Η μετάληψη και η εξιλέωση
Από τον Πρεσβύτερο Τζέιμς Χαμούλα
Των Εβδομήκοντα
Η διάταξη της μεταλήψεως χρειάζεται να γίνει αγιότερη και ιερότερη για τον καθέναν από εμάς.
Την παραμονή της Γεθσημανή και του Γολγοθά, ο Ιησούς συγκέντρωσε τους Αποστόλους Του μία τελευταία φορά να λατρέψουν. Το μέρος ήταν το δώμα στο σπίτι ενός μαθητή στην Ιερουσαλήμ και η εποχή ήταν Πάσχα1.
Εμπρός τους ήταν το παραδοσιακό γεύμα του Πάσχα, το οποίο αποτελείτο από αμνό που προσφερόταν ως θυσία, κρασί και άζυμο ψωμί, σύμβολα της παλαιότερης σωτηρίας του Ισραήλ από τη σκλαβιά, τον θάνατο2 και μελλοντικής λύτρωσης που θα πραγματοποιείτο3. Καθώς το γεύμα πλησίαζε στο τέλος του, ο Ιησούς πήρε ψωμί, το ευλόγησε και το έκοψε4 και το έδωσε στους Αποστόλους Του, λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε»5. «Τούτο είναι το σώμα μου, που δίνεται για σας· αυτό να το κάνετε στη δική μου ανάμνηση»6. Με παρόμοιο τρόπο, πήρε το ποτήρι με κρασί, προσέφερε μία ευλογία σε αυτό και το διένειμε στους γύρω Του, λέγοντας: «Τούτο το ποτήρι είναι η καινούργια διαθήκη με βάση το αίμα μου»7 «που χύνεται… για άφεση αμαρτιών»8. «Αυτό να το κάνετε στη δική μου ανάμνηση»9.
Με αυτόν τον απλό κι όμως εμβριθή τρόπο, ο Ιησούς καθιέρωσε μία νέα διάταξη για τον λαό της διαθήκης του Θεού. Δεν θα χυνόταν πλέον αίμα ζώου ούτε θα καταναλωνόταν σάρκα ζώου σε προσδοκία της λυτρωτικής θυσίας ενός Χριστού που θα ερχόταν10. Αντ’ αυτού, τα σύμβολα της πληγωμένης σάρκας και του χυμένου αίματος του Χριστού, ο οποίος είχε ήδη έλθει, θα λαμβάνονταν και θα τρώγονταν σε ανάμνηση της λυτρωτικής θυσίας Του11. Η συμμετοχή σε αυτήν την καινούργια διάταξη θα έδειχνε σε όλους την επίσημη αποδοχή του Ιησού ως του υπεσχημένου Χριστού και την ολόψυχη προθυμία να Τον ακολουθούν και να τηρούν τις εντολές Του. Σε όλους αυτούς που θα υποδείκνυαν αυτήν την αποδοχή και προθυμία και ζούσαν τη ζωή τους σύμφωνα με αυτές, ο πνευματικός θάνατος θα τους «προσπερνούσε» και θα ήταν εξασφαλισμένη η αιώνια ζωή.
Κατά τις ώρες και τις ημέρες που ακολούθησαν, ο Ιησούς εισήλθε στη Γεθσημανή, μεταφέρθηκε στον Γολγοθά και θριαμβευτικά αναχώρησε από το μνήμα [του Ιωσήφ] της Αριμαθαίας. Μετά την αναχώρησή Του από αυτούς, οι πιστοί μαθητές του Ιησού στην Ιερουσαλήμ και γύρω από αυτήν συγκεντρώθηκαν την πρώτη ημέρα της εβδομάδας για «την κοπή τού άρτου»12 και εκείνοι το έκαναν «σταθερά»13. Ασφαλώς, το έκαναν αυτό όχι μόνον για να θυμηθούν τον πεφιλημένο Κύριό τους, αλλά επίσης για να εκφράσουν ευγνωμοσύνη για τη θαυμαστή λύτρωση για εκείνους και πίστη σε αυτήν.
Με τρόπο σημαντικό, όταν ο Ιησούς επισκέφθηκε τους μαθητές Του στην αμερικανική ήπειρο, καθιέρωσε επίσης τη μετάληψη ανάμεσά τους14. Κάνοντάς το, είπε: «Τούτο θα προσέχετε πάντα να κάνετε»15 και «Και θα αποτελεί μαρτυρία προς τον Πατέρα ότι πάντα με θυμάστε»16. Πάλι, στην έναρξη της αποκατάστασης, ο Κύριος καθιέρωσε τη διάταξη τής μεταλήψεως, δίδοντας οδηγίες σε εμάς παρόμοιες με εκείνες που έδωσε στους προηγούμενους μαθητές Του17.
Η διάταξη της μεταλήψεως έχει αποκληθεί «μία από τις αγιότερες και ιερότερες διατάξεις στην Εκκλησία»18. Πρέπει να γίνει αγιότερη και ιερότερη για τον καθέναν από εμάς. Ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός καθιέρωσε τη διάταξη για να μας υπενθυμίσει τι έκανε για να μας λυτρώσει και να μας διδάξει πώς μπορούμε να επωφεληθούμε της λύτρωσής Του και κατ’ αυτόν τον τρόπο να ζήσουμε με τον Θεό ξανά.
Με κομμένο και τεμαχισμένο ψωμί, δείχνουμε ότι θυμόμαστε το υλικό σώμα του Ιησού Χριστού -- ένα σώμα που επλήγη από πόνους, βάσανα και πειρασμούς κάθε είδους,19 ένα σώμα που έφερε το φορτίο αγωνίας επαρκές για να αιμορραγεί από κάθε πόρο,20 ένα σώμα του οποίου η σάρκα ήταν πληγωμένη και του οποίου η καρδιά ήταν συντετριμμένη στη σταύρωση21. Δείχνουμε το πιστεύω μας ότι ενώ αυτό το ίδιο σώμα ετέθη για να αναπαυθεί σε θάνατο, ηγέρθη εκ νέου στη ζωή από του τάφου, για να μην ξαναγνωρίσει ποτέ ασθένεια, φθορά ή θάνατο22. Και παίρνοντας το ψωμί, αναγνωρίζουμε ότι σαν το θνητό σώμα του Χριστού, το σώμα μας θα απαλλαγεί από τα δεσμά του θανάτου, θα εγερθεί θριαμβευτικά από τον τάφο και θα αποκατασταθεί στο αιώνιο πνεύμα μας23.
Με ένα κυπελλάκι νερό, δείχνουμε ότι θυμόμαστε το αίμα που έχυσε ο Ιησούς και τα πνευματικά Πάθη που υπέστη για όλη την ανθρωπότητα. Θυμόμαστε την αγωνία που έκανε μεγάλες σταγόνες αίματος να πέφτουν στη Γεθσημανή24. Θυμόμαστε τους μωλωπισμούς και τα μαστιγώματα που υπέστη στα χέρια αυτών που τον αιχμαλώτισαν25. Θυμόμαστε το αίμα που έχυσε από τα χέρια, τα πόδια και την πλευρά Του στον Γολγοθά26. Και θυμόμαστε την προσωπική Του βαθιά σκέψη για τα Πάθη Του: «Τόσο οδυνηρό που ούτε ξέρεις, τόσο έντονο που ούτε ξέρεις, μάλιστα, τόσο ανυπόφορο που ούτε ξέρεις»27. Παίρνοντας το νερό, αναγνωρίζουμε ότι το αίμα και τα Πάθη Του εξιλέωσαν για τις αμαρτίες μας και ότι Εκείνος θα συγχωρήσει τις αμαρτίες μας καθώς ασπαζόμαστε και αποδεχόμαστε τις αρχές και διατάξεις του Ευαγγελίου Του.
Συνεπώς, με ψωμί και νερό, θυμόμαστε τη Λύτρωσή μας από τον Χριστό, από τον θάνατο και την αμαρτία. Η σειρά του ψωμιού πρώτα και του νερού μετά, δεν είναι ασήμαντη. Παίρνοντας το ψωμί, θυμόμαστε τη δική μας αναπόφευκτη, προσωπική ανάσταση, η οποία αποτελείται από κάτι περισσότερο από την αποκατάσταση του σώματος και του πνεύματος. Με τη δύναμη της αναστάσεως, όλοι μας θα αποκατασταθούμε στην παρουσία του Θεού28. Αυτή η πραγματικότητα μάς παρουσιάζει το θεμελιώδες ερώτημα της ζωής μας. Το θεμελιώδες ερώτημα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας δεν είναι αν θα ζήσουμε, αλλά με ποιον θα ζήσουμε αφού πεθάνουμε. Ενώ καθένας από εμάς θα επιστρέψει στην παρουσία του Θεού, δεν θα παραμείνουμε όλοι μας μαζί Του.
Μέσω της θνητότητας, καθένας από εμάς ρυπαίνεται με αμαρτία και παράβαση29. Θα είχαμε σκέψεις, λέξεις και έργα που δεν ήταν ενάρετα30. Εν συντομία, θα είμαστε ακάθαρτοι. Και τη συνέπεια της μη καθαρότητας στην παρουσία του Θεού, ο Ιησούς την ξεκαθάρισε τέλεια: «Τίποτα ακάθαρτο δεν μπορεί να κατοικήσει… στην παρουσία του»31. Αυτή η πραγματικότητα έγινε πολύ ξεκάθαρη στον Άλμα τον νεότερο, ο οποίος, όταν ήλθε αντιμέτωπος με έναν άγιο άγγελο, ήταν τόσο βασανισμένος, δυστυχισμένος και τυραννισμένος από τη μη καθαρότητά του, που επιθυμούσε να «εξαφλειφθ[εί] και κατά το σώμα και κατά την ψυχή, ώστε να μην προσαχθ[εί] για να σταθ[εί] στην παρουσία του Θεού» 32.
Παίρνοντας το νερό της μεταλήψεως, διδασκόμαστε πώς μπορούμε να γίνουμε καθαροί από την αμαρτία και την παράβαση και τοιουτοτρόπως να σταθούμε στην παρουσία του Θεού. Χύνοντας το αθώο αίμα Του, ο Ιησούς Χριστός ικανοποίησε τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης για κάθε αμαρτία και παράβαση. Κατόπιν προσφέρεται να μας καθαρίσει, αν έχουμε πίστη σε Εκείνον αρκετή για να μετανοήσουμε, αν αποδεχθούμε όλες τις διατάξεις και διαθήκες της σωτηρίας, αρχής γενομένης από τη βάπτιση, και λάβουμε το Άγιο Πνεύμα. Κατά τη λήψη του Αγίου Πνεύματος, καθαριζόμαστε και εξαγνιζόμαστε. Ο Ιησούς ξεκαθάρισε πολύ αυτήν τη διδαχή:
«Τίποτα ακάθαρτο δεν μπορεί να εισέλθει στο βασίλειο τού [Θεού]… τίποτα δεν εισέρχεται στην ανάπαυσή του παρά μόνον εκείνοι που έχουν πλύνει τα ενδύματά τους στο αίμα μου…
»Τώρα τούτη είναι η εντολή: Μετανοήστε, όλες εσείς οι άκρες τής γης, και ελάτε προς εμένα και βαφτιστείτε στο όνομά μου, για να αγιαστείτε με το να λάβετε το Πνεύμα το Άγιο, ώστε να σταθείτε άσπιλοι εμπρός μου κατά την τελευταία ημέρα»33.
Αυτή είναι η διδαχή του Χριστού34. Όταν λάβουμε αυτή τη διδαχή και διάγουμε τη ζωή μας αναλόγως, στην ουσία πλενόμαστε στο αίμα του Χριστού και γινόμαστε καθαροί35.
Μέσω των προσευχών της μεταλήψεως, εκφράζουμε την αποδοχή μας γι’ αυτήν τη διδαχή του Χριστού και τη δέσμευσή μας να ζήσουμε σύμφωνα με αυτήν. Στην παράκλησή μας προς τον Θεό, τον Αιώνιο Πατέρα μας, δηλώνουμε ότι θα «θυμόμαστε πάντοτε» τον πολύτιμο Υιό Του. Πρώτα, καταθέτουμε την «προθυμία» μας να θυμόμαστε. Κατόπιν καταθέτουμε ότι «όντως» θυμόμαστε. Κάνοντάς το αυτό, δεσμευόμαστε επισήμως να ασκούμε πίστη στον Ιησού Χριστό και στη Λύτρωσή Του για εμάς από τον θάνατο και την αμαρτία.
Δηλώνουμε περαιτέρω ότι θα «τηρούμε τις εντολές του». Αυτή είναι μία επίσημη δέσμευση για μετάνοια. Αν οι σκέψεις, τα λόγια ή οι πράξεις μας είναι λιγότερα απ’ ό,τι έπρεπε κατά τις περασμένες ημέρες, δεσμευόμαστε εκ νέου να ευθυγραμμίσουμε πιο στενά τη ζωή μας με τη δική Του κατά τις ημέρες στο μέλλον.
Μετά, δηλώνουμε ότι «εί[μαστε] πρόθυμοι να πάρουμε επάνω [μας] το όνομα τού Υιού»36. Αυτή είναι μία επίσημη δέσμευση να ενδίδουμε στην εξουσία Του και να κάνουμε το έργο Του, το οποίο περιλαμβάνει να λάβουμε για τον εαυτό μας κάθε σωτήρια διάταξη και διαθήκη37.
Όταν δεσμευόμαστε σε αυτές τις αρχές, έχουμε την υπόσχεση στις προσευχές της μεταλήψεως ότι θα «έχου[με] πάντοτε το Πνεύμα του μαζί [μας]»38. Το να λάβουμε το Πνεύμα πάλι είναι μία από τις ανώτατες ευλογίες, επειδή το Πνεύμα είναι ο παράγων που μας καθαρίζει και μας εξαγνίζει από την αμαρτία και την παράβαση39.
Αδελφοί και αδελφές, το πιο σημαντικό γεγονός στον παρόντα καιρό και σε όλη την αιωνιότητα είναι η εξιλέωση του Ιησού Χριστού. Εκείνος που ολοκλήρωσε την εξιλέωση, μας έχει δώσει τη διάταξη της μεταλήψεως, για να μας βοηθήσει όχι μόνον να θυμόμαστε, αλλά να διεκδικούμε τις ευλογίες αυτής της υπέρτατης πράξεως χάριτος. Η τακτική και ένθερμη συμμετοχή σε αυτήν την ιερή διάταξη μάς βοηθά να συνεχίσουμε να ασπαζόμαστε και να ζούμε τη διδαχή του Χριστού μετά τη βάπτιση και κατ’ αυτόν τον τρόπο να ακολουθήσουμε και να ολοκληρώσουμε τη διαδικασία της καθαγίασης. Πράγματι, η διάταξη της μεταλήψεως μάς βοηθά να αντέξουμε πιστώς μέχρι τέλους και να λάβουμε την πληρότητα του Πατέρα με τον ίδιο τρόπο όπως ο Ιησούς, χάρη για χάρη40.
Δίδω μαρτυρία για τη δύναμη του Ιησού Χριστού να μας λυτρώσει όλους από τον θάνατο και την αμαρτία και για τη δύναμη των διατάξεων της ιεροσύνης Του, συμπεριλαμβανομένης της μεταλήψεως, για να μας προετοιμάσουν να «δού[με] το πρόσωπο τού Θεού, δηλαδή τού Πατέρα, και να ζήσ[ουμε]»41. Είθε να λάβουμε τη μετάληψη την επόμενη εβδομάδα και κάθε εβδομάδα μετά, με βαθύτερη επιθυμία και ενθερμότερο σκοπό, προσεύχομαι στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αμήν.