۱ و اینک، بنیامینِ پادشاه، پس از تمام شدن سخنرانیش به مردم پنداشت که لازم است او نام همۀ آنهایی که به پیمان با خدا وارد شده بودند تا فرمان هایش را نگاه دارند را ثبت کند.

۲ و چنین گذشت که هیچ فردی جز بچه های کوچک نبود که به پیمان وارد نشده و نام مسیح را بر خود نگرفته باشد.

۳ و دوباره، چنین گذشت که هنگامی که بنیامینِ پادشاه به همۀ این چیزها پایان داد، و پسرش موصایا را تخصیص داد تا فرمانروا و پادشاه بر مردمش باشد و به او همۀ مسئولیّت های پادشاهی را سپرد، و همچنین کشیشانی را برای آموزش به مردم تعیین کرد که از این راه آنها بتوانند فرمان های خدا را بشنوند و بدانند، و آنها را در به یادآوری سوگندی که آنها یاد کرده بودند برانگیزد، او جمعیّت را روانه کرد و آنها همگی برپایۀ خانواده هایشان به خانه های خودشان بازگشتند.

۴ و موصایا بجای پدرش آغاز به فرمانروایی نمود. و او در سن سی سالگی، نزدیک به چهارصد و هفتاد و شش سال، در مجموع از زمانی که لیحای اورشلیم را ترک کرد، شروع به فرمانروایی نمود.

۵ و بنیامینِ پادشاه سه سال دیگر زندگی کرد و مُرد.

۶ و چنین گذشت که موصایای پادشاه در راه های سَروَر گام برداشت و پای بند به داوری ها و اساس نامه های او بود، و فرمان های او را در همۀ امور هر آنچه به او فرمان می داد نگاه داشت.

۷ و موصایای پادشاه مردمش را واداشت که زمین را کِشت کنند. و او خودش نیز، زمین را کِشت می کرد که از این راه او سربار مردمش نشود، که او بتواند به آن روشی که پدرش در همۀ امور انجام داده بود عمل کند. و برای مدّت سه سال هیچ درگیری در میان مردمش نبود.