แรงกดดันจากเพื่อนวัยเดียวกัน & พิสโต
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในซัลตีโย เม็กซิโก
ในที่สุดดิฉันก็อยู่ที่งานเลี้ยงกับเพื่อนๆ แต่ทุกคนดื่มเหล้ากันหมด
เมื่อดิฉันอายุ 12 ปี เด็กผู้หญิงบางคนในโรงเรียนใหม่ของดิฉันชวนดิฉันไปงานวันเกิด นั่นเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ครั้งแรกกับเพื่อนนักเรียนที่ชวนดิฉันไป เมื่อดิฉันถามพ่อแม่ว่าจะไปได้ไหม พวกท่านไม่อนุญาตเพราะงานเลี้ยงเริ่มดึกเกินไป
ต่อมาไม่นาน ดิฉันได้รับเชิญอีกครั้ง ดิฉันขอพ่อแม่ แต่พวกท่านไม่ให้ไป และดิฉันโกรธมาก ดิฉันจะสนุกบ้างไม่ได้หรือ
ต่อจากนั้นเพื่อนสนิทที่สุดคนหนึ่งของดิฉันวางแผนจัดงานเลี้ยง ดิฉันเป็นคนแรกๆ ที่เธอเชิญ งานเลี้ยงครั้งนี้เริ่มเร็วกว่าครั้งอื่นๆ เป็นส่วนตัวและจัดใกล้บ้านของดิฉัน ดิฉันขออนุญาตพ่อแม่ และพวกท่านตอบตกลง! ดิฉันตื่นเต้น
วันนั้นมาถึง ขณะพ่อแม่ขับรถไปส่ง พวกท่านบอกว่าจะมารับสี่ทุ่ม เมื่อไปถึงงานเลี้ยง ดิฉันเจอพวกเพื่อนผู้หญิงของดิฉัน ยี่สิบนาทีต่อมา ดิฉันยังไม่เห็นเด็กผู้หญิงเจ้าของวันเกิด
ไม่กี่นาทีต่อจากนั้น เยาวชนชายคนหนึ่งเดินมาหาเราและถามว่า “คุณเอาเงินค่า พิสโต มาด้วยหรือเปล่า” เขาทำท่าทางบอกให้ดิฉันรู้ว่า “พิสโต” คือเบียร์ เพื่อนผู้หญิงให้เงินตามที่ขอ ดิฉันไม่มีเงินติดมาด้วย จึงตัดสินใจออกไปกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ ขณะที่เด็กผู้หญิงเหล่านี้จ่ายค่าเบียร์
ในที่สุด เจ้าของวันเกิดก็มาถึง—ช้าหนึ่งชั่วโมง ดิฉันแสดงความยินดีกับเธอ และขณะที่เราพูดคุยกัน รถบรรทุกคันใหญ่ก็มาถึง ชายห้าคนลงจากรถ ขนเบียร์ลงมาด้วยสองลัง ทุกคนมามุงอยู่รอบๆ และเริ่มแจกเบียร์ เพื่อนผู้หญิงของดิฉันไปรับเบียร์ เหลือดิฉันอยู่คนเดียว กำลังดูพวกเขาแข่งกันดื่มเบียร์
พวกเพื่อนผู้หญิงเดินมาหาดิฉันพร้อมกับยื่นเบียร์ให้ “ไม่ ขอบคุณ” ดิฉันบอกพวกเธอ พวกเธอยืนกรานอีกครั้ง ดิฉันตอบปฏิเสธ หัวใจเริ่มเต้นเร็ว และรู้สึกแปลกๆ เหมือนในภาพยนตร์ระทึกขวัญที่ดิฉันเป็นตัวแสดงหลักและติดอยู่ท่ามกลางดินแดนที่ไม่รู้จัก จากนั้นดิฉันได้ยินเสียงแตรรถ—พ่อแม่ของดิฉันนั่นเอง! ดิฉันกล่าวลาแค่ครั้งเดียวและออกจากงานเลี้ยงวิ่งไปที่รถ
ดิฉันขึ้นรถและหายใจแรงมาก ดิฉันเริ่มคิดว่าสภาพแวดล้อมที่ดิฉันอยู่น่าอึดอัดเหลือเกิน คุณแม่ถามว่าดิฉันเป็นอะไรหรือเปล่า “ค่ะ” ดิฉันตอบ “แต่บางอย่างทำให้หนูประหลาดใจ”
“อะไรทำให้ลูกประหลาดใจ” คุณพ่อถาม
“เพื่อนๆ ดื่มกันหมดและหนูใจคอไม่ดีขณะรอให้สิ่งดีๆ เกิดขึ้น หนูอยากให้พ่อกับแม่มาที่นี่ และตอนนี้หนูอยู่นี่แล้ว” ดิฉันมองนาฬิกาที่รถ ตอนนั้นยังไม่สี่ทุ่ม
คุณแม่บอกว่า “งานเลี้ยงในโลกก็เป็นแบบนี้ นั่นคือสาเหตุที่เราไม่อนุญาตให้ลูกไปงานเลี้ยงครั้งก่อนๆ”
คืนนั้นเมื่อดิฉันสวดอ้อนวอน ดิฉันขอบพระทัยพระบิดาบนสวรรค์ที่พ่อแม่มาถึงเร็ว
เราเหล่าสมาชิกศาสนจักรอยู่ในโลก แต่เราไม่เหมือนโลก ดิฉันได้เรียนรู้ว่าถ้าดิฉันยังขืนไปร่วมงานเลี้ยงเหล่านั้นอีก ดิฉันอาจพลาดพลั้งทำผิดพระคำแห่งปัญญาและแม้กระทั่งกฎแห่งความบริสุทธิ์ทางเพศ หลายคนที่ดิฉันรู้จักพลาดพลั้งไปแล้ว พวกเขาส่วนใหญ่เป็นคนนอกศาสนจักร แต่แม้กระทั่งสมาชิกศาสนจักรเองก็สามารถไปถึงจุดนั้นได้ถ้าพวกเขาไม่หนักแน่น
ดิฉันรู้สึกมีความสุขกับการตัดสินใจไม่ดื่ม ดิฉันคิดว่าดิฉันคงจะถูกหัวเราะเยาะภายหลังแน่นอน แต่ปรากฏว่าเพื่อนๆ เคารพดิฉันมากขึ้นเพราะพวกเขารู้มาตรฐานของดิฉัน หลังจากนั้นดิฉันไม่กลัวอีกเลยเมื่อต้องปฏิเสธสิ่งที่ดิฉันรู้ว่าจะเป็นอันตรายต่อดิฉัน