หาคุณย่า
รูเบ็น วัดสเวิร์ธ, ยูทาห์, สหรัฐอเมริกา
ภาพประกอบโดย อัลเล็น การ์นส์
เรื่องหนึ่งที่ผมเสียใจคือผมไม่เคยนั่งคุยกับคุณย่าของผมเกี่ยวกับชีวิตท่านและบันทึกความทรงจำของท่านไว้ให้ลูกหลาน หลังจากท่านสิ้นชีวิต คุณพ่อกับคุณอาของผมบอกว่าคุณย่าไม่ประทับใจตนเองเลยและถึงกับถามครั้งหนึ่งว่า “ทำไมใครๆ ก็อยากรู้เรื่องของฉัน”
เมื่อปัญหาการเงินบีบครอบครัวเราให้ต้องย้ายไปอยู่บ้านเก่าของคุณย่า ความทรงจำที่เป็นสุขมากมายคืนกลับมาพร้อมๆ กับความเสียใจ คืนหนึ่งหลังจากย้ายเข้ามาได้สองสามวัน ผมดูอัลบั้มรูปเก่าๆ ของคุณย่าและกล่องของที่ระลึก ซึ่งมีจดหมายเก่าๆ ที่คุณอาเคยเขียน ใบรับรองพระวิหารเก่าๆ และแม้กระทั่งโปรแกรมพิธีศพของคุณปู่ หลังจากดูสิ่งที่น่าจดจำเหล่านี้ ผมสงสัยว่ามีอีกไหม
ผมรู้สึกว่าต้องดูในห้องใต้หลังคาและตรงดิ่งไปที่ถุงบรรจุแฟ้มสีน้ำเงินเก่าๆ แฟ้มหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเตรียมไว้ทิ้งลงถังขยะ ในแฟ้มนั้นผมค้นพบจุดเริ่มต้นของเรื่องราวชีวิตที่คุณย่าเขียนไว้เมื่อ 30 ปีก่อน ผมพบในเวลาต่อมาว่าไม่มีสักคนในครอบครัวรู้ว่ามีแฟ้มนี้ นี่ทำให้ผมประหลาดใจมาก คุณพ่อกับคุณอาพูดถูก—คุณย่าไม่ประทับใจตนเองเลยที่ท่านไม่ได้บอกใครว่าท่านได้เริ่มเขียนเรื่องราวชีวิต!
คืนนั้นผมอ่านทุกคำทั้งแปดหน้านั้น และขณะอ่าน ผมเรียนรู้มากมายเกี่ยวกับคุณย่า—ชีวิตท่านสมัยเรียนมัธยมปลายเป็นอย่างไร ท่านพบคุณปู่ได้อย่างไร และยากเพียงใดที่ท่านต้องปิดกิจการโรงภาพยนตร์ที่ท่านกับคุณปู่ทำมาด้วยกัน
ผมรู้สึกว่าท่านอยู่ที่นั่นขณะผมอ่านหน้ากระดาษเหล่านั้น ประหนึ่งท่านกำลังบอกผมว่าอย่าวิตกอีกเลยที่ไม่ได้ทำประวัติจากคำบอกเล่าให้เสร็จตามที่ผมตั้งใจไว้ การอ่านเรื่องราวชีวิตของคุณย่าในมือท่านเองมีค่าอย่างยิ่งและบรรเทาความเสียใจที่ผมรู้สึกมานาน นี่เป็นการยืนยันถึงพระเมตตาอันละเอียดอ่อนของพระเจ้าและเป็นพยานหลักฐานว่าประวัติครอบครัวไม่ใช่แค่สืบหาบรรพชนที่เราไม่รู้จักในชีวิตนี้เท่านั้น แต่เป็นการค้นหาเพิ่มเติมเกี่ยวกับคนที่เรารักมากและคนที่เราใช้เวลาอันมีค่ากับพวกเขาบนแผ่นดินโลกเช่นกัน
เมื่อผมนั่งเขียนประวัติของพวกเขากับสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆ และพวกเขาถามว่าทำไมใครๆ ถึงอยากรู้เกี่ยวกับพวกเขา ผมจะบอกพวกเขาว่าเรื่องราวของพวกเขามีค่าควรแก่การเล่าขานและลูกหลานของพวกเขาจะขอบคุณพวกเขา เช่นเดียวกับผมขอบคุณคุณย่าที่ท่านทิ้งเรื่องราวมีค่าของท่านไว้