« ហួសពីអស់ទាំងអ្វីៗទៅទៀត »

ឆាដ អេច វិប

អ្នកគ្រប់គ្រងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាននៃសាសនា

ការចាក់ផ្សាយការបំពាក់បំប៉នប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រ• ថ្ងៃទី ១២ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០១៩ • អគារការិយាល័យសាសនាចក្រសាលប្រជុំជាន់ផ្ទាល់ដី

ដំបូង ខ្ញុំក៏សូមអរគុណបងប្អូនម្នាក់ៗសម្រាប់កិច្ចខិតខំជាពិសេសរបស់បងប្អូនក្នុងការផ្ដោតលើព្រះអង្គសង្គ្រោះជាផ្នែកសំខាន់នៃការសិក្សា និងការបង្រៀនដំណឹងល្អរបស់បងប្អូន ។ នៅពេលខ្ញុំសង្កេតនៅក្នុងថ្នាក់រៀន និងមើលបងប្អូន និងសិស្សរបស់បងប្អូនស្គាល់គោរមងារ និងតួនាទីរបស់ទ្រង់ សិក្សាពីគុណលក្ខណៈ និងគុណសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ ហើយរៀនពីគំរូដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់^១នោះខ្ញុំដឹងពីអំណរគុណដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ មានចំពោះបងប្អូន កាលដែលបងប្អូនថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះរាជបុត្រាសំណព្វរបស់ទ្រង់ ។ នៅពេលបងប្អូនធ្វើតាមការប្រឹក្សារបស់អែលឌើរក្លាក ក្នុងការជួយសិស្សរបស់បងប្អូនឲ្យរៀនស្គាល់ទ្រង់ និងរៀនពីទ្រង់^២ នោះខ្ញុំបានឃើញកំណើននៃការមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងការបង្រៀន និងការអញ្ជើញរបស់បងប្អូន ។ ដូចដែលគ្រូបង្រៀនម្នាក់បានពោលមកខ្ញុំថ្មីៗនេះថា « ការដាក់ព្រះយេស៊ូវជាសំខាន់នៅក្នុងការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំ បាននាំឲ្យមានក្ដីអំណរមកកាន់ថ្នាក់រៀនខ្ញុំ ។ ខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តឲ្យបងប្អូនបន្ដស្វែងរកការបំផុសគំនិតអំពីរបៀបធ្វើការណ៍នេះរាល់ថ្ងៃឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពបំផុត ។

ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញបងប្អូនឲ្យស្ថាបនាកិច្ចខិតខំរបស់បងប្អូនក្នុងការជួយសិស្សឲ្យឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះ មិនគ្រាន់តែនៅក្នុងការសិក្សាបទគម្ពីររបស់គេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែថែមទាំងនៅក្នុងបងប្អូនផងដែរ—កាលបងប្អូនខិតខំធ្វើតាមគំរូ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។ បងប្អូនអាចចាំពីគំនិតនេះមកពីប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ ដែលខ្ញុំឃើញមានអត្ថន័យរំជួលចិត្តផង និងអស្ចារ្យផង ៖

« ជម្រើសតែមួយរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីទទួលស្គាល់លក្ខណៈដែលមាននៅក្នុងខ្លួនបងប្អូនប្រុសស្រីគឺគ្មានអ្វីក្រៅពីលក្ខណៈនៃគ្រូបង្រៀនដ៏ឆ្នើមដែលបង្ហាញចេញតាមរយៈបងប្អូនឡើយ ។ ខ្ញុំជឿថា កម្រិតដែលបងប្អូនធ្វើទៅតាមឧបសគ្គ និងការគ្រប់គ្រងដែលបងប្អូនមាននោះ ព្រះភក្រ្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានឆ្លាក់នៅលើទឹកមុខរបស់បងប្អូន ។ ហើយរាល់គោលបំណងពិតប្រាកដទាំងអស់ នៅក្នុងថ្នាក់រៀននៅពេលនោះ និងនៅក្នុងការបង្ហាញ និងដោយការបំផុសគំនិតនោះ បងប្អូនគឺជាទ្រង់ ហើយទ្រង់គឺជាបងប្អូន » ។^៣

ស្ដីពីគុណលក្ខណៈដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ អ្វីមួយដែលមើលទៅហាក់ផ្ដល់ទាំងការជំរុញទឹកចិត្ត និងមូលដ្ឋានសម្រាប់អ្វីផ្សេងទៀតទាំងអស់ គឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់—ក្ដីស្រឡាញ់ទ្រង់សម្រាប់ព្រះវរបិតាសួគ៌ទ្រង់ និងក្ដីស្រឡាញ់ទ្រង់សម្រាប់យើងម្នាក់ៗ ។

សាវកប៉ុលបានសរសេរថា « បើខ្ញុំចេះអធិប្បាយ ហើយស្គាល់អស់ទាំងសេចក្តីអាថ៌កំបាំង និងគ្រប់ទាំងចំណេះវិជ្ជា ហើយបើខ្ញុំមានគ្រប់ទាំងសេចក្តីជំនឿល្មម… តែគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់នោះខ្ញុំមិនជាអ្វីទេ » ។^៤ ចំពោះក្រុមគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងវិទ្យាស្ថាន ប៉ុលអាចនិយាយថា « បើខ្ញុំមានអំណោយទានដ៏មានអំណាច ហើយយល់ពីមូលដ្ឋាននៃការបង្រៀន និងការរៀនសូត្រ និងគរុកោសល្យទាំងអស់ ហើយទោះជាខ្ញុំពិតជាមានមេរៀនដោយប្រើវត្ថុដ៏អស្ចារ្យក្ដី ប៉ុន្ដែបើគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់នោះ ខ្ញុំមិនជាអ្វីទេ » ។ ឥឡូវ សូមកុំប្រើប្រយោគនោះជាការដោះសារមួយ ហើយមិនខំធ្វើការដើម្បីក្លាយជាគ្រូដ៏មានជំនាញខ្លាំងម្នាក់នោះឡើយ ។ ប៉ុន្ដែសូមចាំថា នៅពេលយើងអធិស្ឋានសូមការយល់ដឹង ចំណេះដឹង និងសូម្បីសេចក្ដីជំនឿក្ដី បើយើងមិនបន្ថែមសេចក្តីស្រឡាញ់ទេ នោះយើងនឹង « ត្រឡប់ដូចជាលង្ហិន ដែលឮខ្ទរ ឬដូចជាឈឹងដែលឮទ្រហឹងប៉ុណ្ណោះ » ។^៥

« សេចក្តីស្រឡាញ់តែងតែអត់ធ្មត់ ហើយក៏សប្បុរស »

សាវកប៉ុលក៏បានសរសេរថា « សេចក្តីស្រឡាញ់តែងតែអត់ធ្មត់ ហើយក៏សប្បុរស » ។^៦

គំរូមួយនៃសេចក្ដីសប្បុរសរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រូវបានកត់ទុកក្នុង លូកា ១៩ ។ លោកសាខេ ជាបុរសអ្នកមានម្នាក់ក្នុងការបម្រើរបស់លោកដល់ពួករ៉ូម ប៉ុន្ដែត្រូវពួកសាសន៍យូដាស្អប់ដោយសារពួកគេមានអារម្មណ៍ថាត្រូវក្បត់ដោយការប្រមូលពន្ធរបស់លោក ។ ថ្ងៃមួយ លោកសាខេបានខំរកមើលព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្ដែមិនឃើញសោះ ដោយព្រោះគាត់តូចទាប ហើយមិនអាចដើររកកាត់មនុស្សសន្ធឹកណាស់ ដែលមិនចង់ជួយលោកឡើយ ។ ដូច្នេះលោកសាខេបានរត់ចេញពីកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ហើយឡើងដើមឧទុម្ពរឲ្យបានឃើញទ្រង់ នៅពេលទ្រង់យាងកាត់ ។

រូបភាព

សាខេនៅលើដើមឈើ

ព្រះគម្ពីរចែងថា « កាលព្រះយេស៊ូវយាងមកដល់ នោះទ្រង់ងើបព្រះនេត្រឡើងឃើញ ហើយមានព្រះបន្ទូលទៅគាត់ថា សាខេ ចូរអ្នកចុះមកជាប្រញាប់ ដ្បិតថ្ងៃនេះ ខ្ញុំត្រូវស្នាក់នៅផ្ទះអ្នក ។

គាត់ក៏ចុះមកជាប្រញាប់ ហើយទទួលទ្រង់ដោយអំណរ » ។^៧

តើបងប្អូនអាចស្រមៃថា តើវាមានន័យយ៉ាងណាដល់លោកសាខេដែរទេ ដែលទ្រង់បានឃើញលោកនោះ ហើយការអញ្ជើញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់នរណាម្នាក់ដែលស៊ាំនឹងការត្រូវគេមិនរាប់រកនោះ ? ទង្វើនៃសេចក្ដីសប្បុរសតូចតាចនេះបានធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ។

សិស្សរបស់យើងត្រូវការការអត់ធ្មត់ និងសេចក្ដីសប្បុរសរបស់យើង ។ អាកប្បកិរិយាមិនល្អ ការរំខាន និងឥរិយាបថមិនល្អអាចធ្វើឲ្យការបង្រៀនកាន់តែពិបាកពេលខ្លះ ។ ប៉ុន្ដែក្នុងគ្រាទាំងនោះ ខ្ញុំសូមទទូចឲ្យបងប្អូនមើលហួសពីអាកប្បកិរិយានេះ ហើយមើលទៅបុគ្គលនោះ ។ សូមឈប់មួយសន្ទុះធំហើយសួរថា « តើមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលអាចបណ្ដាលឲ្យមានអាកប្បកិរិយា ឬឥរិយាបថនេះ ? »

ដូចដែលអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អរ ហូឡិន បានបង្រៀន « បើសិនកុមារទាំងនោះព្រងើយកន្តើយ ប្រហែលជាបងប្អូនមិនអាចបង្រៀនពួកគេនៅឡើយ ប៉ុន្តែបងប្អូនអាចស្រឡាញ់ពួកគេវិញ ។ ហើយបើសិនជាបងប្អូនស្រឡាញ់គេថ្ងៃនេះ ប្រហែលជាអ្នកអាចបង្រៀនគេនៅថ្ងៃស្អែក ។

… គ្មានអ្វីអាស្រ័យលើគេឡើយ ។ យើងអាចស្រឡាញ់ពួកគេពីដើមទីដល់ចុងបញ្ចប់ ហើយអព្ភូតហេតុនឹងកើតឡើង » ។^៨

ប៉ុន្ដែ តើបងប្អូនធ្វើការណ៍នោះយ៉ាងដូចម្ដេច ជាពិសេសពេលសិស្សខ្លះពិបាកនឹងស្រឡាញ់នោះ ? អែលឌើរហូឡិនក៏បានជួយយើងត្រង់នោះដែរ កាលលោកពោលថា « បងប្អូនអាចចាប់ផ្ដើមដោយការស្រឡាញ់ព្រះ ។ រួចបងប្អូនអាចសូមឲ្យទ្រង់ជួយបងប្អូនពង្រីកក្ដីស្រឡាញ់របស់បងប្អូនសម្រាប់ទ្រង់ដល់មនុស្សដទៃ ដែលត្រូវការក្ដីស្រឡាញ់របស់បងប្អូន » ។^៩ បងប្អូនអាច « អធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតាដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះ » ។^១០ បងប្អូនអាចអធិស្ឋានដើម្បីមើលទៅពួកគេដូចដែលព្រះទតទៅពួកគេ ។ បងប្អូនអាចស្ដាប់ ហើយព្យាយាមយល់ពីពួកគេ ។ ហើយដូចប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង បានបន្ថែមថា « បម្រើពួកគេ ស្វែងរករឿងតូចតាច ហើយធ្វើសម្រាប់ពួកគេ ។ បង់ថ្លៃនៃការបម្រើ ហើយព្រះនឹងផ្ដល់តម្លៃដល់ការណ៍នេះ ។ ខ្ញុំសូមសន្យាការណ៍នោះនឹងបងប្អូន ។ សូមកុំបារម្ភ បើសិស្សរបស់បងប្អូនមិនគួរឲ្យស្រឡាញ់ពេលខ្លះនោះ ។ គ្រាន់តែធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់ពួកគេ ហើយពួកគេនឹងមើលទៅគួរឲ្យស្រឡាញ់ជាងមុនបន្ដិចចំពោះបងប្អូន ។ វានឹងជាអំណោយទានពីព្រះ » ។^១១

ចំពោះបងប្អូនទាំងអស់ដែលចូលរួមបទបង្ហាញតន្ដ្រី និងព្រឹត្តិការណ៍កីឡារបស់សិស្សបងប្អូន ឬដែលរកមើលរបៀបស្ងៀមស្ងាត់ផ្សេងទៀតដើម្បីបង្រៀនពួកគេ ខ្ញុំសូមអរគុណ ។ ទោះជាពួកគេមិនបានឃើញបងប្អូន ពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ថា ក្ដីស្រឡាញ់របស់បងប្អូនចំពោះពួកគេចេះតែកើនឡើង ដោយសារព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានពរបងប្អូនឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដោយសារបងប្អូនបានបម្រើពួកគេ ។^១២

គំរូមួយទៀតនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមាននៅក្នុងគម្ពីរម៉ាកុស ជំពូកទី ៥ ។

រូបភាព

ព្រះយេស៊ូវព្យាបាលស្ត្រីដែលបានបញ្ហាធ្លាក់ឈាម

សូមគិតមួយភ្លែតអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់ស្រ្ដីដែលមានបញ្ហាឈាម ។ ទ្រង់បានធ្វើអ្វីជាច្រើន ជាងការគ្រាន់តែព្យាបាលរូបកាយនាង ។ នាងបានអស់កម្លាំងដោយសារការឈឺចាប់ ការបដិសេធពីសង្គម និងបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ ។ ដូច្នេះពេលព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបថា កម្លាំងបានចេញបាត់ពីទ្រង់ហើយ ទ្រង់បាន « ងាកទតទីជុំវិញ និងរកអ្នកណាដែលបានធ្វើការនោះ » ។^១៣ ការព្យាបាលខាងរូបកាយបានកើតឡើងរួចហើយ ។ ព្រះយេស៊ូវត្រូវយាងទៅបំពេញតម្រូវការសំខាន់ផ្សេងទៀត ប៉ុន្ដែទ្រង់បានឈប់ ។ ទ្រង់បានទទួលស្គាល់សេចក្ដីជំនឿរបស់នាង ហើយទ្រង់បានហៅនាងដោយស្រទន់ថា « កូនស្រី » ។^១៤ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទតឃើញនាង មិនមែនជំងឺរបស់នាងទេ ។ ទ្រង់បានទតបុគ្គល ដែលត្រូវការក្ដីស្រឡាញ់ និងការលើកស្ទួយ មិនមែនបញ្ហាដែលត្រូវដោះស្រាយ ឬកិច្ចការដែលត្រូវបំពេញឡើយ ។^១៥

មិនថាអ្នកត្រូវសម្រេចកិច្ចការអ្វីនោះទេ មិនថាអ្នកត្រូវរៀបចំ ឬបង្រៀនមេរៀនអ្វីឡើយ មិនថាអ្នកអាចជួបនឹងបញ្ហាវិន័យយ៉ាងណាទេ វានឹងជាឱកាសដើម្បីលើកស្ទួយមនុស្សជានិច្ច ។

ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថា សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងនឹងមានដល់អស់អ្នកដែលមិនចុះឈ្មោះ ឬមិនមកថ្នាក់រៀន ។ មានសិស្សជាច្រើនដូចជាលោកសាខេ និងស្ដ្រីនេះដែលរង់ចាំពីក្រោយហ្វូងមនុស្ស ។ ដូច្នេះការធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺត្រូវទៅរកពួកគេ ។^១៦ សូមប្រកបដោយការអធិស្ឋាន និងប្រឹក្សាគ្នា កាលបងប្អូនស្វែងរកការបំផុសគំនិត ពីរបៀបដែលបងប្អូនអាចជួយយុវវ័យថែមទៀតឲ្យរៀនអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ។ ការចុះឈ្មោះ និងកិច្ចខិតខំបញ្ចប់ការសិក្សាគួរតែជាអាទិភាពមួយ និងការជម្រុញចិត្តក្នុងការងាររបស់យើង ដើម្បីផ្តល់ពរដល់បុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌កាន់តែច្រើន ។

« ហើយហួសពីអស់ទាំងអ្វីៗទៅទៀត ចូរបំពាក់ខ្លួនដោយចំណងនៃសេចក្ដីសប្បុរស ដូចជាដោយស្បៃ »

ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធថា « ហើយហួសពីអស់ទាំងអ្វីៗទៅទៀត ចូរបំពាក់ខ្លួនដោយចំណងនៃសេចក្ដីសប្បុរស ដូចជាដោយស្បៃ ដែលជាចំណងនៃសេចក្ដីល្អឥតខ្ចោះ និងសេចក្ដីសុខសាន្ត » ។^១៧ តើការពាក់ខ្លួនដោយចំណងនៃសេចក្ដីសប្បុរសអាចមើលទៅដូចអ្វី ?

រូបភាព

ស្ត្រីដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនក្នុងការប្រព្រឹត្តអំពើកំផឹត

នៅក្នុង យ៉ូហាន ៨ យើងអានអំពីស្ត្រីម្នាក់ដែលត្រូវបាននាំទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយបង្ហាញដល់ព្រះយេស៊ូវដោយពួកសាសន៍ផារិស៊ី ។ ពួកគេបានពោលទៅកាន់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា ៖

« លោកគ្រូ ស្ត្រីនេះគេចាប់បាន កំពុងដែលសហាយស្មន់នឹងគ្នា ។

រីឯក្នុងក្រឹត្យវិន័យ លោកម៉ូសេបានបង្គាប់ឲ្យយើងខ្ញុំចោលស្ត្រីយ៉ាងនេះនឹងថ្ម ដូច្នេះ តើលោកគិតដូចម្តេច ? »

ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឈ្ងោកព្រះភ័ក្ត្រចុះ យកដៃទៅសរសេរនៅលើដី ហាក់ដូចជាទ្រង់មិនបានឮពួកគេដូច្នោះ ។ នៅពេលពួកគេបន្ដសួរ ទ្រង់បានងើបព្រះភ័ក្ត្រឡើងមានព្រះបន្ទូលថា « អ្នកណាដែលគ្មានបាបសោះ ចូរឲ្យអ្នកនោះចោលនាងនឹងថ្មជាមុនគេចុះ » ។ រួចទ្រង់ក៏ឈ្ងោកព្រះភ័ក្ត្រចុះ យកដៃសរសេរនៅលើដីម្តងទៀត ។

កាលពួកផារិស៊ីបានចាប់ផ្ដើមមានបញ្ញាចិត្តគេ ដោយបានចោទប្រកាន់ទោសខ្លួន នោះគេក៏ថយចេញទៅម្តងៗម្នាក់ ។ កាលព្រះយេស៊ូវ និងស្ដ្រីនោះនៅតែពីរនាក់ ទ្រង់បានសួរដោយស្រទន់ថា « នាងអើយ ពួកដែលចោទប្រកាន់នាង តើនៅឯណា គ្មានអ្នកណាកាត់ទោសនាងទេឬអី ?

នាងទូលឆ្លើយថា គ្មានទេលោកម្ចាស់ ។ រួចព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលទៅថា ខ្ញុំក៏មិនកាត់ទោសនាងដែរ អញ្ជើញទៅចុះ តែកុំធ្វើបាបទៀតឡើយ » ។^១៨

នៅពេលបងប្អូនពិចារណាពីព្រឹត្តិការណ៍នេះ តើបងប្អូននឹងគិតដល់មេរៀនបីក្នុងចំណោមមេរៀនជាច្រើន ដែលយើងអាចរៀនពីគំរូដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដែរទេ ?

ទីមួយ ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអនុញ្ញាតឲ្យយើងរៀនពីកំហុសរបស់យើង ហើយតាមរយៈការប្រែចិត្ត នោះមិនផ្ដន្ទាទោសពីកំហុសនោះឡើយ ។ នៅក្នុងថ្នាក់របស់យើង មានសិស្សដែលប្រព្រឹត្តខុស ។ កាលយើងបង្រៀនដោយក្ដីមេត្តាអំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងដើម្បីអភ័យទោស និងអំពីអំណរនៃការប្រែចិត្ត^១៩ នោះយើងជួយសិស្ស ( និងកូនចៅរបស់យើង ) ឲ្យជឿថា ដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអនុវត្តបានចំពោះពួកគេ—ដោយសារវាពិតមែន ។

ហើយមិនតែប៉ុណ្ណោះ ការប្រឹក្សានេះអនុវត្តស្មើគ្នាចំពោះយើងម្នាក់ៗ ។ យើងក៏ត្រូវការដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះជួយយើងឲ្យ ទទួលបានការអភ័យទោស និងព្យាបាលដែរ ។ បន្ទាប់មកនៅពេលយើងដកពិសោធន៍ពីអំណរនៃការប្រែចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន នោះយើងនឹងអាចបំផុសគំនិតសិស្សរបស់យើងឲ្យងាកទៅរកព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដោយសារការអញ្ជើញនោះនឹងកើតពីដួងចិត្តដែលបានប្រែដោយខ្លួនយើង ។

ទីពីរ សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺជាអ្នកជំរុញដ៏ខ្លាំងក្នុងការជួយយើងឲ្យចង់ធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ។ អែលឌើរ ឌេល ជី រិនឡាន់ បានមានប្រសាសន៍ថា « ប្រាកដណាស់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះពុំកាត់ទោសអំពើកំផឹតនោះទេ ។ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏ពុំកាត់ទោសស្ត្រីនោះដែរ ។ ទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តនាងឲ្យកែប្រែជីវិតនាងសារជាថ្មី ។ នាងមានការជំរុញចិត្តឲ្យផ្លាស់ប្តូរ ដោយសារតែក្តីអាណិតមេត្តា និងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ ។ ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធនៃព្រះគម្ពីរប៊ីបបង្ហាញឲ្យឃើញពីលទ្ធផលរួមនៃភាពជាសិស្សរបស់នាង ៖ ‹ ហើយស្ត្រីនោះបានសរសើរដល់ព្រះ និងជឿលើព្រះនាមទ្រង់តាំងពីពេលនោះមក › [ យ៉ូហាន ៨:១១ ^២០

ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀន ឬជាឪពុកម្ដាយ យើងអាចត្រូវល្បួងឲ្យទប់ការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ចាំបាច់ ដោយសារយើងបារម្ភថា វាអាចភាន់ច្រឡំនឹងការដោះសារអំពើបាប ឬការអភ័យអាកប្បកិរិយាមិនល្អ ។ ជាធម្មតាសិស្ស និងកូនចៅរបស់យើងដឹងរួចហើយថា តើយើងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាអំពីព្រះអម្ចាស់ និងបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ។ អ្វីដែលពួកគេត្រូវការជារឿយៗនោះគឺ ការអះអាងថាយើងស្រឡាញ់ និងឲ្យតម្លៃពួកគេ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសង្ឃឹមដែលស្ដ្រីនេះបានមាន កាលនាងទទួលពរពី « ចំណងនៃសេចក្ដីសប្បុរស » របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនោះ គឺជាអ្វីដែលយើងសង្ឃឹមឲ្យសិស្សរបស់យើងទាំងអស់គ្នានឹងទទួលអារម្មណ៍ផងដែរ នៅពេលពួកគេរៀនពីទ្រង់ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។

ទីបី ព្រះអង្គសង្គ្រោះស្រឡាញ់គោលលទ្ធិរបស់ព្រះវរបិតា ប៉ុន្ដែមិនដែលប្រើវាជាក្លិបមួយទេ ។ ពួកផារិស៊ីបានដឹងច្បាស់ ហើយថែមទាំងបានយោងច្បាប់ម៉ូសេផង ដោយដកស្រង់ទាំងច្បាប់ និងលទ្ធផលរបស់វា ។ ប៉ុន្ដែសូម្បីតែអ្នកបង្កើតច្បាប់ផ្ទាល់ ដែលមានបេសកកម្ម « ប្រោសមនុស្សដែលមានចិត្តសង្រេង ហើយប្រកាសប្រាប់ពីសេចក្តីប្រោសលោះដល់ពួកឈ្លើយ »^២១ ក៏បានជ្រើសរើសបង្ហាញក្ដីមេត្តាដែរ ។ ទ្រង់បានការពារស្ដ្រីនោះពីដៃ និងចិត្តចោទប្រកាន់របស់ពួកផារិស៊ី ខណៈដែលផ្ដល់ដល់ពួកគេ វិញនូវការពិចារណា និងការដឹងខ្លួនដ៏ចាំបាច់ថា ពួកគេផ្ទាល់ត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ ។

ពេលខ្លះយើងមានសិស្ស និងគ្រូបង្រៀនដែលបានប្រើគោលលទ្ធិតាមរបៀបមួយ ដែលអញ្ជើញឲ្យមានវិញ្ញាណនៃការចោទប្រកាន់ និងការដាក់ទោស ។ ជាជាងការលើកទឹកចិត្ត និងការស្អាងគ្នា វិធីសាស្ដ្រនេះបន្ទាបបន្ថោក ហើយថែមទាំងអាចបំផ្លាញទៀតផង ។ ការធ្វើតាមគំរូរបស់លោកចៅហ្វាយគឺ ត្រូវបង្រៀនតាមរបៀបមួយដែលនាំឲ្យមានសង្ឃឹម និងព្យាបាលដួងចិត្តដែលប្រេះឆា ។

បន្ថែមលើអំពើបាប ដួងចិត្តដែលឈឺចាប់កើតពីកាលៈទេសៈខុសៗគ្នា ។ សិស្សជាច្រើនមកពីស្ថានភាពពិបាក ឬរងសោកនាដកម្ម ដែលបន្សល់ឲ្យពួកគេមានមន្ទិលថា តើពួកគេត្រូវគេស្រឡាញ់ និងឲ្យតម្លៃឬអត់ ។ សិស្សខ្លះតស៊ូនឹងឧបសគ្គ ការថប់បារម្ភ ឬការឥតខ្ចោះ ដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគេស្ដាប់ឮការដាក់ទោសជាជាងក្ដីសង្ឃឹម ។ សិស្សផ្សេងទៀតមានអារម្មណ៍ថាគេមិនត្រូវការខ្លួន ដោយសារគេប្រឈមនឹងការល្បួង ឬឧបសគ្គទាក់ទងនឹងអត្តសញ្ញាណផ្លូវភេទ ហើយមានអារម្មណ៍ជាប់អន្ទាក់ និងព្រួយថា ពួកគេគ្មានកន្លែង ឬអនាគតនៅក្នុងសាសនាចក្រដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឡើយ ។

ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀន យើងត្រូវស្វែងយល់ដឹងពីអ្វីដែលបទពិសោធន៍ទាំងនេះអាចកើតមានសម្រាប់សិស្សរបស់យើង ។ ខ្ញុំសូមចែកចាយនឹងអ្នកនូវឧទាហរណ៍មួយចេញមកពីទស្សនវិស័យរបស់អតីតសិស្សមួយរូប ដែលពន្យល់អំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់នៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ គាត់បានថ្លែងថា ៖ « បទបញ្ញត្តិ គឺឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងខ្លួន ប៉ុន្ដែគាត់មានអារម្មណ៍ ថា មនុស្សគិតថា គេត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងគេ បើអ្នកនោះពុំមែនជាមនុស្សខ្ទើយ ។ សារលិខិតដ៏សំខាន់នោះគឺ ថា រឿងដ៏អាក្រក់បំផុត ហើយវាធ្វើឲ្យខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំអាចមានតម្លៃផ្ទាល់ខ្លួនដោយរបៀបណា ហើយថាតើព្រះវរបិតាសួគ៌អាចស្រឡាញ់ខ្ញុំដោយរបៀបណា ? »

ទោះបីបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនអ្វីក៏ដោយដែលសិស្សអាចជួប យើងត្រូវស្ដាប់ដើម្បីយល់ ហើយបញ្ចេញយោបល់ដោយការអាណិត និងក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ ។ យើងត្រូវបង្កើតថ្នាក់រៀន ដែលស្វាគមន៍សំណួរ ហើយបញ្ហានានាត្រូវបានពិភាក្សាដោយការគោរព និងការចេះគិតគូរ ។ យើងត្រូវបង្រៀនសេចក្ដីពិតឲ្យច្បាស់លាស់ ហើយជួយសិស្សគ្រប់រូបឲ្យស្គាល់អត្តសញ្ញាណដ៏អស់កល្បរបស់គេ ថាជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះវរបិតាមាតាជាទីស្រឡាញ់ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ។^២២ ហើយយើងត្រូវជួយសិស្សឲ្យដឹងថា ពួកគេមិននៅតែឯងទេ ។ ការបង្ហាញពួកគេនូវក្ដីស្រឡាញ់ និងការយោគយល់បន្ថែមទៀតនឹងអញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បង្កើនការរៀនសូត្រ ហើយព្យាបាលដួងចិត្តដែលប្រេះឆា ។^២៣

ប្រធាន ដាល្លិន អេក អូក បានបង្រៀនថា « យើងមានកាតព្វកិច្ចមួយដើម្បី ‹ រែកបន្ទុកគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីឲ្យបន្ទុកនោះបានស្រាល › [ ម៉ូសាយ ១៨:៨] ។ ខណៈយើងមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរគោលលទ្ធិរបស់ព្រះអម្ចាស់បាន យើងចង់ឲ្យសមាជិកយើង និងគោលនយោបាយយើងគិតដល់អ្នកដែលពិបាកនឹងឧបសគ្គនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ » ។ លោកក៏បានបន្ថែមថា « កិច្ចខិតខំរបស់សមាជិកយើងដើម្បីបង្ហាញការយោគយល់បន្ថែម ក្ដីមេត្តា និងក្ដីស្រឡាញ់គួរតែបង្កើនការគោរព និងយោគយល់ដល់គ្នា … [ ហើយ ] កាត់បន្ថយការស្អប់ និងការទាស់ទែងគ្នាដែលមានទូទៅនាសព្វថ្ងៃនេះ ។… នោះជាបំណងប្រាថ្នាដ៏ពិតរបស់យើង ហើយយើងស្វែងរកជំនួយពីសមាជិករបស់យើង និងអ្នកផ្សេងទៀតឲ្យរក្សាវា » ។^២៤

វាសំខាន់ថា គ្រូបង្រៀនគ្រប់រូបយល់ពីគោលលទ្ធិ ដឹងពីអ្វីដែលព្យាការីរបស់ព្រះអម្ចាស់កំពុងថ្លែងអំពីប្រធានបទទាំងនេះ ហើយដឹងពីរបៀបឆ្លើយតបតាមរបៀបដ៏មានប្រយោជន៍ និងដោយក្ដីមេត្តា ។^២៥ យើងបេ្ដជ្ញាចិត្ត យ៉ាងមុតមាំ ដើម្បីមានការរីកចម្រើនលើបញ្ហាទាំងនេះ ហើយនឹងផ្ដល់ការបំពាក់បំប៉ន និងធនធានបន្ថែមទៀតដើម្បីជួយបងប្អូន ។

ប្រសិនបើមានពេលណាមួយ ដែលបងប្អូន ឬសិស្សបាននិយាយអ្វីដែលអាចបណ្ដាលឲ្យនរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍អន់ចិត្ត តើបងប្អូននឹងអធិស្ឋានសូមកម្លាំង និងការយល់ដឹងពីរបៀបដែលបងប្អូនអាចជួយបន្ថយការចោទប្រកាន់នេះទេ ? សូមជួយសិស្សរបស់បងប្អូនឲ្យចាំថា ពួកយើងគ្រប់គ្នារៀនបន្ដទៀត ហើយត្រូវការក្ដីមេត្តារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ គឺលូស៊ីហ្វើរដែលត្រូវគេស្គាល់ថាជាអ្នកចោទប្រកាន់ដែល « ចោទពី [ យើង ] នៅចំពោះព្រះទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ » ។^២៦ ជាការប្រៀបធៀប ម្រាមដៃ ដៃ និងក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអម្ចាស់នៅតែលាតសន្ធឹង ។

គុណលក្ខណៈនៃក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ទេវភាពមួយទៀតគឺ បំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះវរបិតាយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ឲ្យយើងក្លាយដូចជាទ្រង់ ហើយទទួលបានពរជ័យទាំងអស់ ដែលទ្រង់បានរៀបចំសម្រាប់បុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ ។

ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងគឺជាព្រះដែលមានការរំពឹងទុកខ្ពស់

អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន បានថ្លែងថា « ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងគឺជាព្រះដែលមានការរំពឹងទុកខ្ពស់ » ។^២៧ ទ្រង់ពុំបោះបង់យើងចោលឡើយ ។ ទ្រង់ទ្រាំជាមួយយើងកាលយើងស្ទាក់ស្ទើរ សង្ឃឹមដល់យើងកាលយើងកែលម្អ ហើយតស៊ូដោយអត់ធ្មត់កាលយើងរីកចម្រើន ។ គ្រូបង្រៀនម្នាក់ដែលស្រឡាញ់សិស្សខ្លួន ក៏មានការរំពឹងទុកខ្ពស់ដែរ ហើយនឹងយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀតលើការរីកចម្រើនដ៏អស់កល្បរបស់ពួកគេ ជាជាងទៅលើដំណើរការថ្នាក់រៀននៅថ្ងៃនេះ ឬថាតើសិស្សខ្លួនចូលចិត្តខ្លួន ឬអត់នោះ ។

ព្រះយេស៊ូវបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ខ្លាំងលើការរីកចម្រើនរបស់អ្នកដើរតាមទ្រង់ ។

រូបភាព

ព្រះយេស៊ូវ និងពេត្រុសកំពុងដើរលើទឹក

ឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូវបានឃើញពេត្រុសនូវអ្វីដែលគាត់មើលមិនឃើញក្នុងខ្លួនគាត់ ។ ទ្រង់បានអញ្ជើញពេត្រុសឲ្យអនុវត្តសេចក្តីជំនឿ នៅពេលពេត្រុសដួលចុះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានលើកគាត់ឡើង ហើយផ្ដោតលើមនុស្សដែលពេត្រុសនឹងប្រែក្លាយនៅទីបំផុតវិញ ។

ការមានការរំពឹងទុកខ្ពស់នឹងបំផុសគំនិតសិស្សឲ្យធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្ដីជំនឿ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេដកពិសោធន៍ពរជ័យដែលបានសន្យារបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ អែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន បានបង្រៀនថា នៅពេលយើងដឹកនាំ និងបង្រៀនដោយគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយមានការរំពឹងទុកទាប នោះយើងលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការបះបោរ ។ ការរំពឹងទុកខ្ពស់ដោយគ្មានក្ដីស្រឡាញ់បង្កើតឲ្យមានការងាកចេញ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ខ្ពស់ ប៉ុន្ដែមានការរំពឹងទុកទាបបង្កើតឲ្យមានអារម្មណ៍នៃភារតភាព ប៉ុន្ដែមិនសូវមានការរីកចម្រើន ។ ប៉ុន្ដែសេចក្ដីស្រឡាញ់ខ្ពស់ និងការរំពឹងទុកខ្ពស់បង្កើតឲ្យមានអព្ភូតហេតុ ។^២៨ នោះគឺជាប្រភេទនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះមាន និងជាប្រភេទនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងត្រូវមាន ប្រសិនបើយើងចង់ធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នាក្នុងជីវិតរបស់សិស្សយើង ។

នៅពេលខ្ញុំសួរសិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងវិទ្យាស្ថានថា តើក្ដីស្រឡាញ់របស់គ្រូបង្រៀនពួកគេផ្ដល់ពរដល់ពួកគេប៉ុណ្ណា ពួកគេឆ្លើយភ្លាម ហើយពោរពេញដោយការដឹងគុណ ។ នេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍មួយចំនួននាពេលថ្មីនេះប៉ុណ្ណោះ ៖

យុវនារីម្នាក់បាននិយាយថា « ខ្ញុំចូលចិត្តដើរទៅថ្នាក់សិក្ខាសាលា ហើយឃើញគ្រូខ្ញុំរីករាយ និងញញឹម ។ ខ្ញុំមិនដឹងត្រូវនិយាយយ៉ាងដូចម្ដេចពីរបៀបដែលក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់បានបំពេញដល់ខ្ញុំ ។ មួយរយៈកន្លងទៅ គាត់បានសរសើរខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានដើរចេញពីអគារនោះដោយទប់កុំឲ្យយំ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ។ ការសរសើរដ៏សាមញ្ញនោះមានន័យខ្លាំងណាស់ចំពោះខ្ញុំ ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំរីករាយនឹងទៅថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ វាជាផ្នែកសំខាន់ប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គ្រូខ្ញុំសម្រាប់ខ្ញុំបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យស្រឡាញ់មនុស្សគ្រប់គ្នាផ្សេងទៀតដូចជាបុត្រា ឬបុត្រីរបស់ព្រះ » ។

សូមដកស្រង់រឿងមួយទៀត « ថ្នាក់របស់យើងនៅថ្ងៃនេះបានផ្លាស់ប្ដូរខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ។ ខ្ញុំមានចិត្តក្លាហានល្មមនឹងសួរសំណួរដ៏ពិបាកមួយ ហើយគ្រូខ្ញុំពិតជាស្ដាប់ ហើយព្យាយាមយល់ពីប្រវត្តិខ្ញុំមែន ។ រួចគាត់បានចំណាយពេលឆ្លើយសំណួរខ្ញុំ ។ អ្វីដែលគាត់បាននិយាយ ពិតជាបើកភ្នែកខ្ញុំឲ្យដឹងពីរឿងមួយចំនួនដែលខ្ញុំមិនបានគិតដល់ពីមុនមក » ។

ហើយចុងបញ្ចប់ យុវជនម្នាក់បានសរសេរថា « ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមឆមាសនេះដោយឥរិយាបថអាក្រក់មួយ ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់ពីដំណឹងល្អ ឬខ្លួនខ្ញុំឡើយ ហើយខ្ញុំនៅសែនឆ្ងាយពីការរីករាយ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំថា ខ្ញុំចង់ឈប់រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ ហើយក្រោយមកខ្ញុំបានទៅថ្នាក់នោះ ។ ហើយគ្រូខ្ញុំបានស្គាល់ឈ្មោះខ្ញុំ ទោះជាខ្ញុំមិនដែលបានទៅថ្នាក់ពីមុនក្ដី ។ វិញ្ញាណនៅក្នុងថ្នាក់របស់យើងបានបន្លឺពេញមួយថ្ងៃដល់ខ្ញុំ ហើយជីវិតបានធូរស្បើយជាងមុនបន្ដិច ។ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរទម្លាប់ខ្ញុំ ចាប់ផ្ដើមទៅព្រះវិហារញឹកជាងមុន អានព្រះគម្ពីរខ្ញុំ ហើយចាប់ផ្ដើមគិត ។ ដោយសារក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់សម្រាប់យើង និងសម្រាប់ដំណឹងល្អ និងពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទដែលខ្ញុំបានឃើញនៅក្នងគាត់ ខ្ញុំបានព្យាយាមរកពន្លឺ និងក្ដីស្រឡាញ់នោះ ។ ខ្ញុំនឹងបញ្ចប់ថ្នាក់សិក្ខាសាលា បម្រើបេសកកម្ម ហើយថ្ងៃមួយនឹងរៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដោយសារគ្រូបង្រៀនខ្ញុំបានយាងព្រះវិញ្ញាណ ហើយបានបង្រៀនដោយមានទ្រង់ជាដៃគូគាត់រាល់ថ្ងៃ » ។

ឥឡូវកាលបញ្ចប់ ខ្ញុំចង់សរសើរដល់ព្រះអម្ចាស់ និងដល់បងប្អូន ។ ខ្ញុំមានអំណរចំពោះក្ដីស្រឡាញ់ដែលឈ្នះអ្វីទាំងអស់ និងភ្លាមៗរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះការអត់ធ្មត់របស់ទ្រង់ ដោយសារខ្ញុំព្យាយាមរៀនមេរៀន ដែលយើងបានជជែកនៅថ្ងៃនេះខ្លាំងណាស់ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ក្លាយកាន់តែប្រសើរ ។ ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យបងប្អូនដឹងថា យើងស្រឡាញ់បងប្អូនប៉ុណ្ណា ។ យើងទទួលស្គាល់ការបម្រើដ៏មិនចេះនឿយហត់របស់បងប្អូន ដល់អ្នកដែលបងប្អូនបង្រៀន និងជួយ ។ យើងដឹងថា បងប្អូនអធិស្ឋានខ្លាំងសម្រាប់ពួកគេ និងឈឺចាប់នៅពេលពួកគេពិបាក ហើយអររីករាយនៅពេលពួកគេជោគជ័យ ។ យើងដឹងថា បងប្អូនរែកបន្ទុកផ្ទាល់ខ្លួន ហើយពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់រាល់ថ្ងៃសម្រាប់កម្លាំងដល់បងប្អូន និងគ្រួសារបងប្អូន ។ យើងសង្ឃឹមថា បងប្អូនដឹងថា យើងអធិស្ឋានសម្រាប់បងប្អូន ហើយថាយើងស្រឡាញ់បងប្អូន ។

សូមឲ្យបងប្អូនជួយសិស្សម្នាក់ៗឲ្យដឹង និងស្រឡាញ់ព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមរយៈការជួយពួកគេឲ្យឃើញទ្រង់ ទាំងនៅក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ—និងនៅក្នុងបងប្អូន ។ ការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំគឺថា យើងនឹងមានចិត្តល្អ មើលទៅបុគ្គលម្នាក់ៗ មិនមែនបញ្ហាគេទេ ថាយើងនឹងឈោងផ្ដល់ពរបន្ថែមទៀតដល់បុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ថាយើងនឹងបន្ថយដៃនៃការចោទប្រកាន់ ហើយជួយមនុស្សគ្រប់គ្នាឲ្យមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមានកន្លែង និងអនាគតក្នុងសាសនាចក្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ថាយើងនឹងលើកទឹកចិត្តសិស្សយើងឲ្យធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពេញមួយជិវិត ដោយតោងជាប់ផ្លូវសេចក្ដីសញ្ញា ដើម្បីពួកគេអាចទទួលបានពរជ័យទាំងអស់ ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌យើងមានសម្រាប់ពួកគេ ។ សូមយើងជួយពួកគេឲ្យមានអារម្មណ៍ និងពឹងផ្អែកលើក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង និងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ហើយសូមបងប្អូនកុំភ្លេចថា « រូបភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទ [ អាច ] ឆ្លាក់នៅលើទឹកមុខរបស់បងប្អូនបាន ។ ហើយសម្រាប់រាល់គោលបំណងពិតប្រាកដទាំងអស់ នៅក្នុងថ្នាក់រៀននៅពេលនោះ និងនៅក្នុងការបង្ហាញ និងដោយការបំផុសគំនិតនោះ បងប្អូនគឺជាទ្រង់ ហើយទ្រង់គឺជាបងប្អូន » ។^២៩

នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។