Ponowne poświęcenie Tabernakulum w Salt Lake
Jestem wdzięczny za ten cudowny budynek, który został wzmocniony i odnowiony tak, aby nadal mógł być wykorzystywany do nauczania i wzmacniania dzieci Boga.
To wielki honor i zaszczyt móc uczestniczyć w uroczystości ponownego poświęcenia tego wspaniałego gmachu — Tabernakulum w Salt Lake — który znajduje się na zachód od Świątyni Salt Lake. Doceniamy udział wszystkich, którzy uczestniczyli w tej wielkiej pracy, jaka została podjęta przy tej budowli. Szczególnie dziękujemy Radzie Biskupiej: Biskupowi H. Davidowi Burtonowi, Biskupowi Richardowi C. Edgleyowi i Biskupowi Keithowi B. McMullinowi za ich wspaniałe przywództwo w kierowaniu procesem modernizacji i renowacji Tabernakulum w Salt Lake.
Mam słodkie wspomnienia z czasów, gdy jako chłopiec przychodziłem do tego Tabernakulum. Zostałem tu ochrzczony. Kiedy zostałem diakonem, mój ojciec zabrał mnie tu na generalne spotkanie kapłaństwa. Przyszliśmy 15 minut przed czasem i z łatwością zajęliśmy miejsca na balkonie.
We wczesnych dniach istnienia Kościoła jedynymi dwoma budynkami, wybudowanymi na potrzeby oddawania Bogu czci, były świątynie w Kirtland i w Nauvoo. Obie zostały zbudowane zgodnie z objawieniem. Pierwszy odnotowany budynek, który został wzniesiony przez Kościół jako dom spotkań, miał też służyć jako szkoła. Zbudowano go z pni drzew w Missouri w 1831 roku.1
W chwili poświęcenia Świątyni Kirtland w 1836 roku, była ona już zbyt mała, by pomieścić wszystkich Świętych, którzy chcieli wziąć udział w poświęceniu. Prorok Józef Smith z żalem odnotował, że budynek nie pomieści więcej osób.2 Jednakże, gdy nasilała się przemoc wobec Świętych i ich przywódców w Kirtland, główne gremium Kościoła przeniosło się do Missouri w 1838 roku, pozostawiając ten drogi im budynek.
Świątynia Nauvoo była, w gruncie rzeczy, wznoszona według tego samego wzorca, co Świątynia w Kirtland, pod względem rozmieszczenia sal zgromadzeń na pierwszym i drugim piętrze. Jednakże przed ukończeniem budowy Świątyni w Nauvoo w 1846 roku, Święci gromadzili się na zewnątrz, często w pobliżu świątyni, aby wysłuchać słów Józefa i innych przywódców Kościoła. Czasami w spotkaniach tych brało udział tysiące osób.
Jak zauważył George A. Smith w swój żartobliwy sposób: „W czasach Proroka Józefa […] mormonizm najlepiej rozkwitał za drzwiami”. Było tak, ponieważ „nie udało nam się wznieść na tyle dużego budynku, by pomieścić Świętych, zanim umarł Prorok”3.
Czasami brzydka pogoda zakłócała te spotkania, odbywające się pod gołym niebem i zarówno przemawiający, jak i zgromadzeni cierpieli niewygodę. Prezydent Joseph F. Smith, który dobrze pamiętał uciążliwość owych spotkań, odbywających się na zewnątrz w pobliżu świątyni w Nauvoo, powiedział:
„Moje pierwsze wspomnienie miejsca oddawania czci wiąże się z Nauvoo. W pobliżu świątyni znajdował się niewielki lasek. W towarzystwie mojej mamy słuchałem takich mężów, jak Brigham Young, Heber C. Kimball, Orson Hyde, Parley P. Pratt, Orson Pratt, Prorok Józef i Patriarcha Hyrum. Całkiem dobrze pamiętam jedno takie spotkanie w tym gaju, kiedy przed zgromadzonymi ustawiono wóz, a na skrzyni stanął i przemawiał Prorok Józef — wtedy to zaczął padać deszcz. Jedna czy dwie osoby wstały i rozłożyły nad nim parasole, aby osłonić go przed deszczem. Wielu ludzi nie miało parasoli i siedzenie tam było irytujące i nieprzyjemne, ale pamiętam bardzo dobrze, choć byłem małym chłopcem, że kiedy on mówił, nikt nie odszedł”4.
Przed swą śmiercią Prorok Józef polecił wybudowanie tabernakulum pod płachtą brezentową, aby Święci mogli się schronić podczas tych wielkich spotkań. W 1845 roku, kiedy świątynia była bliska ukończenia, Starszy Orson Hyde z Kworum Dwunastu został wysłany z powrotem na Wschód, aby zebrać fundusze i zakupić „około czterech tysięcy jardów” (3700 m — przyp. tłum.) brezentu, aby wznieść coś, co Brigham Young nazwał „Tabernakulum kongregacji w Syjonie”5.
Brat Orson Pratt przedstawił proponowaną lokalizację i projekt tabernakulum pokrytego brezentem w liście napisanym 30 sierpnia 1845 roku:
„Zamierzamy wznieść tabernakulum, pokryte brezentem przed Świątynią i przylegające do niej w części zachodniej. Tabernakulum to będzie miało kształt elipsy; […] Powierzchnia podstawy będzie wystarczająco duża, aby pomieścić osiem lub dziesięć tysięcy osób; miejsca siedzące będą się stopniowo wznosiły, nadając formę amfiteatru”6.
Następnego dnia bracia zaczęli oczyszczać teren pod budowę tabernakulum, pokrytego brezentem. Jednakże z powodu wielkich prześladowań ze strony wrogów, Święci musieli opuścić Nauvoo, a więc owo tabernakulum nigdy nie wybudowano. Tak więc Orson Hyde „załadował brezent na wozy w 1846 roku i udał się nimi na zachód”7. Niektórzy przypuszczają, że „brezent został dobrze wykorzystany na takie rzeczy, jak namioty, pokrycie wozów i innych struktur” na użytek Świętych w czasie exodusu do Doliny Słonego Jeziora8.
Ukończone Tabernakulum na Placu Świątynnym w Salt Lake City ma wymiary podobne do planowanego tabernakulum pokrytego brezentem z Nauvoo i, podobnie jak owo planowane tabernakulum, również mieściło się po zachodniej stronie świątyni. Tak, jak w przypadku innych kwestii — jak na przykład wielkiej migracji na Zachód — Józef Smith przewidział wybudowanie wielkiego tabernakulum, a Brigham Young tę wizję urzeczywistnił.
Tak więc tabernakulum, zaplanowane dla Nauvoo, choć nigdy nie zostało wybudowane, stało się prototypem tego historycznego budynku. Kiedy byłem chłopcem, słuchaliśmy konferencji generalnych przez radio.Teraz, przy użyciu satelitów i nowoczesnego sprzętu elektronicznego, nadajemy przekaz z Salt Lake City do różnych krajów w jednym czasie — jak czynimy to teraz — wykorzystując pasma transmisyjne, nadające sygnał do budynków na całym świecie. Stało się tak z powodu natchnienia, które przyszło do Braci, aby zaspokoić potrzeby ludzi w naszych czasach. Jest to dobry przykład tego, jak Pan umożliwia sprostanie potrzebom członków Kościoła. Świadczę, że Pan nadal będzie objawiać poprzez Swojego proroka, Gordona B. Hinckleya, sposoby i środki, które zaspokoją potrzeby wszystkich członków tego wciąż wzrastającego Kościoła.
Jestem wdzięczny za ten cudowny budynek, który został wzmocniony i odnowiony tak, aby nadal mógł być wykorzystywany do nauczania i wzmacniania dzieci Boga. W imię Jezusa Chrystusa, amen.