นักเล่นดนตรีประกอบผู้ยิ่งใหญ่
ขณะที่ฉันกำลังบ่น ความคิดที่เรียบง่ายแต่ทรงพลังเข้ามาสู่จิตใจฉันและเพิ่มความสำนึกคุณให้แก่ฉัน
ภาพถ่ายของผู้เขียนโดย อันนิกา เบิร์กฮาร์ต
มีความรู้สึกตื่นเต้นที่เกิดจากการนั่งบนม้านั่ง วางมือบนปุ่มงาช้างของเปียโน และรอการให้จังหวะจากวาทยกร การเล่นดนตรีประกอบเป็นหนึ่งในงานอดิเรกที่ฉันโปรดปราน แต่ไม่ใช่งานอดิเรกที่ผู้คนรู้จัก บางครั้งอัตตาของฉันก็เป็นอุปสรรค และฉันต้องการให้มีใครสักคนรับรู้ความพยายามของฉัน
นักเล่นดนตรีประกอบอย่างเราจะเล่นอยู่เบื้องหลังนักแสดง รักษาจังหวะ สร้างความสอดคล้องและอารมณ์ของดนตรี บางครั้งเราก็ช่วยปกปิดความผิดพลาดของนักแสดงด้วย เราใช้เวลาหลายชั่วโมงก่อนและหลังการฝึกซ้อม บางครั้งเราได้รับเพลง เป็นคนสุดท้าย แต่ถูกคาดหวังว่าจะต้องเรียนรู้ให้ได้ เป็นคนแรก
ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ฉันต้องดิ้นรนกับความรู้สึกเหล่านี้ ฉันรู้สึกว่าไม่มีใครชื่นชมงานของฉัน คืนหนึ่งฉันคุกเข่าลงข้างเตียงเพื่อทูลพระบิดาบนสวรรค์
ฉันเริ่มสวดอ้อนวอนด้วยการกล่าวถึงทุกสิ่งที่ฉันกำลังทำและไม่ได้รับคำขอบคุณ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากนักแต่ฉันต้องการ อะไรบางอย่าง ฉันบอกพระองค์ว่าฉันรู้สึกเหมือนถูกลืม
ระหว่างที่ฉันพร่ำบ่น พระวิญญาณทรงกระซิบมาในใจของฉันซึ่งทำให้ฉันเปลี่ยนมุมมองทั้งหมด
ฉันหยุดสวดอ้อนวอนเมื่อฉันมองสถานการณ์ของฉันด้วยมุมมองที่แตกต่างออกไป ฉันเริ่มดูสิ่งที่ฉันพร่ำบ่นเป็นข้อๆ นึกถึงสิ่งเหล่านั้นในแง่ของพระบิดาบนสวรรค์ในฐานะนักเล่นดนตรีประกอบ ฉันรู้สึกประหลาดใจและอ่อนน้อมถ่อมตนเมื่อฉันคิดว่าเราอาจไม่ตระหนักว่าพระองค์ทรงช่วยเรา ส่งเสริมชีวิตเรา ปกปิดข้อผิดพลาดและ “จะไม่ทรงหลับสนิทหรือนิทรา” (สดุดี 121:4) เพื่อเรามากเพียงใด เราจะเชื้อเชิญพระองค์เป็นคนสุดท้าย แต่คาดหวังพระองค์เป็นคนแรกหรือไม่?
หลังจากประสบการณ์นั้น ฉันเริ่มกล่าวขอบพระทัยพระองค์สำหรับการเล่นดนตรีประกอบที่แสนล้ำเลิศในชีวิตของฉัน ทุกอย่างที่ฉันเป็นเกิดขึ้นเพราะพระองค์และพระบุตรของพระองค์ ช่างเป็นมุมมองที่แตกต่างอะไรเช่นนี้! พระองค์มิได้ทรงตีสอนฉันเพราะความรู้สึกหรือคำพร่ำบ่นของฉัน แต่พระองค์ทรงเลือกที่จะสอนฉันแทน พระองค์ทรงสอนวิธีมองพระองค์และผู้อื่นด้วยวิธีที่แตกต่างออกไป
บัดนี้เมื่อฉันตกอยู่ในกับดักของความสงสารตนเอง ฉันจะระลึกถึงนักเล่นดนตรีประกอบผู้ยิ่งใหญ่—พระองค์ผู้ที่ฉันฝึกซ้อมด้วยและพระองค์ผู้ที่ฉันต้องขอบพระทัย พระบิดาบนสวรรค์ทรงสอนให้ฉันซาบซึ้งต่อพระองค์ในวิธีที่แตกต่างจากที่ฉันเคยทำ เพื่อมองผู้คนรอบข้างด้วยความชื่นชมยิ่งขึ้น มีใจที่สำนึกคุณยิ่งขึ้น และจดจำพระวจนะของพระบุตรของพระองค์: “เรามาเพื่อพวกเขาจะได้ชีวิตและจะได้อย่างครบบริบูรณ์” (ยอห์น 10:10)