍បន្ថែមទៀតនៅក្នុង « ភាសា » នៅក្នុង ដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ( ឆ្នាំ ២០១១ ) ទំព័រ ២០–២១ ។
ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ
« សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះគឺជាការស្រឡាញ់ និងទុកចិត្តលើទ្រង់ » ។
អែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា បានពន្យល់ ៖
« ការកោតខ្លាចដល់ព្រះកើតចេញពីការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវនៃនិស្ស័យនៃព្រះ និងបេសកកម្មនៃព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មានឆន្ទៈដើម្បីចុះចូលឆន្ទៈរបស់យើងទៅនឹងឆន្ទៈទ្រង់ និងចំណេះដឹងដែលថាបុរស និងស្ត្រីគ្រប់រូបនឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ខ្លួននៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ ។…
« សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះគឺជាការស្រឡាញ់ និងទុកចិត្តលើទ្រង់ ។ នៅពេលយើងកាន់តែកោតខ្លាចដល់ព្រះទាំងស្រុង នោះយើងកាន់តែស្រឡាញ់ទ្រង់យ៉ាងឥតខ្ចោះ ។ ហើយ ‹ សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះ បណ្តេញការភ័យខ្លាចចេញអស់ទៅ › ( មរ៉ូណៃ ៨:១៦ ) ។ ខ្ញុំសូមសន្យាថា ពន្លឺនៃសេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះនឹងបណ្តេញស្រមោលងងឹតនៃសេចក្តីខ្លាចនៃជីវិតរមែងស្លាប់ចេញ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥០:២៥ ) នៅពេលយើងមើលទៅព្រះអង្គសង្គ្រោះ សង់គ្រឹះនៅលើទ្រង់ និងឈានទៅមុខលើផ្លូវនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់ទ្រង់ជាមួយនឹងការតាំងចិត្តដែលបានឧទ្ទិសចំពោះទ្រង់ » ( « “Therefore They Hushed Their Fears » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៥ ទំព័រ ៤៨–៤៩ ) ។
ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង
ផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ពុំមានរបៀបណាល្អដើម្បីបង្កើនសេចក្ដីជំនឿរបស់អស់អ្នកដែលបងប្អូនបង្រៀន ជាងការផ្ដោតមេរៀនរបស់បងប្អូនទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះឡើយ ។ តាមរយៈការបង្រៀនរបស់បងប្អូន សូមអញ្ជើញសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឲ្យសង់ « នៅលើសិលានៃព្រះដ៏ប្រោសលោះនៃយើង គឺព្រះគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ » ( ហេលេមិន ៥:១២ ) ។