ภาพสะท้อน
อาหารมื้อสุดท้ายของเมลวา
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
“แม่อยากลองรับศีลระลึกไหมคะ” ดิฉันถามคุณแม่ที่ใกล้สิ้นชีวิต
ภาพประกอบโดย คริสโทเฟอร์ ธอร์น็อค
คุณแม่ของดิฉันมีอายุ 92 ปีและเพิ่งสิ้นชีวิตได้ไม่นาน ท่านอยู่ในโรงพยาบาลเมื่อคณะแพทย์ตัดสินใจว่าไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้วนอกจากให้ท่านอยู่สบายที่สุดจนกว่าท่านจะจากไป
ขณะเตรียมพาท่านกลับบ้าน บราเดอร์สองคนจากวอร์ดในท้องที่เข้ามาในห้องและถามดิฉันว่าคุณแม่อยากรับศีลระลึกไหม ตอนแรกดิฉันบอกพวกเขาว่า “ไม่ค่ะ ขอบคุณ” คุณแม่แทบจะกลืนไม่ไหว แต่แล้วดิฉันก็พูดว่า “มาคิดดูอีกที ดิฉันขอถามท่านก่อนนะคะ” ดิฉันโน้มตัวไปใกล้หูท่านและพูดว่า “มีผู้ดำรงฐานะปุโรหิตสองคนอยู่ที่นี่ แม่อยากลองรับศีลระลึกไหมคะ” ท่านตอบด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจนว่า “อยาก”
หลังจากให้พร ดิฉันหยิบขนมปังชิ้นหนึ่งจากถาด ฉีกเป็นคำเล็กๆ และหยิบใส่ปากท่านอย่างนุ่มนวล ท่านพยายามเคี้ยวทีละนิด ดิฉันขอโทษชายสองคนนั้นเบาๆ ที่ต้องใช้เวลาครู่หนึ่ง พวกเขาบอกดิฉันว่าไม่เป็นไร หลังจากสวดอ้อนวอนครั้งที่สอง ดิฉันรับถ้วยน้ำและจ่อที่ริมฝีปากท่าน ท่านจิบได้ทีละนิด แต่ดิฉันแปลกใจที่ท่านกลืนได้ดี
ดิฉันขอบคุณบราเดอร์ทั้งสอง พวกเขาออกไปยังห้องที่อยู่ติดกัน คุณแม่สิ้นใจอย่างสงบในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา
หลายวันต่อจากนั้น ดิฉันตระหนักว่าดิฉันมีช่วงเวลาศักดิ์สิทธิ์กับคุณแม่ สิ่งสุดท้ายที่ท่านทำในชีวิตนี้คือรับส่วนศีลระลึก คำสุดท้ายที่ท่านพูดคือ “อยาก”—อยากรับศีลระลึก อยากมอบ “ใจที่ชอกช้ำและวิญญาณที่สำนึกผิด” เป็นเครื่องบูชา (3 นีไฟ 9:20) อยากรับพระนามของพระเยซูคริสต์ไว้กับท่านและสัญญาว่าจะระลึกถึงพระองค์ตลอดเวลา อยากรับพระวิญญาณของพระองค์ สิ่งสุดท้ายที่ท่านรับผ่านริมฝีปากท่านคือเครื่องหมายของศีลระลึก
อาหารมื้อสุดท้ายของคุณแม่ต้องมีรสดีเลิศสำหรับท่านแน่นอน! ทั้งที่อ่อนแอเกินกว่าจะขยับตัวหรือพูด แต่ท่านต้องรู้สึกมีชีวิตในพระคริสต์แน่นอน! ท่านต้องรู้สึกสำนึกคุณต่อเดชานุภาพแห่งการไถ่และพระปรีชาสามารถของพระองค์ ซึ่งแบกท่านผ่านช่วงเวลาสุดท้ายของการเดินทางในมรรตัยและทำให้ท่านมีความหวังสำหรับชีวิตนิรันดร์
แต่ละสัปดาห์ขณะรับส่วนศีลระลึก ขอให้เราทุกคนสำนึกคุณต่อโอกาสที่เราได้ต่อพันธสัญญาของเรา รู้สึกถึงการให้อภัยและพระคุณขณะที่เราพยายามเป็นเหมือนพระบิดาในสวรรค์และพระบุตรของพระองค์ พระเยซูคริสต์มากขึ้น ต่อจากนั้นขนมปังและน้ำจะ “หวานเหนือทุกสิ่งที่หวาน … และพิศุทธิ์เหนือทุกสิ่งที่พิศุทธิ์” (แอลมา 32:42) สำหรับเรา เช่นเดียวกับที่เคยเป็นเช่นนั้นสำหรับคุณแม่ของดิฉัน