Getuigenis geven

Maria Kaneva uit Blagoevgrad (Bulgarije)

‘Ik ga wel eerst’, zegt Irinka altijd op de eerste zondag van de maand. Met haar handen stijf op de rand van haar stoel geklemd en haar ogen vol opwinding, verzamelt ze moed. Irinka is nog maar negen, maar ze lijkt wel de moedigste van alle acht kerkleden in haar gemeente die regelmatig naar de kerk gaan.

Voordat ze opstaat, wacht Irinka meestal af of iemand anders eerst zijn getuigenis wil geven. Iedereen kijkt heimelijk naar haar en wacht tot ze naar voren gaat. Uiteindelijk loopt ze met een grote glimlach naar het spreekgestoelte. De gemeentepresident geeft haar een opstapje om op te gaan staan zodat ze de leden kan zien. Irinka, die het enige kind in het jeugdwerk is, kijkt dan naar het handjevol leden en begint te praten.

Ze lijkt niet zenuwachtig omdat iedereen naar haar kijkt. De leden luisteren naar haar lieve stem. Door te praten over Christus, de Schriften of dat de kerk waar is, beïnvloedt ze het getuigenis van alle anderen.

Als ze gaat zitten, is iedereen stil en lijkt het erop dat de Geest hun hart geraakt heeft. Dan staat een van de andere leden op om zijn getuigenis te geven, en nog iemand en nog iemand …