Ścieżki prowadzące do prawdziwego szczęścia
Starszy Ulisses Soares
Prezydium Siedemdziesiątych
Fragment przemówienia pt. „Paths for Happiness” [Ścieżki do szczęścia] wygłoszonego podczas wręczania dyplomów na Uniwersytecie Brighama Younga — Hawaje, 8 czerwca 2017 r.
Niech każdy z nas postanowi kochać Pana i podążać wyznaczonymi przez Niego ścieżkami ku szczęściu.
Bardziej niż czegokolwiek innego Ojciec Niebieski pragnie naszego prawdziwego i trwałego szczęścia.
„Nasze szczęście jest zamysłem wszystkich błogosławieństw, jakie nam daje: nauk ewangelii, przykazań, obrzędów kapłańskich, związków rodzinnych, proroków, świątyń, piękna stworzenia, a nawet możliwości doświadczenia przeciwności […]. Wysłał Swego Umiłowanego Syna, aby dokonało się Zadośćuczynienie tak, abyśmy mogli być szczęśliwi w tym życiu i otrzymać pełną radość w wieczności”1.
Ludzie na całym świecie poszukują czegoś w swoim życiu. To, czego każdy na swój sposób naprawdę szuka, to szczęście. Podobnie jak w przypadku poszukiwania prawdy, wiele osób nie znajduje szczęścia, ponieważ „nie [wie], gdzie [je] znaleźć” (NiP 123:12).
Ponieważ ludzie nie wiedzą, gdzie znaleźć prawdziwe i trwałe szczęście, szukają go w tym, co przynosi zaledwie chwilową przyjemność — kupują różne przedmioty, szukają światowego poklasku za swoje niewłaściwe zachowanie lub koncentrują się na fizycznym pięknie i atrakcyjności.
Przyjemność często mylona jest ze szczęściem. Wydaje się, że im usilniej ludzie poszukują chwilowej przyjemności, tym mniej są szczęśliwi. Zwykle przyjemność trwa tylko przez krótki czas.
Prezydent David O. McKay (1873–1970) powiedział: „Możecie odnaleźć tę przejściową przyjemność, ale to nie oznacza, że jednocześnie odnajdziecie radość i szczęście. Szczęście znajduje się tylko wzdłuż tej dobrze ubitej drogi, dość wąskiej, lecz prostej, która prowadzi do życia wiecznego”2.
Niestety dla wielu szczęście jest nieuchwytne. Uczeni twierdzą, że „szczęście to coś więcej niż dobry nastrój — szczęście to stan dobrego samopoczucia, to dobre życie z poczuciem sensu i głębokiej satysfakcji”3.
Badania pokazują, że szczęście nie jest wynikiem przeskakiwania z jednego doświadczenia do drugiego. Zamiast tego, osiągnięcie szczęścia zazwyczaj wymaga długotrwałego wysiłku w celu osiągnięcia czegoś, co ma istotne znaczenie. Szczęście zależy od nawyków, zachowań i wzorców myślowych, na które mamy bezpośredni wpływ. W większej mierze nasze szczęście znajduje się „pod osobistą kontrolą”4.
Rozważmy znaczenie niektórych ścieżek prowadzących do szczęścia, o których mowa w pismach świętych i o których nauczają współcześni prorocy i apostołowie. Stawianie kroków z wiarą i pewnością na tych ścieżkach pozwoli nam cieszyć się szczęściem w czekającej nas podróży.
Cnota
Pierwszą z tych ścieżek jest cnota, która jest wzorcem myślenia i zachowania opartego na wysokich standardach moralnych. Obejmuje ona czystość moralną, która kwalifikuje was do wejścia do świętych świątyń Pana. Cnotliwi ludzie posiadają skromne dostojeństwo i wewnętrzną siłę. Są pewni siebie, ponieważ są godni otrzymania i prowadzenia przez Ducha Świętego. Cnotliwość zaczyna się w sercu i umyśle, i jest wynikiem tysięcy codziennie podejmowanych małych decyzji i czynów.
„Niechaj cnota nieprzerwanie ozdabia wasze myśli; wówczas wasza pewność wzmocni się w obecności Boga; a doktryna kapłaństwa osiądzie na duszy twojej niczym rosa z nieba.
Duch Święty będzie [waszym] stałym towarzyszem, a berło [wasze] niezmiennym berłem sprawiedliwości i prawdy; a panowanie [wasze] będzie wiecznym panowaniem, i bez użycia przymusu przypłynie do [was] na wieki wieków” (NiP 121:45–46).
Prezydent Thomas S. Monson (1927–2018) nauczał: „Nie ma przyjaźni cenniejszej od twojego własnego czystego sumienia, twojej własnej czystości moralnej — i jakże wspaniałym odczuciem jest wiedzieć, że stoicie w wyznaczonym miejscu [czyści] oraz [pewni], że jesteście tego [godni]”5.
Uczciwość
Drugą ścieżką szczęścia jest uczciwość. Starszy Richard G. Scott (1928–2015) z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał:
„Zdajcie sobie sprawę z tego, że trwałe szczęście jest związane z tym, kim jesteście, a nie z tym, co posiadacie.
Prawdziwa radość pochodzi od prawego charakteru i opiera się na stałym podejmowaniu prawych decyzji […]. Wasze prawe decyzje określają, kim jesteście i co jest dla was ważne. Sprawiają, że czynienie tego, co właściwe, staje się łatwiejsze. W celu odczuwania szczęścia teraz i przez całe życie, bądźcie niezłomni w posłuszeństwie Panu”6.
Kiedy studiujemy pisma święte, uczymy się, że obietnice dane nam przez Pana zachęcają nas do prawego życia. Obietnice te karmią nasze dusze, przynosząc nam nadzieję, zachęcając nas, byśmy nie poddawali się nawet w obliczu codziennych wyzwań w świecie zanikających wartości etycznych i moralnych. Dlatego musimy upewnić się, że nasze myśli, słowa i działania prowadzą nas ścieżką z powrotem do naszego Ojca Niebieskiego.
Wierność
Trzecią ścieżką do szczęścia jest wierność. Istotne jest zrozumienie, że Bóg błogosławi nas zgodnie z naszą wiarą, która jest źródłem życia zgodnie z boskim zamysłem i wieczną perspektywą. Wiara jest praktyczną zasadą, która inspiruje do bycia pilnym. Przejawia się w naszym pozytywnym nastawieniu i pragnieniu, by dobrowolnie czynić to, o co Ojciec Niebieski i Jezus Chrystus nas proszą. To dzięki wierze klękamy, aby prosić Pana o kierownictwo, by następnie powstać i z pewnością w sercu czynić to, co jest zgodne z Jego wolą.
Idąc naprzód przez życie, zostaniecie poddani próbie, czy zrobicie wszystko, co Pan, wasz Bóg, wam nakazuje (zob. Abraham 3:25). Jest to element tego życia w doczesności. Wymaga to od was dążenia naprzód z nieugiętą wiarą w Chrystusa, postępowania za podszeptami Ducha i ufania, że Bóg zatroszczy się o zaspokojenie waszych potrzeb.
Pamiętajcie, abyście nie chwiali się w swojej wierze — nawet w czasach wielkich trudności. Kiedy będziecie niewzruszeni, Pan zwiększy waszą zdolność wzniesienia się ponad wyzwania życia. Będziecie potrafili opanować negatywne pobudki i rozwiniecie umiejętność do przezwyciężenia nawet tych przeszkód, które wydają się być ponad wasze siły.
Świętość
Świętość, kolejna ścieżka do szczęścia, jest związana z duchową i moralną doskonałością. Świętość oznacza czystość serca i intencji. W jaki sposób możemy codziennie pracować, aby nakarmić swoją duchowość, by rozwinąć w sobie Boży charakter?
Prezydent Harold B. Lee (1899–1973) odpowiedział: „Rozwijamy naszą duchowość poprzez codzienne uczynki […]. Musimy codziennie ćwiczyć nasze duchy poprzez modlitwę, czyniąc dobro, i dzieląc się z bliźnimi. Musimy codziennie karmić nasze duchy, studiując pisma święte, przeprowadzając [domowy wieczór rodzinny], uczestnicząc w spotkaniach i przyjmując sakrament […].
Prawy człowiek dąży do samodoskonalenia, wiedząc, że potrzebuje codziennej pokuty”7.
Kolejnym ważnym elementem świętości jest zawieranie i dotrzymywanie przymierzy świątynnych. Jeśli jesteśmy wierni, przymierza te wzniosą nas ponad ograniczenia naszej własnej mocy i perspektywy. Możemy otrzymać wszystkie obiecane błogosławieństwa ewangelii Jezusa Chrystusa, jeśli będziemy wierni obrzędom i przymierzom, które zawieramy przed Ojcem Niebieskim i Jezusem Chrystusem w świątyni. Jednym z elementów życia w szczęśliwy sposób jest zbudowanie świątyni, w której możemy czcić i zawierać przymierza z Panem (zob. 2 Nefi 5:16, 27).
Kluczowym punktem tej ścieżki jest poświęcanie znacznej uwagi na rozwijanie swojej duchowości i bycie czystym moralnie.
Posłuszeństwo
Przestrzeganie wszystkich przykazań Boga jest powiązane z innymi ścieżkami prowadzącymi do szczęścia. Po tym, jak Nefici oddzielili się od Lamanitów, doświadczyli znacznego wzrostu i rozwoju, ponieważ przestrzegali „wyroków, ustaw i przykazań Pana według prawa Mojżesza” (2 Nefi 5:10). Ten wzór jest kolejnym ważnym elementem „[życia] szczęśliwie”.
Prezydent Monson nauczał: „Kiedy będziemy przestrzegać przykazań, nasze życie będzie szczęśliwsze, bardziej spełnione i mniej skomplikowane. Nasze wyzwania i problemy będą łatwiejsze do zniesienia, a my otrzymamy Jego obiecane błogosławieństwa”8. Mówił on również: „Wiedza, której szukamy, odpowiedzi, których nam brakuje i siła, której dzisiaj pragniemy, byśmy mogli sprostać wyzwaniom złożonego i zmiennego świata, mogą być nasze, kiedy ochoczo przestrzegamy przykazań Pana”9.
Zbawiciel usilnie nas prosi:
„Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie […].
Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i objawię mu samego siebie” (Ew. Jana 14:15, 21).
Bezinteresowność i miłość
Złotą ścieżką do szczęścia jest bezinteresowność i miłość, które budzą w nas troskę, zainteresowanie i pewną miarę prawdziwej miłości dla każdej żywej duszy. Miłość jest bezpośrednią drogą do szczęścia, które wzbogaci i pobłogosławi nasze życie i życie innych. Tak, jak nauczał Zbawiciel, mamy miłować nieprzyjaciół (zob. Ew. Mateusza 5:44).
Czyniąc to, będziecie posłuszni największemu przykazaniu: miłowaniu waszego Boga. Wzniesiecie się ponad wiatry nieprawości — ponad plugastwo, bezcelowość i zgorzkniałość. Prawdziwe i trwałe szczęście przychodzi jedynie wtedy, gdy „[miłujemy] Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej” (Ew. Mateusza 22:37; zob. także V Ks. Mojżeszowa 6:5; Ew. Marka 12:30; Ew. Łukasza 10:27).
Niech każdy z nas postanowi kochać Pana i podążać wyznaczonymi przez Niego ścieżkami ku szczęściu, które jest „przedmiotem i wzorem naszego istnienia”10.